เรื่องที่ป้าโซค่อนข้างจะทำความคุ้นเคยได้ไม่ยากนักที่นี่อีกเรื่องหนึ่งก็คือเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนนั่นแหละค่ะ เพราะป้าโซมาเริ่มชีวิตที่นี่ก็ต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องเกี่ยวกับการศึกษาของเด็กๆมาตลอด วันนี้เล่าเรื่องเบาๆค่ะ เรื่องเครื่องแบบนักเรียนหรือที่เรียกกันว่ากักเซฟุคุ

บ้านเราเรื่องเครื่องแบบนี่ถ้าเป็นร.ร.รัฐบาลจะบังคับเหมือนกันทั้งประเทศใช่ไหมคะ แต่ที่นี่ไม่ใช่  เพราะป้าโซเห็นบางโรงเรียนก็มีเครื่องแบบ บางโรงเรียนก็ไม่มี แล้วเขาเอาอะไรมาตัดสินว่าร.ร.ไหนจะมีหรือไม่ อันนี้ป้าโซก็ไม่ทราบเหมือนกัน 

ร.ร.ที่นี่ เขาจะบังคับให้เรียนตั้งแต่ชั้นป.1 ถึง ม.3 เหมือนบ้านเรา ซึ่งค่าเล่าเรียนทุกอย่างรัฐบาลออกให้หมด ยกเว้นค่าอุปกรณ์เล็กๆน้อยๆ หรือบางโรงเรียนมีอาหารกลางวันจัดให้เด็กก็จะต้องจ่ายเป็นเดือนๆไปกันเอง เรื่องอาหารกลางวันนี่ก็เหมือนกัน ส่วนมากร.ร.ที่อยู่ในตัวเมืองหน่อยจะมีอาหารกลางวันจัดให้เด็กทุกวัน โดยให้ทางศูนย์จัดทำอาหารของท้องถิ่นนั้นๆ เป็นสถานที่รับจัดทำและนำส่งไปที่ร.ร.แต่ละแห่งโดยเด็กจะได้ทานอาหารที่ครบทางโภชนาการ อุ่นๆน่าทานไม่เย็นชืดเหมือนอาหารปิ่นโตที่ต้องเตรียมไปเอง
.. 
ทุกเดือนทางร.ร.จะมีเมนูแจกแจงมาให้ผู้ปกครองทราบรายการอาหารรวมถึงราย
ละเอียดของสารอาหารที่เด็กจะได้ทาน เช่นมื้อนี้มีสารอาหารสีเขียว สีแดง น้ำมัน แป้ง อะไรบ้างเป็นต้น โดยจะบอกจำนวนแคลอรี่ที่เด็กจะได้รับอีกด้วย

ส่วน ร.ร.ที่อยู่ตามชนบท หรือร.ร.ที่ไม่สะดวกที่จะมีสถานที่จัดทำ
ผู้ปกครองก็ต้องเตรียมอาหารกลางวันให้เด็กไปกันเอง โดยบางร.ร.ตามชนบทจริงๆนั้น นักเรียนทั้งร.ร.มีไม่ถึงสิบคนก็ยังมีค่ะ แต่รัฐบาลเขาก็จัดเตรียมเครื่องอำนวยความสะดวก สาธารณูปโภคให้ครบครัน ไม่น้อยหน้าไปกว่าเมืองใหญ่ บางที่ตามชนบท รัฐบาลจัดหาให้ดีกว่าใหญ่กว่าตัวเมืองเสียอีก เช่น สถานที่ออกกำลังกาย อาจจะชดเชยให้ผู้คนในชนบทที่ยังขาดอะไรๆไม่เท่าเทียมกับผู้คนในตัวเมืองอยู่บ้างมังคะ ป้าโซไปเห็นโรงยิมตามชนบทขนาดใหญ่โต กว้างขวางกว่าโรงยิมในตัวอำเภอที่ป้าโซอยู่ด้วยซ้ำไปค่ะ

อ้าว.. ว่าไปเรื่อยแล้ว กลับค่ะ.. กลับมาเรื่องเครื่องแบบกันดีกว่า.. 

จรืงๆ แล้ว เรื่องเครื่องแบบของนักเรียนที่นี่ก็มีที่มาที่ไปนะคะ เอาเท่าที่ป้าโซรับรู้มาและคิดว่าน่าจะใช่ก็แล้วกัน ..

