จอมจักรพรรดิ์ ฮั่นอู่ตี้ ภาค 1 - ตอนที่ 3, 4
คณะเดินทางของไท่จื่อได้แวะพักที่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง เพื่อทานของว่างจิบน้ำชา แทะเม็ดก๋วยจี๊ แล้วก็พูดคุยกันก้วนฟูเมื่อไม่เห็นหลี่หลิงอยู่ในที่นั้นด้วยจึงพูดแซวขึ้นว่า“เอ๊ะ จิ่วเกอ เจ้าเด็กน้อยหลี่หลิงตอนนี้ ข้าว่าป่านนี้คงหลบไปวิ่งเล่นอยู่ที่ไหนสักแห่งเป็นแน่”ก้วนฟูพูดยังไม่ทันขาดคำ หลี่หลิงก็เดินเข้ามาพอดีพร้อมกับพูดขึ้นว่า“ข้าตามหาพวกเจ้าอยู่ตั้งนานแหนะ”ก้วนฟูถามขึ้นว่า “นี่ หลี่หลิงเจ้าหายไปไหนมาตั้งนานแสนนาน”กัวเส่อเหริน : “ฟังจากเสียงหายใจของเจ้า ดูแล้วท่าทางคงจะเหนื่อยแล้วที่จิ่วเกอให้เจ้าตามชายหนุ่มคนนั้นไป เจ้าตามทันหรือเปล่า”หลี่หลิงตอบยิ้มๆ “สำหรับเรื่องนี้ เจ้าไม่ต้องเอ่ยถามข้าอีกแล้ว”ก้วนฟูยื่นถ้วยชาให้หลี่หลิงพร้อมกับเอ่ยว่า “เอ้า ดื่มชาแก้เหนื่อยสักหน่อย”ไท่จื่อเองยังคงติดใจในความสามารถของตงฟางซั่วอยู่ ได้เอ่ยถามขึ้นว่า“พวกเจ้าคิดว่าซินแสตงฟางนี่ ทำนายแม่นหรือไม่”ก้วนฟู : “ข้าว่าอาชีพแบบนี้ มักหาเงินโดยอาศัยการพูดจาหลอกล่อให้คนหลงเชื่อซะมากกว่า”ไท่จื่อ : “แล้วเจ้าล่ะ จางทัง”จางทัง : “สำหรับตัวข้านั้นไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด”ไท่จื่อ : “แต่ข้าคิดว่า ข้าอยากจะทดสอบความสามารถของตงฟางซั่วดูสักครั้ง”**********ไท่จื่อพร้อมด้วยจางทังและหลี่หลิง เดินทางไปหาตงฟางซั่วที่ร้าน เมื่อไปถึงไท่จื่อบอกให้จางทังและหลี่หลิงรออยู่ด้านนอก ที่หน้าร้านของตงฟางซั่วมีป้ายเขียนติดไว้ว่า “ตงฟางซั่วผู้หยั่งรู้อนาคต สามคำทำนายต่อวันครบสามแล้วหยุด”ไท่จื่อเอ่ยถามตงฟางซั่วว่า “ท่านซินแส ยังทำนายไม่ครบสามใช่หรือไม่”ตงฟางซั่ว : “ใช่ ข้ากำลังรอท่านเป็นรายที่สองอยู่น่ะ”ไท่จื่อ : “ท่านมั่นใจว่าข้ามาเพื่อให้ท่านทำนายใช่หรือไม่”ตงฟางซั่ว : “ใช่ เจ้ามาเพื่อให้ข้าทำนายตัวอักษร”ไท่จื่อ : “แต่ว่าข้าไม่รู้จักตัวอักษรสักตัว”ตงฟางซั่ว : “เจ้าพูดออกมาก็เหมือนกัน”ไท่จื่อใช้เท้าเขียนตัวอักษร 一(อี ที่แปลว่าหนึ่ง) ลงไปที่พื้นแล้วพูดว่า“งั้นท่านทำนายตัวอักษรตัวนี้ละกัน”ตงฟางซั่ว : “เจ้าคิดอยากจะถามเรื่องอะไร”ไท่จื่อ : “อนาคตของข้า”ตงฟางซั่ว : “อนาคตของท่านยังต้องถามอีกเหรอ”ไท่จื่อ : “แล้วท่านทำนายได้หรือไม่ล่ะ”ตงฟางซั่ว : “อี้จิง(易经 เป็นตำราคำสอนว่าด้วยเรื่องของการเปลี่ยนแปลง)กล่าวไว้ว่า จากหนึ่งทำให้เกิดสอง จากสองกลายเป็นสี่ และจากสี่ไปเรื่อยๆก่อให้เกิดสรรพสิ่งบนโลกมากมาย ดังนั้นตัวอักษร 一(อี) จึงถือว่าเป็นต้นกำเนิดของทุกสิ่งทุกอย่าง พูดง่ายๆก็คือ จิ๋วจิ่วกุยอี(九九归一)”ไท่จื่อ : “ท่านซินแสช่วยขยายความให้ข้าเข้าใจสักหน่อยได้หรือไม่”(นั่นสิ ผู้แปลก็งงเหมือนกัน)ตงฟางซั่ว : “อักษรที่เจ้าเลือกไว้ก็คือตัวอักษร 一(อี) แต่ว่าอักษรตัวนี้อยู่ที่ปลายเท้าของเจ้า