Bloggang.com : Misswaterlily :

ตอนที่ 14 เผชิญหน้า

When The Destiny Comes Along

Ep.14 เผชิญหน้า

"สวัสดีครับ" เขาทักทายเธอด้วยภาษาอังกฤษเช่นเคย

การที่มิคกี้ ยูชอนมายืนอยู่ตรงหน้าแบบนี้เป็นครั้งที่สอง

น่าจะเป็นเรื่องที่เธอดีใจ ..เเต่ทำไมถึงอยากให้เวลานี้ผ่านไปเร็วๆกันนะ..

"สวัสดีค่ะ" ฝ้ายรู้สึกอึดอัดที่มีบางสิ่งปิดบังเขาอยู่

ขณะที่เขาพยายามเข้ามาหาเธออยู่อย่างนี้

((..ควรจะบอกเขาไปดีไหมนะว่าเป็นแฟนเพลงของเขา...))

((..ไม่ได้ๆ..ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเขารู้ว่าคนเขียนจดหมายนั่นเป็นเรา

ก็ไม่ทำให้ใครรู้สึกดีขึ้นมาหรอก เก็บไว้น่ะดีแล้ว..))

ความคิดของตัวเองยังคงขัดแย้งกันอยู่ ฝ้ายมองยูชอนด้วยสายตาประหม่า

ตอนนี้คนทั้งร้านพากันมองมาที่ทั้งสองคน

เมื่อฝ้ายรู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาเธอจึงอาศัยจังหวะนี้ขอปลีกตัวจากยูชอน

"ขอตัวนะคะ" ฝ้ายเลือกที่จะหนีมากกว่าการเผชิญหน้าให้เขาได้จับผิด

แต่ยูชอนกลับเลือกที่จะรั้งเธอเอาไว้ "ผมตั้งใจเข้ามาหาคุณนะครับ"

ฝ้ายหยุดกึกทันที เเละยูชอนยังคงพูดต่อไป "ผมตั้งใจเข้ามาหาคุณ"

.. ได้ผล คำพูดเดิมที่ย้ำเป็นครั้งที่สองทำให้เธอหันมาได้

เธอจ้องยูชอนราวกับไม่เคยเข้าใจอะไรมาก่อนเลยในโลกนี้

เเต่เเท้ที่จริงเธอเข้าใจอย่างดีเชียวล่ะ หากว่าเธอไม่มีความผิดติดตัว

หรือความลับที่กำลังปิดบังเขาอยู่การได้ยินในสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่

คงทำให้หัวใจแช่มชื่นไปพร้อมกับบรรยากาศยามฝนตกด้านนอกเลยทีเดียว

ยูชอนจ้องหญิงสาวอยู่ชั่วครู่ เขาไม่แน่ใจอารมณ์ของเธอตอนนี้เท่าไหร่นัก

เเต่ในเมื่อทุกอย่างเดินหน้าหมดเเล้ว เขาก็ไม่อยากจะหยุดลงดื้อๆ

"ผมเห็นคุณเข้ามาในนี้ผมเลยตั้งใจมาหา" "มาหา?" ฝ้ายทวนคำ

ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ใจเต้นรัวกลัวว่าเขาจะถามอะไรออกมาตรงๆ

อะไรที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่กังวลอยู่..

"ครับ" ยูชอนตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆและสายตาอ่อนโยนเหมือนที่เธอคุ้นเคย

เป็นประจำจากจอคอมพิวเตอร์หรือโทรทัศน์

จิตใจที่รู้สึกหวั่นไหวอยู่เเล้ว เมื่อเจอแบบนี้เข้าไปอีก

ยิ่งทำให้ต้องออกแรงต่อต้านมากกว่าเดิม

"มาหาทำไมคะ?" ฝ้ายพยายามทำสีหน้าเรียบเฉย

เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ฟังดูปกติที่สุด

((เธอมันขี้ขลาดนะฝ้าย ขี้ขลาดจริงๆ))

ยูชอนก้มหน้ามองพื้นครู่หนึ่ง เขาแอบสูดลมหายใจเงียบๆไม่ให้เธอรู้ว่า

เขาต้องอาศัยความกล้ามากเเค่ไหนที่ต้องทำเหมือน

วุ่นวายกับชีวิตเธออย่างนี้ "คือ เมื่อกี๊ผมไปที่.." เเต่เเล้ว

คำพูดของเขาก็ถูกขัดจังหวะขึ้น "ยูชอนซังใช่มั้ยคะ?"

