เส้นรอบวงของหนึ่งวัน: วินทร์ เลียววาริณ

จากหลังปก

เส้นวงปีของต้นไม้บ่งบอกอายุของต้นไม้ต้นหนึ่ง ๆ อย่างแน่นอน เส้นรอบวงนี้เพิ่มจำนวนปีละชั้น ซ้อนทบไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงเส้นรอบวงนอกสุด ซึ่งก็คือเส้นบอกอายุล่าสุดของมัน ความหนาของแต่ละวงอาจจะไม่เท่ากัน อันเป็นผลกระทบจากสภาพแวดล้อม เช่นปริมาณน้ำฝน ความแล้ง ฯลฯ

'เส้นวงปี' ของมนุษย์บ่งบอกลักษณะและวิธีใช้ชีวิตของคนคนนั้นเช่นกัน หากเทียบพลโลกเป็นต้นไม้ ชีวิตของแต่ละคนก็เป็นต้นไม้ใหญ่น้อยจำนวนกว่าหกพันล้านต้น ประกอบกันเป็นป่ามนุษย์ แต่ละต้นมีความยาวเส้นรอบวงต่างกัน หนาบางไม่เท่ากัน หลายต้นเกิดในที่แห้งแล้ง ผ่านชีวิตอย่างลำเค็ญ หลายต้นต้องดิ้นรนหาหนทางชูยอดขึ้นฟ้า หลายต้นล้มตายใต้เงาของต้นอื่น หรือถูกกาฝากกัดกินจนไม่อาจอยู่ต่อไปได้ อีกหลายต้นโชคดี เติบโตในดินอุดมสมบูรณ์และมีอากาศอุ่นสบาย

แต่การใช้ชีวิตลึกซึ้งกว่าแค่เพียงโชคชะตา ต้นไม้บางต้นที่สมบูรณ์กลับไม่สามารถเติบโตเต็มศักยภาพและโอกาสที่มันมี ขณะที่บางต้นถูกตัดขาดไปแล้ว ก็ยังสามารถผลิใบใหม่ออกมาได้ ทั้งนี้เพราะวงปี วงเดือน วงวัน วงนาทีของแต่ละชีวิตยาวเท่ากัน แต่กลับไม่เท่ากัน!

นี่คือชีวิต และนี่คือ เส้นรอบวงของหนึ่งวัน หนังสือที่จำลองชีวิตต่าง ๆ เหล่านั้น ด้วยรูปแบบเรื่องสั้น ประสานภาพ โดยนักเขียนสองซีไรต์ วินทร์ เลียววาริณ


อ้างอิงข้อความจาก //www.winbookclub.com/bookdetail.php?bid=43

---

เรื่องนี้ตั้งใจว่ายังไงคงต้องแนะนำ เป็นหนังสือที่ซื้อตั้งแต่ตอนเดินงานหนังสือแล้วค่ะ

จะว่าไป เรื่องนี้มีการกัดถึงการเมืองในยุคปัจจุบันแบบเจ็บๆ คันๆ ด้วยนะคะ แทบทุกเรื่องอ่านแล้วต้องใช้สมองคิด

แต่มีอยู่หลายเรื่องที่ขำ แบบว่าขำจริงๆ

เช่น


1.เรื่อง "ในโลกของความจริง" เปิดมาถึงหน้าแรกคือการบรรยายบทที่ 8 ของนวนิยายเรื่องหนึ่ง ในนั้นบรรยายถึงอาหารชั้นหรูเลิศที่ตัวละครกำลังลิ้มลอง ไม่ว่าจะเป็นแชมเปญ ไวน์ คาเวียร์ แกะย่าง ปลาแซลมอนรมควัน

แน่นอน ตัวละครในเรื่องย่อมกินน้อยตามสไตล์ลูกผู้ลากมากดี

ฮาหน้าต่อไปตรงโลกของความเป็นจริง ที่นักเขียนตะโกนบอกลัดดาว่า

"เดี๋ยวลัดดาเอาเครื่องพิมพ์ดีดนี้ไปจำนำ เสร็จแล้วแวะตลาดซื้อลาบเนื้อกับข้าวเหนียวถุงนึง เอาผักมาเยอะๆ หน่อย จะได้อยู่ท้อง โอย! เขียนมาทั้งวัน ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย..."
"ไม่มีเครื่องพิมพ์ดีด แล้วพี่จะเขียนหนังสือยังไงคะ"
"ใช้ดินสอเขียนเอา"

(ตรงประโยคสุดท้าย ดีนะที่ไม่บอกว่า เอาถ่านเขียนเอา ฮา)

เรื่องนี้ขำตรงที่เคยเป็นเหมือนกันค่ะ เวลาบรรยายตัวละครที่ร่ำรวยมากๆ ประเภทขับรถหรูๆ แบบว่าเฮ้ย รถแบบนี้แหละรถในฝัน เคยเห็นแต่งานมอเตอร์โชว์ เวลาบรรยายได้แต่ดำน้ำเอา อึม เป็นเรื่องแนวตลกร้ายอีกเรื่องที่ฝังในหนังสือเล่มนี้

-----------------------------

อีกเรื่องที่ขำมากๆ คือ "คุณสมบัติ" เป็นเรื่องที่มีคำบรรยายแค่ "เมื่อฉันโตขึ้น ฉันอยากแต่งงานกับผู้ชายที่..."

