ไปญี่ปุ่นเที่ยวนี้ อิชั้นมีสถานที่ที่ต้องไปอยู่ 2 แห่ง ๆ แรก ไปกันตั้งแต่เช้าแรกในโตเกียว นั่นคือ ฮาราจูกุ อย่างที่บอกว่า มันเหมือนการตามฝันในวัยเยาว์ ซึ่งอิชั้นฝันไว้ตั้งแต่อายุ 14 ว่าจะต้องไปให้ได้ในชาตินี้


อีกสถานที่นึง ที่อิชั้นตั้งใจจะต้องไปประทับรอยเกือกให้ได้ นั่นคือ แถ่น แทน แท้น


ตลาดปลาซึคิจิ Tsukiji Fish Market ค่ะ


ต๊าย ยัยป้า อยากไปที่ไหนไม่อยาก อยากไปตลาดปลาอ่ะนะ ไปทำม้ายยยยยยยย ?? เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ...... (เกริ่นอย่างนี้ แสดงว่า มันจะโม้ยาวเหยียดอีกแล้วแหละ)




ด้านหน้าตลาดปลาที่ใหญ่ที่สุดในโลก Tsukiji Market


ตะก่อนตอนอยู่เมืองไทยเนี่ย ชอบดูรายการทางช่องยูบีซีอยู่ช่องหนึ่ง (สมัยอยู่เมืองไทย มันยังเป็นยูบีซีอยู่อ่ะนะ) นั่นคือ UBC X-Zyte ช่องนี้เค้าจะมีรายการดัง ๆ ของญี่ปุ่นหลายรายการเลย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นรายการเกี่ยวกับอาหารอ่ะ ก็มีพวกทีวีแชมเปี้ยน โกโกริโกะเกมส์กึ๋ย เกมส์ที่เป็นที่ฮิตเกมส์หนึ่ง คือการแข่งกันว่าผู้เข้าร่วมการแข่งขันทั้งสาม ใครจะประหยัด ใช้เงินแค่หนึ่งหมื่นเยนได้นานที่สุด อิชั้นเป็นบ้าเป็นบอ ติดรายการพวกนี้มาก




สิงห์สามล้อเครื่องอย่างเท่ห์ เพ่นพ่านเต็มตลาดไปหมด


บางรายการ เค้าก็จะพาไปร้านอาหารหลากประเภท ไม่ว่าจะเป็น ร้านซูชิ ราเมน ทาโกะยากิ โอโคโนะมิยากิ โอเด้ง ดังโหงะ โอย เยอะแยะตาแปะไก๋ อาหารบางจาน ก็หากินได้ตามร้านอาหารญี่ปุ่นในเมืองไทยหรือฮ่องกงนี่แหละ แต่บางอย่างมันไม่มี อิชั้นก็วาดหวังไว้ว่า ไปคราวนี้ จะไปฟาดทุกอย่างที่ยังไม่เคยกิน (มีน้อยมากค่ะ ที่ยังไม่เคยเนี่ย กร๊ากกกส์)




ไอ้ที่เค้าว่า ปลาสด ๆ ใหม่ ๆ เนี่ย มันแช่แข็งมาในเรือก่อนแล้วทั้งนั้น


มีอยู่รายการนึง เค้าพาไปตลาดปลาซึคิจิแห่งนี้แล ตลาดนี้เป็นตลาดค้าส่งที่ใหญ่ที่สุดในโลกค่ะ มาถึงโตเกียวกันแล้ว นักกินอย่างอิชั้นจะพลาดได้อย่างไร




มาถึง ก็โดนเค้าชำแหละแบะเอา


หาข้อมูลจากเว็บไซต์อสท.ญี่ปุ่น เค้าว่าการไปตลาดปลา ควรไปแต่เช้า ทีนี้แก๊งค์อิชั้นเนี่ย เราเอาสบายเข้าว่า ให้ตื่นเช้าเนี่ยไม่เอากันเลย อิชั้นเองก็ไม่อยาก มาโตเกียวนะไม่ใช่เขาชนไก่

อิชั้นเลยบอกเดอะแก๊งค์ว่า พวกยูน่ะนอนก้นโด่งไปเหอะ เดี๋ยวชั้นจะไปเอง ไปไม่นานหรอก อยากไปเดินดู ไปถ่ายรูปอย่างเดียว แต่เดอะแก๊งค์ไม่ยอมค่ะ




ตัดหัว ตัดหาง


ปรกติแก๊งค์เราจะตื่นนอนกันประมาณ 8-9 โมงเช้า แต่งตัวโทรม ๆ ลงไปกินข้าว กินเสร็จก็กลับขึ้นมาบนห้อง เข้าคิวกันทำธุระในตอนเช้า อาบน้ำแต่งตัว แล้วออกเดินทาง ไปไหนก็แล้วแต่อิชั้นจะบัญชา




แหกพุง แยกไข่ น่ากินมั้ยล่ะ


วันนั้น เราเปลี่ยนแผนเล็กน้อย ตื่นกันแปดโมงเช้า แต่งตัวพอไม่ให้โทรม ไม่ได้อาบน้ำ แปรงฟันอย่างเดียว แล้วก็นั่งแท็กซี่ไปตลาดปลากันเลย ไปถึงตลาดยังไม่เก้าโมงดีเลยค่ะ และนั่นเป็นการนั่งแท็กซี่ในญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกของเราด้วย เพิ่งตระหนักว่า มันก็ไม่ได้แพงโหดร้ายอะไรเลยนะ





ล็อบสเตอร์ก็มา


ถนนหนทางที่เรานั่งผ่านไปประมาณสิบนาทีเนี่ย หารถราแทบไม่มี อิชั้นเห็นมนุษย์เงินเดือนส่วนใหญ่ แต่งตัวกันคลาสสิคมาก และอิชั้นว่ามันเหมือนกับเป็นธรรมเนียมของมนุษย์เงินเดือนที่นี่นะ ผู้ชายใส่สูทผูกไท ผู้หญิงใส่กระโปรงหรือกางเกง มีแจ๊คเก็ตสูทสวมทับเสื้อข้างใน ถุงน่องรองเท้าใส่กันครบครัน




ปูอลาสก้าก็มี



มนุษย์เงินเดือนทั้งหลายที่อิชั้นเห็น บ้างก็เดินเท้า (คงจะเพิ่งเดินขึ้นมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน) บ้างก็ปั่นจักรยาน เหล่ามนุษย์อุลตร้าแมน รวมทั้งเหล่ามดแดง มดเอ็กซ์ทั้งหลาย คงไปลงรถไฟใต้ดินกันหมด ทำเอาท้องถนนว่างโล่งราวกับกรุงเทพฯช่วงวันหยุดยาวซะนี่กระไร โอย น่าอยู่ว่ะ





ปลาไหลทะเล ย่างมาให้เสร็จสรรพ บ๊ะ น่ากินเชียว


ไปถึงตลาดปลา หน้าตาและบรรยากาศของตลาด ทำให้อิชั้นผิดหวังนิดหน่อย จริง ๆ ก็ไม่ได้นึกภาพอะไรไว้ในหัวเลยนะ แต่ตอนดูรายการทีวีมันดูคึกคักกว่านี้อ่ะ


หนุ่มลอนดอนวิจารณ์ว่า เหมือนตลาดปลาที่ลอนดอน อิชั้นเลยบอก คราวหน้าไปลอนดอนอีกพาชั้นไปดูหน่อย แฮร์รอดส์กับลิเบอร์ตี้น่ะเบื่อแล้ว เพราะไม่มีปัญญาซื้ออะไรซักกะอย่าง นอกจากกระเป๋าที่ระลึก กร๊ากกกกส์




ใครเคยเห็นวาซาบิสดมั่ง


ไปเจอร้านขายของที่ระลึกเข้าร้านนึง มาโตเกียวหลายวันแล้ว อิชั้นยังไม่ได้ช็อปปิ้งเลยสักนิด อยากได้เสื้อยืด Tsukiji Market ไปเป็นที่ระลึกจังเลย ตัวเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้ม ตัวอักษรสีขาว แมนมาก เหมาะกับคนแมน ๆ อย่างอิชั้น ถามราคา ตัวละสองพันกว่าเยน คิดเป็นเงินไทยก็เจ็ดร้อยกว่าบาทเนอะ แพงว่ะ


