The Healer (Twilight Fanfic) บทที่ 23 - การล่มสลาย

ว๊าว!!! วันเดียวซัดไปตั้ง 25 comment แน่ะ ฮะๆ รู้งี้ดองไว้นานๆ แล้วค่อยโพสต์ดีกว่า เพื่อนๆ เยอะดี 555+ ล้อเล่นน่า

ขออนุญาติตอบคำถามที่เพื่อนๆ และน้องๆ ถามๆ ไว้ในเม้นต์เลยละกันน๊า เดี๋ยวจะได้รีบไปแปลต่อ ดีมั้ย??

y-ing -- ดีใจด้วยได้คนแรก เย้!! จะีรีบมาต่อจ้ะ
modza* --  หมายความว่าจะเป็นกำลัง "ใจ" ใช่มั้ยง่า??
mam --  จะพยายามจ้า
นิค -- ไม่น้อยใจจ้ะ แต่ต่อหน้าห้ามเรียกผิดละนะ แง่งงงงง
อ้อม ชัยนาท -- ขอบใจจ้า รักษาสุขภาพเช่นกัน อากาศเปลี่ยนมาเย็นๆ อีกแล้ว

kino, LNforeve, apple, ฟ้า, ปาน, แนนนี่  -- ยินดีจ้ะ ขอบคุณที่คอมเม้นท์เหมือนกันน๊า

Prezt -- 17 เป็นตอนที่เนสซี่อยู่ที่ฟอร์คส์เพราะคนอื่นๆ ในครอบครัวไปตามแวมไพร์คนอื่นๆ กันหมด ตอน18 นี่ก็คือเนสซี่ก็กลับมาที่บ้าน
ส่วนคาร์ไลส์และคนอื่นๆ ก็กลับมาเหมือนกัน เบลล่าก็เลยเล่าเรื่องให้เนสซี่ฟังว่าระหว่างเสาร์อาทิตย์ที่เนสซี่ถูกส่งไปฟอร์คส์มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
จริงๆ ก็ต่อกันอยู่นะ แต่อาจจะงงๆ หน่อย

นุ้ย -- แฟนฟิกชั่น หรือเรียกสั้นๆ แฟนฟิกฯ  คือ เรื่องที่แฟนๆ หนัง, หนังสือ, ละคร ที่ชื่นชอบเรื่องนั้นๆ เค้าแต่งกันขึ้นมาเองน่ะ
เนื้อเรื่องนี่ก็แล้วแต่คนแต่ง อาจจะเป็นเนื้อเรื่องต่อจากที่หนัง/หนังสือจบไว้ หรืออาจจะเป็นเรื่องเดิมๆ ในอีกแง่มุมนึง หรืออาจจะ
ดำเนินเรื่องใหม่เลย ไม่เกี่ยวกับเรื่องเดิมเลยก็ได้ แต่ตัวละครยังเหมือนเดิม อะไรประมาณนี้แหล่ะ

ส่วนเอามาจากไหน?? ก็ www.fanfiction.net  ซึ่งมีโพสต์แบ่งไว้ตามชื่อหนังก็มี และ The Healer เป็นเรื่องนึงที่มีคน comment
เยอะที่สุด ก็เลยโดนแรงยุจากตัวเองให้แปลเรื่องนี้จ้ะ  ส่วนเรื่องจะมีใครเอามาตีพิมพ์มั้ย .. อันนี้คงจะยาก เพราะมันไม่ใช่หนังสือเขียนขาย

ส่วนใน diary.yenta4 นั่นไม่ใช่ค่ะ น่าจะเป็นของคนอื่นที่เค้าแปลๆ ไว้มากกว่า เพราะเราไม่เคยแปลตอน 1-3 เลย 

โอเค เอาหล่ะ ไปอ่านกันต่อดีกว่าเนอะ ... เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์นี้น่าจะจบนะ

