เดินป่าครั้งแรก...ในป่าเอราวัณ

ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ที่ผ่านมา
หลายคนอาจจะนอนพักผ่อน ดูหนังฟังเพลงกันที่บ้าน
แต่ยังมีนิสิตคณะหนึ่ง
กลุ่มหนึ่ง
และผู้หญิง (ถึกๆ) คนหนึ่ง กลับแบกกระเป๋า (ประมาณสามโลเห็นจะได้)
และหิ้วกล้องคู่ใจ (นี่ก็อีกกิโลนึง)

มุ่งหน้าสู่ผืนป่าเอราวัณ...

มันเป็นภารกิจเร่งด่วนที่เราเพิ่งทราบก่อนออกเดินทางประมาณสามชั่วโมงเห็นจะได้
แรกเริ่มเดิมทีก็อยากไปหรอก แต่มันไม่มีดวง เลยไม่ได้ไป
การเดินป่าครั้งนี้เป็นโครงการของสโมสรนิสิตคณะวนศาสตร์
เพื่อให้นิสิตปีหนึ่งได้สัมผัสกับธรรมชาติจริงๆ ให้ทราบแนวทางของการทำงานในอนาคต
เราไปทำหน้าที่เป็นฝ่ายประสานงาน หรือเรียกกันจนติดปากว่า "กลุ่มลอย"
ประกอบด้วยพี่ปีสี่เป็นผู้ชายสามคน หญิงหนึ่งคน ปีสองน้องดรีมหนึ่งคน เรากับเพื่อนอีกสองคน สรุปแล้วมีเจ็ดคน หน้าที่ของเราคือถ่ายรูป...เพราะกลุ่มลอย ไม่มีใครถ่ายรูป

เส้นทางเดินป่าเป็นเส้นทางสำหรับเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าเอาไว้ตรวจป่า
มันจึงทรหดใช้ได้...แต่ใช่ว่าจะมีเพียงเอราวัณเท่านั้น นิสิตกลุ่มอื่นยังแยกย้ายกันออกไปหลายๆที่ เช่นเขาสอยดาว จ. จันทบุรี เขาใหญ่ เป็นต้น...





เราออกเดินทางกันวันศุกร์ที่ 6 พ.ย.
หลังจากเราใช้เวลาเก็บกระเป๋าเพียงสามสิบนาที ปรากฏว่า ลืมของเพียบ
และไปซื้อของกินของใช้อีกยี่สิบนาที รวมๆแล้วการเดินป่าครั้งนี้ ทัชชาใช้เวลาเตรียมตัวเพียงหนึ่งชั่วโมง...

ลืมหมดอ่ะ ไฟน์ชีต (ผ้าเอาไว้กางเหนือแปลเพื่อกันฝนกันหมอก) ผ้ายางปูนั่ง ช้อน แก้วน้ำ หม้อสนาม มีด ลืมมันให้หมด...

จากที่ม.เกษตร ถึงอุทยานแห่งชาติน้ำตกเอราวัณใช้เวลาราวๆสี่ชั่วโมง (รถติด)
คืนแรกเราจะไปพักที่แคมป์เยาวชนก่อน

เช้าวันเสาร์จึงค่อยตื่นกันแต่เช้า
แต่ด้วยหน้าที่ของกลุ่มลอย...ที่นอนตีหนึ่งตื่นตีสาม...มั้ง ไปวันแรกก็แขวนแปลกันนอนตรงศาลาหกเหลี่ยมนั่นแหละ ให้น้องมันนอนกันในแคมป์กันสบายๆ
กินข้าวเย็น...ที่เหลือจากเมื่อวาน แล้วมันก็เย็นจริงๆนะ..



พอเรากินเข้าเสร็จก็เดินมาตรงแคมป์ มาทันน้องก่ิอไฟ หุงข้าว เตรียมกับข้าวกันพอดี








พอพระอาิทิตย์ขึ้น...น้องก็เริ่มทานข้าว เก็บเสบียงกัน พร้อมออกเดินทาง






คือ...รอพระอาทิตย์ขึ้นนานมาก กะจะเก็บภาพงามๆ
...ปรากฏว่าอยู่ใกล้ภูเขามากไป
กว่าพระอาิทิตย์จะโผล่ให้เห็นเลยนานหน่อย...
สรุปว่าต้องรีบไป เลยไม่ได้ถ่าย อย่างเซ็ง...



กระแต้วเป็นสาวเจียงใหม่...ชอบเวลาน้องกระแต้วอู้กำเมืองอ่ะ มันหวานซ้า...



