Titile: My Love Style
Author: Angel Midori
Genre: Romantic
Rating: PG
Pairing: KYUMIN
Note : ฟิค SJ และ Y ค่ะเผื่อใครหลงเข้ามา..


************************************

เสียงประกาศเลิกคลาสทักษะดนตรีจากอาจารย์ผู้สอนดังขึ้นจากหน้าห้อง หลังจากนั้นเสียจอแจ นัดแนะเพื่อหาแหล่งพักพิงปากท้องยามเที่ยงของนักศึกษาคณะศิลปกรรมศาสตร์ เอกดนตรีสากลปี 4 ก็ดังไปทั่ว

“ซองมินอยากกินอะไร” เสียงตะโกนถามจากนักศึกษาผิวขาวจัด ตัวบางกลางห้อง ถามมายังเด็กหนุ่มผิวขาว หน้าตาน่ารัก ตากลมโต ที่ตอนนี้กำลังใช้ยางรัดผม รัดปลายผมที่เคลียบ่าของตัวเองอยู่

“พวกนายไปกันเหอะฉันมีธุระ”

“ธุระอะไรว่ะ” เด็กหนุ่มตัวเตี้ยกว่าคนแรก หน้าตาน่ารัก ตะโกนถามเสียงห้าว

“ถ่ายเอกสารโน้ตเพลง ถ้าทำเสร็จแล้วเดี๋ยวจะโทรหาว่าพวกนายอยู่ที่ไหน” พอได้รับคำตอบเป็นที่พอใจแล้วสองหนุ่มก็กอดคอกันเดินจากไป

ลีซองมินเลือกใช้ทางลัดโดยการเดินผ่านทางเชื่อมของตึกศิลปกรรมศาสตร์ และตึกบริหารฯ เพื่อไปยังด้านหลังมหาลัยที่มีร้านถ่ายเอกสารตั้งอยู่ ระหว่างที่กำลังเดินผ่านทางเชื่อมที่อยู่ชั้นสองของอาคาร ซองมินก็เห็นว่านักศึกษาสาวสองคนที่เดินนำเขาอยู่หยุดฝีเท้าลง ก่อนจะชี้ชวนกันมองลงไปข้างล่าง

คนปรกติที่ไหนเห็นแบบนี้ก็คงอดมองตามไม่ได้

ที่ทางเดินซึ่งเป็นเส้นทางที่คนส่วนใหญ่ในมหาวิทยาลัยใช้ไปยังโรงอาหารกลาง มีชายหนุ่มสองคนกำลังเดินมาด้วยกัน คนสูงกว่า ผิวสีน้ำผึ้ง ที่บ่าขวาพาดกระเป๋าเครื่องดนตรีที่ซองมินรู้ได้ทันทีว่านั่นคือเบส ส่วนอีกคนที่ผิวขาวจัดกำลังยิ้ม และพูดคุยให้อีกคนฟังอยู่ เชื่อได้ว่าในมหาวิทยาลัยแห่งนี้มีคนที่ไม่รู้จักสองคนนี้ได้น้อยกว่ารู้จักอยู่มาก

ชิมชางมิน รัฐศาสตร์
โจคยูฮยอน เศรษฐศาสตร์

คู่หูหล่อจัดนักศึกษาปีสองคนดังที่น่าจะดังเสียยิ่งกว่าเดือนคณะของตัวเองด้วยซ้ำ ซึ่งถ้าลงประกวดเองตำแหน่งเดือนคณะคงตกอยู่กับทั้งคู่ แต่เพราะใจไม่รักทั้งสองคนเลยหนีประกวดเสียอย่างนั้น หากแต่เมื่อครั้งยังเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งใหม่ ๆ ทั้งคู่ได้รับหน้าที่ถือป้ายประจำคณะในงานประจำปี และภาพถ่ายคู่จากวันนั้น จนถึงวันนี้คุณยังสามารถพบเห็นได้ทั่วไป ตั้งแต่ในวารสารมหาลัยฉบับเก่า จนถึงโปสเตอร์โฆษณามหาลัยปีล่าสุด แต่ภาพจำที่ทำให้คนทั้งมหาลัยรู้จักคู่หูคู่นี้คือภาพที่ชิมชางมิน ยืนถือเบสอยู่บนเวทีเดียวกันกับโจคยูฮยอนที่ทำหน้าที่นักร้องนำของวงดนตรี ที่ชนะการประกวดเมื่อปลายปีของมหาวิทยาลัย

