ตอนที่ 57 ยอมรับความจริง When The Destiny Comes Along Ep.57 ยอมรับความจริง “ฝ้ายไหน?” โหน่งกับวิวิธถามขึ้นพร้อมกันด้วยน้ำเสียงลุ้นระทึก แม้ในใจจะรู้คำตอบอยู่แล้วว่าฝ้ายไหน “ไม่ผิดแน่ครับ ผมรู้จักดีอยู่ฝ้ายเดียว” เชนตอบเสียงสั่น วิวิธกระพริบตาถี่ๆอย่างนึกอะไรไม่ออก คนที่ออกอาการมากกว่าใครเพื่อนก็คือโหน่ง “ตาเถร นี่จุดไต้ตำตอชัดๆ..มันเป็นข่าวใหญ่ได้นะคะน้องเชน ดังเป็นพลุแน่” โหน่งทำหน้าลอยฝันหวานถึงเงินที่จะเข้ามาเป็นกอบกำจากการขายข่าวนี้ “แฟนสาวดาวรุ่งชื่อดังฝั่งไทย กิ๊กกับ1ในนักร้องดังฝั่งเกาหลีอย่างดงบังชินกิ และสำนักพิมพ์ของพี่จะกลายเป็นสำนักพิมพ์เจ้าเดียวในไทยที่ได้ข่าวนี้มา” แต่แล้วเชนก็มาเบรกความฝันอันสวยหรูเสียก่อน “พี่โหน่ง ผมขอนะครับ อย่าเผยแพร่ข่าวนี้” วิวิธหันขวับมามองเชนอย่างข้องใจในเหตุผลแต่ก็ยังไม่ได้แย้งอะไร เพราะโหน่งพูดแทนซะแล้ว “อ้าวทำไมล่ะฮะ น้องเชน.. ข่าวนี้มันอาจทำให้น้องเชนดังขึ้นไม่รู้อีกกี่เท่าตัว ดังแบบไม่รู้เรื่องเลยนะ” เชนเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหนาสีน้ำตาลเก่าๆตรงประตูทางเข้า “พี่โหน่ง..ผม..” คำพูดของเชนถูกชะงักด้วยความคิดในใจของตัวเขาเอง .. จะบอกเหตุผลว่าอะไรล่ะ..ไม่อยากได้ชื่อว่าเกาะหมอนั่นดัง หรือไม่อยากให้ฝ้ายเดือดร้อน.. เชนเงียบไปนาน แต่วิวิธกับโหน่งก็ยังอยากจะรอฟังเหตุผลอยู่ “ผม..ผมไม่อยากให้ฝ้ายตกที่นั่งลำบาก..” เขาเลือกเหตุผลที่ฟังดูดีกว่าแต่ใจจริงแล้วเขาก็คิดอย่างนั้นแหละ แม้จะไม่ใช่ทั้งหมดก็เถอะ “เฮ้ย พี่โหน่งว่าไงนะ รูปผู้หญิงที่อยู่ในคลิปเป็นแฟนน้องเชนเหรอ” แตงตาลีตาเหลือกพูดเสียงหลงเลยทีเดียว จ๊อบค่อยๆลุกมาฟังใกล้ๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ “รู้ๆพี่ ยังจำได้” แตงละล่ำละลักตอบ เมื่อถูกโหน่งถามว่ายังจำสถานที่ที่ไปถ่ายคลิปมาได้หรือไม่ “ได้พี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้แตงกับพี่จ๊อบจะรีบไปเลย” ทันทีที่วางสาย ใบหน้าของแตงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความหวัง "พี่จ๊อบ..โชคเข้าข้างเราอ่ะ” แตงร้องกรี๊ดขึ้น ก่อนจะลุกไปกระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงของตัวเอง ปล่อยให้จ๊อบปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเองอย่างงงๆ ขณะที่อีกด้านหนึ่งในเมืองไทย คู่สนทนาในสายของแตงเมื่อครู่ กำลังยิ้มระรื่นกับความสำเร็จและเงินทองที่กองรออยู่ตรงหน้า โหน่งนั่งอยู่ในห้องทำงานตัวเองด้วยความรู้สึกสบายใจ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนตลอดเกือบปีที่ยอดขายนิตยสารตก “จะไม่ทำข่าวนี้ได้ยังไง ใครเชื่อก็โง่ละ ฮึ” ทันทีที่ล้อเครื่องบินแตะพื้นรันเวย์ดัง ตึง ใจของเชนก็เหมือนถูกกระแทกไปด้วย ค่ำคืนที่ผ่านมาตลอด6ชั่วโมง เขาไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย ในใจก็ครุ่นคิดถึงแต่เรื่องของฝ้าย.. ขอให้ทั้งหมดมันเป็นแค่ความฝันเถอะ เขาทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ หากจะต้องเสียฝ้ายไปตอนนี้.. อีกเพียงไม่ถึงชั่วโมง เขาก็จะได้เจอฝ้ายแล้ว อย่างน้อยเธอก็อาจจะเห็นแก่ความผูกพันครั้งเก่าที่มีมานาน แล้วยอมกลับมาหาเขาก็เป็นได้ ..