---

มันอาจจะเป็นการเคลื่อนไหวที่ว่องไวและรวดเร็วเกินกว่าที่สายตาของคนธรรมดาทั่วไปจะสามารถจับภาพได้ทัน แต่สำหรับฉันมันเหมือนกับการดูภาพสโลวโมชั่นดีๆ นี่เอง หัวใจของฉันกระตุกวูบขณะที่จ้องมองดวงตาของแอนาเบลซึ่งขณะนี้กำลังจ้องเขม็งมาที่ฉันอย่างหิวกระหาย เธอย่อตัวตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะกระโจนเข้าใส่ฉันได้ทุกเมื่อ

ฉันผงะถอยไป 2-3 ก้าว สมองคำนวนหาทางหนีทีไล่อย่างเร็วจี๋ ถ้าหากวิ่งหนีเธอคงตามไล่ฉันทันแล้วลำพังตัวเองก็คงต้านทานพละกำลังมหาศาลของแวมไพร์แรกเกิดอย่างเธอไม่ไหวแน่ ฉันห่อไหล่โอบกอดตัวเองเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี แผนการเผชิญหน้าและหลบเลี่ยงที่ผุดขึ้นมาก็ดูจะไม่เวิร์คเอาซะเลย

“เนสซี่!!” ฉันได้ยินเสียงแม่ร้องตะโกนมาจากด้านหลัง

ฉันหันหน้าไปมองยังตำแหน่งที่พ่อกับแม่ยืนอยู่ทันที สายตาอันบ่งบอกถึงความหวาดหวั่นพรั่นพรึงของพวกท่านตรึงสายตาของฉันไว้อย่างยากที่จะผละเมินไปได้ แต่กระนั้นฉันก็กวาดตามองต่อไปยังเจคอบ เราทั้งคู่สบตากัน และภายในไม่ถึงเสี้ยววินาทีนั้นเอง เมื่อฉันกระพริบตาอีกครั้ง ร่างของเจคอบก็โผนทะยานขึ้นไปอยู่ในอากาศเรียบร้อยแล้ว เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ฉีกขาดกระจุยกระจายออกจากร่างและเปลี่ยนไปเป็นหมาป่าสีสนิมตัวมหึมาเมื่อเท้าทั้งสี่แตะพื้น

เจคอบในร่างหมาป่าอยู่ตรงกลางระหว่างแอนาเบลกับฉัน เขาหันไปประจันหน้ากับเธอพร้อมทั้งแสยะเขี้ยว เสียงขู่คำรามจากช่องอกของเจคอบทำให้หัวใจฉันแทบหยุดเต้น

เพียงแค่ช่วงเวลาไม่ถึงวินาที ทุกอย่างเกิดขึ้นราวกับความฝัน มันเป็นเพียงภาพวับไหวอันเลือนลางหากแต่ฉันก็สามารถจับการเคลื่อนไหวต่างๆ ได้ทุกรายละเอียด แอนาเบลพุ่งตัวเข้าหาเจคอบเป็นการเปิดฉากการต่อสู้ แต่ก่อนที่จะได้ทันถึงตัวเจคอบ แจสเปอร์และเอ็มเม็ตต์ก็ปราดเข้าคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ และช่วยกันรั้งตัวแอนาเบลเอาไว้ เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ต้องการต่อสู้กับเธอ

“จับตัวเธอไว้!” อาไรสั่งการและชี้นิ้วมือมายังตำแหน่งที่ฉันยืนอยู่ เหล่าองค์รักษ์ค่อยๆ ตีวงล้อมเข้ามาช้าๆ ด้วยเพราะเจคอบยังคงเป็นอุปสรรคสำคัญในการเข้าถึงตัวฉัน เขาค่อยๆ ก้าวถอยหลังเพื่อเบียดให้ฉันเข้าไปติดกำแพง อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องพะวงว่าจะถูกโจมตีจากทางด้านหลัง

