The Healer (Twilight Fanfic) บทที่16 - กลับมาเยือนฟอร์คส์ (not complete)

เอาหล่ะ หยุดเสาร์อาทิตย์ก็ยังพยายามเจียดเวลามานั่งแปลจนได้ (จริงๆ แล้วการแปลเป็นอะไรที่ชอบมากๆ จนเบียดบังเวลางานไปเลยหล่ะ ได้ยินอย่างนี้แล้วคงพอใจกันสินะ?) รีบๆ แปลให้อ่านกันก่อน ก่อนที่จะหยิบงานที่ค้างไว้ของอาทิตย์ก่อนมาทำ และอาทิตย์หน้าตารางงานก็แน่น+โหดอีกครั้ง มันเป็นอะไรที่เอาแน่นอนไม่ได้จริงๆ แต่ก็อย่างที่เค้าว่ากันอ่ะเนอะ "งานคือเงิน เงินคืองาน บรรดาลสุข" ถ้าไม่มีงานก็ไม่มีเงิน(มาผ่อนบ้าน+รถอ่ะดิ่)

นี่ถ้าแปลแล้วได้ตังค์คงจะดีไม่น้อย ฮ่าๆๆๆ ถ้าใครว่างแวะไปดู "my home sweet home" ก็ได้นะ ภูิมิใจนำเสนอบ้านที่ซื้อ(ผ่อน)ด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองสุดๆ

และเช่นเคย... อย่าลืมเม้นท์กันเยอะๆ น๊า~~~

---

ฉันเหลือบมองจากกระจกหน้าต่างรถออกไปยังตัวบ้าน มันยังคงดูเหมือนเดิมเหมือนที่ฉันยังคงจำได้ อบอุ่นและสว่างไสว ฉันได้ยินเสียงคนพูดคุยและเดินไปเดินมาภายในตัวบ้าน ความทรงจำที่ดีที่สุดของฉันมาจากบ้านหลังนี้นั่นเอง เพราะมันเป็นบ้านหลังที่ฉันถือกำเนิดขึ้นมา

แน่นอนว่าบ้านหลังนี้กลายเป็นของขวัญซึ่งเกินความคาดหมายจากครอบครัวคัลเลนแด่ชาร์ลีและซูในวันแต่งงานของพวกเขา ตอนแรกพวกเขาก็มีทีท่าอึ้งๆ และพยายามอย่างยิ่งที่จะปฏิเสธไม่ขอรับเอาไว้ ไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะยอมรับของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาทั้งสองต่างก็มีบ้านของตัวเองอยู่คนละหลังอยู่แล้ว แต่หลังจากถูกเกลี้ยกล่อมอยู่สักพักพวกเขาก็ยอมรับมันไว้ในที่สุด

พวกเขาจำเป็นต้องมีบ้านหลังใหญ่โตแบบนี้ เพราะมันกว้างขวางพอที่จะให้สมาชิกทั้งฝูงมารวมตัวกันและมีความเป็นส่วนตัวมากพอที่ครอบครัวคัลเลนจะมาเยี่ยมเยียนได้โดยไม่มีใครในเมืองสังเกตเห็น

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามบ้านหลังนี้ต้องถูกปล่อยทิ้งให้รกร้างอยู่ดี เพราะพวกเราคงย้ายกลับมาอยู่ที่ฟอร์คส์อย่างถาวรไม่ได้ไปอีกนานทีเดียว อีกอย่าง ลีอากับเซ็ธก็ตัดสินใจว่าจะอยู่เรียนต่อมหาวิทยาลัยในชุมชนทำให้ไม่จำเป็นต้องย้ายไปเรียนต่างเมือง ทั้งสองปลาบปลื้มยิ่งไปกว่าอะไรทั้งหมดที่จะได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่โดยเฉพาะลีอา เท่าที่ฉันรู้ตอนนั้นเธอหมายตาห้องเก่าของอลิซซึ่งมีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่เอาไว้เต็มที่

เซ็ธและเจคอบก้าวลงจากรถพร้อมหยิบสัมภาระต่างๆ นำหน้าไปวางที่ระเบียงหน้าบ้านก่อนแล้ว ส่วนฉันก็เดินตามมาติดๆ