เด็กสาวมัธยมปลายอายุราว 17ปี ดูสะดุดตาในความรู้สึกสาวไทยอย่างฝ้าย

ชุดเครื่องแบบนักเรียนที่คาดว่าน่าจะผิดระเบียบ เสื้อตัวหลวมโพรก

กระโปรงอัดพลีทสั้นเต่อ ผมสั้นสีบลอนด์ทองแต่ถูกยีพองทั้งหัว

แถมด้วยมาสคาร่าหนาเหมือนยางมะตอยเกาะบนขนตา

อีกทั้งยังเสริมให้เด่นกับอายไลน์เนอร์ที่กรีดซะคมกริบ

ทำให้ดวงตาเป็นอย่างเดียวที่ดูโดดมากกว่าอย่างอื่นบนใบหน้า

เด็กสาวคนนั้นดูท่าทางมั่นใจ ฝ้ายเห็นเธอแอบมองตนคุยกับยูชอน

อยู่นานแล้วตั้งเเต่ต้น จังหวะนี้ทำให้เบี่ยงเบนความสนใจของยูชอน

ไปได้ขณะหนึ่งทีเดียว เขาหันไปยิ้มให้และพูดจาเล็กน้อย

ดูท่าทางเด็กสาวชาวญี่ปุ่นคนนั้นคงปลื้มโทโฮชินกิไม่น้อยเลยทีเดียว

ทำให้พนักงานสาวสองคนที่เล็งยูชอนมาตั้งเเต่เเรก แอบมองค้อนตาหลุด

เมื่อไม่สามารถเข้ามาสมทบได้เนื่องจากอยู่ในเวลางาน

ยูชอนดูประหม่าเเละเขินอาย เขาหันกลับมามองฝ้ายเป็นพักๆ

เพราะกลัวว่าเธอจะหนีเขาไป แต่ฝ้ายก็ไม่ได้ทำแบบนั้น

เธอมองเขาที่ยืนคุยกับแฟนเพลงอย่างยิ้มแย้ม

แม้ภาษาญี่ปุ่นเขาจะไม่ดีมากนักเพราะยังเป็นช่วงแรกๆ

เเต่เขาก็เหมือนมีความพยายามที่จะโต้ตอบกับแฟนเพลงด้วยตัวเอง

โดยไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากฝ้าย เด็กสาวมัธยมคนนั้นชี้มาที่ฝ้าย

"สวัสดีค่ะ คุณเป็นแฟนยูชอนซังเหรอคะ?" ..ช่างกล้าได้โล่ห์มากๆ..

ฝ้ายหน้าเหวอ เหลือบไปสบตายูชอนเป็นเชิงขอให้เขาปฏิเสธ

เมื่อเห็นเขาเเค่ยิ้มๆ ฝ้ายจึงโบกไม้โบกมืปฏิเสธเป็นพัลวัน "ม่ะ ไม่ใช่เลยค่ะ"

"แฟนเพลงเหมือนกันเหรอคะ?" ..ใช่ย่ะ เเล้วจะทำไม?.."อ่ะ อ่ะใช่ค่ะ.."

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่ออาเงมิ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

เด็กสาวคนนั้นเเม้การแต่งตัวจะดูจัดจ้านเเละเปรี้ยวเเค่ไหน

เเต่ธรรมเนียมดั้งเดิมของชาวญี่ปุ่นเกี่ยวกับการทักทายเมื่อพบกันครั้งเเรก

ก็ไม่มีขาดตกบกพร่อง เมื่อเธอปลีกตัวออกไปแล้ว

ยูชอนยิ้มกว้างอย่างดีใจให้กับฝ้ายเนื่องด้วยคำตอบของเธอเมื่อครู่

ทำให้อย่างน้อยๆเขาก็รู้สึกว่าเธอใส่ใจความรู้สึกของเขา

ยูชอนคิดเเล้วก้าวเข้ามาหาฝ้ายที่ยืนรออยู่

"คุณเป็นแฟนเพลงผมเหมือนกันเหรอ?" เอาล่ะสิ..เริ่มละๆ

แต่ดีนะที่เขาไม่ได้ถามด้วยสีหน้าจริงจัง ท่าทางทีเล่นทีจริงแบบนั้น

มันก็ทำให้ฝ้ายสบายใจได้อยู่บ้าง "เปล่าค่ะ ตอบตามน้ำน่ะ"

ฝ้ายพยายามเส มองไปทางอื่น "นั่นสิ คุณไม่รู้จักผม

จะรู้จักโทโฮชินกิได้ยังไง" ประโยคนี้ขัดหูชะมัด..ผิดถนัดเลยล่ะ

แต่ฝ้ายก็เลือกที่จะเงียบไม่ได้ตอบอะไร

"ผมอยากจะชวนคุณไปดื่มกาแฟตรงคาเฟ่แถวๆนี้น่ะครับพอจะได้มั้ย?"

..การทำอะไรที่สวนทางกับความรู้สึกตัวเอง มันทรมานซะจริงๆ..