จากสภาพการณ์แล้วพวกองค์รักษ์ก็คงไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าจะรับมือกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยได้พบเห็นมาก่อนได้หรือไม่ มีเพียงเจคอบเท่านั้นที่ขวางอยู่ระหว่างเหล่าองค์รักษ์กับฉัน และในขณะที่เขาส่งเสียงขู่คำรามออกไป หนึ่งในองค์รักษ์ของอาโรก็ปรี่เข้ามา มันเป็นการเผชิญหน้าอย่างน่าเกรงขามก็จริงหากแต่แวบหนึ่งนั้นเองก็พบว่าฉันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนแทบเสียสติในขณะที่เจคอบต้องต่อสู้กับพวกองค์รักษ์ไม่ต่ำกว่าสิบตน

ฉันหันไปมองทางด้านพ่อกับแม่ด้วยความเป็นห่วง แม่กำลังพยายามใช้สมาธิอย่างหนักเพื่อสร้างเกราะกำบังให้พวกเราทั้งหมด ส่วนพ่อก็จัดการกับพวกที่พยายามจะฝ่าเข้ามา เพื่อให้แม่ได้ตั้งสมาธิได้อย่างเต็มที่ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่จะควบคุมพลังของตัวเองได้ดีแค่ไหน เพราะพวกเราทั้งหมดต่างก็เคลื่อนไหวด้วยความว่องไวเกินกว่าปกติ แม่จะปกป้องพวกเราทั้งหมดไหวหรือเปล่า? สายตาของฉันขยับไปที่อีกมุมหนึ่งของห้อง เซ็ธในร่างหมาป่ากำลังควบตรงเข้าใส่คริสเตียน

เอ็มเม็ตต์และแจสเปอร์ต่างก็พยายามต่อสู้ พร้อมๆ กับพยายามกันไม่ให้แอนาเบลเข้ามาใกล้ฉัน คนอื่นๆ ก็เคลื่อนไหวอย่างว่องไวจนฉันไม่สามารถจับภาพได้ทั้งหมด ฉันรู้ว่าพวกเราคงต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอนแม้จะไม่รู้ว่าเราจะต้านไว้ได้นานแค่ไหน หรือจะเสียใครไปเมื่อไหร่ ทันใดนั้นฉันก็เหลือบไปเห็นเจนซึ่งยืนอยู่ที่มุมห้องฝั่งตรงข้าม เธอยืนนิ่งงันอย่างไร้ประโยชน์และฉันก็ทันได้เห็นความหวาดกลัวฉายอยู่ในดวงตาของเธอ

พนันได้เลยว่าเจนคงจะไม่เคยเห็นการประจันหน้ากันอย่างใกล้ชิดแบบนี้มาก่อนแน่ๆ คงเป็นเพราะเธอมักจะถูกใช้เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันไม่ให้เกิดขึ้น เป็นการตัดไฟตั้งแต่ต้นลมก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ต่อต้าน ดังนั้นจึงไม่เคยเกิดการต่อสู้อย่างจริงจังแบบนี้มาก่อนเป็นแน่

“เจค!” ฉันตะโกนเรียกเมื่อแผนการที่เคยคิดเอาไว้กลับคืนมาพร้อมกับสติสัมปชัญญะอีกครั้ง

“ฉันต้องเข้าถึงตัวเจนให้ได้! ฉันจะลองดู!”