ความหมายก็คือเจ้านั้นคิดอยากจะก้าวขึ้นมาเป็นผู้ปกครองแผ่นดิน(足登天下)ใช่หรือไม่”ไท่จื่อได้ยินดังนั้นกระซิบบอกตงฟางซั่วว่า“เจ้าอย่าได้พูดจาส่งเดชไป คำพูดเช่นนี้มีโทษถึงชีวิตเลยทีเดียวเชียว”ตงฟางซั่ว : “ในเมื่อเจ้าให้ข้าทำนายอักษรตัวนี้ ข้าก็ว่าไปตามที่ข้าเห็นถ้าท่านไม่ไปเอ่ยให้ใครได้ยินแล้วล่ะก็ ตัวของข้าเองก็คงไม่เป็นไร”หลี่หลิงเดินเข้ามาแล้วเอ่ยว่า “ท่านนี่ช่างพูดจาเหลวไหล จิ่วเกอของข้าไม่คิดจะกระทำเช่นนั้นแน่”ตงฟางซั่วเอ่ยขึ้นว่า “ชีวิตคนเราขึ้นอยู่กับสามสิ่ง หนึ่ง โชคชะตา(命) สองโชควาสนา(运) สาม ฮวงจุ้ย(风水) เมื่อพูดถึงชะตาชีวิตของคุณชายของเจ้าคนนี้แล้วถือว่าดีทีเดียวเป็นผู้สูงศักดิ์ เป็นถึงเชื้อพระวงศ์(命贵不可言) ส่วนฮวงจุ้ยของคุณชายของเจ้าก็มีลักษณะที่ดี มีทั้งเสือหมอบมังกรล้อม (风水虎踞龙盘)ช่วยส่งเสริมให้สามารถขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ แต่ทว่าโชควาสนาของคุณชายของเจ้าตอนนี้ไม่ดีกำลังมีเคราะห์(运不佳) เจ้าลองมองดูที่ใบหน้าของคุณชายของเจ้า ที่หน้าผากปรากฎรอยหมองคล้ำ ที่มุมปากก็ปรากฎเป็นรอยเส้นขึ้น ข้าเกรงว่าภายในสามวัน...”ไท่จื่อ : “จะเกิดอะไรขึ้นหรือ”ตงฟางซั่ว : “ข้าไม่กล้าเอ่ย”ไท่จื่อ : “เจ้าบอกข้ามาเถอะ ข้าอยากทราบเรื่องร้ายๆของข้า”ตงฟางซั่ว : “เกรงว่าคุณชายจะมีเคราะห์ถึงขึ้นต้องเข้าคุก”ไท่จื่อได้ยินดังนั้นหัวเราะออกมาอย่างไม่เชื่อในคำพูดของตงฟางซั่ว“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้ารู้สึกประหลาดใจมากที่เจ้าพูดออกมาเช่นนี้ สำหรับค่าทำนายของเจ้าจะให้ข้าให้เจ้าในตอนนี้ หรือว่าต้องรอให้ข้าพิสูจน์ดูผลลัพธ์คำทำนายของเจ้าเสียก่อนหลังจากนั้นจึงค่อยให้เจ้า”ตงฟางซั่ว : “แน่นอนต้องเป็นไปตามกฎที่ข้าได้ตั้งไว้”ไท่จื่อ : “ก็ได้ ถ้าภายในสามวันนี้ข้าต้องติดคุกหรือแม้แต่เข้าไปอยู่ในคุกเพียงแค่เสี้ยววินาทีแล้วล่ะก็ ข้าจะเพิ่มเงินให้เจ้าเป็นสองเท่า แต่ถ้าสามวันให้หลังข้ายังอยู่ดีไม่เป็นอะไรล่ะ”ตงฟางซั่วพูดขึ้น “เป็นไปไม่ได้”ไท่จื่อ : “ข้าต้องการให้เจ้าบอกข้าว่า เจ้าจะทำอย่างไร”ตงฟางซั่ว : “ถ้างั้นข้าจะเข้าไปอยู่ในคุกแทนท่านเอง”ไท่จื่อหันไปบอกหลี่หลิงกับจางทัง “เจ้าทั้งสองคนได้ยินแล้วนะ”หลี่หลิงกับจางทัง : “ได้ยินแล้ว”**********ที่บริเวณชายป่าแห่งหนึ่ง ก้วนฟูที่กำลังยืดเส้นยืดสายอยู่เอ่ยขึ้นเล่นๆว่า“จิ่วเกอ ถ้าข้าได้ไปกับท่านนะด้วย ข้าคงต้องถล่มร้านของตงฟางซั่วไปแล้ว”หลี่หลิง : “แต่ว่าตงฟางซั่วคนนี้ คำพูดของเค้าบรรยายออกมาเหมือนมีตาทิพย์(有鼻子有眼)เลย แถมยังกล้าพนันกับจิ่วเกออีก”ไท่จื่อ : “ดูเหมือนตงฟางซั่วจะเดาสถานะภาพของข้าออก หลี่หลิงเจ้าว่าอย่างงั้นไหม”หลี่หลิง : “ข้าไม่ทราบ”ไท่จื่อเอ่ยว่า “เจ้านี่ ไม่ได้เรื่อง”ก้วนฟูรีบเข้ามาร่วมวงว่าหลี่หลิงด้วย “เจ้านี่ ไม่ได้เรื่อง”ไท่จื่อหันไปถามความเห็นของจางทัง “จางทัง เจ้าคิดว่าไง”จางทัง : “ข้าว่าคำพูดของตงฟางซั่วดูไปแล้วก็น่าเชื่อถือ(弦外有音)”ไท่จื่อ : “ประโยคไหน”จางทัง : “ประโยคที่ว่า จิ๋วจิ่วกุยอี(九九归一) กับก้าวขึ้นมาเป็นผู้ปกครองแผ่นดิน(足登天下)”ไท่จื่อเอ่ยชมชึ้นว่า “ตงฟางซั่วคนนี้ ความสามารถช่างร้ายกาจจริงๆ(真厉害)”จางทัง : “เค้าเอาชื่อของจิ่วเกอกับตำแหน่งของผู้ที่จะก้าวขึ้นมาเป็นใหญ่ในแผ่นดินมารวมเข้าไว้ด้วยกัน”ก้วนฟู : “เอาน่า ข้าว่าอย่าเพิ่งปักใจเชื่อตงฟางซั่วมาก เค้าอาจจะได้ยินพวกเราเรียกจิ่วเกอว่า ไท่จื่อ ก็ได้นะ จิ่วเกอ”กัวเส่อเหรินพูดเสริมขึ้น “ก้วนฟู เจ้าพูดดูมีเหตุผล ต้องเป็นเจ้าเด็กน้อยหลี่หลิงเผลอพูดออกมาแน่ๆ”หลี่หลิงร้อนตัว “อ้าว ทำไมเจ้าพูดจาเช่นนี้ล่ะ”กัวเส่อเหริน : “หรือเจ้าว่าไม่ใช่”หลี่หลิงหันไปหาพวก “ท่านพี่จาง ท่านเป็นพยานให้ข้าได้นี่ ว่าข้าได้พูดออกมาหรือเปล่า”จางทังเอ่ยขึ้น “ยังไงซะคำทำนายของเค้าก็น่าจะมีส่วนถูกอยู่บ้าง(无风不起浪)ตงฟางซั่วคนนี้บางทีดูลุ่มลึกจนยากจะอ่านใจออก(深不可测) บางทีก็ดูเหมือนจะพูดจาเหลวไหลเพ้อเจ้อ(胡言乱语) แต่ข้าคิดว่าเนื่องด้วยสถานะภาพของจิ่วเกอเองที่เป็นถึงเชื้อพระวงศ์คงยากที่จะเกิดคดีความ(触犯刑律)ขึ้น แต่อย่างไรก็ตามพวกเราคงต้องระวังกันให้มากขึ้น(小心一二)”**********ที่ร้านของตงฟางซั่ว พ่อค้าที่อยู่ร้านใกล้ๆถามขึ้นว่า“ซินแสตงฟาง ท่านน่าจะปิดร้านได้แล้วล่ะ”ตงฟางซั่ว : “วันนี้ข้าเพิ่งจะรับทำนายไปเพียงสองรายเท่านั้น ยังขาดอีกหนึ่งนะ”พ่อค้า : “ตะวันใกล้จะตกดินแล้ว คงไม่มีลูกค้ามาให้ท่านทำนายหรอก”ตงฟางซั่ว : “ไม่หรอก คนที่จะมาให้ข้าทำนายได้มาถึงแล้ว”พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็ได้มีเสลี่ยงคันหนึ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านของตงฟางซั่วภายในเสลี่ยงมีหญิงสาวหน้าตางดงามนางหนึ่งนามว่า เนี่ยนหนูเจียว(念奴娇)นั่งอยู่นางลุกออกมาจากเสลี่ยงก้าวเดินเข้ามาหาตงฟางซั่วแล้วถามขึ้นว่า“ท่านคือซินแสตงฟางหรือไม่”ตงฟางซั่ว : “ไม่ผิด”เนี่ยนหนูเจียวถามต่อว่า “แล้วในหนึ่งวันท่านจะรับทำนายให้เพียงสามครั้ง ใช่หรือไม่”ตงฟางซั่ว : “ใช่”เนี่ยนหนูเจียว : “ข้าอยากทราบเหตุผลว่าทำไม”ตงฟางซั่ว : “คำทำนายหลังจากทำนายครั้งที่สามไปแล้ว มันจะไม่ขลัง”เนี่ยนหนูเจียว : “ถ้าอย่างนั้นวันนี้ท่านได้ให้คำทำนายไปแล้วกี่ครั้ง”ตงฟางซั่ว : “สองครั้ง”เนี่ยนหนูเจียว : “ถ้าอย่างนั้นข้าก็มาไม่เสียเที่ยว ข้าอยากให้ท่านทำนายให้ข้าสักหน่อย”ตงฟางซั่ว : “ข้าดูเจ้าแล้วคิดว่าคงไม่ต้องทำนายก็ได้”เนี่ยนหนูเจียว : “ไม่คิดว่าท่านซินแสก็มีการปฏิเสธลูกค้าที่ต้องการมาให้ท่านทำนาย”ตงฟางซั่ว : “เป็นเพราะใบหน้าของแม่นางแฝงไว้ด้วยความวิตกกังวล ภายในใจถูกรบกวนไม่มีที่สิ้นสุด คงไม่ต้องให้ข้าทำนายหรอก ตัวเจ้าเองก็ทราบดี