เชนยอมคิดในแบบที่เรียกว่า เข้าข้างตัวเอง ถ้าเกิดมันจะทำให้เขาสบายใจขึ้น ฝ้ายง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารแต่เช้า เพราะทงบังชินกีจะแวะมาทานอาหารกันที่นี่ ก่อนที่จะเดินทางกลับเกาหลีเนื่องจากเป็นช่วงพักผ่อนของพวกเขา 2วัน ก่อนที่จะเตรียมลุยงานต่อในญี่ปุ่นทีมีคิวยาวเหยียดเป็นหางว่าว แต่ใครคนหนึ่งเลือกที่จะอยู่ญี่ปุ่นต่อเพราะที่เกาหลี ก็ไม่มีใครให้เขากลับไปหาอยู่แล้ว เขาจึงขอใช้เวลาสองวันนี้อยู่กับฝ้ายแทน อาหารเช้าวันนี้เลือกทำแบบง่ายๆข้าวต้มและกับข้าวแบบไทยๆ ที่ทำมาจากอาหารแห้งที่เธอมาตุนเก็บไว้แทบจะตลอดเวลา อย่างไข่เค็ม กุนเชียงและหมูหยอง หากจะทำอะไรหนักๆในเวลาเช้าแบบนี้ อาจจะไม่เหมาะนัก แต่อาหารตรงหน้ามันก็ดูง่ายซะจนรู้สึกเขินตัวเอง แม้ว่าหนุ่มๆจะไม่ถือก็เถอะ ฝ้ายเหลือบมองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า จริงๆฮยอนอาน่าจะมาหาที่ห้องได้แล้วนะทำไมยังไม่ลงมาอีก ฝ้ายละมือจากการตกแต่งอาหารตรงหน้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฮยอนอา นานพอสมควรกว่าปลายสายจะรับ “ฮยอนอา ไม่ลงมาเหรอ พวกจุนซูจะมากันแล้วนะ” เมื่อได้ยินเสียงบรรยากาศโดยรอบ ฝ้ายก็เอะใจว่าฮยอนอาไม่น่าจะอยู่ที่ห้องของตัวเอง “อยู่ข้างนอกเหรอ?” “อือ ขอโทษนะ ไอจัง จะกลับเกาหลีน่ะเดี๋ยวมาอีกทีตอนพิธีจบเลย” “อ้าว มีอะไรรึเปล่า?” “อ่ะ อ๋อ พอดีญาติที่พูซานอยากที่จะเลี้ยงฉลองจบการศึกษาให้ช่วงนี้น่ะ เพราะถ้ารออีกนิดพวกเขาจะไม่ว่าง” ฝ้ายสีหน้าสลดลง เธอรู้ดีว่าฮยอนอาอยากหลบหน้าจุนซู “เหรอจ๊ะ ไม่เป็นไร รีบๆกลับมานะ ฉันเหงา” ฮยอนอายิ้มที่มุมปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ไม่ใช่เพราะรู้สึกอิจฉาเพื่อน แต่เป็นเพราะมันทำให้นึกถึงตัวเธอเองที่ควรจะเหงามากกว่าฝ้าย “จ่ะ ดูแลตัวเองนะแล้วฉันจะรีบกลับ” ฮยอนอาวางสายทันทีจนฝ้ายรู้สึกไม่สบายใจลึกๆ งานนี้อาจจะต้องปรึกษายูชอนบ้างซะแล้ว หนุ่มๆแอบทยอยเข้ามากันทีละคน สองคนเพราะพวกเขาเลี่ยงที่จะมาเป็นกลุ่ม เนื่องจากจะผิดสังเกตและจะมีคนจ้องมองเยอะจนเกินไป เพราะยังไงพวกเขาก็ยังไม่ต้องการที่จะให้เรื่องของฝ้ายและยูชอน เป็นที่รับรู้ของประชาชนตอนนี้ ถึงแม้ต้นสังกัดจะพอรับรู้แล้วบ้างก็ตาม แต่พวกเขาคงไม่ปลื้มแน่ถ้าข่าวการเปิดตัวคนรักของสมาชิกในวง ทำให้หุ้นของบริษัทหล่นฮวบฮาบ “ไอซังทำอะไรอ่ะ น่ากินจัง” ฝ้ายส่งยิ้มตอบให้ยูชอนก่อนที่จะสนใจตอบคำถามของจุนซู “ไม่รู้จักเหรอเฮอะ ไข่เค็มน่ะไข่เค็ม นี่หน้าตาแบบนี้ยำแน่ๆ เคยกิน แต่ไข่เค็มไอซังไม่แน่ใจว่าเค็มเปล่า” แจจุงจิกจุนซูเล็กๆก่อนจะแซวฝ้ายให้ได้ฮือกันไป “ก็เค็มตามชื่อนั่นแหละค่ะ จะมีรสชาติอื่นไปได้ยังไง” ฝ้ายตอบเขินๆก่อนจะทยอยยกน้ำดื่มมาวางให้แต่ละคนตรงหน้า “ลำบากหน่อยนะคะ ที่ต้องนั่งตรงพื้นกันแบบนี้” “ไม่เป็นไรครับ เพื่อนผมโอเค ผมก็โอเค” ยุนโฮพูดพลางใช้ศอกกระแทกยูชอนเบาๆให้เขาเลิกเกร็งซักที “กระแทกคนนั้นบ้างดิ ตั้งแต่มายังไม่เห็นพูดอะไร