ห่อข้าวใส่ถุงเพื่อจะไปกินกันกลางทาง เราต้องเดินกันทั้งวัน



รอดับไฟ...จะได้ออกเดินทางกัน


ก่อนออกเดินทาง หัวหน้าอุทยาแห่งชาติน้ำตกเอราวัณได้มากล่าวต้อนรับ
และอธิบายเกร็ดเล็กๆน้อยๆโดยเฉพาะเรื่องเห็บ...

เห็บลม เป็นเห็บตัวเล็กๆที่ถ้าเวลากัดแล้วเขี้ยวมันฝังอยู่
คือเป็นแผลนั่นแหละ แผลต้องตกสะเก็ดสามสิบสองครั้งถึงจะหายเป็นปกติ แต่ส่วนมากก็เป็นแผลเป็นกันนะ

วิธีป้องกัน พี่พิทักษ์ป่าเขาจะใช้ไบรก้อนกัน
แต่ถ้าไม่มีก็ใช้ยาทากันยุง สเปรย์ก็ได้ ฉีดตามตัว ตามเสื้อผ้า
เพราะเห็บมันไม่ชอบกลิ่นพวกนี้ ถ้ามันหอม หรือฉุน มันจะหนี ไม่กัด
ไอ่เพี้ยซก็ซัดเลย กย.สิบห้า ทาแม่มทั้งตัว...555+ กลัวเห็บกัด

ถามว่าทากกับเห็บกลัวอะไรมากกว่ากัน
ตอบเลยว่ากลัวเห็บ เพราะทากไม่มีแผลเป็น แต่เห็บมี๊...



พี่หัวหน้า จบป่าไม้แพร่มา (แอบตื่นเต้นอ่า...><)



พี่พิทักษ์ป่าที่จะเดินนำทางเราในสองวันนี้



ก่อนออกเดินทาง ก็ต้องเตรียมตัวกันก่อน
เข้าห้องน้ำ ทายากันยุง ฉีดสเปรย์กัน




รอยยิ้มงามๆก่อนขึ้นเขา...




"พี่โป้...ทำอะไรอ่ะ"

"กันเห็บเข้าขากางเกงไง..."

""

"มาๆ ถ่ายรูปหน่อยๆ"


...ไม่มีคำอธิบาย พี่ไวด์ไลฟ์กุ...


คราวนี้ก็เข้าป่า พี่ก็สอนน้องเรื่องพรรณไม้ต่างๆ




เป็นโฟโต้มันต้องเดินนำใช่มะ ไอ่เพี้ยซรั้งท้าย 55+ อยู่กับป้าๆลุงๆปีสี่





พี่พิทักษ์ป่าถ่ายรูปลงไปหากลุ่มที่เดินต่อจากกลุ่มเรา...

พื้นที่เนี้ย มันเป็นเขาหินปูนอ่ะ มีแต่ต้นไผ่ขึ้น เดินยากมาก
ยอมรับเลยว่าเป็นป่าที่ยากที่สุดที่เคยปีนมา
ใจแทบขาด กล้ามเนื้อน่องแทบฉีก แต่ถ้าใจสู้...มันก็เดินได้
สนุกดี ชอบๆ เหงื่อหยดติ๋งๆ น้ำไม่ได้อาบสามวัน สุดยอด...


เราใช้เวลาเดินช่วงเช้าในการขึ้นเขาราวๆสามชั่วโมง
ก่อนจะมาพักที่ที่ทำการดูแลต้นน้ำของน้ำตกเอราวัณ
จะทานข้าวเที่ยงกันที่นั่น





หน้าแต่ละคน...หิวโซยิ่งกว่ายาจก 555+





"ขอห้านาทีนะพี่..." มันบอกงั้น






แล้วสุดท้ายสิริรวมแล้ว ใช้เวลาเดินตั้งแต่แปดโมงถึงสี่โมงเย็น
เราก็มาถึงจุดมุ่งหมาย
พอมาถึง ก็จัดแจงกางแปล ตั้งแคมป์ ก่อไฟ




อันนี้แปลนอนเพี้ยซ (ที่ผิด)



อันนี้ของอ้อม เพื่อนรุ่น ที่ถูก...




พี่อาร์มจุดไฟเตรียมหุงข้าว

พี่หนึ่งกะพี่อาร์มเป็นพี่ไวด์ไลฟ์ปีสี่ เขาเล่าอะไรให้ฟังเยอะแยะเลย เสียงนกอะไรเขาก็บอก นกกกอยู่ตรงนั้นตรงนี้เขาก็พาไปดู สอนวิธีหุงเข้า วิธีดงข้าว เกร็ดโน่นนี่ สอนหมด...รักพี่จริงๆ



อ้อมเอาหม้อสนามไปใส่น้ำ (น้ำใสป่ะ...)



