วันนี้เป็นวันที่ 5 ในญี่ปุ่นของอิชั้นและเดอะแก๊งค์ค่ะ เป็นวันเกือบสุดท้ายของทริปนี้แล้วหละ และแน่นอนว่าบล็อกหน้าจะเป็นตอนจบ แอบดีใจกันล่ะสิ ชิส์






หน้าตาดีผิดแม่เนอะ ไอ้ลูกคนนี้



ทัวร์ของพวกเราในวันนี้ทุลักทุเลเป็นที่สุด ตามหมายกำหนดการเดิมเนี่ย เรากะจะเดินทางจากโอซาก้าไปนาราในตอนเช้า ว่าจะไปชะโงกดูพระใหญ่แห่งเมืองนาราและดูกวางน้อยแสนเชื่องที่สวนกวางซึ่งเค้าว่าอยู่ใกล้ ๆ กัน


เสร็จแล้วช่วงบ่ายเนี่ย เราตั้งใจจะไปทัวร์พระราชวังฤดูร้อนแห่งเมืองเกียวโต ซึ่งเราทำจองออนไลน์ไว้กับทางเว็บไซต์ของสำนักพระราชวังของทางญี่ปุ่นเค้าเนอะ หลังจากนั้น อาจจะเป็นวัดในเกียวโตซักวัดสองวัด แล้วแต่บุญพาวาสนาส่ง


ทีนี้ ทุกอย่างมันไม่เป็นดังคาดไว้เลยน่อ.......







กำลังจะโพสท่าให้เจ้าลูกชายถ่ายภาพ
อีตาฝรั่งที่นั่งข้าง ๆ ก็ทำเนียนยื่นหน้าเข้ากล้องมาด้วยทันที
แถมโพสท่าเหมือนกับรู้จักกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว
งงจริง ๆ แกเป็นใครเนี่ย ??



เริ่มจาก.....เราออกเดินทางจากโอซาก้ากันค่อนข้างเช้า เสร็จแล้วก็ขึ้น Shinkansen ไปเกียวโตนะ พอถึงสถานีเกียวโต ก็ไปถามเค้าว่าจะไปนาราต่อได้อย่างไร เค้าก็แนะนำให้ไปต่อรถไฟ JR อีตรงนี้แหละที่ทำเอาเสียเวลา เพราะรถไฟที่ว่านั้นเป็นรถไฟวัยหวาน ใช้เวลาเดินทางเป็นชั่วโมงกว่าจะถึงสถานีนารา






หน้าตาของรถไฟวัยหวาน



เรียกว่าทริปนี้เนี่ย ไม่ได้วางแผน ด้นมั่วจนหยดสุดท้าย เพราะภายหลังอิชั้นมารู้ว่า มันมีชินคันเซนตรงไปนาราเลยน่อ






ลงจากแท็กซี่ตรงหน้าวัด Todaiji ปุ๊บ
ก็มีคณะพรรคมาต้อนรับกันเลยทีเดียวเชียว



มาถึงหน้าสถานีนารา ดูเวลาแล้วก็เกือบจะเที่ยง ไม่ปงไม่ไปมันแล้วสวนกวาง เราเรียกแท๊กซี่หน้าสถานีรถไฟตรงไปวัดพระใหญ่แห่งเมืองนารา Todaiji Temple กันเลย


ถ้าใครยังจำได้ (อ้าวไม่มีเหรอ – อิชั้นจำได้อยู่คนเดียวก็ได้ฟระ) อิชั้นเล่าไว้ว่าวัดพระใหญ่แห่งเมืองคามาคูระในบล็อกก่อนโน้น ถือเป็นพระพุทธรูปสำริดที่ใหญ่เป็นอันดับสองในญี่ปุ่น และพระที่ใหญ่อันดับหนึ่ง ก็คือพระใหญ่แห่งเมืองนารา นี่แหละค่ะ


รถแท็กซี่แล่นผ่านสวนสาธารณะที่มีกวางเดินบ้าง นั่งบ้าง เหลียวหลังบ้าง (คริคริ) เต็มไปหมด กระเหรี่ยงกับเดอะแก๊งค์ก็ชี้ชวนกันเอง อ่ะ อย่างน้อยพวกเราก็ได้เห็นกวางแล้วหละว้อย


รถแท็กซี่แล่นมาจอดผึงลงตรงหน้าวัด Todaiji แล้วเราก็ต้องยิ้มกว้าง กวางเด็ก กวางวัยรุ่น กวางกลางคน กวางแก่ เดินกันยั้วเยี้ยเต็มลานหน้าวัดไปหมดเลย มาที่นี่ที่เดียวคุ้ม






อ่ะ อ่ะ เวลาน้อย รีบทำเวลาชะโงกทัวร์กันหน่อย วัดโตไดจิทางนี้เลยเพ่ !!!







