นั่นละคะป้า

ไม่อายทำกิน

ภัทรก็ไม่อายนะ อยากขายน้ำ...ปั่น

อยากเปิดร้านเหล้า แหกวิชาชีพมันซะเลย

เจิมที่หนึ่ง ทันมะน้อออออ

หูย เปิดมานานแระ มัวแต่ดูหมวยอินเตอร์ค่ะ เลยเจิมไม่ทันเลยค่ะป้า ป้าสบายดีนะคะ

ปล.ป้าเสน่ห์แรงจังเลยค่ะ

เห็นด้วยอีกแล้วคะป้า ไม่มีอาชีพอะไรน่าอายเลย ถ้าอาชีพนั้นเป็นอาชีพที่สุจริตฝันดีนะป้าลิ

ป้าลิ...เล่าเรื่องหนัก ๆ ให้เป็นเรื่องขำ ๆ ได้ดีจังเลยค่ะ...
เลยต้องรีบตามไปอ่านบล๊อคก่อน...ยังดีที่ไม่โดนเทศกิจจับไปปรับ
ฝรั่งแย่ ๆ นี่ก็เยอะเหมือนกันนิ เดินอยู่พัทยานี่ โดนเข้ามาจีบมั่ง ถามราคามั่ง
ทุกวันเลยค่ะ ท่าทางมันมาพัทยาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ อ่านแล้วขอเป็น
กำลังใจให้คนสู้ชีวิตอย่างป้าลิค่า...ลิตช์เคยตั้งโต๊ะขายตุ้มหูกำไลหน้าราม
ไม่โดนเทศกิจแต่โดนเจ้าถิ่นรีดไถ ไม่รู้ทุกวันนี้ยังเป็นงั้นอยู่รึเปล่า เสียความรู้สึกมากเลยค่ะ...

เป็นประสบการณ์จริงจริงค่ะ เตรียมมารอป้าิลิอัพต่อ อิอิ กดดัน
จะไปนอนแล้วนะ ฝันดีค่ะ

ก๊าก วงเวียนชีวิต โอ ช่างคิดได้ อ่านไปขำไปจนคนนั่งข้างๆเขาอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่เล่าหรอกกำลังอ่านมันส์ๆ

ชื่นชมป้าลิจากใจจริงค่ะ เป็นเราคงอายมากๆ ยิ่งไปเจอเพื่อนที่เคนทำงานด้วยกัน อยากทำได้อย่างป้าบ้าง ตอนเด็กๆแม่ใช้ไปซื้อผักที่ตลาดยังไม่กล้าเลย ไม่รู้กลัวบ้าอะไร เซ็งตัวเองนะเนี่ย

ป้าลิ....มาเป็นวงเวียนชีวิตป้าลิ ปู่เย็นแห่งลุ่มน้ำเพชรจากไปต่อไปก็ป้าลิผู้ทรนง ณ Denmark

ชีวิตป้าลิเนี้ยน่าเอาเป็นตัวอย่างมากๆ

ก้อยก็อยากเป็นแม่ค้านะป้าแต่....ปากสุน่ะตอนนี้กำลังอบรมตัวเองไม่ให้ปากไวเพื่ออนาคตอาจจะไปเป็นแม่ค้าจริงๆ

ตอนแรกนึกว่าจะโดนหนุ่มออฟฟิตจีบ....เดาผิดอย่างแรงเลยค่ะป้า...

นี่แสดงว่าป้าลิ ระดับอินเตอร์ชอบค่ะ อิ อิ

อ่านจนเพลินกำลังลุ้นว่าหนุ่มฝรั่งคนนั้นจะตื้อป้าลิต่อรึป่าว
เค้าไม่รู้ซะแล้วเนอะป้าลิเนอะ ว่าเราหญิงไทยเนี่ยมีศักดิ์ศรี อิอิ

มุกก็เคยเอาเสื้อผ้ามอสองไปตั้งขายคะ เพราะเอาเสื้อผ้าเก่าๆไปขาย หาสะตังค์กินขนม
สนุกดีคะ ยิ่งตอนมีคนมาดูเยอะๆยิ่งสนุก

อุ๊ย! พิมพ์ตกคะป้า "มือสอง" ไม่ใช่"มอสอง" แหะ แหะ

ไม่น่าอายเลยป้า น่าภูมิใจดีออก


แม่ค้าสงสัยห้อยพระดี แน่ๆ เลย หน่ม มาชวนไปกินข้าว อิ อิ


ฝันหวานนะคะ

สวัสดีค่ะ ป้ามะลิ

ขอโทษด้วยค่ะ ที่ไม่ได้แวะมาทักทาย
ชีวิตเพิ่งจะลงตัวเองค่ะ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
แต่ต่อไปคงได้แวะเวียนมาอ่านบล๊อกป้าลิบ่อย ๆ แล้วหล่ะค่ะ

ชีวิตป้าก็ใช่ย่อยนะเนี่ย ประสบการณ์สุดยอด เหอๆๆๆ

I miss youvery much and great song as well :))

มาจุ๊บๆๆ

และก็บอกว่า เขียนเยอะๆหน่อย

กำลังเพลิน

จบสะเเหล่วววว



รักจัง


จุ๊บ จุ๊บ

Nice. U did well.