ญี่ปุ่น อย่างที่เราทราบๆกันว่าเขานิยมปฏิบัติตามกฏตามระเบียบกันอย่างขึงขัง เปรียบดั่งทหารที่ต้องปฏิบัติตามกฏนั่นแหละค่ะ เพราะฉะนั้น
สีและรูปแบบของชุดนักเรียนจะค่อนไปในแนวเคารพระเบียบวินัยขึงขึงดังเช่นทหาร โดยผู้หญิงจะมีปกเสื้อคล้ายๆกับทหารเรือ ส่วนผู้ชายก็อย่างที่เราคุ้นๆกันแหละค่ะว่าคล้ายกับทหารบก เมื่อเด็กๆอยู่ในชุดแบบนี้แล้วอาจจะทำให้เด็กมีสำนึกสำเหนียกของความรับผิดชอบมังคะ เด็กเล็กอาจไม่รู้สึกรู้สาเท่าไหร่ แต่เด็กโตนี่..ป้าโซรู้สึกตอนไปดูพิธีเปิดเรียนของชั้นมัธยมที่นักเรียนทุกคนต้องใส่เครื่องแบบ รู้สึกว่าพวกเขากระโจนจากความเป็นเด็กชั้นป.6 เข้าสู่ความสำรวมมากขึ้น อย่างหนึ่งคงเป็นเพราะความขลังของเครื่องแบบ 

จากที่ป้าโซเล่าไปในตอนต้นว่าแต่ละโรงเรียนจะมีข้อกำหนดของตัวเองเรื่องการใส่หรือไม่ใส่เครื่องแบบ ความจำเป็นของการใส่เครื่องแบบของแต่ละโรงเรียนไม่เหมือนกัน แต่โดยหลักๆแล้ว เครื่องแบบ..มีไว้เพื่อบังคับให้เด็กทุกคนดูเสมอภาคกัน เด็กที่อยู่ตามชนบทโดยเฉพาะเด็กผู้หญิง เรื่องเครื่องแต่งกายจะค่อนข้างเป็นเรื่องอ่อนไหว บางคนพ่อแม่มีปัญญาซื้อหาของแพงๆดีๆให้ใส่ แต่บางคนก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เด็กก็จะเกิดความเหลื่อมล้ำกันทางด้านจิตใจ อย่ากระนั้นเลยตัดปัญหาด้วยการให้ใส่เครื่องแบบให้เหมือนๆกันไปซะ สำหรับเด็กผู้ชายน่ะแต่งอะไรมันก็ดูไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่เด็กผู้หญิงจะมีของกระจุกกระจิกมากกว่า เพราะฉะนั้นบางร.ร.จึงบังคับให้มีเครื่องแบบเฉพาะเด็กผู้หญิง เช่น ร.ร.ประถมใกล้ๆบ้านป้าโซนี่ เมื่อก่อนนี้ก็เป็นอย่างนั้น แต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปแล้วค่ะ เด็กๆไม่ต้องใส่เครื่องแบบกัน อาจเป็นเพราะความเจริญขยายตัวออกมาถึงนี่แล้วก็ได้ เพราะฉะนั้นเด็กๆก็จะดูไม่แตกต่างกันนักทางด้านเครื่องแต่งกาย 


สำหรับเด็กมัธยม.. เหตุผลในการมีเครื่องแบบต่างกันจากเด็กประถม เนื่องจากเด็กเริ่มโตขึ้น ความหวือหวาเรื่องเครื่องแต่งกายตามแฟชั่นมีมากขึ้น ถ้าไม่กำหนดให้เด็กใส่เครื่องแบบ ในร.ร.ก็คงมีเด็กผู้ชายใส่ยีนส์ขาดๆ หรือกางเกงโชว์ตู..เอ๊ย.. ก้น  (วันก่อนเห็นวัยรุ่นสองคนใส่ ไม่รู้มันจะใส่ทำไมไอ้กุงเกงทรงพรรค์ยังงี้  ขอบเอวลงมาถึงต่ำกว่าท้องน้อยอีก มันคาอยู่ได้ยังไงฟระ  ) เด็กผู้หญิงคงใส่จับปิ้งแทนกระโปรง    แฟชั่นคงขวักไขว่สถานศึกษา นี่ขนาดบังคับให้ใส่เครื่องแบบ ยังมีพวกย้อมหัวทองมั่ง ดึงกุงเกงให้มันลงมาโชว์ลายกุงเกงในมั่ง
ม้วนๆพับๆขอบกระโปรงขึ้นไปให้ชายกระโปรงมันพะเยิบๆ เห็นกุงเกงขาสั้นจุ๊ดจู๋ข้างในให้ใจวับๆแวมๆมั่ง เด็กผู้หญิงตามร.ร.ในโตเกียว บางคนแต่งหน้าไปร.ร.ด้วย 

มาเล่าให้ฟังแค่เครื่องแบบเนี่ยนะ ทำไปทำมาจะกลายเป็นยัยแก่ขี้บ่นอีกตามเคย 

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 3 กันยายน 2554 13:42:57 น.		8 comments
Counter : 1443 Pageviews.
Share Tweet