“หล่อเฟอร์เฟคเกินไปแล้ว”

“เธอรู้หรือยังว่าชางมินได้ทุนรัฐบาลญี่ปุ่นไปเรียนต่อหนึ่งปี”

“จริงเหรอ ใจหายเลย แล้วแบบนี้ฉันจะจิ้นคยูฮยอนกับใครล่ะ”

“เธอนี่อะไร ๆ ก็พาเข้าวายไปหมด หล่อขนาดนี้กินกันเองเสียดายทรัพยากรโลกแย่”

“แต่เธอก็ดูเอาซิ สองคนนี้ตัวติดกันจะตาย ขนาดเรียนคนละคณะแท้ ๆ ถ้าจะปล่อยให้สองคนนี้ควงผู้หญิงที่ไหนฉันว่าให้เค้าคบกันเองเสียยังดีกว่า”

ซองมินแทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหวกับจินตนาการของสาวน้อยผมม้า ที่ซองมินจำได้ว่าเป็นรุ่นน้องคณะแต่คนละเอก แต่ในระหว่างที่ซองมินกำลังจะละสายตาออกจากสองหนุ่มคนดัง เขาก็ได้ยินเสียงแหวกอากาศที่ตะโกนดังมาจากข้างหลัง

“ชางมิน คยูฮยอน กำลังจะไปเดทที่ไหนกันจ๊ะ” เสียงดังปานฟ้าผ่า แถมคุ้นหูแบบนี้ ซองมินไม่หันไปมองก็เดาได้ว่าเป็น คิมโบกยอง นิเทศศาสตร์ เจ้าแม่กิจกรรมทุกประเภทของมหาลัย และมีชื่อเสียงมากในด้านการชอบแทะโลมหนุ่ม ๆ หน้าตาดี แม้แต่ซองมินเองสมัยปีสามก็เคยโดนวิบากกรรมจากเธอในโทษฐานน่ารักเกินหน้าเกินตา โบกยองเคยพยายามเอาซองมินไปเล่นเป็นเพื่อนนางเอกในละครเวทีโปรเจคส่งอาจารย์ของเธอ แต่ดีที่ซองมินหนีพ้นมาได้

ชิมชางมินทำหน้าหงิกกับคำแซว หากแต่ตรงกันข้ามกับคยูฮยอนที่หัวเราะร่า แล้วตะโกนตอบกลับมา

“ร้านราเม็งหลังมหาลัย พี่สนใจไปด้วยไหมครับ”

“เสียดายที่ฉันไม่ว่างไม่งั้นจะไป 3P ด้วยสักหน่อย” คำตอบสองแง่สามง่ามเรียกเสียงหัวเราะให้กับคนที่บังเอิญได้ยินบทสนทนานั้น

“เสียดายนะครับ” เด็กหล่อข้างล่างยังสนุกปากอยู่ จนซองมินอดขำไม่ได้ และระหว่างที่เด็กหนุ่มทั้งคู่กำลังจะเดินพ้นมุมทางเชื่อมไป ซองมินก็เห็นว่าโจคยูฮยอนเงยหน้ามาส่งยิ้มให้กับเขา






Slowly ร้านอาหารกึ่งผับที่ฝังตัวอยู่ในมุมหนึ่งของย่านธุรกิจในกรุงโซล ชื่อของร้านคงบอกบรรยากาศภายในร้านได้ดี ที่นี่ไม่ได้ร้อนแรง มีสีสันจัดจ้าน หากแต่เหมาะที่จะเป็นแหล่งพักพิงสำหรับลูกค้าที่ต้องการผ่อนคลาย ส่วนใหญ่ลูกค้าที่นี่เป็นพนักงานกินเงินเดือนที่เหนื่อยล้าจากการงาน