ราวกับว่าเขาสามารถอ่านความคิดฉันได้หรืออะไรสักอย่าง ฉันรู้สึกได้ว่าเขาเข้าใจแผนการของฉันเพราะเจคอบเริ่มตะลุยไปข้างหน้าเพื่อเปิดทางให้ฉัน ฉันวิ่งตรงไปยังทิศทางที่เจนยืนอยู่เร็วที่สุดเท่าที่ฉันจะวิ่งได้โดยมีเจคอบวิ่งนำหน้าอยู่ไม่ถึงช่วงตัว เขาพุ่งชนเหล่าแวมไพร์ที่ยืนเกะกะให้พ้นทาง แต่แล้วก็ต้องเบรคตัวโก่งเพราะร่างของคริสเตียนถูกเหวี่ยงมากระแทกพื้นตรงหน้าพอดี เซ็ธกระโจนตามมาติดๆ คร่อมตะครุบร่างของคริสเตียนและอ้าปากฝังเขี้ยวเข้าที่คออย่างแรงขณะที่คริสเตียนก็ดิ้นรนผลักร่างเซ็ธออกห่าง เพื่อไม่ให้เสียจังหวะ ฉันตัดสินใจกระโดดข้ามพวกเขาในทันทีและในตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงร้องเอ๋ง เมื่อก้มลงไปมองก็เห็นเซ็ธในร่างหมาป่ากำลังถูกคริสเตียนกัดเข้าที่ไหล่จมเขี้ยวเช่นกัน

ฉันเร่งตัวเองให้วิ่งเร็วขึ้นอีกแต่กระนั้นมันก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังวิ่งอยู่ในน้ำ ยิ่งเร่งตัวเองให้เร็วเท่าไหร่กลับยิ่งรู้สึกว่ามันยังว่องไวไม่พอ และในขณะที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอยู่นั้นฉันก็รู้สึกว่ามีมือของใครสักคนมาคว้าแขนของฉันเอาไว้ โดยสัณชาติญาณ ฉันหันหลังกลับไปมองยังมือที่พยายามรั้งแขนข้างนั้นทันที องค์รักษ์โวลตูรีคนหนึ่งกำลังพยายามจะเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ หากแต่ตอนนี้แขนข้างนั้นไม่ได้ติดอยู่กับร่างของเขาแล้ว เจคอบเหวี่งแขนข้างที่คาบเอาไว้ทิ้งไป เจ้าองค์รักษ์ตนนั้นลงไปนอนกลิ้งหมดสภาพอยู่กับพื้น

ไม่มีเวลาแล้ว ฉันหันหน้ากลับแล้วออกวิ่งต่อไป ทุกภาพเหตุการณ์ไหลเวียนผ่านการมองเห็นของฉันอย่างที่เรียกได้ว่าไม่มีเสี้ยววินาทีใดพลาดไปเลย การต่อสู้ยังคงดำเนินไปอย่างดุเดือด ต่างคนต่างกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณห้อง ฉันทั้งกระโดดข้ามทั้งเบี่ยงตัวหลบการต่อสู้ที่เข้ามาขวางทางและรวมทั้งองค์รักษ์แวมไพร์ผู้ซื่อสัตย์ของโวลตูรีที่ดาหน้าเข้ามาเพื่อหวังขัดขวางฉันและเจคอบ

ฉันได้ยินเสียงลุงเอ็มเม็ตต์ร้องตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธแค้นเมื่อโรซาลี่ถูกลูกสมุนตนหนึ่งเหวี่ยงจนตัวลอยไปกระแทกเข้ากับกำแพงห้องอย่างรุนแรงจนสะเก็ดและเศษฝุ่นผงร่วงโรยตามร่างของเธอลงมา และนั่นยิ่งทำให้อะดรีนาลีนพลุ่งพล่านไปทั่วทุกอณูในร่างของฉัน อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงตัวเธอแล้ว สิ่งที่ขวางกั้นระหว่างเจนและฉันในตอนนี้มีเพียงอเล็กซ์-พี่ชายของเธอเท่านั้น คงต้องเผชิญหน้ากันหน่อยสินะ แต่ในเศษเสี้ยวของช่วงเวลาเพียงแค่ความคิดหยุดลงเท่านั้นเจคอบก็พุ่งตัวกระโจนเข้าใส่อเล็กซ์ทันทีจนทั้งคู่กลิ้งตลบไปด้วยกัน

ฉันตัดสินใจถีบตัวกระโดดข้ามช่วงชุลมุนตรงหน้าอีกครั้ง ในจังหวะนั้นเองสายตาที่ครั้งหนึ่งเคยล้นปรี่ไปด้วยความอวดดี..ดวงตาแดงก่ำราวกับปีศาจที่เคยใช้พิฆาตสยบผู้อื่นมานักต่อนักนั้นกลับมองขึ้นมายังร่างที่ลอยอยู่ในอากาศของฉันอย่างหวาดกลัวสุดชีวิต!