น้องดรีมเติมฟืน

ส่วนเพี้ยซ...ยืนถ่ายรูปและกวนเป็นระยะๆ


สังเกต ดูแปลนอนนะ...

ขณะคนอื่นมีผ้าใบคลุมข้างบน (หรือที่เรียกว่าไฟน์ชีต ไม่รู้ว่ามันเขียนยังไงอ่ะ แต่ออกเสียงประมาณนี้ เอาเป็นว่าเราเข้าใจกัน ฮี่...)
พี่หนึ่งแกเลยบอกให้ไปหาอะไรมาคลุม ก็เลยเอาผ้าคลุมกันฝนของน้องดรีมมาขึง น่าจะพอถูๆไถๆได้ พี่บอกว่ากลัวฝนตก แล้วปรากฏว่าคืนนั้นก็ตกจริงๆด้วย

แล้วที่น่าตื่นเต้นกว่านั้น ชนิดว่านอนสั่นในแปลนอนคือ...ต้องใช้วิจารณญาณนิดนึงนะ ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร

ความที่เราไม่เคยนอนในป่าด้วยแปลอย่างนี้ไง คราวก่อนน่ะนอนเต็นท์ แต่คราวนี้ต้องแขวนแปลนอน เรายืดอกรับเลยว่ารู้สึกไม่ปลอดภัย สัตว์น่ะไม่กลัวหรอก เพราะพี่ก็อยู่ แต่อมนุษย์อย่างอื่นที่ไม่ใช่สัตว์นี่สิ...เกิดเราเห็นคนเดียวทำไงล่ะ แล้วแปลนอนเรานะ เราก็เอาเสื้อกันฝนคลุมๆเอา ไม่ได้กางขึ้นมา เกิดอะไรขึ้นในแปลก็ไม่มีใครเห็นอ่ะ

แต่ด้วยความเหนื่อย ก็หลับไป แต่เราไม่ได้กางใกล้กองไฟไง กางไกลออกมาอีกนิด เพราะเดี๋ยวไปขวางทางหากินของสัตว์มันจะซวย...

แต่จะว่าไปแล้ว เส้นทางนี้มันก็เป็นทางลงไปกินน้ำของสัตว์อ่ะ ตื่นเช้ามาถึงหันไปหาพี่หนึ่ง บอกพี่ว่า "เราเลือกที่ตั้งแคมป์ผิดแล้วล่ะพี่..." (เพิ่งรู้สึกเรอะ)

เอาล่ะ เข้าเรื่องต่อ คือแคมป์ของกลุ่มลอยมันจะแยกออกมาจากกลุ่มน้องๆที่อยู่ริมต้นน้ำตกเอราวัณ (น้ำใสมาก กินยังได้เลย) แล้วพี่ก็ไม่ก่อไฟไว้ด้วยไง เพราะไม่มีใครเฝ้า ต่างคนก็ต่างเหนื่อย จะนอนกันว่างั้น ตอนแรกก็ไอ่ดรีมก่อน แล้วค่อยอ้อม เราเลยนั่งคุยกับพี่อาร์มกับพี่หนึ่งสักพัก...ก็ง่วง ไม่ไหวล่ะ (แต่ใจจริงแอบกลัว) ก็เลย "อ่ะพี่ เพี้ยซไปนอนล่ะ"

พี่หนึ่งก็อือๆ ไปเลย เดี๋ยวตามไปทีหลัง แปลเพี้ยซอ่ะห่างจากกองไฟประมาณสิบห้าก้าวอ่ะ พอไปถึงก็มุดเข้าแปล เข้าถุงนอน แล้วยกมือไหว้...

ถามว่านาทีนั้นกลัวมั้ย ตอบเลยว่ากลัว รู้ทั้งรู้ว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็กลัว เพราะน้องมันเสียงดัง เจ้าป่าเจ้าเขาท่านคงไม่ชอบ ท่านอาจจะมาเตือนก็ได้ เกิดมายังไม่เคยเห็น ก็ยังกลัว...