ที่บอร์ดแสดงรายชื่อวงดนตรีที่มาเล่นประจำของร้าน ชื่อของวงประจำช่วงดึกวันพุธถูกเขียนด้วยชอล์คสีฟ้า “Shelter” วงอคูสติคที่มีแค่กีตาร์โปร่งกับนักร้องนำ แต่ก็ดึงดูดมากพอให้มีลูกค้าประจำวนเวียนมาฟังเพลงจากทั้งคู่แม้แต่เป็นวันกลางสัปดาห์

นักร้องนำ “โจคยูฮยอน” เจ้าของเสียงนุ่มราวกับคนฟังกำลังลูบผืนผ้ากำมะหยี่ เด็กหนุ่มร้องเพลงเพราะมากเสียจนไปออกอัลบัมบัลลาดดีๆ ได้ไม่ยาก แถมยังมีรูปสมบัติมาเป็นจุดขาย

“ลีซองมิน” เจ้าของกีตาร์โปร่งสีชมพูอ่อน ที่เข้ากับหน้าตาน่ารัก ซองมินอาจไม่ได้เล่นกีตาร์เก่งกาจ หากแต่เพลงที่ผ่านการบรรเลงจากนิ้วเล็ก ๆ ของซองมินมันเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ดึงดูดคนฟังได้ไม่ยาก

ซองมินวางกล่องกีตาร์โปร่งสีเดียวกับตัวกีตาร์ลงข้างตัว ในห้องพักนักดนตรีด้านหลัง และนั่งจัดแฟ้มรวมโน้ตเพลงเพื่อใส่โน้ตเพลงใหม่ที่เจ้าตัวเพิ่งได้มา และไม่นานนักประตูห้องพักนักดนตรีก็ถูกเปิดออก คนคุ้นตายิ้มบางๆ ให้กับซองมินก่อนจะทรุดลงนั่งข้างๆ

“พี่เพิ่งมาเหรอ”

“ก่อนนายไม่เกินยี่สิบนาที”

“พี่ไปไหนมาทุกทีมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่บ่าย”

“ดูหนังกับฮยอกแจ กับทงเฮ”

“แล้วนาย?”

“ไปช่วยชางมินหาซื้อของเตรียมไปญี่ปุ่น”

“นายจะไปด้วยไหมตอนปิดเทอม”

“แล้วพี่ล่ะ?”

“ขอคิดดูก่อน” เด็กหนุ่มหน้าหล่อพยักหน้าเหมือนชวนให้อีกฝ่ายตกลงตอนนี้ แต่ซองมินก็ส่ายศีรษะกลับไปเป็นคำตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ได้เวลาขึ้นแสดงแล้วล่ะ” ซองมินลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เด็กหนุ่มจึงลุกตามและคว้ากล่องกีตาร์ไปถือเอง ซองมินเดินนำด้วยความเคยชิน มีเพียงแต่แฟ้มโน้ตเพลงที่เขาหยิบติดมือขึ้นไปบนเวทีด้วย

วง Shelter เกิดจากการรวมตัวแบบบังเอิญของทั้งคู่ คยูฮยอนไปเดินดูเครื่องดนตรีในร้านที่ซองมินที่ทำงานพิเศษอยู่ เด็กหนุ่มจำได้ว่าซองมินเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยจึงได้พูดคุยกัน รุ่นพี่คนน่ารักเล่าว่าที่มาทำงานพิเศษเพราะอยากจะซื้อกีตาร์ไฟฟ้า GIBSON ที่ราคาสูงลิบ จึงมาขอพี่เจ้าของร้านและควบตำแหน่งอาจารย์สอนกีตาร์ของตัวเองทำงานเก็บเงิน พอคยูฮยอนได้ฟังก็เกิดแรงบันดาลใจที่อยากจะทำบ้างเพราะเขาเองมีความใฝ่ฝันอยากจะเรียนแซ็กโซโฟน และอยากได้แซ็กโซโฟนดีๆ เป็นของตัวเอง แล้วยิ่งเมื่อคยูฮยอนรู้ว่าซองมินกำลังทำงานพิเศษเพิ่มโดยมาเล่นดนตรีที่ร้านอาหาร จึงขอสมัครมาเป็นนักร้องนำ ซองมินเองก็รับเด็กหนุ่มเข้าร่วมวงทันทีเช่นกัน เพราะนักร้องนำที่ร้องเพลงเก่ง หน้าตาดีแบบนี้หาได้ง่าย ๆ เสียที่ไหน

ทั้งคู่ร่วมงานกันมาเป็นปี โดยมีเพียงเพื่อนสนิทของทั้งคู่ที่รู้ว่าซองมิน และคยูฮยอนเล่นดนตรีด้วยกัน ทั้งคู่ไม่ได้ตั้งใจปิดบังเพียงแต่ไม่คิดว่าจะต้องเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ใครฟัง

เสียงเพลงทั้งเพลงสากล และเพลงเกาหลีถูกเลือกมาแสดงตลอดกว่าครึ่งชั่วโมง สลับกับการพูดคุยเล็กน้อย และในระหว่างที่ซองมินกำลังเลือกเพลงจากกระดาษที่ส่งมาขอเพลง ชายหนุ่มผู้หนึ่งก็ยื่นกระดาษส่งให้เขา

กระดาษแผ่นนั้นบอกว่าชายหนุ่มอยากจะเซอร์ไพรส์วันเกิดคนรัก เจ้าตัวอยากจะเล่นกีตาร์ และร้องเพลงที่เตรียมมาให้เป็นของขวัญวันเกิด ซองมินอ่านเรื่องโรแมนติคในกระดาษพลางยิ้มหวาน ก่อนจะสะกิด และส่งกระดาษไปให้คนที่ยังคุยเล่นกับลูกค้าอยู่ คยูฮยอนอ่านก่อนจะขยับปากถามรุ่นพี่ว่าจะเอายังไง

ซองมินพยักหน้า และขยับปากไม่ออกเสียงว่า ให้เขาทำเหอะ

คยูฮยอนพยักหน้ารับ ก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ต่อ ซองมินนัดแนะเวลากับชายหนุ่มว่าขอให้เป็นช่วงสุดท้ายของการแสดงของทั้งคู่

ทั้งคู่เล่นเพลงสุดท้ายของวัน และประกาศอวยพรวันเกิดให้กับโต๊ะด้านในสุดของร้าน พร้อมเชิญชายหนุ่มคนรักของเจ้าของวันเกิดขึ้นมาเซอร์ไพรส์บนเวที

เสียงอินโทรจากกีตาร์โปร่งสีชมพู ที่ตอนนี้ไปอยู่ในมือของลูกค้าแทนซองมินนั้น ทำให้เด็กหนุ่มหน้าหวานยิ้มกว้าง และหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างตัวหน้าเคาน์เตอร์บาร์ คยูฮยอนเลื่อนมือที่ว่างจากการถือค๊อกเทลมาจับมือเล็กบีบเบา ๆ

“Have I Told You Lately” เพลงที่คยูฮยอนเคยเล่นเปียโน และร้องให้ซองมินฟัง ก่อนจะขอรุ่นพี่หน้าหวานเป็นแฟน

หากตั้งแต่วันนั้นโจวคยูฮยอนก็ยังไม่เคยบอกรักคนหน้าหวานเสียที แต่ซองมินก็ไม่ได้ใส่ใจ ในเมื่อรับรู้อยู่แล้วจากทุกสิ่งที่คยูฮยอนทำว่ามันเกิดจากความรักที่มีให้เขา

สัมผัสเบาๆ ที่มือตอนนี้ซองมินรับรู้ได้ถึงคำหวาน ที่แม้อีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยจากปาก

คยูฮยอนไม่ใช่คนหวาน ไม่ช่างเอาใจ บางครั้งก็ชอบยั่วประสาท แต่ไม่เคยขัดใจซองมิน อยู่เคียงข้างเสมอในยามที่ต้องการ และรู้จัก รู้ใจซองมินแม้ยามไม่ต้องพูดอะไร

ซองมินก็ไม่ใช่คนหวาน ไม่ชอบพูด ถึงช่างเอาใจแต่ก็ไม่ใช่พวกเกาะติดคนรัก ซองมินเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง แต่ซองมินเข้าใจคยูฮยอนเพียงแค่มองตา

