Hi-speed ตอนที่ 1 สวัสดีเดือนสุดท้ายของปี 2553 หลังจากห่างหายไปร่วม 2 เดือน เพราะ มัวแต่ทำมาหากิน (ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมน้อ กินเท่าไรก็ไม่รู้จักพอเนอะ) คราวก่อนผมได้ลงประกาศผ่านทางบล๊อค เรื่องการทำงานของผมเอง ตั้งแต่ลงมา ผู้คนสนใจอย่างล้นหลาม ซะจนต้องนำเบอร์โทรศัพท์ออก เพราะ มีแต่คนโทรเข้ามามากมาย ทั้ง ขายบัตรเครดิต ,ขายอาหารเสริม, ขายบัตรโรงแรม ท่องเที่ยว และ อื่นๆ ทำให้ต้องหันกลับมาดำเนินการด้านพุทธศาสนาดังเดิมจะดีกว่า ส่วน หัวข้อ ผัสสะทำงาน ก็คงเป็นแค่การบอกกล่าวถึงการทำงานของผมเท่านั้นพอครับ ส่วนที่ว่าจะเล่าเรื่องการทำงานก็คงขอค้างไว้ก่อน เพราะ กลัวฟังแล้วจะ น้ำหู น้ำตาใหล หรืออาจ เป็นโรคซึมเศร้าได้ (เวอร์ไปนิดนะ) แต่ถ้าใครมีปัญหา หรือ คำถามก็สอบถามได้ตาม อีเมล์ ที่ให้ไว้ครับ บางคนไม่กล้าถาม เพราะ กลัวถามแล้วต้องซื้อ ถ้าไม่ซื้อก็จะยังไงๆ ส่วนบางคนก็ถามได้ ถามดี ถามยังกับจะเอาไปเขียนหนังสือ คู่มือประกัน...! วันนี้จะมาบ่นให้ฟังเรื่องของ Hi-speed แต่ไม่ใช่ Internet นะครับ เราเคยลองมองมาที่ตัวเราเองบ้างใหมครับว่า ทำไมทุกวันนี้ อะไรก็แล้วแต่ที่อยู่รอบตัวเรา และ ตัวเราเองนั้น มันดำเนินการไปอย่างรวดเร็วมาก เริ่มตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้า ก็ต้องตื่น เช้ามากขึ้นเรื่อยๆ ตื่นมาก็ต้องรีบเข้าห้องน้ำ (เอ...แต่ก็มีบางคนนะครับ เช้ามาไม่เคยเข้าห้องน้ำ อันนี้เป็นความซกมก เฉพาะบุคคล สามารถลอกเลียนแบบได้ ถ้าใจรัก) หลังจากนั้นก็ต้องหาอะไร รับประทานอย่างรวดเร็ว หรือ ว่าถ้าไม่ต้องกินกันเลยจะดีมาก หลังจากเกิดการลังเลในใจว่า เอ...จะกิน หรือ ไม่กินดีหว่า ก็ กระโดดควบมอเตอร์ไซค์วินเนอร์ (มอไซค์วินเนอร์ = มอไซค์ที่รับจ้างทั่วไป แต่ ไม่รู้มันจะรีบไปชิงถ้วยที่ใหน ถึงได้ขับแบบไม่คิดชีวิตคนซ้อนเอาซะเลย) พอมาถึงป้ายรถเมล์ .....!!! ทำไมรถมันยังไม่มาว้า (ในใจก็คิดไปเองว่า : ไอ้รถเมล์นี่ทั้งอู่มันมีแค่ คันเดียวรึเปล่าวะนี่ เฮ้อ...คนยิ่งรีบๆ) พอหลังจากยืนไร้สติเพราะ คิดมากไปสักระยะ รถเมล์ที่แสนจะธรรมดาทั่วไป แต่มันพิเศษตรงที่มันเป็น หมายเลขที่เรารอคอย... เมื่อรถมาจอดเทียบป้าย เราก็มักจะได้พบกับการเล่นเก้าอี้ดนตรี เหมือนกับว่าถ้าฉันไม่ได้ไปคันนี้แล้วหละก็ ชีวิตนี้จะหมดอนาคต ครอบครัวต้องแตกแยก เจ้าหนี้จะมาถามหา หมาที่บ้านจะไม่มีข้าวกิน (รู้สึกจะคิดเยอะไปนิด) และแล้ว เราก็เป็นผู้ชนะเลิศรองอันดับ 1 เพราะ ไม่สามารถสู้กับ สาวออฟฟิตใจถึงที่ ใช้ทรวดทรงอันดูอ่อนหวาน ณ เวลารอรถ แต่ ดูดุดัน ณ เวลาขึ้นรถ...! หลังจากได้พื้นที่ในการโดยสารแล้ว รถมันก็ไม่ได้ย้ายไปใหนเลย มันยังคงจอดแช่ รอคนเพิ่มทั้งๆที่ ขณะนี้ คนบนรถก็แทบจะกอดคอกันยืนอยู่แล้ว สงสัยมันจะให้ขึ้นไปยืนบนหลังคา... เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ครึ่ง การผจญภัยบนท้องถนนก็ จบสิ้นลง ขณะนี้เราได้มาถึงที่ทำงานอันแสนน่าเบื่อซะที (อือ...อันนี้ บางคนอาจจะไม่เบื่อก็ได้นะครับ แต่ นำจากข้อมูลของคนส่วนมากแล้ว จะน่าเบื่อ แต่ที่ต้องทนทำกันไปเพราะ สิ่งเดียวเลยครับ = เงิน) คุณเคยสังเกตุอะไรอย่างหนึ่งไหมครับ เวลาเรากำลังจะเดินเข้าไปที่ทำงาน เรามักจะเจอเพื่อน หน้าเดิมๆ ที่มาเวลาเดิมๆ เหมือนกับเรา ทั้งๆที่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน และมัก พูดว่า เพิ่งมาเหรอ อือ เราก็เพิ่งมา รีบไปตอกบัตรก่อนดีกว่า...! แล้วก็รีบจ้ำอ้าว เป็นอย่างนี้ทุกวันทีเดียวเชียว... ติดตามตอนต่อไปนะครับ รับรองไม่นานครับ...สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นปู่...   Create Date : 14 ธันวาคม 2553 8 comments Last Update : 14 ธันวาคม 2553 14:13:38 น. Counter : 708 Pageviews. Share Tweet