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่มีเวลามาก คุณจะพูดอะไรก็พูดตอนนี้ได้เลย"

ฝ้ายบอกด้วยเสียงเย็นชา ทำให้ยูชอนสีหน้าสลดลงทันที

อารมณ์ที่เริ่มจะรู้สึกผ่อนคลายลงเมื่ออยู่กับเธอ

กลับขึงตึงขึ้นมาอีกครั้ง อันที่จริงเขาไม่ได้ลืมว่า

ตัวเองอยากจะพูดเรื่องที่เขาเข้าไปที่ศูนย์คอมพิวเตอร์

เเต่ว่าท่าทางและน้ำเสียงของฝ้ายบ่งบอกว่าเขาไม่ควรจะพูดดีกว่า

"โอเคครับ ไม่เป็นไร" เขาตอบพลางหลีกทางปล่อยให้เธอเดินออกไป

เเต่ยังคงมองตามขณะที่ฝ้ายเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์

ฝ้ายดูเหมือนรีบเร่งที่จะอยากออกไปจากตรงนี้เร็วที่สุด

จึงก้มหน้าจัดการกับใบเสร็จเเละเงินทอนที่ได้รับใส่ในกระเป๋าสตางค์

พลางเดินไปด้วยเเต่เมื่อถึงหน้าประตู..ก็ต้องหยุดชะงัก..

นี่เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าฝนข้างนอกกระหน่ำเทลงมาขนาดนี้

ฝ้ายยืนกระสับกระส่ายอยู่เพียงครู่เดียว ร่มพลาสติกใสคันหนึ่ง

ก็ถูกยื่นมาให้เธอตรงหน้า..ยูชอนนั่นเอง

เขาเพิ่งซื้อจากที่มีขายอยู่ในร้าน ฝ้ายมองเขาอย่างงงๆ

แต่ก็ยิ้มให้เขาเป็นการขอบคุณก่อนจะรับมา

((ฉันอยากให้เวลามันรีบๆผ่านไปหรืออยากให้มันหยุดเเค่ตรงนี้กันเเน่นะ?))

"ไม่รอก่อนเหรอครับ? ฝนตกหนักมากขนาดนี้" ยูชอนถาม

หลังจากยื่นร่มให้เธอไปแล้ว "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยู่แถวนี้"

แม้สีหน้าฝ้ายจะเรียบเฉยแล้วตอนนี้เเต่ทว่า

สายตายังคงมองดูเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างตลอดเวลา

และเเน่นอนว่าเธอไม่ปล่อยโอกาสให้ยูชอนได้เห็น

ยูชอนพยักหน้าน้อยๆเป็นการรับรู้ความรู้สึกของฝ้าย

ผ่านประโยคที่เธอเพิ่งพูด ตอนนี้ปราศจากการพูดคุยใดๆระหว่างคนทั้งสอง

บรรยากาศข้างนอกที่ฝ้ายและยูชอนมองออกไปชวนเงียบเหงาเหลือเกิน

ลูกค้าคนอื่นที่อยู่ในร้านก่อนหน้านี้ บางส่วนยังไม่ออกไป

เเต่บางส่วนก็เลือกที่จะซื้อร่มเเทน รวมถึงลูกค้าใหม่ด้วย

ทำให้ยููชอนกับฝ้ายก็ยืนคุยกันอยู่หน้าประตูไม่ได้อีก

เธอเพิ่งเข้าใจว่าการพยายามซ่อนเร้นและปกปิดอะไรบางอย่าง

มันยากมากขนาดนี้ "..ฉันกลับก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับร่มค่ะ"

ฝ้ายเดินออกไปทันที ยูชอนจะเรียกเธอไว้เเต่เขาก็ไม่กล้าจึงบอกลา

แล้วปล่อยให้เธอเดินจากไปอีกครั้ง ทั้งที่เขา

ยังไม่ทันได้พูดอะไรซักคำอย่างที่ตั้งใจ

ฝ้ายเองเมื่อเดินออกมาแล้ว ความรู้สึกที่อยู่ข้างในกลับว้าวุ่น

((ถ้าไม่มีความรู้สึกฟุ้งซ่านแต่แรกก็จะไม่มีจดหมาย ไม่มีข้อความ..

แล้วฉันก็จะได้วิ่งกลับไปหาคุณแบบที่ฉันอยากทำตอนนี้นะมิคกี้..))

