Bloggang.com : อัญชา : ไกลตาแต่ใกล้ใจ

ไกลตาแต่ใกล้ใจ

ในค่ำคืนหนึ่ง ณ ราตรีที่ใครต่อใครต่างพากันหลับใหล
ฉันแยกตัวออกจากกลุ่มเพื่อน ๆ พี่ๆ
เราสังสรรค์กันเป็นกิจวัตร
เราต่างแย้มยิ้มสรวลเสเฮฮากัน
แล้วก็ร่ำลาเมื่อเวลาอันสมควร

ต่างคนต่างกลับบ้าน บ้างมุ่งหน้าไปทำธุระระหว่างทาง
ส่วนฉัน..ก็ขึ้นรถโดยสารมุ่งตรงสู่จุดหมาย...

ความคิดโลดแล่นไปเรื่อย ๆ
ฉันมีกล้องคู่ใจอยู่ข้างกาย...
อืม จะไปไหนดีนะคืนนี้
เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ 4 ทุ่มครึ่งแล้ว
รถสายที่ฉันนั่งไปจะพาฉันไปที่วัดราชนัดดาได้มั้ยนะ
ที่นั่นสวยมาก ทั้งยามกลางวันและกลางคืน
ตอนนี้ฉันอยากจะไปบันทึกภาพของมันจัง.

แต่นี่ก็ดึกมากแล้ว เอายังไงดีหนอ?
คิดทบทวนไปมา สุดท้าย ด้วยความอยากที่มีมากกว่า
ฉันปล่อยให้รถโดยสารคันนี้นำทางฉันไป
มันไปได้ถึงไหน ฉันก็จะไปแค่นั้น...

ระหว่างที่กำลังคิดว่า ตัวคงจะได้ไปที่สนามหลวงแน่แล้ว
ปรากฏว่า รถคันนี้หมดระยะแค่อนุสาวรีย์ชัยฯ
แต่ฉันก็ไม่ลดละความพยายาม
คิดหมายใจว่ายังไงคงต้องกลับแน่แล้ว
แต่ระหว่างที่เดินอยู่บนสะพานลอยใต้รถไฟฟ้านี่สิ
ฉันเห็นบางอย่างที่น่าจดจำ...

ภาพก้อนเมฆสีขาวลอยคว้างอยู่ในท้องฟ้า
อนุสาวรีย์ชัย ฯ เด่นสง่าท่ามกลางแสงไฟ
มีฉากหลังเป็นอาคารใบหยกสูงทะมึน
ฉันไม่รอช้ารีบคว้ากล้องที่อยู่ในกระเป๋ามาบันทึกภาพนั้นไว้
หลายต่อหลายภาพ ชอบในความสง่างามของตัวอนุสาวรีย์
และแสงสีที่รายล้อมอยู่โดยรอบ...

ฉันหยุดบันทึกภาพจนพอใจ
แล้วจึงออกเดินทางไปยังจุดหมายต่อไป
เสียงเพลงดังแว่วมาจากลานเบียร์เบื้องล่าง
นักร้องนักดนตรีต่างร่ายลีลากันอย่างสนุกสนาน

นึกถึงครั้งหนึ่งที่ฉันเคยได้ใกล้ชิดกับสิ่งเหล่านี้
ความทรงจำที่แสนหวาน...

นึกถึงคนบางคนที่อยู่ไกลตา แต่ไม่เคยไกลใจ..

แปลกดี...
มันผ่านมาเนิ่นนานแล้ว
แต่ทำไมจนป่านนี้ฉันยังไม่รักใคร...
ทั้งที่ไม่ได้ปิดโอกาสตัวเองสักนิด
คิดดูก็แปลกดี

...หัวใจมันว่างเปล่า...
สัมผัสได้ถึงความอิสระ
รู้สึกถึงความเป็นตัวตนในแบบที่ตัวเองเป็น
ไม่อยากเชื่อว่าตอนนี้หัวใจฉันมันจะว่างเปล่าขนาดนี้
คิดไปก็แปลกดี ไม่มีความรัก แต่ก็ยังอยู่ได้
เหลือบสายตามองไปเห็นคนรอบ ๆ กาย

หลายคนพยายามไขว่คว้า..
หลายคนพยายามแสวงหา..
หลายคนอยากหลีกหนี...

อืม แล้วที่ของฉันมันอยู่ตรงไหนนะ?

คิดกลับไปกลับมาอยู่หลายเที่ยว
ฉันก็ไม่ได้ไปไหนนี่.
ฉันอยู่กับที่ ยังยืนอยู่ที่เดิม ณ จุดเดิม

แต่ขณะที่ตัวเองอยู่กับที่
กลับรู้สึกราวกับว่ามีผู้คนมากมายผ่านเข้ามา
ฉันไม่รู้ว่าเขามาแสวงหาสิ่งใด
แต่ที่ยังคงเป็นอยู่คือหัวใจ มันยังคงนิ่งเหมือนเดิม...

ฉันรู้สึกอย่างที่คนอื่น ๆ รู้สึก แต่ฉันไม่เคยให้ความรู้สึกเหล่านั้น
มาครอบงำจนขาดเหตุผล
ทุกสิ่งที่ผ่านตา มันไม่ได้เพียงผ่านมาแล้วผ่านไป
ฉันคิดถึงทุกสิ่งที่ได้ยินและได้พบเห็น
ทั้งถ้อยหวานและคำซึ้ง สิ่งธรรมดาสามัญที่ใคร ๆ ก็พูดได้
เหมือนจะอิ่มเอมที่ได้ฟัง

แต่ใจฉันมันยังไม่หวั่นไหว...

เหมือนตัวเองกำลังตามหาชิ้นส่วนที่หายไป
จึงไม่รู้สึกสะทกสะท้านใด ๆ เพราะรู้ดีว่านั่น
ไม่ใช่สิ่งที่ค้นหา

เหมือนเป็นสิ่งที่อยู่ไกลตา
แต่ทว่าใกล้ใจ..

รับรู้แลสัมผัสได้ หากว่าถึงเวลาของมัน..

เขียนเมื่อวันที่ 25/04/2003 17:52:35 น.
จากไดอารี่ที่สตอรี่ไทย

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2549

Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2549 22:46:34 น.

0 comments

Counter : 475 Pageviews.