แวะมาอ่านตามคำเชิญค่ะ ดูท่าทางน่าติดตามต่อเพราะแค่เวลามา ยังฮาเลย จะมาอ่านตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณที่แวะไปนะคะ สุขกับทุกวันนะคะ   โดย: ในความอ่อนไหว 14 ธันวาคม 2553 15:03:24 น.

โดย: นาฬิกาสีชมพู 14 ธันวาคม 2553 16:17:19 น.

มาแล้วค่ะ มาแล้ว รออ่านนานมากเลย คุณผัสสะเขียนได้ลื่นไหล ได้อารมณ์ อ่านสนุก จนเหงือกขยับ แต่บรรยากาศที่เล่าๆมาก็ชวนให้นึกถึงตัวเองสมัยต้องโหนรถเมล์ใน กทม. จริงๆก็ไม่น่าเรียก"โหน" เพราะตัวเตี๊ย โหนไม่ถึง (ถ้ารถเมล์เล็กร่วมบริการค่อยพอลุ้น) พอเบียดเสียดเข้าไปในรถเมล์ได้ก็จะยื่นแขนนำไปข้างหน้า เพื่อคลำหาคันจับที่เบาะนั่ง เคยนะที่ยังหาที่จับยังไม่ได้ แล้วคนขับกระชากรถออกไปอย่างแรง ทำให้ถลาไปซบอกใครต่อใครเป็นประจำ พูดถึงเรื่องการทิ้งเบอร์ไว้ทางเน็ต แล้วคนโทรมาหา จนต้องรับสายมือเป็นระวิง ถือเป็นอุทาหรณ์สอนใจที่ดีเลยนะคะเนี่ย แต่ก็ดีที่เขาเป็นฝ่ายโทรหาเรา ไม่เปลืองกระตังส์เรา ที่เมืองฝรั่งก็มีนะคะ ที่เขาโทรมาขายสินค้าหรือสำรวจข้อมูลทางการตลาด สามีแนะนำว่าคราวหน้าถ้ามีคนโทรมาเสนอขายสินค้าแบบนี้อีกให้พูดภาษาไทยใส่หูเขาไปเลย บอกว่า "ไม่รู้เรื่องเลย" หรือพูดภาษาไทยอะไรก็ได้ยาวๆไปเลย รับรองคนโทรรีบวางสายทันที แค่นึกภาพก็น่าสนุกแล้วนะเนี่ย อิๆๆ แต่อีกใจก็สงสารเขานะคะ เพราะสมัยเรียนเคยทำงานช่วงปิดเทอม เป็นพนักงานเก็บข้อมูลทางการตลาด เวลากลุ่มตัวอย่างไม่ให้ความร่วมมือ เราก็ท้อใจ เสียใจ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ อ่านจดหมายน้อยที่หลังไมค์ด้วยค่ะ   โดย: ตุ๊กตา (เกลือหนึ่งกำน้อย ) 15 ธันวาคม 2553 0:24:40 น.

แอบโหวตในหัวข้อธรรมะให้ด้วย อิๆๆ สนุกๆน่ะค่ะ   โดย: เกลือหนึ่งกำน้อย 15 ธันวาคม 2553 0:28:54 น.

แวะมาแจ้งว่าได้รับจดหมายน้อยแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ   โดย: เกลือหนึ่งกำน้อย 16 ธันวาคม 2553 4:12:16 น.

นั่นแน่ะ กลับมาอัพบล็อกนึงแล้วแอบหนีไปนอนตีพุงซะงั้น ตุ๊กตาเพิ่งอัพเรื่องใหม่ค่ะ   โดย: เกลือหนึ่งกำน้อย 20 ธันวาคม 2553 14:47:27 น.

อ่านจดหมายน้อยแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับคำชม ตอนนั้นตุ๊กตาเอา ส.ค.ส.ไปเขียนที่ร้านค่ะ (กะว่าเขียนเสร็จแล้ววิ่งไปส่งไปรษณีย์เลย) แต่ที่ร้านอากาศเย็นค่ะ มือไม้จะแข็งมาก ส.ค.ส.ที่เขียนใบแรกๆลายมือออกมายึกยือๆ เบี้ยวๆบิดๆ ของคุณผัสสะเขียนลำดับที่ 4 เลือดลมเริ่มวิ่งคล่องที่ข้อมือ ลายมือเลยออกมาพอดูได้ อิๆๆ อัพบล็อกเมื่อไหร่อย่าลืมไปเคาะประตูเน้อค่ะเน้อ รออ่านอยู่..   โดย: ตุ๊กตา (เกลือหนึ่งกำน้อย ) 24 ธันวาคม 2553 18:30:11 น.

Merry Christmas จ๊ะต้น ขอให้มีความสุขมากมายจ้า ปล. รีบเอาเบอร์โทรออกทำไม กะว่าจะมาขายประกันให้ชะหน่อย   โดย: นุ่มณอ่อนนุช 25 ธันวาคม 2553 14:03:51 น.