ตั้งตากินอย่างเดียว” ยูชอนชี้ไปทางชางมินที่ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรแล้วตอนนี้ “ทำเวลาฮะทำเวลา เดี๋ยวกลับบ้านไม่ทัน” “ฮาเนดะอยู่แค่นี้เอง นายกว่าคนอื่นจะแย่งกินมากกว่า” จุนซูพูดถึงสนามบินอีกที่หนึ่งที่เป็นสนามบินภายในประเทศ เเละต่างประเทศบริเวณใกล้เคียง ที่ตั้งอยู่ในเขตจังหวัดคานางาว่า ใกล้ๆกับเมืองคาวาซากิ ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบไข่เค็มชิ้นเบ้ง ตัดหน้าชางมินให้เขาได้โวยวายเล่น สร้างเสียงหัวเราะ ให้บรรยากาศเช้าวันนี้ดีขึ้นมาบ้าง หากไม่ติดเรื่องของฮยอนอาที่ฝ้ายนึกห่วงอยู่ในใจลึกๆ สี่หนุ่มกลับไปได้พักใหญ่แล้ว ยูชอนช่วยฝ้ายล้างจานอยู่ที่ครัว ฝ้ายรู้สึกมีความสุขที่รับรู้จากสีหน้าของเขาว่า เขาก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเธอ ฝ้ายอยากจะปรึกษาเรื่องฮยอนอา แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน “เดี๋ยวผมหยิบให้” ฝ้ายแตะที่ไหล่ยูชอนเบาๆเป็นการปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหยิบเอง มือคุณฟองเต็มไปหมด” ฝ้ายค้อนเล็กๆพอน่ารักเพราะไม่อยากให้ยูชอนทำอะไรให้เธอมากเกินไปนัก เดี๋ยวจะเป็นง่อยกันซะก่อน ฝ้ายรับสายด้วยภาษาญี่ปุ่น ก่อนน้ำเสียงจะเปลี่ยนไปในขณะที่พูดอีกภาษาหนึ่ง ที่ยูชอนรู้ว่าเป็นภาษาบ้านเกิดของเธอ หากแต่เขาฟังไม่เข้าใจ “มาทำอะไรที่ญี่ปุ่นเหรอ?” น้ำเสียงของฝ้ายฟังดูราบเรียบ ยูชอนปิดน้ำทันที จานชามที่ทำการฟอกด้วยน้ำยาล้างจานจนครบทุกใบแล้ว ถูกนำขึ้นมาถูอีกรอบ เขาอยากจะรู้จริงๆว่าเธอพูดกับใคร และพูดเกี่ยวกับอะไรตอนนี้ “อืม เหรอ” “ไม่รู้สิ ฝ้ายคงออกไปไม่ได้หรอกเชน” “ฝ้ายไม่ต้องออกมาหรอกเดี๋ยวเชนไปรอข้างล่างแมนชั่น” . คำพูดของเขาทำให้ฝ้ายรู้สึกใจแกว่งขึ้นทันที ก่อนจะเหลือบตามองคนที่กำลังยืนล้างจานอยู่ในครัว นั่นเขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับการล้างจานเลยนะนั่น ฝ้ายถอนใจ “แม่ฝ้ายบอกที่อยู่กับเชนใช่มั้ย” “อย่าไปพูดถึงใครเลย เอาเป็นว่าฝ้ายให้เชนไปหานะ” ฝ้ายเงียบไปพักใหญ่ ดีเหมือนกัน มันจะได้เคลียร์ไปซักที เพราะเธอก็เบื่อที่จะหนีปัญหาแล้ว “อืม” ฝ้ายวางสายแทบจะในทันทีที่พูดจบ เพราะไม่อยากให้เชนเข้าใจผิดว่าเธออยากเจอเขา ทันทีที่เสียงปิดโทรศัพท์ดังกริ๊กยูชอนเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาเศร้าๆ ก่อนที่เขาจะเปิดน้ำและก้มหน้าล้างจานต่อไป การสนทนาเมื่อครู่เป็นภาษาที่เขาไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิด แต่ทว่าความรู้สึกในใจมันแปลออกมาให้เขาได้หมดว่าใครกันที่อยู่ในสาย.. ทันทีที่ฝ้ายเดินลงมา เขาก็เห็นผู้ชายที่ช่วงหนึ่งของชีวิต เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขามากจนไม่คิดว่าจะมีผู้ชายคนไหน ที่เธอรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ด้วยได้อีก สายตาของเขาในแว่นกันแดดสีชา แค่มองไกลๆก็รู้ว่า ความกังวลและร้อนใจซ่อนอยู่ในนั้นอยู่เต็ม ฝ้ายค่อยๆเดินมาช้าๆ เขามองเห็นเธอตั้งแต่เลี้ยวพ้นมุมอาคารด้านในออกมาแล้ว ก็มันเป็นที่เดียวที่เขาจ้องตั้งแต่มาถึงนี่นา