เพียงแต่เจ้ามันเก็บไว้ในใจโดยไม่ต้องคิดถึงมันอีกแค่นี้เจ้าก็จะดีขึ้น”เนี่ยนหนูเจียว : “เก็บไว้ในใจยิ่งทำให้ใจร้อนรุ่มกันไปใหญ่”ตงฟางซั่ว : “เมื่อใจสงบจึงเกิดความเยือกเย็น(心静自然凉)”เนี่ยนหนูเจียว : “แต่ข้าทำไม่ได้”ตงฟางซั่ว : “ข้าว่ายังไงซะแม่นางก็คงตื้อให้ข้าทำนายให้อยู่ดี ถ้างั้นแม่นางเลือกตัวอักษรมาละกัน”เนี่ยนหนูเจียว : “งั้น ข้าให้ท่านทำนายตัวอักษร 念(เนี่ยน)ละกัน”ตงฟางซั่ว : “念(เนี่ยน แปลว่า ความคิด)”ตงฟางซั่วเขียนตัวอักษร 念 ลงไปที่แผ่นกระดาษไม้ แล้วพูดขึ้นว่า“ปีนี้เจ้าคงอายุประมาณยี่สิบปีแล้วใช่หรือไม่”เนี่ยนหนูเจียว : “ใช่”ตงฟางซั่ว : “เจ้าคิดอยากจะถามเรื่องอะไร”เนี่ยนหนูเจียว : “เรื่องที่อยู่ในใจของข้า”ตงฟางซั่ว : “ความคิด(念)ที่อยู่ในใจ ทำให้วิตกหวั่นไหวทุกวันคืน”ตงฟางซั่ว : “แม่นาง ในใจของเจ้าคิดถึงคนคนหนึ่ง และในใจของเจ้าก็ถูกรบกวนด้วยคนคนนี้ตลอดเวลา”เนี่ยนหนูเจียว : “แล้วคนคนนี้เป็นชาย หรือว่าเป็นหญิง”ตงฟางซั่วดูที่ตัวอักษรแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ที่ยืนด้านข้างคือหญิง ส่วนคนที่นั่งคือชายแท้จริงแล้วคือชาย”เนี่ยนหนูเจียวแสร้งถามขึ้นต่อไปอีก “ถ้างั้นชายผู้นี้คือญาติของข้าหรือว่าคนรักของข้า”ตงฟางซั่วสั่นหัวแล้วเอ่ยขึ้น “ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง”เนี่ยนหนูเจียว : “ถ้างั้นชายผู้นี้เป็นใคร”ตงฟางซั่ว : “ข้าเกรงว่า ชายผู้นี้คือศัตรูที่เจ้าคิดอยากจะแก้แค้น”เนี่ยนหนูเจียวคิดไม่ถึงว่าตงฟางซั่วจะทายถึงสิ่งที่อยู่ในใจของนางได้ถูกต้องแต่ยังคงเสแสร้งพูดต่อไปอีกว่า “เหลวไหล ข้าเองอายุก็ยังไม่มาก ยังวัยเยาว์อยู่ เสื้อผ้าอาหารหรือก็มี ไม่เดือดร้อน แล้วข้าจะมีคนที่ข้าคิดอยากจะแก้แค้นได้อย่างไร”ตงฟางซั่ว : “ตัวอักษรของเจ้าเป็นผู้บอกข้าเอง ถ้าชายผู้นี้ไม่จากไปซะ(此人若不去)ก็ยากที่ใจ(心) จะมีวันเป็นอิสระ(心字难出头)”(ขออธิบายเพิ่มเติมสักเล็กน้อย คำว่า 念 นี้ประกอบด้วยตัวอักษร 心(ซิน) อยู่ที่ด้านล่างและตัวอักษร 今(จิน แปลว่า นี้, ในเวลานี้) อยู่ด้านบน โดยที่ตัวอักษร 今 มีคำว่า 人(เหริน แปลว่า คน) เป็นตัวประกอบอยู่ ในใจของเนี่ยนหนูเจียวคิดแต่คอยที่จะแก้แค้นบุคคลผู้หนึ่งอยู่ตลอดเวลา(เค้าคนนั้นคือใคร และเพราะเหตุใด คงต้องติดตามกันต่อไป)ตงฟางซั่วได้พูดเป็นนัยว่า ถ้าได้กำจัดบุคคลผู้นี้ หรือตัดคำว่า 人 ตัวนี้ออกไปได้ก็เท่ากับได้ปลดปล่อยเนี่ยนหนูเจียวให้พ้นจากพันธนาการที่ค้างคาอยู่ในใจ)เนี่ยนหนูเจียวหยิบเงินขึ้นมาแล้วพูดว่า “ท่านจะทำนายผิดก็ตอนนี้เอง ข้าขอขอบคุณสำหรับคำชี้แนะ” พูดเสร็จก็ส่งเงินให้ตงฟางซั่ว แล้วเดินกลับไปขึ้นเสลี่ยงตงฟางซั่วพูดขึ้น “แม่นาง โปรดรับเงินกลับไปด้วย ถ้าหากว่าคำทำนายไม่ถูก ตงฟางซั่วไม่สมควรที่จะรับเงินนี้ไว้” พูดจบก็โยนเงินส่งกลับไปให้ที่เสลี่ยงเนี่ยนหนูเจียวเห็นดังนั้นจึงกล่าวขึ้นว่า “คิดซะว่า