ปรากฏ...นอนฟังเพลงไปสักพัก ก็ผล็อยหลับ ตื่นมาอีกที ก็ตอนพี่หนึ่งรูดซิปแปลใกล้ๆ (เรียกว่าข้างๆไม่ได้ เพราะกางเป็นสามเหลี่ยม ใช้ต้นไม้เดี่ยวกันผูกแปลด้านหัว แต่ด้านท้ายใช้คนละต้น) ก็อุ่นใจมานิดนึง แต่ด้วยความที่แปลเรามันปิดสนิทมากไง พี่ก็คงไม่เห็นว่าเราตื่นมาแล้ว

นาทีระทึกใจเริ่มเกิดขึ้นตอนพี่หนึ่งดับไฟฉาย ปิดซิปมุ้งแปลนอน...
เราก็นอนฟังเพลงต่ออีก ตะนี้...คิดว่ากุจะสบายไปป่าววะ มันเป็นกิริยาไม่ควรหรือเปล่ามานอนฟังเพลงในป่าสบายใจเฉิบ เลยปิดเพลง เอาหูฟังออก

ชัดเจน...เสียงคนเดินรอบแปล เดินๆหยุดๆ แถมมีเสียงฝนตกเปาะแปะๆ คราวนี้ยัดหูฟังเข้าหูเิปิดเพลงจนสุดครับ กลัวมาก ใจเต้นแรง ตัวเกร็งหมด เท้าเย็น กระดิกตัวแรงก็ไม่กล้า เพราะไม่รู้ว่าที่เรานอนแปลมันหย่อนลงไปขนาดไหน กลัวงูก็กลัว เพราะแถวนั้นมันมีเสียงอึ่งกรายร้องอยู่ แล้วพี่หนึ่งบอกว่า งูทับสมิงคลามันชอบกินพวกนี้...ยิ่งกลัวหนักเข้าไปใหญ่

สักพักก็หลับไป ตื่นมาอีกตอนพี่หนึ่งรูดซิปแปล เราคิดว่าพี่คงได้ยินเสียงเหมือนเราแหละ พี่ก็ตื่นมากราดไฟฉายดู แต่ไม่เห็นอะไร พี่ก็นอนต่อ

เพี้ยซอยากกระดิกตัวมาก มีสติดี แต่ไม่กล้า คิดในใจอย่างเดียวว่าเจอผีแน่...เลยไม่กล้าทำอะไร

พอพี่หนึ่งปิดไฟฉายแล้วมุดกลับไปในแปล เราก็ยังนอนตัวแข็งอยู่ เท้าเย็นจิ๊บ...
สักพัก...รู้สึว่ามีอะไรเหมือนเท้าคน แต่นุ่มๆ มีขน วิ่งมาชนตูด...

ช็อค...ไอ่เพี้ยซช็อคไปเลย นอนตัวแข็งอยู่อย่างนั้น สลับกับฟังเพลง และเสียงอึ่งกราย เสียงฝน เป็นระยะๆ ไม่เคยเลยที่จะภาวนานให้คืนไหนผ่านไปเร็วๆอย่างนี้

เช้าวันต่อมาเหมือนสวรรค์...ได้ยินเสียงพี่ เสียงเพื่อนคุยกัน อ่ะ เริ่มมั่นใจว่าเช้าล่ะ เลยรีบกระเด้งตัวตื่นอย่างรวดเร็ว

คำถามแรกที่ถามพี่หนึ่งคือ

"พี่...เมื่อคืนได้ยินเสียงคนเดินเหมือนหนูมั้ย"

พี่ก็บอกได้ยิน พี่อาร์มก็ได้ยิน ชัดเลยกู...

ก็เม้าท์กันเรื่องนี้สักพัก พี่ก็บอก ดีนะไม่ใช่ช้าง (มันยังมีช้างอยู่นะ เดินมาเมื่อวานยังเห็นขี้ช้างอยู่เลย เสือก็มี แต่จะอยู่ป่าลึกกว่านี้) เพราะเราอ่ะ นอนขวางทางหากินมันอยู่ แล้วตรงนี้เป็นทางเดินลงไปกินน้ำมันด้วย

พอกินข้าวเช้าเสร็จ (พี่หนึ่งหุงข้าวอีกตามเคย) พี่หนึ่งก็กลับไปเก็บแปล แล้วก้มลงถอนไม้ที่ใช้ขึงแปล ทันใดนั้น...แกก็ตะโกนเสียงดัง "หมูป่าว่ะเพี้ยซ...ที่ชนตูดแกอ่ะ หมูป่า นี่ไง...รอยมันใช้จมูกดุนหาของกิน"



ฉิบหาย...กุกลัวเกือบตาย สุดท้ายก็แค่หมูป่า ไอ้หมูบ้า

แต่คิดในแง่กลับกันนะ ถ้ามันไม่ใช่แค่หมูล่ะ ถ้าเป็นเสือ แล้วเพี้ยซไม่โผล่หน้าขึ้นมาดูอย่างนี้ หรือช้างวิ่งมาชน เพี้ยซจะรอดเหรอ ต้องจำไว้เป็นบทเรียนเลยนะ
ถึงสัตว์ป่าพวกนี้มันจะวิ่งหนีเวลาได้กลิ่นคน แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราไปลุกล้ำอาณาเขตของมันหรือเปล่า หรือสัตว์พวกนั้นอยู่ในอารมณ์ไหน ฉะนั้น ต้องระวัง