ตอนนั้นเองที่ฉันได้เห็นความไร้เดียงสาที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้แว่บผ่านเข้ามาในสายตาของเจน ราวกับว่าเธอย้อนกลับไปเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ช่างอ่อนต่อโลกอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเท้าแตะพื้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันเอื้อมมือไปคว้าไหล่ของเจนเอาไว้ได้อย่างเหมาะเจาะพอดี ได้เวลาทดสอบทฤษฏีของฉันแล้ว! ฉันหลับตาแน่นและพยายามเพ่งจิตไปที่ทุกๆ คนที่อยู่ในห้อง... หวังว่าแม่น่าจะกำลังเพ่งพลังในการสร้างเกราะกำบังให้กับพวกเราทุกคนอยู่นะ

และแล้วฉันก็ได้รู้ว่ามันใช้ได้ผลเมื่อเจนกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดทรมาน...พร้อมๆ กับแวมไพร์ตนอื่นๆ ซึ่งบัดนี้ต่างก็ทิ้งตัวลงไปดิ้นทุรนทุรายอยู่กับพื้นห้อง

เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นก็ได้พบกับสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นขวัญผวาของเจน ฉันจ้องตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่อความน่าเวทนานั้น จดจำได้เพียงแค่ความทรมานที่เธอได้ก่อไว้กับเจคอบและเธอก็ควรจะได้รับมันกลับคืนไปอย่างสาสมเทียบเท่ากัน!

“ได้โปรด.. ได้โปรดหยุดเถอะ” เธออ้อนวอนต่อหน้าฉัน

เฮอะ! อยากจะหัวเราะนัก แทบไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าแม่สาวน้อยผู้หยิ่งยโสอวดดีคนนี้จะกล้าเอ่ยปากร้องขอความเมตตาจากฉัน ในเมื่อเธอไม่เคยแม้แต่จะคิดหยิบยื่นความอาทรในแบบเดียวกันนั้นให้กับฉันหรือแม้แต่ใครๆ ก็ตามที่เธอทรมานเล่นเพียงเพื่อให้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนโปรดของอาโร ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธแค้นจนระงับอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ ฉันบีบแขนเจนแน่นขึ้นและโถมใส่พลังที่รุนแรงกว่าเดิมลงไปเฉพาะเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น ยิ่งเจนกรีดร้องดังมากขึ้นเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งโถมพลังหนักขึ้น ฉันต้องการทรมานเธอแบบที่เธอได้ทำไว้กับครอบครัวของฉันและกับผู้บริสุทธิ์รายอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วน

ฉันเห็นเจนในความทรงจำของอาโรอย่างแจ่มชัด หลายๆ คนที่เข้ามาร่วมกับโวลตูรีไม่ได้ถูกนำพามาที่นี่ด้วยความสมัครใจหากแต่ด้วยอำนาจการโน้มน้าวจิตใจของเชลซี แต่เจนเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เสนอตัวเองด้วยความเต็มใจ ให้ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นเพื่อเอาอกเอาใจอาโร เธอกระหายใคร่อยากจะเป็นคนโปรดของเขาและโชคดีที่เธอมีอำนาจทรมานคนอื่นเพื่อกดให้อยู่ภายใต้อาณัติของเธอได้อย่างเด็ดขาด ฉันอยากจะดึงพลังอันเลวร้ายนั่นออกไปจากตัวเธอซะจะได้ไม่มีฤทธิ์ไปทำร้ายคนอื่นได้อีก ฉันลองนึกถึงมันและส่งจิตเข้าไปข้างในตัวเธอแล้วพยายามดึงมันออกมา

“เรเนสเม่!” เสียงพ่อตะโกนเรียกชื่อฉันดังแข่งกับเสียงกรีดร้องของเจน

“พอได้แล้ว!”