วิหารชั้นนอก







วิหารชั้นใน








วิหารชั้นในอีกรูป








แอบติดใจในความงามและสีสันของ คันทวย (ห้ามผวนกันเลยนะ ป้าขอร้อง)








พระใหญ่แห่งเมืองนารา








ขอโชว์คันทวยสีแปลกอีกซักรอบ








หน้าวัดมี ‘ดังโหงะ’ เสียบไม้ขาย
เคยเห็นแต่ในทีวี ได้ลิ้มลองของจริงก็วันนี้แหละ
อร่อยมั้ย-ไม่รู้ แต่กินแล้วตีนกาเรียงตัวเลย




ช่วงนี้ คุณพี่ฝรั่งที่เนียนสะกดรอยตามอิชั้นมาตั้งแต่โอซาก้า (คริคริ) เธอเกิดอาการอยากให้อาหารกวางขึ้นมาค่ะ แถวนั้นจะมีซุ้มขายอาหารกวางเป็นแผ่นๆ หน้าตาเหมือนขนมทองที่ลืมม้วนบ้านเรา แค่เราเดินย่างกรายไปที่ซุ้มเท่านั้นแหละ เจ้ากวางแก่กวางเด็กก็เดินตามกันเข้ามาหากลุ่มเราเลยทีเดียวเชียว ทำไมมันฉลาดผิดมนุษย์กันขนาดนี้ก็ไม่รู้









หันหลังมาจะเริ่มให้อาหารมันเท่านั้น ฝูงกวางก็มารุมทึ้งคุณฝรั่ง ทำเอาชาวบ้านแตกตื่นจ้องมองคุณฝรั่งกันใหญ่ คุณฝรั่งใช้เวลาไปห้าวินาที อาหารก็หมดถุง หะหลัง คุณฝรั่งเข้ามาเล่าโดยไม่ได้ถามว่า โดนกวางตัวนึงขบก้นเอาด้วย โทษฐานแจกอาหารไม่ทั่วถึง







พ่อหนุ่มรถลากแบบ Rickshaw แต่งตัวได้เซะซี่ซะป้าไม่กล้ามองเลย
เลยตัดสินใจถ่ายรูปไว้ มันเก็บไว้มองได้นานกว่า




ออกจากวัดนี้ เราจับแท็กซี่กลับไปสถานีรถไฟจะนั่งรถไฟกลับไปเกียวโต ทำเวลาเพื่อจะไปให้ทันนัดทัวร์วังในช่วงบ่าย ช่วงที่อยู่ในสถานีเนี่ย อิชั้นแวะซื้อแซนด์วิชสำหรับเป็นมื้อบ่ายของเราด้วย เพราะดูเวลาแล้ว เราคงแวะกินอะไรกันไม่ทันแน่


พวกเรา(ยกเว้นด้นดน) นั่งรถไฟด้วยอาการกระสับกระส่ายมาก กลัวจะไม่ทันเวลาทัวร์ คุณพี่ฝรั่งเธออยากดูพระราชวังฤดูร้อนแห่งเมืองเกียวโตเนี่ยมาก อิชั้นน่ะเฉย ๆ นะ แต่เห็นเธอตื่นเต้นเลยออกอาการไปด้วยยังกับเป็นโรคติดต่อ


ไปถึงสถานีเกียวโต เหลือเวลาอีกสิบห้านาทีก่อนจะถึงเวลาทัวร์ เรียกแท็กซี่อีกแล้วค่ะ ปรากฎว่าระยะทางค่อนข้างไกลกว่าที่เราคาดเดาเอาจากที่เห็นในแผนที่ แถมการจราจรก็ติดขัดด้วย เราไปถึงหน้าวังกันพอดีเวลาเป๊ะเลย วิ่งกระหืดกระหอบไปที่สำนักงานของสำนักพระราชวังเนอะ ปรากฎว่าสายไป ห้านาที เจ้าหน้าที่หน้าตาไม่มีรอยยิ้ม เปล่งคำพูดออกมาว่า

‘ทัวร์รอบนั้นออกไปแล้ว รอบหน้าวันพรุ่งนี้สิบโมงเช้า จะทำจองไว้มั้ย’

เมื่อสิ่งที่ตั้งใจจะทำในบ่ายวันนั้นมันพลาดไปอย่างนี้ เดอะแก๊งค์เคว้งเลยค่ะ คุณฝรั่งถึงกับเกิดอาการหมดอาลัยไปไหนต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียวเชียว


อิชั้นต้องเอาแผนที่มากาง แล้วหลับตาจิ้มเอา เอาล่ะ เราจะไปวัดนี้กัน ก็ขึ้นรถไฟ ไปต่อรถบัส ต้องรอรถนานมาก วันนี้ออกอาการเซ็งจริง ๆ ในที่สุดก็มาถึงวัดในเวลาสี่โมงเย็นได้







ทางเข้าวิหารทอง Kinkakuji ได้เห็นใบไม้แดงเป็นหย่อม ๆ







หน้าบัน







วิหารทองซึ่งได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก




จบจากทัวร์วิหารทอง เราก็นั่งรถไฟกลับโอซาก้ากันหละคะ เหนื่อยมากวันนี้ กลับไปนั่ง ๆ นอน ๆ ในโรงแรมอยู่พักนึง แล้วก็ออกมาหาอะไรกินกัน ตั้งใจไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ว่าพอกันทีกับปลาดิบ วันนี้เราเลยเลือกเมนูที่ด้นดนชอบ นั่นคือเนื้อย่างแบบญี่ปุ่นกัน

พวกเราออกเดินอยู่ในตรอกซอกซอยแถว ๆ หน้าโรงแรม มองหาร้านดู ก็ไม่เห็น เดินต่อไปหน่อย ก็ไปเจอหนุ่ม ๆ สาว ๆ กลุ่มหนึ่ง กำลังยืนเชียร์แขก แจกโบรชัวร์ร้านอาหารอยู่ที่ทางแยกนึง พวกเราขี้เกียจเดินแล้ว วันนี้เดินขาลากมาก คุณวรพลเลยไปถามน้องเค้าเลย

‘Any B-B-Q restaurant around here?

ไอ้น้องได้ฟังก็งง ๆ เพราะคงฟังฝรั่งไม่รู้เรื่อง อิชั้นก็เลยลองมั่วดูมั่ง

‘Yakiniku ?’ แล้วก็ทำนิ้ววนเป็นเรดาร์ ทำนอง มีร้านปิ้งย่างแถว ๆ นี้มั้ย

ปรากฎว่าไอ้น้องยิ้มเผล่สิคะ รีบโชว์โบรชัวร์ในมือ (ซึ่งมันมีแต่ภาษาญี่ปุ่นเด้อ) แล้วก็ส่งซิกแนลว่าให้ตามเธอไป ว่าไงว่าตามกันค่ะ

โหยเดินกันไกลมาก ขอบอก เข้าซอยนั้นออกซอยนี้อยู่เกือบสิบนาทีได้ เค้าก็พาเข้าไปในรูเล็ก ๆ รูหนึ่ง เข้าใจเลยว่า ทำไมต้องมีเด็กเชียร์แขก คนหาไม่เจอน่ะสิ ลึกลับซับซ้อนขนาดนี้ ภายในรูเล็ก ๆ รูนั้น เค้าทำเป็นเคาน์เตอร์บาร์ล้อมรอบส่วนกลางซึ่งมีพ่อครัวตัวอวบคนนึงยืนคุมเชิงอยู่ รอบ ๆ เคาน์เตอร์เนี่ย นั่งกันได้ซักโหลคนก็เต็มร้านแล้ว









น้องเชียร์แขกเอาเมนูมาให้ดู ก็เป็นภาษาญี่ปุ่นอีกน่ะแหละ อิชั้นก็บอก 'คาลบิ' หรือเนื้อส่วนที่ติดซี่โครง บ้านนี้กินกันเป็นอย่างเดียวอีกแล้ว น้องเค้าแนะนำว่าเอาเป็นเซ็ตรวมมั้ย เซ็ตละ 5000 เยนต่อคน เราเลยว่าตามกัน สั่งมา 2 เซ็ต แบ่งกันกินสองคนครึ่ง สั่งน้ำดำไปแก้ว เบียร์สองขวดมั้ง







ในเซ็ตก็มีสลัดพูนจานแบบนี้มาหนึ่งจานให้แย่งกันกิน




ตอนที่นั่งดูเค้าเตรียมอาหาร เค้าก็เอาเนื้อซึ่งแร๊พด้วยพลาสติกมาหนึ่งก้อนเล็ก ๆ เอาผ้ามายี ๆ ถู ๆ บนก้อนเนื้อนั้นให้มันอุ่นขึ้น แล้วก็บรรจงหั่นมาให้







และนี่คือเนื้อ 2 เซ็ตที่เค้าบรรจงหั่นและจัดมาในจานเดียวกัน







ก็เอาลงไปปิ้งย่าง พอสุกแล้วก็คีบเข้าปาก
ปล่อยให้มันละลายโดยไม่ต้องเคี้ยว (เว่อร์เชียว !!) อร่อยเด็ดค่ะ







มีซุปไข่ให้คนละถ้วย







มีข้าวเปล่าโรยด้วยงาให้คนละถ้วยเช่นเดียวกัน




กินกันจนเนื้อหมด ข้าวหมด สลัดหมด เกลี้ยงจาน อิชั้นไม่อิ่มว่ะ แต่จะให้สั่งเพิ่มน่ะเหรอ อย่าหวัง แค่นี้ค่าเสียหายก็ปาเข้าไปหมื่นสามพันกว่าเยนแล้ว ออกจากร้านอาหารก็ไปเดินย่อย ดูร้านค้าในตอนเย็นย่ำเป็นคืนสุดท้ายของเราในโอซาก้า ก่อนเข้าโรงแรม ปอบเดซี่แวะซื้อโอเด้งที่ไปเหล่ไว้ตั้งแต่เมื่อวานกลับไปกินต่ออีกสามไม้จนอิ่มหมี นอนหลับฝันดีเลยค่ะ


บล็อกหน้า จบแน่ ๆ สำหรับเดอะแก๊งค์ตะลอนแดนปลาดิบ ติดตามกันหน่อยนะคะ ได้โปรด กร๊ากกกส์





Shinsaibashi ยามค่ำ