รักของเราไม่หวาน เรียบเรื่อย แต่พัฒนาด้วยความผูกพัน

เสียงเพลงหวานจากชายหนุ่มแสนโรแมนติคจบลง ที่มุมห้องเจ้าของวันเกิดกำลังเช็ดน้ำตาป่อยๆ อย่างน่ารัก แทบทุกคนในร้านกำลังปรบมือ และชื่นชมกับความรักแสนหวาน

“พี่น้อยใจไหมที่ผมไม่เคยทำอะไรหวานแบบนี้”

“ถ้านายทำพี่คงไม่ชิน”

“พี่อยากให้ผมทำตัวโรแมนติคกว่านี้ไหม”

ซองมินส่ายหน้าและบีบที่มือแกร่งเบาๆ

“รักแบบของเรา แค่บีบมือกันเบาๆ ก็รู้ว่าหมายถึงอะไร ไม่ต้องหวาน แค่นายอยู่ข้างๆ ก็พอ”

คยูฮยอนรวบมือนิ่มทั้งคู่ขึ้นมา แม้จะไม่เอ่ยอะไร แต่สายตาที่สบกันอยู่บอกได้ถึงคำสัญญา

“เมื่อตอนกลางวันตอนผมเห็นพี่อยู่ตรงทางเชื่อม ผมนึกอยากจะตะโกนเรียกพี่ อยากบอกว่ารัก แต่พี่คงรู้ว่าผมทำไม่ได้ ผมเขินเวลาจะทำอะไรแบบนั้น” ซองมินพยักหน้ารับ และยิ้มกว้าง

“แค่มองตานายตอนนั้นพี่ก็รู้แล้วว่านายอยากบอกอะไร แต่เมื่อกี้นายเพิ่งบอกรักพี่ไปนะคยูฮยอน จริงๆ ฟังแล้วก็หวานดี แต่พี่ชอบนานๆ ฟังทีมันจะได้ไม่เลี่ยน”

“แล้วพี่ไม่คิดจะบอกผมหน่อยเหรอ”

“คำเชยๆ แบบนั้นฉันไม่พูดกับนายหรอก” ลีซองมินหัวเราะเบาๆ ให้คนรัก คยูฮยอนได้แต่ยิ้มให้กับคำพูดล้อเล่นนั้น

“คำพวกนั้นมันเชย บอกแบบนี้ดีกว่า”

ลีซองมินโน้มตัวเองไปที่ใบหูขาวก่อนจะกดจูบเบาๆ และเอ่ยคำพูดแผ่วๆ
“นายสำคัญที่สุดสำหรับฉันคยูฮยอน”
.
.
เด็กหนุ่มดึงคนที่กำลังโน้มตัวกลับไว้แล้วสบตา “พี่ก็ไม่ใช่แค่สำคัญ แต่พี่เป็นจำเป็นสำหรับชีวิตผม”

คำพูดที่ไม่หวานไปกว่าใคร คำบอกรักในแบบของพวกเรา ความผูกพันธ์ที่ไม่มีคำเชยๆ คำไหนจะเปรียบได้ นี่แหละมั่งความรักในแบบเฉพาะตัวของเรา

---

...............................................................

ฟิคไม่หวานของมิโดริ (ไม่หวานจริงเหรอ 555) แต่ระหว่างที่ฟังเพลงคำเชยๆ ของครูบิ๊ก และเพื่อนอยู่ เพลงที่ไม่ได้พูดคำว่ารักสักคำ แต่ก็รู้ว่าพูดถึงคำไหน เพลงที่ว่าไม่หวาน แต่มันหวานมาก จนเขาคันไม้คันมือ ระหว่างที่วันนี้นั่งคุยงานกันอยู่เลยเผลอลงมือแต่งไป 555 ฟิคแบบนี้เหมาะกับคู่คยูมิน มากว่าคู่หวานเจี๊ยบอย่างยูซู

แต่มิโดริก็ชอบทั้งแบบหวานน้อย และหวานมากนะ

แปะลิงค์เพลงหน่อย
คำเชย ๆ (Big and SuperBand)

https://www.youtube.com/watch?v=E8hvDU0SeeA

Have I Told You Lately เวอร์ชั่น Rod Stewart
https://www.youtube.com/watch?v=AQ4NAZPi2js