ฉันไม่สนใจคำพูดของพ่อและยังคงโฟกัสอยู่ในตัวเจนต่อไปจนกระทั่งรู้สึกว่าพลังของเธอได้ถูกถ่ายเทออกไปจากร่างจนหมด เจนผวาเฮือก ฉันเบิ่งตากว้างอย่างทึ่งๆ ปล่อยมือที่บีบแขนเธอเอาไว้ เจนเซถอยหลังไป 2-3 ก้าว เราทั้งคู่ต่างก็จ้องมองกันด้วยความมึนงง ไม่ค่อยแน่ใจนักว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราเมื่อครู่นี้ เจนยังคงจ้องมองฉันไม่วางตาถึงแม้จะยืนหอบฮักๆ อยู่ก็ตาม

“นังตัวแสบ!” เธอสบถเสียงลอดไรฟันออกมา ฉันหรี่ตา ทันใดนั้นเจนก็ทรุดลงไปดิ้นทุรนทุรายอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

คราวนี้ดวงตาฉันเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจระคนตกใจเมื่อได้คำตอบแล้วว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ฉันใช้พลังของเจนโดยไม่ได้สัมผัสตัวเธอเลย ซึ่งนั่นเท่ากับว่า...

ฉันเหลือบไปมองทางจุดที่ครอบครัวของฉันยืนอยู่ สำรวจตรวจตราทุกๆ คนอย่างลวกๆ ว่ามีใครบาดเจ็บหรือไม่หลังจากการต่อสู้จบลง คนแรกคือเจคอบ แล้วก็พ่อกับแม่ และตามด้วยคนอื่นๆ ในครอบครัว ทุกคนต่างก็มองมาที่ฉันอย่างฉงนสงสัย แอนาเบลดูเหมือนจะสงบลงแล้วแต่ก็ยังอยู่ในการควบคุมของแจสเปอร์และคาร์ไลส์ กลุ่มเดนาลีก็ยังอยู่กันครบถ้วนทุกคน บ้างก็บาดเจ็บแต่ก็ไม่มีอะไรหนักหนาสาหัสขนาดที่จะรักษาไม่ได้ ยกเว้นเซ็ธและคริสเตียน ซึ่งจะพูดให้ถูกก็คงจะต้องบอกว่าชิ้นส่วนของคริสเตียนมากกว่า สุดท้ายแล้วสายตาของฉันก็หยุดลงที่เซ็ธในร่างหมาป่าซึ่งนอนทอดร่างหายใจรวยรินอยู่กับพื้นห้อง โดยมีลีอาหมอบนั่งอยู่ข้างๆ พยายามเอาจมูกสะกิดให้เขารู้สึกตัว

“เซ็ธ!” แอนาเบลร้องเรียก เธอสะบัดตัววิ่งหลุดออกมาจากการฉุดรั้งของคาร์ไลส์และแจสเปอร์ได้อย่างง่ายดายหากแต่อยู่ๆ ก็หยุดกึกลงห่างจากร่างของเซ็ธไม่มากนักและยกมือทั้งสองขึ้นปิดปากปิดจมูกเอาไว้

“หนูเอาชนะมันได้ แอนาเบล เพียงแค่อย่าหายใจ” คาร์ไลส์เอ่ยขึ้น

แอนาเบลส่ายหน้ากับตัวเอง

“หนูทำไม่ได้..หนู..กระหายเหลือเกิน”

ลีอาลุกขึ้นยืนขวางร่างของเซ็ธเอาไว้ ขณะที่คาร์ไลส์ก้าวเดินตามไปหาแอนาเบลอย่างช้าๆ