การได้กลับมาพบเจอทุกคนอีกครั้งทำให้ฉันรู้สึกประหม่าและเก้อเขินเล็กน้อย สีหน้าและดวงตาที่เบิกกว้างของพวกเขาเมื่อสังเกตเห็นว่าฉันเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วแค่ไหนทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาดยังไงยังงั้นเลย ฉันพยายามไม่คิดอะไรมากและย้ำกับตัวเองว่าอีกหน่อยก็คงไม่ต้องเจอสายตาแบบนั้นอีกแล้ว (เพราะฉันจะหยุดโตและคงอยู่ในสภาพสาวน้อยวัย 16 ตลอดไปแล้วน่ะสิ)

ลีอาและเอ็มบรีรีบวิ่งออกมาเปิดประตูต้อนรับพวกเราทันที

“ว้าวเจค! นายดูเท่ห์ชะมัดเลย คิดจะทิ้งฝูงแล้วหันเหไปเป็นนายแบบหรือไงเนี่ย?” ลีอาเอ่ยทักพร้อมกับสวมกอดทักทายเจคอบ

“ขำตายหล่ะลีอา ดีใจที่ได้เจอเธออีกนะ” เจคกล่าว

“เฮ้ นายจีคิว*” เอ็มบรีทักขณะที่เดินเข้ามากอดทักทายเป็นรายต่อไป “ฉันว่าพอนายย้ายไปอยู่กับบ้านคัลเลน นายก็เริ่มดูเหมือนพวกเขาเข้าไปทุกทีแล้วนะ”

(GQ – นิตยสารสำหรับผู้ชายของเมืองนอกอ่ะ คล้ายๆ Cosmopolitan, Cleo อะไรประมาณนี้ ทุกเล่มก็จะมีนายแบบผู้ชายหน้าตาหล่อๆ มาลงปก ก็เลยเรียกนายแบบว่า Mr. GQ)

เอ็มบรีย่นจมูกนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ “อึ๋ย! กลิ่นก็ยังเหมือนอีกต่างหาก”

“โอเค เราเลิกพูดถึงเรื่องหน้าตาท่าทางกับกลิ่นเหอะ ฉันดีใจจริงๆ ที่ได้เจอพวกนายอีกครั้ง” เจคอบตัดบท

ทันใดนั้นฉันรู้สึกถึงแขนอุ่นๆ ของเซ็ธโอบรอบไหล่ ขณะที่พยายามดึงตัวฉันออกมาจากที่ซ่อนเบื้องหลังร่างใหญ่โตของเจคอบ

“เฮ้พวก เจอกิ๊กใหม่ที่มหาลัยของฉันรึยัง?” เซ็ธพูดแบบติดตลก

“นั่นเนสซี่ใช่หรือเปล่า?!” ลีอาถาม

ฉันยิ้มและโบกมือน้อยๆ ด้วยความรู้สึกเก้อเขิน

“จ้ะ หวัดดี” ฉันเอ่ยทักเบาๆ

เจคอบฟาดเซ็ธเข้าที่แขนอย่างแรงแล้วยึดตำแหน่งข้างๆ ฉันคืน

“ว้าว!” เอ็มบรีอุทานออกมาได้เพียงคำเดียวขณะกอดทักทายฉัน

“เจคเล่าว่าเธอโตขึ้นมาก แต่ยังไงไม่รู้ฉันกลับยังนึกว่าฉันจะได้เห็นแม่หนูตัวเล็กๆ อยู่ดี” ลีอาพูดขณะที่เดินมากอดเพื่อทักทายฉันเป็นรายต่อมา

“เอาหล่ะพวก อย่ากั๊กกันไว้นานนัก ฉันก็อยากจะเจอหลานสาวคนโปรดของฉันเหมือนกันนะ” ได้ยินเสียงชาร์ลีเอ่ยขณะที่เขาเดินตามมาสมทบกับคนอื่นๆ ที่หน้าประตูบ้าน

เมื่อชาร์ลีเดินมาถึงและเห็นฉันเข้า เขาก็ดูผงะไปนิดหนึ่ง นัยน์ตาเบิกกว้างเหมือนพยายามจะจับภาพของฉันตรงหน้าให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ฉันยิ้มตอบกลับไปเมื่อสายตาของเราประสานกัน มันเหมือนกับว่าฉันสามารถเห็นตัวเองได้จากดวงตาของชาร์ลีเลยทีเดียว

“เนสซี่เหรอ?” ชาร์ลีถามด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“หวัดดีค่ะคุณตา” ฉันตอบ

เขาสะบัดหน้าไปมาเหมือนกับพยายามจะเรียกความทรงจำภาพของฉันในวัยเด็กกลับขึ้นมา ชาร์ลีเดินตรงเข้ามาหาแล้วสวมกอดฉันอย่างแน่นหนา ถ้าหากฉันเป็นมนุษย์ธรรมดาๆ ละก็ ตัวฉันคงจะหักแหลกในอ้อมแขนนั้นแน่ ฉันหัวเราะขณะที่กอดตอบชาร์ลี พยายามระมัดระวังไม่ให้ใช้แรงมากเกินไปอวัยวะส่วนหนึ่งส่วนใดของชาร์ลีจะได้ไม่แตกหักไปเสียก่อน

“ว้าว ดูหลานสิ ตาไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะมีหลานสาวสวยขนาดนี้”

ฉันหัวเราะคิกคัก อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงด้วยความเขินอาย

“ไหนขอตาดูหนูชัดๆ หน่อยซิ” ชาร์ลีพูดพร้อมกับจับตัวฉันหมุนไปมาแล้วดึงกลับเข้ามากอดแน่นๆ อีกครั้ง

“ลูกสาวกับลูกเขยของตาเป็นไงบ้างล่ะ?” ชาร์ลีถาม

“ดีค่ะ สบายดี”

“แล้วคนอื่นๆ ล่ะ?”

“ก็สบายดีเหมือนกันค่ะ”

“แล้วทำไมไม่มาด้วยกันเสียล่ะ?”

“ขอโทษด้วยค่ะคุณตา หนูมาได้แค่คนเดียว คนอื่นๆ พอดีมีธุระต้องไปจัดการน่ะค่ะ” ฉันตอบ ไม่ลืมว่าถูกสั่งมาเป็นอย่างดีไม่ให้แพร่งพรายหรือพูดอะไรให้ชาร์ลีสงสัยเกี่ยวเรื่องที่ฉันต้องถูกส่งมาที่ฟอร์คส์

“แต่พวกเขาว่าจะกลับมาช่วงคริสต์มาสแน่นอนค่ะ”

“ตาว่าก็พอจะยกโทษให้ได้อยู่ เพราะยังไงก็ส่งหลานสาวคนโปรดของตามาเยี่ยมแล้ว”

“หนูเป็นหลานสาวคนเดียวนะคะ” ฉันตอบไปทันควันพร้อมกับกลอกตาไปมา ชาร์ลีพูดอย่างกับว่าเขาจะมีหลานสาวที่ไหนอีกงั้นเหรอ

“ถึงงั้นก็เถอะน่า หลานก็ยังเป็นคนโปรดของตาอยู่ดี” ชาร์ลียังทู่ซี้ตอบข้างๆ คูๆ ต่อไปขณะที่ประทับจูบที่หน้าผากฉันด้วยความเอ็นดู

“เอาหล่ะ เข้าบ้านแล้วเอาของไปเก็บที่ห้องเถอะ ซูทำความสะอาดและจัดแจงห้องหับเอาไว้ให้แล้ว ตาว่าทุกคนต้องตื่นเต้นแน่ๆ ที่จะได้เจอหนูอีก แล้วก็ต้องขอบใจเอมิลี่, ซู, ราเชลและแคลร์ด้วยสำหรับอาหารมื้อใหญ่มื้อนี้” พูดจบชาร์ลีก็หันไปหาเจคอบ

“เธอแน่ใจนะเจคอบ ว่าไม่อยากไปนอนค้างที่บ้านกับบิลลี่ระหว่างที่อยู่ที่นี่?” เขาเอ่ยถามเจคอบ คำถามนั้นเจือความสงสัยบางอย่างเอาไว้ (สงสัยชาร์ลีจะตะหงิดใจเรื่องหมาเจคกับเนสซี่ซะแล้วสิ?!)

“ไม่ได้ครับ ได้รับคำสั่งมาให้ดูแลเจ้านี่อย่างเคร่งครัด” เจคอบตอบพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ฉัน

ชาร์ลียักไหล่ขณะที่หันหลังเดินกลับเข้าสู่ภายในบ้าน ฉันเกี่ยวนิ้วเข้ากับมือข้างหนึ่งของเจคอบเอาไว้ เกลียวคลื่นแห่งความสุขสำราญใจถาโถมเข้าใส่ฉันขณะที่มองไปที่เขาและพบว่าเจคอบก็กำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาแห่งความรักใคร่ดุจเดียวกัน ชาร์ลีหันหลังกลับมาเหมือนว่าเขาลืมบอกอะไรบางอย่างแต่แล้วก็สะดุดเมือสายตาของเขากราดลงมาพบกับมือที่สอดประสานกันอยู่ของเรา คิ้วทั้งคู่ของชาร์ลีย่นเข้าหากันแต่แล้วก็ส่ายหัวแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไปอีกครั้ง

โต๊ะอาหารไม่เพียงพอสำหรับทุกคนจะนั่งได้ ต่อให้เป็นบ้านที่สร้างมาเพื่อการนั้นโดยเฉพาะก็เถอะ เด็กเล็กๆ พากันนั่งกินอาหารอยู่ภายในครัวขณะที่พวกผู้ใหญ่คนอื่นๆ หาที่นั่งกินกันอย่างกระจัดกระจายไปตามมุมต่างๆ ของบ้าน (ประมาณว่าคนเยอะมากเหอะ ต่อให้ครัวใหญ่ขนาดไหนก็นั่งกินกันไม่พอ) เหลือเชื่อจริงๆ กับขนาดของฝูงที่ขยายใหญ่โตขึ้น แต่ก็น่ายินดีที่มีการผูกวิญญาณกันบ่อยขึ้นด้วย ดูเหมือนว่าจะมีการจัดงานแต่งงานอย่างน้อยปีละ 2-3 คู่เป็นประจำทุกปี ก็ไหนเจคอบเคยบอกว่าการผูกวิญญาณเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ไม่บ่อยไงล่ะ ดังนั้นฉันก็เลยไม่เข้าใจว่าทำไมเดี๋ยวนี้ถึงกลายเป็นเรื่องธรรมดาสามัญไปเสียอย่างนั้น ขนาดของฝูงขยายใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ฉันกวาดตามองไปรอบๆ บ้านสังเกตเห็นว่ามีผู้ชายตัวโตๆ ที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาอยู่เต็มไปหมด ต่อให้บ้านหลังใหญ่แค่ไหนก็ดูเล็กลงไปถนัดตา

ฉันเคยนึกว่าฉันมาจากครอบครัวที่ถือว่าค่อนข้างใหญ่แล้วเชียวนะ แต่การที่ถูกรายล้อมไว้ด้วยฝูงหมาป่าเช่นนี้ ทำให้ฉันรู้สึกตัวว่าอันที่จริงแล้วกลุ่มของเรานั้นเล็กแค่ไหนเมื่อเทียบกัน กลุ่มเด็กเล็กๆ วิ่งเล่นไปมารอบบ้าน ฉันเฝ้ามองพวกเขาพยายามนึกว่าคนไหนเป็นลูกของใครกันบ้าง เจคอบกับฉันนั่งทานอาหารกันที่โต๊ะและแน่นอน.. ข้างๆ อีกฝั่งของฉันคือแคลร์ ครอบครัวใหญ่ของชาร์ลีและซูไต่ถามสารทุกข์สุกดิบของครอบครัวเรา เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นและเรื่องสัพเพเหระเรื่อยไปจนถึงการแต่งงานข้ามเผ่า

ฉันยังคงรู้สึกตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนอยู่ตลอดเวลาแต่ก็พยายามไม่ใส่ใจกับสายตาที่จ้องมองมาเหล่านั้น ถึงแม้ว่าทุกคนจะรู้ดีว่าฉันเติบโตเร็วมากขนาดไหน แต่มันก็ยังคงเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาอยู่ดีที่จะยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเห็น

ฉันมักจะกลายเป็นคนที่เงียบกว่าปกติเสมอเมื่ออยู่ท่ามกลางฝูง เพราะไม่รู้ว่าจะหยิบยกหัวข้ออะไรมาคุยด้วยดี จึงได้แต่นั่งมองพวกเขาคุยกันเสียงดังและหัวเราะร่าอย่างสนุกสนาน คุณคงรู้สึกถึงรังสีของความอบอุ่นแผ่ซ่านมาจากทุกคนได้เลยหล่ะ

ฉันแอบมองชาร์ลีกระซิบข้างๆ หูซูเบาๆ ว่า ‘ผมรักคุณ’ ขณะที่เธอเองก็ยิ้มตอบเขา เขาเอื้อมมือข้างหนึ่งสัมผัสใบหน้าของเธอและดึงเธอเข้ามาจูบที่แก้ม ช่วยไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นประกายวิบวับจากดวงตาของชาร์ลีเมื่อเขาหันกลับมามองคนอื่นๆ รอบโต๊ะอาหาร สายตาของเราประสานเข้าด้วยกันและยิ้มให้กันอย่างอิ่มอกอิ่มใจ สงสัยอยู่เหมือนกันว่าชีวิตของเขาขณะนี้เป็นยังไงบ้างนะ ฉันรู้ว่าชาร์ลีใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว ลูกสาวคนเดียวก็ต้องย้ายไปอยู่ที่รัฐอื่นและมั่นใจว่ามีเฉพาะโอกาสพิเศษเท่านั้นที่เขาจะได้มาร่วมวงกับเพื่อนๆ แต่ตอนนี้ชาร์ลีอยู่ท่ามกลางครอบครัวใหญ่แล้ว ตอนนี้เขามีความสุขกับมันหรือเปล่านะ? กับชีวิตที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชิวิตลึกลับอย่างพวกเรา? แต่ฉันแทบนึกภาพไม่ออกเลยว่าเขาจะเข้ากับที่ไหนได้ดีไปกว่าที่นี่อีก

“เนสซี่ แล้วที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง?” แซมเอ่ยถามฉัน

แล้วทุกๆ คนก็เงียบเสียงและพากันจ้องมาที่ฉัน รอคอยฟังคำตอบจากฉัน

“เอ่อ.. ก็ดีค่ะ ฉันชอบโรงเรียน” ฉันพูดพร้อมกับยักไหล่ พยายามซ่อนความประหม่าจากการตกเป็นเป้าสายตาที่กวนใจฉันเอาไว้

“เนสซี่ได้ A รวดในใบรายงานผลครึ่งเทอมแรก” เจคบอกและยิ้มให้ฉัน

ฉันกลอกตา ไม่อยากให้ทุกคนมาสนใจเกินเหตุ เท่านี้ก็ตกเป็นเป้าพออยู่แล้ว

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตหรอก ฉันมีคนติวเก่งๆ ที่บ้านน่ะ” ฉันพยายามพูดถ่อมตัว

“อย่าถล่มตัวเองหน่อยเลยเนสซี่ ฉันมั่นใจว่าเธอคงเป็นฝ่ายติวให้เจคอบต่างหาก เศร้าเนอะลงเรียนมาตั้งสองรอบแล้วมั้งเนี่ย” เอ็มบรีพูดติดตลกตั้งใจจะล้อเจคอบ
(พูดถึงตรงนี้ก็นึกสงสัยขึ้นมา .. มีใครสงสัยไหมว่า.. ในเรื่องเจคอบและพวก shape-shifter มันโตเต็มที่แล้วหยุดไว้ที่ 20 กว่าๆ ใช่ป่ะ? แต่ไหงนี่ผ่านมา 6 ปี (ตั้งแต่เนสซี่เกิด) เจคมันยังหน้าเหมือนเดิม ไปลงเรียนมัธยมได้อยู่อีกอ่ะ?? เจคมันเป็นหมาแวมไพร์หรือไง??)

“ตลกมาก” เจคลากเสียงพร้อมกับขว้างขนมปังใส่เอ็มบรี แต่เขารับมันไว้ได้ด้วยปาก (จ้ะ.. นิสัยหมาจริงๆ กร๊ากกกกก ชอบฉากนี้)

(to be continued....)

PS : ขอแปลไว้เท่านี้ก่อนนะ ต้องลี้ไปทำงานที่ค้างไว้จริงๆ แล้วหล่ะ

Create Date : 30 สิงหาคม 2552 Last Update : 30 สิงหาคม 2552 14:58:29 น. Counter : 3309 Pageviews.		27 comments
Share Tweet