นี่เป็นเงินที่ข้ามอบให้ท่าน อย่าถือว่าเป็นเงินสำหรับค่าทำนายเลย” พูดจบเนี่ยนหนูเจียวก็โยนเงินส่งกลับไปให้ตงฟางซั่วตงฟางซั่วเอ่ยขึ้น “ถ้าคำทำนายไม่ถูกข้าก็ไม่ขอรับเงินนี้ไว้”แล้วก็โยนเงินส่งกลับไป แต่ว่าเงินนี้กลับไปตกอยู่ที่พื้นข้างๆเสลี่ยง ไท่จื่อเดินเข้ามาพอดีจึงเก็บเงินดังกล่าวยื่นส่งคืนไปให้ที่เนี่ยนหนูเจียวไท่จื่อ : “แม่นาง เงินนี่เป็นของแม่นางหรือเปล่า”เนี่ยนหนูเจียวตอบ “เงินนี้ไม่ใช่ของข้าหรอก” พูดจบก็บอกคนแบกเสลี่ยงให้ออกเดินทางไท่จื่อแค่ได้เห็นหน้าเนี่ยนหนูเจียวเท่านั้นก็เกิดตกหลุมรักในทันทีกัวเส่อเหรินกับจางทังเดินเข้ามาสมทบกัวเส่อเหรินแซวขึ้นว่า “จิ่วเกอ ท่าจะตกหลุมรักแม่นางคนนั้นเข้าซะแล้ว”ไท่จื่อตอบแก้เขินว่า “ข้าเห็นพวกเค้าโยนเงินส่งกันไปมาอยู่หลายรอบ ก็แค่ช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”กัวเส่อเหริน : “จิ่วเกอ หากว่าเริ่มต้นด้วยดีก็จะลงท้ายด้วยดี(善始就要善终)ต้องการให้ข้านำเงินนี้ไปส่งคืนให้หรือไม่”ไท่จื่อ : “ให้เจ้านะเหรอ ถ้าจะคืนเงินนี่ ข้าต้องคืนให้ด้วยมือของข้าเอง”กัวเส่อเหรินพูดขึ้น “ข้าเข้าใจแล้ว ครั้งนี้ท่านวางใจได้เลย” พูดจบก็เดินออกไปสืบข่าวของเนี่ยนหนูเจียวไท่จื่อหยิบเงินขึ้นมาดมแล้วเอ่ยขึ้น “เงินนี่ช่างหอมจริงๆ”จางทังพูดขัดขึ้น “ไท่จื่อแต่งชุดชาวบ้านแล้วออกจากวังมาครั้งนี้ เฉินอาเจียว(陈阿娇)รู้เรื่องหรือไม่”ไท่จื่อได้ยินเข้าอารมณ์บ่จอยทันที “ทำไมข้าจะต้องบอกอาเจียวด้วยล่ะ”จางทังยังเอ่ยขึ้นอีก “อาเจียวคงจะคิดถึงจิ่วเกอแน่ๆ”ไท่จื่อพูดเสียงเข้ม “เจ้านี่ชอบพูดทำลายบรรยากาศเสียจริง ใช่ว่าข้าจะสนุกจนลืมไม่คิดที่จะกลับวังซะเมื่อไหร่ ไหนๆก็ออกจากวังมาแล้ว ห้ามเอ่ยถึงอาเจียวอีก คนที่อยู่ที่ฉางอันก็ห้ามเอ่ยถึงด้วย”จางทังได้แต่เอ่ยรับคำ
ที่พระตำหนักของก่วนเถากงจู่ (馆陶公主 หรือ องค์หญิงก่วนเถา มีศักดิ์เป็นอาหญิงของไท่จื่อ)เฉินอาเจียวกำลังบ่นให้ก่วนเถากงจู่ผู้เป็นมารดาฟัง (เฉินอาเจียวผู้นี้เป็นคู่หมั้นคู่หมายของไท่จื่อตั้งแต่ยังเด็ก มีอายุมากกว่าไท่จื่อ เป็นผู้มีบุคลิกลักษณะนิสัยเอาแต่ใจตนเอง ถือเอาความคิดของตนเองเป็นใหญ่ เวลาพูดกับก่วนเถากงจู่ก็ไม่ค่อยจะให้ความเคารพมารดาของตนเองสักเท่าไรและมักไม่ค่อยไว้หน้าคู่สนทนา)“ไท่จื่อไม่อยู่ในวังแล้ว เสด็จแม่ ลูกละร้อนรุ่มกลุ้มใจเสียจริง แล้วยังมีพวกทหารรักษาวังพวกนั้นอีกไม่รู้ว่ากินข้าวกับอะไรกัน หม่อมฉันเห็นแล้วรู้สึกรำคาญลูกตาอยากจะจับมาตัดคอเสียให้หมดเลย”ก่วนเถากงจู่เอ่ยขึ้น “เจ้าทำอย่างนั้นไม่ได้นะ แม่รู้ที่ไท่จื่อเสด็จออกนอกวังไป คงทำให้เจ้าร้อนรุ่มใจ”เฉินอาเจียวพูดสวนขึ้นมาว่า “ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นกับไท่จื่อ จะทำอย่างไรดีล่ะเสด็จแม่ แล้วถ้าหากระหว่างทางเกิดไปพบกับพวกซุงหนู หรือพวกโจรเข้าล่ะ แล้วยังถ้าหากเกิดไปโดนรถม้าทับ หรือโดนม้าเหยียบเข้า จะให้หม่อมฉันทำอย่างไรดีล่ะเสด็จแม่”ก่วนเถากงจู่ : “ใจเย็นๆลูก ใช่ว่าไท่จื่อเสด็จไปโดยลำพังพระองค์เดียวซะที่ไหนกันล่ะ ที่ติดตามไท่จื่อไปมีทั้งผู้เชี่ยวชาญด้านบุ๋น(文) และก็บู๊(武) พวกเค้าคงไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องขึ้นกับไท่จื่อหรอก”เฉินอาเจียวยังคงบ่นต่อไปอีก “ไม่รู้ล่ะ เสด็จแม่ ที่จะแย่ที่สุดก็คือพวกคนที่ติดตามไท่จื่อไปนะสิรอให้พวกเค้ากลับมาก่อนเถอะ หม่อมฉันจะเรียกมาตบบ้องหูเป็นรายคนเลย คอยดู”ก่วนเถากงจู่ : “คงไม่ต้องถึงมือเจ้าหรอก ไท่โห้วก็คงจะทรงลงโทษพวกนั้นเองแหละ”เฉินอาเจียว : “แต่ว่าทางไท่โห้วเอง ไม่เห็นทรงทำอะไรเลย เสด็จแม่ลองคิดดู ถ้าเกิดแมวของพวกชาวบ้านหายไปสักตัว ป่านนี้ก็ออกไปตามหาแล้ว แต่ว่านี่เป็นองค์รัชทายาทหายไป ไท่โห้วกลับนิ่งเฉย ไม่เห็นส่งคนตามหา หม่อมฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าในใจของไท่โห่วตอนนี้ทรงคิดอะไรอยู่เอ หรือว่าไท่โห่วไม่ทรงทราบว่า ไท่จื่อเป็นผู้ที่จะสืบราชบังลังก์ต่อไปในอนาคต”ก่วนเถากงจู่ : “เจ้าเด็กโง่ ไท่โห้วท่านทรงช่วยเหลืองานราชกิจมาตั้งหลายปี มีหรือที่ท่านจะไม่รู้เรื่องพวกนี้ ท่านคงมีวิธีที่ดีที่จะจัดการของท่านหรอก”เฉินอาเจียว : “ไท่โห้วมี แต่ลูกไม่มี ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ลูกคิดว่าจะเข้าไปในวัง ไปบอกไท่โห้วว่าลูกต้องการคน”ก่วนเถากงจู่ : “ลูกแม่ เจ้าไปไม่ได้นะ ไท่จื่อทรงเป็นองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์ฮั่น ไม่ได้เป็นของของเจ้าแต่เพียงผู้เดียวนะ”เฉินอาเจียวเถียงขึ้นว่า “ทำไมจะไม่ใช่ ก็ไท่จื่อเป็นสามีของลูกนี่”ก่วนเถากงจู่ : “แล้วเจ้าผ่านพิธีอภิเษกสมรสแล้วหรือยังล่ะ ประโยคที่เจ้าพูดมานี่ หากใครได้ยินเข้าคงได้หัวเราะเจ้าเป็นแน่”เฉินอาเจียว : “ใครมันบังอาจหัวเราะลูก ลูกจะไปฉีกปากมัน”ก่วนเถากงจู่ : “เจ้าดูอารมณ์ของเจ้าตอนนี้สิ อารมณ์ร้อนแบบนี้ ผู้ชายคนไหนจะกล้ามาขอเจ้าแต่งงาน”เฉินอาเจียว : “จะมีผู้ชายคนไหนที่กล้าคิดล่ะ ลูกคือสาวที่กำลังจะเป็นภรรยาของไท่จื่อ และในอนาคตก็จะเป็นหวงโห้ว เป็นแม่ของแผ่นดิน ยังจะต้องให้คนอื่นคิดถึงลูกอีกเหรอ ท่านแม่อย่าทัดทานลูกเลยลูกจะเข้าวังแล้ว”ก่วนเถากงจู่ : “ข้าบอกแล้วไงว่าเจ้าเข้าวังไปไม่ได้ เจ้าดูข้างนอกสิ ใกล้จะมืดแล้ว ประตูวังคงปิดแล้วล่ะ”เฉินอาเจียว : “เป็นเพราะเสด็จแม่นั่นแหละ ที่ยื้อลูกอยู่ได้ เสด็จแม่ลูกขอบอกไว้เลยว่า ถ้าไท่จื่อทรงเป็นอะไรไปแล้วล่ะก็ หากครอบครัวของเราไม่มีความสุขแล้ว ก็อย่าได้หวังว่าราชวงศ์ฮั่นจะมีความสุขลูกพูดแล้วต้องทำได้ ลูกจะเข้าวังแล้ว”พูดจบปุ๊บ เฉินอาเจียวก็สบัดหน้าเดินลิ่วลิ่วออกจากบ้านไปทันทีไม่ฟังเสียงทัดทานจากก่วนเถากงจู่ที่ไล่ตามหลังไปว่า “เจ้าอย่าไป เจ้าอย่าไป”**********ที่ห้องพักของไท่จื่อ กัวเส่อเหรินเดินเข้ามาเห็นไท่จื่อกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสบายอุราจึงคิดแกล้งโดยนำผ้าที่มีกลิ่นหอมมาสะบัดพัดไปมาที่ปลายจมูกของไท่จื่อ ทำเสียงเล็กเสียงน้อยเลียนเสียงหญิงสาวเอ่ยขึ้นว่า “จิ่วเกอ จิ่วเกอ”ไท่จื่อลืมตาขึ้นมาถามว่า “เจ้าทราบที่อยู่ของนางแล้วเหรอ”กัวเส่อเหริน : “แน่นอน หากข้าไม่สืบให้ได้ความแล้วล่ะก็ จะกล้าบากหน้ากลับมาพบท่านได้อย่างไร”ไท่จื่อ : “แม่นางคนนั้น เป็นคุณหนูของขุนนางบ้านไหนเหรอ”กัวเส่อเหริน : “นางไม่ใช่ลูกสาวบ้านขุนนาง”ไท่จื่อ : “งั้นก็ลูกสาวเศรษฐี”กัวเส่อเหริน : “ก็ยังไม่ใช่ ลูกสาวชาวบ้านก็ยิ่งไม่ใช่”ไท่จื่อ : “ข้าไม่เดาแล้ว เจ้ารีบบอกข้ามาโดยเร็ว”กัวเส่อเหริน : “จิ่วเกอ ท่านเอียงหูมาแล้วข้าจะบอก”ไท่จื่อไม่ทำตาม กัวเส่อเหรินจึงเอ่ยกำชับ “ท่านเอียงหูมาสิ”เมื่อไท่จื่อเอียงหูมาแล้ว กัวเส่อเหรินก็เอ่ยขึ้นว่า“ข้าไปที่ไห่ถังชุน(海棠春) แล้วพบว่าแม่นางเนี่ยนหนูเจียวอยู่ที่นั่น”ไท่จื่อ : “ไห่ถังชุน?”กัวเส่อเหริน : “ใช่ ข้าได้ยินมาว่าในตัวเมืองเยี่ยนชื่อ ไห่ถังชุน เป็นสำนักนางคณิกาที่ขึ้นชื่อที่สุดและที่นั่นก็มีสาวงามชื่อดัง นามว่า เนี่ยนหนูเจียวด้วย”ไท่จื่อโพล่งออกมาเสียงดังว่า “เนี่ยนหนูเจียว ต้องใช่แม่นางคนนั้นแน่ๆ”กัวเส่อเหริน : “จิ่วเกอ ท่านอย่าพูดเสียงดังไปสิ เดี๋ยวจางทังรู้เข้า ข้าต้องแย่แน่ๆ”พูดยังไม่ทันขาดคำไท่จื่อก็เอ่ยขึ้นว่า “พวกเรารีบไปกันเถอะ”**********ในตอนค่ำที่จวนของเจ้าเมืองเยี่ยนชื่อ ชายชุดดำ(จากตอนที่สอง)ได้นำสาสน์จากอ๋องเหลียงหวังมายื่นให้กับหลิวซิ่น(刘信 ชื่อของเจ้าเมืองเยี่ยนชื่อ) หลิวซิ่นรับมาอ่านแล้วเอ่ยขึ้นว่า“เจ้าเป็นคนที่อ๋องเหลียงหวังส่งมาเหรอ เชิญนั่ง เชิญนั่ง”เมื่อชายชุดดำเดินไปนั่งที่โต๊ะ หลิวซิ่นก็ถามขึ้นว่า “เจ้ามาถึงนี่ได้กี่วันแล้วล่ะ”ชายชุดดำตอบ “ข้าเพิ่งมาถึงวันนี้”หลิวซิ่น : “อ๋องเหลียงหวังคงสบายดี”ชายชุดดำ : “อ๋องเหลียงหวังให้ข้ามาบอกท่านว่า โอกาสดีที่ยากจะหาได้ บัดนี้ได้มาเยือนท่านแล้ว”หลิวซิ่น : “ที่เจ้าพูดมานี่หมายความว่าอย่างไร ข้าฟังไม่เข้าใจ เจ้าช่วยพูดให้กระจ่างหน่อย”ชายชุดดำ : “ไท่จื่อ ตอนนี้ได้เดินทางมาถึงเมืองเยี่ยนชื่อแล้ว”หลิวซิ่นเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ “ไท่จื่อ เสด็จมาถึงที่นี่แล้ว ทำไมข้าไม่ได้รับรายงานล่ะ”ชายชุดดำ : “ไท่จื่อทรงแต่งองค์ด้วยชุดธรรมดาออกจากวัง ดังนั้นท่านจึงไม่ทราบ”หลิวซิ่น : “หรือว่ามีคนถวายรายงานให้หวงซ่าง(皇上 คำใช้เรียกแทน หวงตี้)ทราบเกี่ยวกับข้าหวงซ่างเลยส่งไท่จื่อมาเพื่อตรวจสอบ”ชายชุดดำ : “ท่านอย่างเพิ่งวิตกไป หวงซ่างไม่ทรงทราบในเรื่องนี้”หลิวซิ่น : “ถ้างั้นไท่จื่อทรงออกจากวังมาอย่างลับๆ”ชายชุดดำ : “เทศกาลจับกระต่ายของเมืองเยี่ยนชื่อ มีชื่อเสียงเป็นที่เลื่องลือโด่งดังไปไกล