ปล. หมูป่าจะวิ่งเข้าหาคนซะส่วนมาก แต่เสือจะวิ่งหนี
และประสบการณ์ส่วนตัวของพี่หนึ่งแกบอกว่า...กระทิง...จะวิ่งเข้าหา







เช้าวันต่อมาก็ออกเดินทางต่อ โดยมีพี่พิทักษ์ป่าเดินนำทางเหมือนเดิม
เป้าหมายวันนี้ 6 กิโลแม้ว...ถึงถ้ำพระธาตุ







มวนแดง




เหนื่อยนักก็พักก่อน (นะ...พี่กิฟต์)


แล้วในที่สุด...เราก็พ้นจากป่า
สรุปเหนื่อยกว่าเดินในป่าอีก ดินโคตรแข็ง เท้าระบมหมด ใส่นันยางเดินซะด้วย..
เจ็บไปตามๆกัน















ถึงแล้วววววววววววววววววววววววว






สองวันหนึ่งคืนที่แรมรอนมา แค่สิบสามกิโลนะ แต่มันต้องปีนไง
เป็นภูเขาหิน แทบคลานอ่ะ...อยากทิ้งกระเป๋ามาก รูปเริบไม่ถ่ายมันแล้ว
สังเกตว่าตอนเดินป่าจะไม่เห็นรูปเลย เพราะเก็บเข้ากระเป๋าไปแล้ว

แต่นี่สิ...มีบันไดให้เดินขึ้นดีๆ แต่ทำไม รู้สึกเหนื่อยกว่าสองวันที่ผ่านมาไม่รู้
อาจจะเ็ป็นเพราะบันได 600 ขั้นก็ได้มั้ง

สภาพแต่ละคนถึงได้...

.........................
.................
............


ลิ้นหอย...




บางคน...แทบคลาน



แต่สุดท้ายก็ถึงจนได้



เพี้ยซไม่ได้ถ่ายรูปในถ้ำมานะ มันมืด ไม่มีแฟลชใหญ่
โฟกัสไม่ได้ ถ่ายไม่เป็น...

แต่มีเจ้าหน้าที่อุทยานมาบรรยายความเป็นมาของถ้ำ







ไม่ได้ตั้งใจจะถ่ายพี่หนึ่งหรอก แต่แสงสวย ได้มุมพอดี เลยเอาซะหน่อย...







อ่ะ ก่อนกลับ ชักภาพหมู่ซะหน่อย



ตอนแรกตั้งใจนะ ว่าจะได้เจอนกตระกูลนกเงือก พวกนกกก นกแก๊ก ปรากฏ...ได้ยินแค่เสียง "แก๊กๆๆๆๆๆ"

เช้าต่อมาก่อนจะออกจากแคมป์ (ที่โดนหมูวิ่งชนตูดนั่นแหละ)

ได้ยินเสียง "พรื่บ...พรื่บ..."

นึกว่าคอปเตอร์ ที่ไหนได้ เสียงปีกนกแก๊กบิน เห็นแค่ปีกลิบๆ แต่ตัวโคตรใหญ่
เสียดายอ่า...พีหนึ่งบอกว่าตรงโน้นมีเป็นฝูง แต่พอไปก็ไม่เห็นแล้ว ตอนกลางคืนได้ยินเสียงนกเค้า ตอนเช้าก็มีนกเยอะแยะ นกโพระดก ตีทอง แต่รองเท้าเปียก มัวจัดการกับรองเท้าอยู่เลยไม่ได้ส่องดู (ไปตักน้ำให้พี่หนึ่ง สุดท้าย ตกน้ำจ้อย..)


หวังว่าไปภูหลวงคงเจอนะ ^^

สุดท้ายนี้...




จนกว่าจะเจอกันทริปหน้า...





ปล.ฝึกงานซัมเมอร์ที่ห้วยขาแข้ง อ๊ายยยยย ดีใจ
ปล.อีกที เรียนปักษีวิทยาวันนี้ เดินออกมาจากห้องแทบบินได้...เห็นแต่คำว่านก นก และนก 555+ วิชานี้มีทริปไปดูนกที่ภูหลวงด้วย ><

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2552		20 comments
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2552 0:57:00 น.
Counter : 4135 Pageviews.
Share Tweet