มีตารางตีกรอบช่วงอายุต่างๆ ของผู้หญิง พร้อมกับคุณสมบัติที่แต่ละช่วงอายุเธอต้องการ

เรื่องนี้นั่งขำกับพี่สาวสองคน พี่สาวบอกว่า จริงๆ เรื่องนี้เขียนผิดไปนิดหน่อยนะ ช่วงอายุสี่สิบถึงห้าสิบ ไม่ต้องมีการูปหัวใจตรงช่องคุณสมบัติก็ได้ แนวๆ อะไรมาฉันก็ยอมทั้งนั้น ฮ่าๆๆ พอดีในเรื่องนี้ ช่วงอายุที่อะไรมาก็พร้อมยอมแต่งคือ ช่วงห้าสิบอัพอ่ะค่ะ

-----------------------------
เรื่อง "วิวัฒนาการของเซลล์สมอง" เป็นเรื่องนึงที่นั่งขำ แต่แอบแฝงความจริงบางอย่างเกี่ยวกับการพัฒนาสมองของคนกับรายการเกมโชว์ต่างๆ ซึ่งในเรื่องยกตัวอย่างที่รายการ "จำจนได้ดี" พร้อมผู้เข้าแข่งขันเป็นเด็กชายณัฐ ซึ่งก่อนเข้าไป เขามีความคิดในหัวสมองว่า "ทำไมๆๆ" และ "อย่างไรๆๆๆ"

แต่พอแข่งรายการเสร็จ ได้เป็นแชมเปี้ยนแล้ว คำถามกลับเป็น "ใครๆๆๆ " และ "อะไรๆๆ"

ตรงกับคำพูดของนักปราชญ์ เขาบอกว่า คนฉลาดคือคนที่ถามด้วยคำว่า How & Why แต่คนโง่เท่านั้นที่จะถามว่า "What & Where"

เรื่องนี้มีความประทับใจในการนำเสนอค่ะ ทำเป็นรูปความคิด ให้เห็นภาพเซลล์สมองจริงๆ แต่บางคนเคยบอกว่าอ่านแล้วไม่เข้าใจ

_____________________

เรื่อง "พักโฆษณา" เป็นอีกอันที่จิกกันพวกทีมข่าวที่มาแนวพูดคุยกันเป็นวาไรตี้ทอร์คตอนเช้า เห็นภาพนี่เข้าใจ หลุดหัวเราะออกมาอีก เออ ทำไมเล่มนี้เราเส้นตื้นจัง

_____________________
แต่ขอยกให้เรื่องนี้ เป็นเรื่องเด่นค่ะ อ่านแล้วชอบมาก ทั้งขำ ทั้งร้ายในความรู้สึกเดียวกัน นั่นคือ

"ความสามัคคี"

เนื้อหาเป็นแผ่นซีดี ที่มีคำโปรยหน้าแผ่นว่า "เพลงรักเพื่อสานใจคนไทย"
ชื่อเพลง: คนไทยที่จริงรักกัน
จุดประสงค์: เพื่อกระตุ้นให้คนไทยรู้รักสามัคคี อันสืบเนื่องมาจากความแตกแยกทางความคิดและการเมือง
ศิลปิน: ร้องโดยศิลปินนักร้อง 100 ท่าน โดยไม่คิดค่าตัว รวมตัวเพื่อการกุศลอย่างแท้จริง


แต่พอเบื้องหลัง ทะเลาะกันแหลกลาญ ฮ่าๆ ยกตัวอย่าง
"แม่ง! กูได้ร้องนิดเดียว"
"ทำไมต้องเชิญนักร้องที่เราเกลียดมาด้วย"
"เพลงไม่ได้เรื่องเลย แต่ก็บ่นไม่ได้"
"ซ้อมแทบตาย ร้องนิดเดียว"
"ทำไมไม่เชิญแต่เราคนเดียว"
"เบื่อจังต้องมาร้องกับพวกที่ดีแต่หน้าตา เสียงไม่ได้เรื่อง"
"เสียงเราดีกว่ามัน ทำไมมันได้ร้องมากกว่า"
"อีบ้านี่ยืนบังเรา แฟนๆ จะเห็นเรามั้ยเนี่ย"
"เกลียดไอ้บ้าที่แย่งเราร้อง"
"เสียงยายนี่ห่วยแตก เป็นนักร้องอาชีพได้ไง"
"ทำงานกับพวกนี้ไม่ได้เรื่องเลย"

และยังมีอื่นๆ อีกมากมายที่บ่นกันอยู่เบื้องหลัง ฮ่าๆๆ



ลองอ่านดูนะคะ อ้อ เราชอบชื่อหนังสือที่คุณวินทร์ตั้งด้วย รู้สึกว่ามีความหมายและไม่ค่อยเหมือนใครดีค่ะ

Create Date : 18 พฤษภาคม 2552 Last Update : 18 พฤษภาคม 2552 0:17:09 น. Counter : 2874 Pageviews.		12 comments
Share Tweet