ฝ้ายมาหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าได้ซักพัก บรรยากาศอันน่าอึดอัด ก็เข้าปกคลุมคนทั้งสองทันที “ฝ้ายสบายดีนะ?” “อืม” เธอตอบแบบไม่มองหน้าเขาซะด้วยซ้ำ ไม่ใช่เพราะเย็นชาอะไรขนาดนั้นหรอกแต่เธอสงสารเขามากกว่า “ไม่อ้อมค้อมละกัน ฝ้ายคบกับนักร้องในดงบังเหรอ?” ประโยคนี้มันทำให้ฝ้ายยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเชนภายใต้แว่นสวยนั้นได้ “เชน รู้เรื่องนี้ได้ยังไง” สีหน้าฝ้ายดูไม่ค่อยสู้ดีนักเมื่อได้รู้ว่าเชน เป็นคนหนึ่งที่รู้เรื่องเธอกับยูชอน ใจเริ่มเต้นแรง เธอหวังเพียงว่าเชนจะไม่ได้รู้มาจากแหล่งข่าวใดแหล่งข่าวหนึ่งที่ไทย “ฝ้าย กลับมาหาเชนเถอะนะ เชนจะพูดตรงๆแบบนี้แหละ แล้วทุกอย่างระหว่างเขากับฝ้ายมันจะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เชนจะทำให้มันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเอง” “เชนหมายความว่ายังไง” ฝ้ายจ้องหน้าเชนเขม็ง พยายามที่จะเค้นเอาความจริงให้ได้ว่าเขารู้ผ่านใคร “เชนถามหน่อยเถอะ ฝ้ายอยากให้ตัวฝ้ายเป็นตัวถ่วงเขาเหรอ เขาดังระดับเอเชียนะฝ้าย เขาจะรักฝ้ายจริงเหรอ” “ฝ้ายไม่รู้แต่เขาก็ทำให้ฝ้ายรู้สึกมั่นคงกว่าอยู่กับเชนละกัน” “ฝ้ายหมายความว่าไงอ่ะ หมายความว่าเขาดังกว่าเขาก็ต้องรวยกว่างั้นเหรอ” ฝ้ายหันมาจ้องแบบไม่พอใจ “เชนดูถูกฝ้ายอยู่นะ เงินทองหรือชื่อเสียง ไม่สำคัญไปกว่าความรู้สึกที่คนสองคนมีให้เท่าๆกันหรอก เชนไม่มีทางเข้าใจเพราะเชนไม่เคยทำให้ใครแบบนั้น” ฝ้ายเดินหนีแต่ถูกเชนคว้าแขนเอาไว้ “โอ๊ะ” ฝ้ายร้องเพราะตกใจที่จู่ๆก็โดนกระชาก “ฝ้ายเจ็บนะเชน” เชนเสียงแข็งขึ้นทันที “ไม่เคยทำให้แบบนั้นมันแบบไหนกันล่ะ ก็นี่ไงเชนก็พยายามจะให้ฝ้ายอยู่นี่ไง เชนให้ฝ้ายได้ทุกอย่างนะ ขอเพียงฝ้ายให้โอกาสและกลับมาหาเชน” สายตาประสานกันนิ่งหากแต่คนละความรู้สึก “นั่นสินะ เชนกำลังพยายามให้ทุกอย่างกับฝ้ายอยู่ แต่ว่ามันไม่ได้เหมือนที่ฝ้ายพูดนี่ มันไม่เท่ากัน” เธอพยายามเน้นคำหลังให้ชัดเจนมากที่สุดก่อนจะพูดช้าๆ และใส่ความรู้สึกที่หมดเยื่อใยทั้งหมดที่มีลงไปในคำพูด “เพราะฝ้ายเองเลิกที่จะให้อะไรกับเชนนานแล้ว และไม่คิดที่จะให้อีกเลยด้วย ยอมรับความจริงเถอะ” ..อ่อนยวบทันที มือแข็งแรงที่ยึดแขนหญิงสาวตัวเล็กกว่าเอาไว้ ปล่อยลงฮวบ ฝ้ายใช้มืออีกข้างลูบแขนเบาๆ ก่อนจะมองหน้าเขาอีกครั้งแล้วเดินหนีเข้าไปในแมนชั่น ปล่อยให้เชนยืนหมดแรงอยู่ตรงทางเข้า ********************************************** มาแร้ว ล่วงเลยมาถึงตอนที่ 57 เวลาเสริมพล็อต มันช่างยืดเสียนี่กระไร แล้วมันจะไปจบเอาตอนที่เท่าไหร่เนี่ยะ คนเขียนก็ยังไม่รู้เพราะถ้าแค่พล็อตอ่ะ มันจบที่ 40 ตอน เหอๆๆๆ ยืดยาวได้อีก อีกสองอาทิตย์โดยประมาณจะเดินทางแล้ว ต้องรีบปั่นโดยเร็วที่สุด อ้อ เห็นคอมเมนท์ของคุณJu เชียร์ให้ฟิคตอนใหม่เป็นฉากที่บอสตัน อิอิ รู้ใจ เพราะคิดจะทำแบบนั้นอยู่เหมือนกันค่ะ แต่ก่อนอื่นมาช่วยกันเดาว่าเรื่องนี้มันจะจบตอนที่เท่าไหร่ แอนอยากรู้จริงๆนะนี่ ให้ตายเหอะ   Create Date : 15 กันยายน 2552 11 comments Last Update : 15 กันยายน 2552 1:31:17 น. Counter : 343 Pageviews. Share Tweet