“เขายังหายใจอยู่ หนูทำได้แน่ พยายามควบคุมตัวเองเอาไว้แล้วหนูจะช่วยเขาได้” คาร์ไลส์กระซิบบอกพร้อมกับวางมือลงบนบ่าของแอนาเบลอย่างแผ่วเบาอย่างให้กำลังใจ

ทุกคนในห้องนิ่งเงียบราวกับกำลังรอดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป ฉันกวาดตามองดูพวกโวลตูรีอย่างผ่านๆ ทั้งหมดยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับรูปปั้นที่ถูกสาป ก็ใครลองขยับตัวดูสิจะได้เป็นหนูตะเภาให้ฉันได้ทดสอบพลังรูปแบบใหม่ที่ได้มาเสียเลย

“เขาเหลือเวลาอีกเท่าไหร่?” คาร์ไลส์หันไปถามเจคอบ

แม้จะมีภูมิความรู้ทางการแพทย์ที่บ่มเพาะมาเป็นเวลานับร้อยๆ ปี หากแต่นี่เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนดังนั้นผลของมันจึงไม่อาจคาดเดาได้

“เจคอบเองก็ไม่รู้ ไม่มีหมาป่าในฝูงตัวใดเคยถูกกัดมาก่อน” พ่อเป็นคนตอบแทนเจคอบซึ่งยังอยู่ในร่างหมาป่า

“แล้วแอนาเบลยังมีพลังในการรักษาอยู่หรือเปล่า?” แม่เป็นฝ่ายถามขึ้นบ้าง

“มีเพียงทางเดียวที่จะได้คำตอบ” คาร์ไลส์ก้าวไปยืนต่อหน้าแอนาเบล

“แอนาเบล เราไม่รู้เลยว่าเซ็ธยังเหลือเวลาอีกนานแค่ไหน...”

เธอมีสีหน้าครุ่นคิด สักครู่ก็ก้าวเดินต่อไปยังที่ๆ เซ็ธนอนหายใจรวยรินอยู่แต่กลับต้องเผชิญหน้ากับลีอาซึ่งมีทีท่าลังเล

“ได้โปรดเถอะค่ะ ให้ฉันช่วยเขา..” แอนาเบลเอ่ย
เมื่อเธอคุกเข่าลงข้างๆ เซ็ธก็พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงที่ยังพอหลงเหลืออยู่ผงกหัวขึ้นมาได้เล็กน้อยและซบลงบนตักของเธอ พวกเราทั้งหมดยืนนิ่งจนแทบลืมหายใจ ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเซ็ธจะมีปฏิกิริยาต่อแอนาเบลที่กลายเป็นแวมไพร์ไปแล้วอย่างไร และแอนาเบลจะมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อเซ็ธในร่างหมาป่าอย่างไร

เธอค่อยๆ ลูบขนที่หน้าผากของเซ็ธอย่างนุ่มนวลด้วยมือข้างหนึ่งส่วนอีกข้างหนึ่งวางประทับลงบนบาดแผลถูกกัดที่สะบักไหล่ ตาทั้งสองค่อยๆ ปิดจนกระทั่งคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันเพื่อพยายามรวบรวมพลัง และสายตาของเราทุกคนก็เปลี่ยนมาจับต้องที่เซ็ธแทนเมื่อเสียงหอบหายใจรวยรินเมื่อครู่เริ่มหนักขึ้นและสม่ำเสมอขึ้นบ่งบอกถึงสัญญาณชีพที่กลับคืนมาอีกครั้ง ฉันถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้รู้ว่าแอนาเบลยังคงมีพลังอำนาจแห่งการรักษาอยู่อย่างเต็มเปี่ยมเช่นเดิม