ไม่ต้องอาย ขนาดผมยังไม่อายเลย ( แต่ยังไม่ได้ขายอะไรครับเลยไม่อาย อ๊ะ ล้อเล่ง ล้อเล่ง ) สู้ สู้ ครับ ป้าลิสู้ตาย ใครมาว่าเรา ด่ามันให้น้ำหมากกระจายเลยครับ ไปแว้ววววว

ใครคะนั่น พ่อลูกสอง บอกมาเดี๋ยวนี้นะ

ป้าลิ

เค้าหายไม่สบายแล้ว

แต่ยังไม่มีเวลาอ่านเรื่องป้าลิเลยนะจ๊ะ

เดี๋ยวว่างๆเค้ามาอ่านจริงๆ

อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร

คิดถึงป้าลิจัง

เย็นนี้มาอ่านค่ะ คิดถึงๆๆๆๆ

ดูแล้วเหมือนสนุกเลยนะคะ ป้ามะลิ งุงิ

^ ^

ปอมาเสริฟกาแฟเย็นค่ะ
ป้ามะลิสบายดีนะคะ ^ ^

สรุปฝรั่งคนนั้นคือคนเยอรมัน ผมสีทองตาสีฟ้าใช่มั๊ยคะป้าลิ มาเล่าต่อเลยว่าหลังจากนั้น ป้าลิไปทำไรต่อ อ่านมันส์ๆดันจบซะแร๊ววววววววว

รออ่านตอนต่อไปนะคะ ป้าลิ

ง่ะ น่าืตื่นเต้นเนอะ ป้าลิ กิกิ
ตอนนี้เล่นที่ออฟฟิศ วันนี้ค่อนข้างว่าง อิอิ

จริงนะคะ เรื่องไม่อายทำกิน แต่หนูนะ สาวๆ ก็หน้าบางอยู่บ้าง ยิ่งอยู่เมืองไทยนะคะ ไม่ได้ทำงานอะไรเลย..มาเมกาครั้งแรก นี่เลยค่ะ ผู้ชายพ่อครัว หั่นสาระพัดหั่น บาดเลยค่ะห้านิ้ว วิ่งไปร้องให้ในห้องน้ำ เสร็จแล้วก็มาหั่นต่อ แบบว่า ให้กำลังใจตัวเอง สู้ๆ น่ะค่ะ

ยิ่งตอนนี้มีครอบครัวมีลูก ไม่อยากได้งานที่ทำเต็มวัน แบบว่า .. อยากเลี้ยงลูกเอง.. ถ้าลูกๆ ไป รร เมื่อไร หนูคิดไว้ ล้างจานก็เอา ทำไรก็ได้ ขอให้ได้ช่วยหาเงินมาช่วยแบ่งเบาภาระสามี.. เป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะคะ (น่าน) แหะแหะ

คือดิฉันก็แต่งตัวไปขายของก็ไม่ได้เซกซี่อะไรเลยนะคะ มิดชิดเรียบร้อยออก

เสื้อแขนยาวคอวีที่ไม่เว้ามาก แถมกระโปรงก็ยาวปิดตาตุ่มเชียว

คือเป็นเหมือนผ้าพันเหมือนตอนเราไปชายหาดน่ะค่ะ
^
^
^
^
ป๊ะจ๋า ก้อปิดๆเนี่ยมานเลย น่าควัก
เอ๊ย...น่าค้นหา...