เยสสสส ตัดขาดกันไปเลย ทำให้มันชัดเจน (สะใจมากกกกก) แต่ว่าตอนที่ฝ้ายลงมา ตามิคอยู่ที่ไหนอ่ะคะ กลับไปแล้วหรอ แล้วตาเชนเนี่ย รู้มั้ยว่ากำลังทำความเดือดร้อนให้ฝ้าย (แถมว่าๆฝ้ายไปถ่วงตามิคอีก โกรธธธธธธธ) อืมมม จบตอนที่99ได้มั้ยคะพี่แอน 555+ จบตอนไหนก็ได้ แต่ว่าอัพบ่อยๆดีที่สุด 555+ เดี๋ยวพี่แอนก็จะบินแล้วอ่า เดินทางปลอดภัยค่า ^______^   โดย: หยกค่า IP: 149.254.219.50 16 กันยายน 2552 1:28:09 น.

ตาปาร์คกำลังจะได้มีความสุขแล้วเชียวววว มารมาผจญจนได้ ฮืออออออออออออออ   โดย: fah~ IP: 192.168.50.248, 61.90.16.185 16 กันยายน 2552 1:28:48 น.

...จริงอะแอนจัง ดีใจ ๆ นางเอกขอเป็นหญิงไทยใจงามอีกนะ เพราะแจจ๋าชอบช้าง เกี่ยวกันมั้ยนี่ และก็อายุน่าจะมากกว่า ทำงานเท่ ๆ ท่าทางหยิ่ง ๆ หน่อย...เผื่อพี่จะได้จิ้นว่าเป็นตัวเอง ตรงที่อายุมากกว่า อิอิ...ไม่ค่อยเลยเนาะพี่จุเนี่ย อีก 2 อาทิตย์จะเดินทางเหรอคะ เร็วจังเลยเนาะ ยังไงก็เดินทางปลอดภัยนะคะ ส่วนฟิคน้องมิคก็ จบตอนไหนก็ได้ค่ะ ขอให้แฮปปี้เอนดิ้งก็แล้วกัน อย่าทำร้ายมิคนะคะ ขอร้อง...   โดย: ju IP: 222.123.208.188 16 กันยายน 2552 22:57:33 น.