เมื่อเหตุการณ์ตรงหน้าเริ่มคลี่คลายลง ฉันก็หันกลับไปมองยังอาโรอีกครั้ง ลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่แห่งโวลตูรีกำลังยืนตัวสั่นเทิ้มด้วยความเคียดแค้นที่สุมแน่นเต็มอก อำนาจบารมีที่เคยสั่งสมเอาไว้ อาณาจักรที่เคยปกครองมายาวนานหลายศตวรรษกลับต้องมาล่มสลายลงอย่างง่ายดายต่อหน้าต่อตาภายในเวลาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น โดยไม่มีปี่มีขลุ่ยอยู่ๆ อาโรก็พุ่งตัวมาหาคาร์ไลส์เพื่อหวังจะเด็ดหัวทิ้งให้สมแค้น แต่ไม่ไวเท่าความคิดของฉัน ฉันเพ่งสมาธิเรียกพลังที่เพิ่งได้มาออกมาใช้ทันที อาโรผงะและร่วงผลอยตกลงบนพื้น

“หยุดก่อน เนสซี่” คาร์ไลส์หันมาพูดกับฉันอย่างใจเย็น “หากอาโรต้องการสู้ ก็ขอให้มันเป็นการต่อสู้ที่เท่าเทียมกันเถอะ”

เอสเม่ผวาเฮือกทำท่าจะออกมาห้ามแต่อลิซเข้ามารั้งตัวเธอไว้ได้ทัน

อาโรค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นจากพื้นช้าๆ ตั้งท่าเตรียมพร้อม ดวงตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นพร้อมกับแยกเขี้ยวคำรามใส่คาร์ไลส์

“เสียใจจริงๆ ที่มันกลายเป็นแบบนี้ไปเสียได้” อาโรพึมพำหากแต่สายตายังจ้องมองที่คาร์ไลส์ไม่กระพริบ

“อย่าโทษใครเลยนอกจากตัวคุณเอง คุณจะหยุดเรื่องนี้ไว้เพียงเท่านี้แล้วกลับไปเป็นผู้นำโวลตูรีเช่นเดิมและปกป้องพวกพ้องของเราต่อไปก็ได้ แต่มันต้องดำเนินไปอย่างถูกต้องตามครรลอง”

อาโรระเบิดหัวเราะทันที

“เป็นใครถึงได้กล้ามาสั่งสอนการปกครองกับฉันฮึ?!” อาโรเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ดูเหมือนคำแนะนำของคาร์ไลส์จะยิ่งโหมเชื้อไฟแห่งความเคียดแค้นของอาโรให้ร้อนแรงขึ้นอีก

คาร์ไลส์ไม่ตอบโต้หากแต่ย่อตัวตั้งท่าเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้า อาโรเปิดฉากการต่อสู้ด้วยการพุ่งกระโจนเข้าใส่ก่อนอย่างรวดเร็ว แต่ทันทีที่เขาเข้าถึงตัว คาร์ไลส์ก็เตะสวนออกไปเต็มแรงจนกระทั่งร่างของอาโรกระเด็นไปกระแทกกับผนังอีกฝั่งเข้าอย่างจัง

“ไม่ได้ต่อสู้มานานจนเข้าฝักหมดแล้วหล่ะมั้ง ท่านผู้เฒ่า?” คาร์ไลส์เย้า
อาโรพยุงตัวลุกขึ้นและกระโจนเข้าใส่อีกครั้ง คราวนี้คาร์ไลส์เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำถูกพุ่งชนไปติดกับกำแพงด้านหลัง

“ก็แค่สนิมเกาะนิดหน่อย เชื่อเถอะว่าฉันจะต้องเป็นผู้กำชัยชนะและเดินจากไปอย่างสง่าผ่าเผย ส่วนแกก็ต้องถูกทิ้งให้เป็นซากไหม้เกรียมอยู่ที่นี่นั่นแหล่ะ”

Create Date : 03 ธันวาคม 2552 Last Update : 6 ธันวาคม 2552 14:28:54 น. Counter : 4016 Pageviews.		58 comments
Share Tweet