คือหะแรก ยังนึกว่า ร้านนี้ขายแพง ถ้าไปเห็นวันหลัง ๆ คงจะซื้อกลับมาแล้ว เพราะเสื้อยืดตามร้านขายของที่ระลึกส่วนใหญ่ก็จะราคาประมาณนี้ทั้งนั้น เสียดายอยู่เหมือนกัน




อีเห็ดสดก็มาเสนอหน้า


เสร็จจากการเดินดูตลาดปลาด้านใน ก็ออกมาเดินดูร้านอาหารด้านนอก มีร้านซูชิ ซาซิมิอยู่หลายร้าน ลูกค้าตรึม เค้าจะมีของตัวอย่างใส่ตู้หรือไม่ก็เป็นป้ายใหญ่ยักษ์ ดูราคาแล้วมันก็ไม่ได้ถูกกว่าข้างนอกเลยนะ แถมความรู้สึกของอิชั้นคือ ทำไม้ ถึงได้มานั่งกินปลาดิบกันแต่เช้าแบบนี้วะ มันแค่เก้าโมงเช้าอ่ะ




ร้านขายของที่ระลึก




มีร้านอาหารอยู่ในตลาดหลายร้าน เช่นร้านนี้




และร้านนี้




ร้านอาหารส่วนใหญ่ เป็นร้านซูชิ
แน่นอนว่าคงได้วัตถุดิบจากในตลาดน่ะแหละ




บางร้านมีฝรั่งหนุ่ม ๆ สาว ๆ ต่อแถวกันยาวเหยียดเพื่อรอที่นั่ง อันนี้ทำเอาประหลาดใจ
เพราะว่าราคามันก็ไม่ได้ถูกไปกว่าที่อื่นเท่าไหร่เลยนะ


เดินจนทั่ว ถ่ายรูปจนหนำใจแล้ว เราก็กลับโรงแรม แวะกินอาหารเช้า เข้าคิวกันทำธุระ (หวังว่า คุณโตสคงกำลังดื่มกาแฟอยู่เมื่ออ่านถึงตรงนี้-แล้วนึกภาพตาม กร๊ากกกส์)


อาบน้ำแต่งตัวใหม่เสร็จ ก็เตรียมออกทัพ วันนี้เราตั้งใจจะไปโตเกียวทาวเว่อร์ Tokyo Tower ซึ่งเค้าถือเป็นสัญญลักษณ์อย่างหนึ่งของโตเกียวไปซะแล้ว




Tokyo Tower สัญญลักษณ์อย่างหนึ่งของโตเกียว
ขนาดแก้ว Starbucks โตเกียว ยังทำเป็นรูป Tower นี้เลยอ่ะ





แหงนคอถ่ายกัน 90 องศาไปเลย


ห้องพักที่โรงแรมในรอปปองหงิที่อิชั้นอยู่นั้น สามารถมองเห็นโตเกียวทาวเว่อร์ด้วย เราเลยคาดเดากันว่า เราน่าจะเดินไปได้ คงไม่ไกลเนอะ แล้วมันก็ไม่ไกลจริง ๆ เดินไปเรื่อย ๆ ดูนั่นดูนี่ แถมอากาศก็เย็นสบายกำลังดี แป๊บเดียวเราก็มาถึงค่ะ





วิวที่เห็น เมื่อขึ้นไปยังจุดชมวิวที่หนึ่ง ไม่ค่อยวี๊ดวี๊วซักเท่าไหร่เนอะ




อิชั้นว่า วิว Victoria Harbour ของฮ่องกงแหล่มกว่าเยอะ


จากโตเกียวทาวเว่อร์ เรานั่งแท็กซี่ไปลงที่พระราชวังอิมพีเรียลกันค่ะ ตั้งใจว่าจะมาดูพระราชวังอิมพีเรียลแบบย่อ แล้วก็จะนั่งรถไฟจากสถานีโตเกียวที่อยู่ใกล้ ๆ ไปยังเมืองคามาคูระ Kamakura เพื่อนมัสการพระใหญ่ไดบุทจิกัน