สวัสดีครับ
แวะมาจากบล็อกคุณน้องหมอภัทรครับ
ขอบคุณมากครับ ที่ไปอวยพรวันเกิดให้
ผมเพิ่งมาเยี่ยมเป็นครั้งแรก และคงจะมาเยี่ยมอีกเป็นระยะๆ

"อย่านอนตื่นสาย อย่าอายทำกิน
อย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา"

แวะมาแอบอ่านอยู่ในมุมเล็กๆซอกหลืบของ log ค่ะป้าลิ อิอิอิ

วันนี้ต้าเป็นผู้เป็นคนขึ้นมานิดนึงแล้วค่ะ

มาอ่านภาคต่อขอป้ามะลิ

ขอบอกว่าลำบากเหมือนกัน กว่าจะมีวันนี้

ชีวิตฝันฝ่าอุปสรรคกันมาทุกคน ใครมากใครน้อยก็ว่ากันไป

เมื่อก่อนทำงานได้เงินเดือนเองเนี่ย ภูมิใจสุด ๆ เลย คิดแล้วคิดถึงความลำบากสมัยก่อนเลยป้า

5555555555

ยังกล้าถามอีกว่ารับหนมจีบ ซาลาเปาไม๊ !!

เป็นประสบการณ์ที่ดีนะคะป้าลิ ^^

จากบล็อกนู้น เป็นเรื่องเดียวกันรึเปล่าไม่แน่ใจนะคะ
แต่ว่านางเอกก็เป็นคนจีนจริงๆ นั่นแหละค่ะ

คุณป้าเป็นแม่ค้าเก่าเหรอเนี่ย ถูกต้องค่ะไม่มีอาชีพไหนน่าอายติ๊กเองก็แม่ค้าเก่าค่ะ ตอนเด็กๆต้องไปช่วยพ่อกะแม่ขายของ เสาร์อาทิตย์เพื่อนๆเค้าไปเที่ยวกัน แต่เราต้องไปขายของกับแม่ แต่ก็ดีนะช่วยให้เราเป็นคนรู้จักทำงานตั้งแต่เด็ก

มาติดตามอ่านบล็อคของป้าลิอีกแล้ว พออ่านแล้วนึกถึงคราวที่บริษัทส่งไปทำงานที่นิวยอร์ก เมืองไทยยังดีนะป้าที่พูดที่บอกกันดีๆ วันนั้นก็นั่งรถไฟไปทำงานตามปกติ ที่ทำงานอยู่แมนฮัตตันแต่ว่าอพาร์ทเมนท์ที่บริษัทเช่าไว้ให้อยู่ที่ควีนส์ พอลงจากรถไฟก็จะเดินไปตามทางก่อนจะโผล่ออกไป พอดีตามทางเดินก็ตะมีคนขายของ วันนั้นพอลงจากรถก็ป๊ะกับเหตุการณ์พอดี ผู้หญิงคนนึงคงประมาณแถบอาหรับกับลูกเล็กๆกำลังขายของอยู่ ไอ้มืดมาจากไหนไม่รู้มาเตะข้าวของที่วางขายอยู่กระจุยกระจาย เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วสงสารมากประมาณว่ากลัวมาก จับใจความได้ว่า กรูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาขายตรงนี้ แล้วมันก็เดินหนีหลังจากทำลายข้าวของแล้ว เรานี่ตัวสั่นเลย เป็นอะไรที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอที่เมืองนอกเมืองนาเพราะก่อนไปวาดฝันไว้ซะสวยงาม

สวัสดีค่ะคุณป้าลิ
วันนี้คอมที่บ้านหายป่วยค่ะ เลยได้มีเวลาแวะมาเยี่ยม อิอิ
แอบส่งกำลังใจเงียบๆ นะค่ะ

อ่านเพลินๆ..จบแล้ว
คิดถึงป้าลินะ..

ขายของเป็นอาชีพที่สนุกออกใช่ไหมคะป้าลิ อ่านจากที่ป้าลิเล่า รู้สึกว่าป้าลิเพลิดเพลิน ๆ src=https://www.bloggang.com/emo/emo23.gif>

อ่านเพลินเลยค่ะป้าลิ เขียนได้ดีมาก ๆ
คนอ่านอินไปด้วยคะ อิอิ (อยากไปเป็นแม่ค้าขายรองเท้าค่ะ)

ชื่นชมในความเก่งและความน่ารักของปาลิค่ะ
หญิงสาวน้อยคนนักที่จะยอมขายของ
เพราะคงจะอายหนุ่ม ๆ แต่ถ้ายีนส์เป็นป้าลิ
ยีนส์ก็ทำค่ะ..อาชีพสุจริตเสียอย่าง
ได้ตังค์สด ๆ ไม่ต้องบวกลบภาษีด้วย อิอิ

ยีนส์เป็นกำลังใจให้ป้าลิเสมอนะคะ
ไว้ว่าง ๆ จะแวะมาอ่านอีกนะคะ
และก็ขอบคุณมาก ๆ สำหรับคำอวยพรค่ะ

กลับมาอ่าน ป้าลิเขียนตอนท้ายได้ดีจังค่ะ