มีพรายกระซิบชื่อพี่จุมาแจ้งข่าวดีอีกแล้ว เลยต้องรีบมาอ่านตอนนี้ค่ะ โถๆๆ น่าสงสรยูชอนจัง ได้แต่ยืนล้างจาน มือเปื่อยแล้วมั้งป่านนี้ ทำไมไม่ลงมาเป็นเพื่อนน้องฝ้ายล่ะคะ จบตอนแบบนี้ค้างคาอีกละ มีความสุขใช่ไหมคะคนเขียนเนี่ย ได้แกล้งทรมานคนอ่าน ฮ่าๆๆ เดินทางปลอดภัยนะคะน้องแอน ป.ล. เรื่องนี้จบตอนที่ 58 เลยได้ไหมคะ แจจ๋าจะได้มาไวๆ ฮ่าๆๆ (อาจมีเสียงประท้วงจากพระเอกเรื่องนี้ เรื่องของฝ้ายของผมกับแฟนเก่ายังไม่เคลียร์เลย จะจบได้ไงคร้าบบบ)   โดย: Blue_Butterfly IP: 115.67.213.226 17 กันยายน 2552 2:46:54 น.

บอสตัน.................. หุ หุ เก็บตังเตรียมฝากซื้อของ (เกี่ยวกับฟิคตรงไหนหว่า....)   โดย: เจร้ นาด IP: 202.176.82.193 17 กันยายน 2552 12:41:10 น.

โชคดีกับการไปเรียนต่อนะคะ   โดย: Fah~* IP: 58.8.124.115 18 กันยายน 2552 19:06:47 น.

พี่แอนถึงบอสตันรึยังคะ เป็นยังไงมั่งเอ่ย เดินทางปลอดภัยมั้ยคะ โอเคมั้ย มีเพื่อนใหม่มั้ยคะ (แกจะถามอะไรมากมาย --") ^____^   โดย: หยกค่า IP: 92.10.74.54 4 ตุลาคม 2552 18:24:03 น.

น้องแอน ตอนนี้อยู่บอสตันละยังคะ เป็นไงบ้าง ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ย   โดย: ju IP: 222.123.215.111 28 ตุลาคม 2552 17:47:42 น.

เจ้าของบล๊อกนี้ใจร้ายที่สุดเลย T______T เค้าโกรธแล้วด้วย ^_____^ (โกรธจริงๆนะ --") พี่แอนต้องเรียนหนักมากๆแน่เลยอ่า เอ่อ อยากทราบว่ามีใครซุ่มรออ่านตอนต่อไปอยู่บ้าง ขอมือ เอ้ย ขอเสียงหน่อยได้มั้ยค้า ^_____^   โดย: หยกค่า IP: 92.10.166.40 31 ตุลาคม 2552 2:22:22 น.

ยังรออยู่นะะคะ   โดย: Fah~ IP: 192.168.50.248, 58.8.115.89 12 พฤศจิกายน 2552 18:13:19 น.

ยกมือโชว์จุ๊กแร้มาแต่ไกลเลยค่า . . . ยังรออ่านอยู่นะคะน้องแอน ถ้าทุกอย่างเข้าที่เข้าทางดีแล้ว สบายอกสบายใจ ก็อย่าลืมมาเล่าเรื่องน้องมิคต่อนะคะ ทิ้งไว้นานน้องมิคล้างจานรอมือเปื่อยแน่เลยคะ . . . รักษาสุขภาพด้วยนะคะ   โดย: ju IP: 192.168.100.37, 61.7.231.118 14 พฤศจิกายน 2552 10:56:06 น.