ต้นไม้งาม หน้าพระราชวังอิมพีเรียล


การไปพระราชวังอิมพีเรียลนั้น คุณอาจจะเดินชมแต่บรรยากาศภายนอกของพระราชวัง หรือจะเข้าไปชมด้านในกับกรุ๊ปและไกด์ของทางสำนักพระราชวังก็ได้ โดยที่คุณจะต้องทำจองไปที่เว็บไซต์ของสำนักพระราชวังของญี่ปุ่นล่วงหน้าค่ะ สำหรับอิชั้น ทำจองไม่ทัน แถมไม่มีความสนใจอะไรเป็นพิเศษ ไปดูแค่มุมเดียว มุมเด็ด ไม่ได้เดินดูจนทั่วหรือโดยรอบพระราชวังแต่อย่างใด




ใครไปใครมา ก็ต้องมาถ่ายรูปที่มุมนี้




และมุมนี้


ถ่ายรูปเสร็จ เดอะแก๊งค์ก็เดินต่อไปยังสถานีรถไฟโตเกียว ขึ้น JR ไป Kamakura กัน เรามี JR Pass ที่แพงลิบลิ่วแล้วนี่ ต้องใช้ให้คุ้ม แล้วจะมาเล่าถึง JR Pass อีกในวันถัด ๆ ไปนะคะ




เดินลัดเลาะตัดถนนและสวนสาธารณะ เพื่อไปยังสถานีโตเกียว




ข้างทาง


ไปถึง Kamakura ประมาณบ่ายโมงกว่าพ่อลูกหิว กะว่าจะกินสแน็ค แม่ก็หิว เลยต่อรองว่า อย่าไปเลยสตาร์บัคส์ ไปกินอาหารเที่ยงเป็นล่ำเป็นสันกันเลยดีกว่านะ มันคือคำบัญชากลาย ๆ ค่ะ




จานแรก พิซซ่าหน้าปลากระจุ๋มกระจิ๋ม





มาดูกันใกล้ ๆ แป้งบาง ชีสหนา มีผักโขม
แล้วก็ปลาตัวน้อยตัวนิดโรยหน้า
รสเค็มมันติดคาวเล็กน้อย ยังกะกินแอนโชวี่แน่ะ อร่อยจริง ๆ




ไก่โครอคเกะ ของเจ้าด้นดน




เบนโตะของอิชั้นเอง อลังที่สุด มากันถึงสองชั้น ๆ ละ สามช่อง




ดูจิ หน้ากินมั้ย




มาดูกันใกล้ ๆ




แซลม่อนรมควันชิ้นหนาจับคู่มากับปลาหมึกสด




อันนี้ก็อยู่ในเซ็ต อกเป็ดรมควันราดซอสเค็ม ๆ หวาน ๆ




เครื่องดื่มเป็นชาเขียวร้อน และน้ำเย็นสำหรับด้นดน ฟรีค่ะ
อิ่มอร่อยกันถ้วนทั่ว ทั้งหัวทองหัวดำ ด้วยราคาแค่เนี้ย


บล็อกวันนี้ ยังไม่ได้ไปไหนกันเลย รูปเต็มบล็อก จะตัดอันนั้นก็เสียดาย จะตัดอันนี้ก็เสียดาย อยากโชว์เพื่อน เพราะบล็อกเที่ยวญี่ปุ่นเนี่ย อิชั้นจะส่งลิงค์ไปให้เพื่อน ๆ ดูบ้าง โชว์ออฟว่างั้น บล็อกวันนี้เลยได้แค่ทัวร์ครึ่งวัน ภาพเพียบ


ไว้บล็อกหน้า จะพาไปดูเมืองน่ารัก ๆ เมืองนี้กันต่อค่ะ โปรดติดตามกันนะ ได้โปรด พลีส ได้โปรดเถิด