>

*****************************************

ชื่อเพลงเข้ากับตอนสุดท้ายเจงๆ 가지마 (คาจีมา)~ Don't go away

((ความหมายทั้งเพลงแปะโป้งไว้ก่อนเน้ (รู้สึกแปะมาสองเพลงละ)))

สื่อว่ามิคไม่ได้อยากจะให้ฝ้ายไปเล้ยยยฉากสุดท้ายอ่ะ

แต่เพราะตัวเองหน้าด้านไม่พอ 555+ อดค่ะ อดอีกตามเคย

แล้วมิคจะอดทั้งเรื่องป้ะเนี่ยะ??? ต้องติดตามกานต่อปายยย

และขอบคุณน้องขนมฯกับคุณหยกเหมือนเดิม

(รู้สึกไม่พูดถึงตอนท้ายมันแปลกๆไปแล้วอ่ะ)

ที่ติดตามกันซึ่งๆหน้า 55+ หมายถึงอ่านแล้วเมนท์นะค้า

อย่าคิดไปเป็นอื่นในความหมายที่ไม่ดี

จำนวนผู้อ่านที่เข้ามาเยอะก็จริง แต่มีความสม่ำเสมอ

เลยคิดเอาเองว่า เป็นผู้อ่านเดิมๆที่ติดตามฟิคเรารึป่าวๆ อิอิ

ขอให้เป็นงั้นเท้อ ช่วยกันอ่านหน่อยน้าา

แต่งสุดฝีมือเรย (ได้เเค่เนี้ยย??-คนอ่าน)

วันนี้จริงๆแล้วกะจะไม่อัพค่ะ คนแต่งอยู่ในภาระจิตหงุมหงิม

เนื่องจากอดได้ของกินจากเมืองไทย ฮึ่ม นี่นึกว่าทำใจได้เเล้วนะ

เเต่ตอนเขียนอยู่เนี่ยะมันก้อปรี๊ดดดขึ้นมาอีก เสียดายสุดริด ฮึ

ใจเหี่ยวเเล้วเหี่ยวอีก ฝันสลายยย

ทำให้เอาเเต่นั่งจ้องไตเติ้ลฟิคตอนที่14มาตั้งเเต่หัวค่ำ

จิ้มไปจิ้มมามันนึกไม่ออก เลยกะว่า เออวันนี้ไม่อัพละกัน

เเต่คิดไปคิดมา เห้ย ต้องซื่อสัตย์กับคนอ่าน

อย่าเอาอารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง --นี่-- อารมณ์เป็นคนมีความรับผิดก้อมี้

เลยมานั่งอัพเอาเนี่ย ตี1 ครึ่งละ เเต่ที่ไทยยังเป็นวันที่20อยู่วุ้ย

เอ้า ปั่นๆๆ เอาใจขนาดนี้แล้วอ่า ฮี่ๆๆ งั้นติดตามกันเยอะๆน้า

Create Date : 20 สิงหาคม 2551
2 comments

Last Update : 21 สิงหาคม 2551 0:22:06 น.

Counter : 392 Pageviews.

Share
Tweet

อ๋าวันนี้เข้ามาตั้งหลายรอบอ่ะค่ะ

คิดว่าจะไม่อัพซะแล้วววว

ขัดใจนะเนี่ย ฝ้ายอ่ะ ทำไมต้องเย็นชากับมิคกี้ด้วย
ชักจะมากไปแล้วนะ
เหอ เหอ (ยัยคนอ่านคนนี้น่ากลัวเกิ๊น)

เอ่อ ตู้โทรศัพย์เกี่ยวไรกับเนื้อเรื่องล่ะนี่

เอ๋ คนแต่งต้องอยู่ญี่ปุ่นแน่เลย ใช่มั้ยคะ
ยังเรียนอยู่รึปล่าวคะ ที่นั่นเป็นยังไงบ้างคะ

วันนี้เข้าเฉิมไทย เจอ ล็อกอิน มิคกี้ สอง สามครั้งแน่ะ
ปกติไม่ค่อยอ่านชื่อล็อกอินนะเนี่ย 555

โดย: หยก IP: 89.243.226.200 21 สิงหาคม 2551 3:39:21 น.

โหหหหหหห น้องฝ้ายค่า ทำไมใจร้ายกะมิคกี้อ่า

ทำอย่างที่ใจเรียกร้องจิ่ ตัดเรื่องฟุ้งซ่าน จดหมายออก

อย่าเย็นชาซิ... คนอ่านหงุดหงิน่ะเฟ้ยยยย (ใจเยนๆๆ)

เอ่อ...แต่ยังงี้ก้อดีเหมือนกัน จะได้อ่านยาวๆ เหอๆ เอะยังไง

..............................................................

ใจเย็นๆน่ะค่ะพี่แอน(น่ะ กลัวไม่ได้อ่านฟิคต่อ เง้อ~~)

เปนกำลังใจให้เสมอๆ

โดย: น้องขนมน่ากิน 21 สิงหาคม 2551 12:39:24 น.