แวะมาบ่นเรื่องว่าที่สามีซะหน่อยค่ะ
วันนี้แกเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ โทรไปคุยด้วยก็ทำเสียงเหนื่อยหน่าย เซ็งๆ ยังไงก็ไม่รู้ น่าโมโหมากเลย
แอบกลัว...มันใช่ปฏิกริยาช่วงเริ่มต้นเหตุแห่งความร้าวฉานรึเปล่าเนี่ย แล้วที่บอกว่าจะแต่งงานกะฉันนี่ยังเหมือนเดิมรึเปล่า
พยายามคิดหาเหตุแห่งผลกิริยาอันนี้ ไม่ว่าจะเป็นงานเครียด เหนื่อยไม่ได้พัก ที่พักไม่ลงตัว หรืออะไรแนวๆนี้ ทุกทีก็ไม่เห็นว่าจะหงุดหงิดใส่เราเลยนี่นา วันนี้เป็นบ้าอะไร ...เฮ้อ หรือเราจะคิดมากไปเอง เค้าอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ไอ้ระยะทางนี่ช่างเป็นอุปสรรคต่อความอยากรู้ของเราเหลือเกิน
ความเชื่อใจน่ะมีอยู่ล้นเหลือว่าจะไม่มีคนอื่น แต่ว่าปฏิกิริยาที่แสดงออกมันไม่ปกติอ่ะสิ ไม่เคยเจออ่ะ
แถม ยังตัดบทแบบไม่มีคำร่ำลา ไม่มีคำว่า "คิดถึง" ให้ฟังเลยอ่ะ น้อยใจชะมัด แล้วมาเกิดตอนเลือดลมไม่ปกติอีกตะหาก น้ำตาร่วงเลย...ขำตัวเองดีจริงๆ อะไรเป็นอะไรยังไม่รู้ ขอร้องไห้ก่อนเลย
แต่มันน่าน้อยใจจริงๆนะ เราบอกว่าคิดถึงก่อนวางสาย แกกดวางสายเฉยเลย ทั้งที่ทุกทีเราจะเป็นฝ่ายวางสายก่อน...มีพิรุท
จำไว้เลย ถ้าหาวิธีง้อข้ามประเทศดีๆไม่ได้ก็อย่าหวังเลยว่าฉันจะคุยด้วย
อยากทำให้ฉันเสียน้ำตาดีนัก
แถมวันนี้อุตสาห์มีไอเดียเรื่องของขวัญเพื่อนๆที่ไปช่วยงาน กะของชำร่วยนะเนี่ย ทำให้ฉันฝันสะดุดไปได้ ไปหาคนอื่นมาเป็นสามีแทนซะเลยดีไหมหนอ...แต่ว่าจะมีใครตาบอดมาตกหลุมพรางอีกรึเปล่านี่สิ
เซ็ง เซ็ง ไปนอนดีกว่า
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [