ใบสั่งหรือยาสั่ง
ใบสั่งหรือยาสั่ง การทำการค้ามีหลักง่ายๆ อยู่สอง "ส." ส. แรกคือ "เสนอ" ส. ที่สองคือ "สนอง" เรื่องการ "เสนอ" นั้นเป็นเรื่องไม่ง่าย ต้องเดาใจ-คิดแทนลูกค้า ถ้าเสนอแล้วไม่โดนก็หมดสิทธิ์-ปิดประตูขาย แต่การ "สนอง" เป็นเรื่องไม่ยาก เพราะลูกค้าเป็นคนอยาก หากหาให้ได้ก็แฮปปี้ คำคมในตอนนี้จึงนำศัพท์ฮิตที่เกี่ยวกับความต้องการของนักสะสมที่อยากให้เซียนช่วยสนองมาเสนอ คงโดนใจนะครับ ใบสั่ง : คำสั่งให้ช่วยหาพระ มีนักสะสมพระประเภทหนึ่งซึ่งปรารถนาอยากได้พระที่ตนสนใจ แต่ไม่สะดวกผจญภัยตามล่าหาเองด้วยสาเหตุนานัปการ จึงเล่นง่ายใช้วิธีออก "ใบสั่ง" ให้เซียนขาประจำนำมาสนอง ใบสั่งในวงการพระเครื่องชนิดนี้จะไม่เหมือนกับ "หนังสือสั่งให้ปฏิบัติตามที่แจ้งไว้" อย่างความหมายตามพจนานุกรมของคำว่า "ใบสั่ง" ทั่วๆ ไปในวงการอื่น ไม่มีการออกเป็นลักษณะเอกสาร ไม่ปรากฏเป็นหลักฐานยืนยัน หนำซ้ำ...ไม่ถือเป็นข้อผูกมัดใดๆ ทั้งสิ้น มีเพียงสัญญาปากเปล่ากับความไว้เนื้อเชื่อใจ ระหว่างลูกค้ากับเซียนพระ เพียงเพราะอยากผูกสัมพันธ์ เอาใจลูกค้าที่เคยคบหา-ซื้อขายกัน เผื่อจะได้มีโอกาสขายพระฟันกำไร ดีกว่านั่งรอใครก็ไม่รู้อยู่แต่เพียงในร้าน แน่นอนว่าใบสั่งนี้มักจะสั่งในช่วงที่ "ผู้จะซื้อ" เกิดอาการ "ฟิต" เป็นที่ตั้ง แปลว่าต้อง...ทันใจ เหมือนสั่งอาหารตอนหิว...ต้องให้ไว เสิร์ฟไม่ทันเดี๋ยวท่านอารมณ์เสีย และมักสั่งในช่วงที่สถานะทางการเงิน-การคลังของคุณลูกค้ามีความคล่องตัวสูง พร้อมที่จะจ่าย แปลว่าต้องให้ได้...ทันเวลา ถ้าช้าเกิน-เงินของพี่เค้าจะไปเที่ยว...เดี๋ยวจะอดขาย ในบางรายที่เป็นนักเล่นพระกึ่งพุทธพาณิชย์ ยึดติดแต่เรื่องมูลค่า ก็มักออกใบสั่งในภาวะที่พระนั้นๆ อยู่ในกระแส เป็นช่วงขาขึ้น-คึกคัก มีแนวโน้มว่าจะมาแรง...ได้อีก แปลว่าต้อง...ทันกระแส หากกระแสแปรเปลี่ยน...ใบสั่งก็เปลี่ยนแปลง บ่อยไปที่มีใบสั่งจากลูกค้าขาใหญ่ใจเติบชนิดที่ว่า "แพงไม่กลัว...กลัวไม่สวย" แต่ความแพงและความสวยของแต่ละท่านไม่เท่ากัน อีกนักสะสมแนวเสี่ยสั่งลุยคุยโตบางท่านก็สั่งแบบเหมาๆ "มีเท่าไหร่...เอาหมด" ก็ดันลืมถามย้ำว่า "เท่าไหร่" ของเฮียน่ะ...มันเท่าไหร่กันแน่...กี่องค์กันจ๊ะ แล้วไอ้ที่ว่า "เอาหมด" น่ะ...หมดเขตจะเอาเมื่อไหร่ บางเซียนที่เพิ่งไต่เต้าจะหาพระด้วยวิธีจับเสือมือเปล่า แบบที่เคยเล่าในศัพท์ "ไทเกอร์" โดยตีสนิทติดต่อขอหิ้วพระจากเซียนทั้งหลายเพื่อนำไปขายตามใบสั่ง...แต่ตังค์ยังไม่จ่าย หากขายไม่สำเร็จ ยังกลับไปคืนได้...สบายตัว บ้างเลยแอบอ้างมั่วๆ ว่ามีใบสั่ง ทั้งที่ความจริงก็แค่อยากเก้อพระไปเร่ขาย การทำแบบนี้บ่อยๆ ก็ดูไม่ค่อยดี ศักดิ์ศรีเซียนเค้าไม่ทำ หรือทำก็ไม่เก้อซี้ซั้ว แต่เซียนนักซื้อมือไวใจถึงที่ยึดถือสัจจะบางท่าน ก็ไม่ทันทบทวนหลังได้รับใบสั่ง จึงจ่ายตังค์สั่งต่อ-ซื้อแหลกโดยไม่ยั้ง ยิ่งหากพระนั้นหายาก หรือเป็นของรักจากรังใหญ่ เมื่อปะทะกันแล้วจะป๊อดปล่อยหลุดมือ-ไม่ใจ ก็ผิดวิสัยเซียนตัวจริง...ต้องลุย! หาไม่...เซียนอื่นที่ได้ใบสั่งเหมือนกัน จะพานปาดหน้าเอาไปกินซะก่อน แต่คำพระก็สอนว่าสรรพสิ่ง...ไม่นิ่ง-แน่นอน ซื้อมาแล้วแต่เสี่ยเค้าถอนคำสั่งลุย ยกเลิกหลบเลี่ยงไม่เอา ก็อ่วม...จมทุน ต่อให้เป็นพระหายากราคาแพง แต่คนรุ่นใหม่ไม่แย่ง-อยากได้ เพราะอาจไม่รู้จัก...ไม่นิยม หรือแม้จะยอดนิยมอย่างพระสมเด็จ จะมีเศรษฐีกี่รายที่ใจรักอยากได้ "ใบสั่ง" บางครั้งจึงคล้าย "ยาสั่ง" ให้ระวัง ตั้งใจจะ ส. "สนอง" แท้ๆ เลยต้องมาลงเอยที่ ส.ที่สาม "เสร็จสนิท" เหงาเลยพี่...แงๆๆ คอลัมน์ คำคมคารมเซียน
Create Date : 24 ตุลาคม 2555 |
Last Update : 24 ตุลาคม 2555 2:58:58 น. |
|
0 comments
|
Counter : 2898 Pageviews. |
|
|