เลยทำให้ไท่จื่อทรงสนพระทัยเสด็จมาถึงที่นี่”หลิวซิ่น : “ในเมื่อไท่จื่อทรงเสด็จออกจากวังมาอย่างลับๆ สมควรที่ข้าจะต้องรีบส่งคนไปอารักขาความปลอดภัยโดยเร็ว”ชายชุดดำ : “ไม่ต้องหรอกท่าน ความหมายของอ๋องเหลียงหวังก็คือ ในเมื่อไท่จื่อไม่ได้ทรงแจ้งล่วงหน้าให้ท่านมาต้อนรับ ท่านก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรกับการมาของไท่จื่อซะ”หลิวซิ่น : “จะให้ข้าทำอย่างนั้นได้อย่างไร ไท่จื่อทรงเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ส่วนตัวข้านั้นเป็นข้ารับใช้ของพระองค์ ในเมื่อทรงเสด็จมาอยู่ในพื้นที่ของข้า หากเกิดเรื่องขึ้น ข้าอาจจะต้องได้รับโทษถึงชีวิตทั้งตระกูลเลยทีเดียว”ชายชุดดำพูดย้ำว่า “ในเมื่อไท่จื่อทรงเสด็จมาที่เยี่ยนชื่ออย่างลับๆไม่ได้เปิดเผยให้ผู้ใดทราบ แล้วท่านจะมีความผิดได้รับโทษได้อย่างไรกัน”หลิวซิ่น : “แล้วถ้าสมมติว่าเมืองเยี่ยนชื่อของข้านั้นเกิดการจราจลขึ้นล่ะ”ชายชุดดำ : “งั้นก็ถือว่าเป็นคราวเคราะห์ของไท่จื่อเอง”หลิวซิ่นได้ยินดังนั้น รู้สึกโกรธ เอามือทุบโต๊ะ แล้วเอ่ยขึ้น“เหลวไหล เจ้าเป็นใคร ถึงบังอาจพูดจาออกมาเช่นนี้”ชายชุดดำ : “ข้าเป็นคนของอ๋องเหลียงหวัง”หลิวซิ่นเอ่ยขึ้น “เจ้าโกหก” แล้วร้องเรียกสั่งลูกน้องให้คุมตัวชายชุดดำไว้พร้อมกับเอ่ยว่า“พวกเจ้านำตัวชายผู้นี้ ไปสอบเค้นหาความจริงออกมาให้ได้”ชายชุดดำ : “ดูเหมือนท่านไม่ปรารถนาที่จะมีความก้าวหน้าในตำแหน่ง”หลิวซิ่น : “ที่เจ้าพูดมานั้น ข้าไม่เชื่อคำพูดของเจ้าแม้แต่คำเดียว เจ้าหน้าที่นำตัวออกไปโบย”ชายชุดดำเอ่ยขึ้น “ช้าก่อน ในเมื่อข้าได้แสดงตัวว่าเป็นคนของอ๋องเหลียงหวังท่านก็สมควรที่จะนำตัวข้าส่งไปคุมขังไว้ที่เมืองฉางอัน(长安) แล้วแจ้งให้อ๋องเหลียงหวังทราบ จากนั้นจะลงโทษข้าด้วยการฆ่าหรือสับร่างข้าเป็นชิ้นๆ หรือจะให้ม้าแยกร่างของข้า ก็สุดแล้วแต่อ๋องเหลียงหวังจะเป็นผู้พิจารณาลงโทษท่านไม่มีสิทธิ์มาใช้ศาลเตี้ยกับข้า”หลังจากที่ชายชุดดำพูดจบ หลิวซิ่นครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วร้องบอกให้เจ้าหน้าที่ถอยออกไปจากนั้นก็เอ่ยถามอย่างคลางแคลงใจขึ้นว่า “ที่เจ้าพูดมานี้ เจ้าเป็นคนของอ๋องเหลียงหวังจริงรึ?” **********กัวเส่อเหรินชี้ให้ไท่จื่อดูที่อาคารสีแดงหลังหนึ่ง ที่ด้านข้างของอาคารแห่งนี้ มีป้ายเขียนบอกไว้ว่า“สำนักนางคณิกาไห่ถัง” ที่ด้านหน้าประตูของของอาคาร มีเสียงของเหล่าบรรดาหญิงสาวส่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ทั้งเรียกแขก และส่งแขก ทั้งสองก้าวเดินเข้าไปในอาคาร หญิงกลางคนซึ่งเป็นผู้จัดการสำนักได้ออกมาต้อนรับพร้อมกับเหล่าบรรดาสาวๆ นางได้เอ่ยถามไท่จื่อว่า “สาวๆเหล่านี้ ท่านสนใจแม่นางคนไหนเป็นพิเศษหรือไม่”ไท่จื่อกล่าวตอบขึ้นว่า “เนี่ยนหนูเจียว”
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [