วาจาจัดจ้าน คมคิดน่าไตร่ตรอง ตามสไตล์ผู้รู้รอบหลายด้านโดยเฉพาะเกี่ยวกับนิเทศศาสตร์ ดร.อี๊ด เสรี วงษ์มณฑา ไม่ต้องบรรยายว่าเก่งจริงแค่ไหน เพราะหลายสิบปีที่ด็อกเตอร์เสรี วิพากษ์วิจารณ์ในหลาย ๆ เรื่อง ก็น่ารับฟังน่านำไปปฏิบัติตามอยู่

วันนี้ด็อกเตอร์เสรี จะมาชำแหละบันเทิงไทยในยุคนี้ว่า พร้อมสรรพน่าปลื้มปริ่ม หรือว่ายังล้าหลังด้อยพัฒนา จะผลักดันบันเทิงไทยให้กระหึ่มเอเชียเหมือนเกาหลีฟีเวอร์ได้อย่างไร

บันเทิงไทยอาจารย์ตามติดมั้ยคะ? “ติดตามสิคะ” อยากจะให้บันเทิงไทยปรับปรุงเปลี่ยนแปลงอย่างไรบ้าง? “คือจริง ๆ แล้วพี่ว่าเขามีพัฒนาการ ในการสร้างหนังสร้างละครนะคะ ยกเว้นคนบางคน (เน้นเสียง) เมื่อตัวเองมีโอกาสแล้ว กลับใช้โอกาสในทางที่ผิด ใช้ในทางที่ผิดคือ ดูถูกคนดู ทำงานไม่พิถีพิถัน ไม่ตั้งใจ บทก็ออกมาชุ่ย ๆ” เรียกว่าชุ่ย ๆ ได้เลย? “อะฮะ ก็บางทีเราดูแล้วเหมือนเราตลกคาเฟ่มาเชื่อมต่อกันอ่ะ ตลกหนึ่ง สอง สาม สี่ พล็อตเรื่องมันไม่เดินไง ใช่มั้ยคะ หรือบางทีตลกบางอันก็ยัดเยียด เหมือนมีมุกอ่ะ เสียดายก็เอามาใช้ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะเลย ก็ยัดใส่เข้ามา บางทีก็ลามกและโสโครก” แรงอ่ะโสโครก เรื่องไหนบ้างคะอาจารย์? “อ้าว บางเรื่องก็มีขี้ มีตด มีอ้วก มีนั่งส้วม เอ่อ เห็นตูดเห็นก้นอะไรอย่างนี้ ไปดูสิมีตั้งหลายเรื่องอย่าให้พูดเลย พี่เคยเห็นก้นพวกตลกในเมืองไทย ครบทุกคนแล้วมั้ง โก๊ะตี๋นี้เห็นหลายรอบแล้ว คือทำไมต้องมีฉากอย่างนี้ตลอดเวลา พี่ไม่เข้าใจ”

ก็ต้องใส่ไปบ้างมั้ง เรียกเรตติ้งเป็นจุดขายให้เตะตาโดนใจแนว ๆ นั้น? “(รีบตอบ)ก็ขายอย่างอื่นบ้างได้มั้ย เช่น ตลกอย่างมีศิลปะได้มั้ย อย่างงี้เป็นต้นใช่มั้ยคะ อย่างเราดูรายการก่อนบ่ายคลายเครียด เขาก็ตลกแต่ไม่ต้องลากมกสกปรกเนี่ย ทำเป็นทีวีเราระวัง แต่พอเป็นหนังใหญ่เราไม่ระวังแล้ว” เรื่องที่ไม่ดีไม่บอก งั้นอะไรดี ๆ ที่อาจารย์อยากจะยกตัวอย่างได้บ้าง? “ละครสุภาพบุรุษจุฑาเทพ คุณหมอคุณชายพุฒิภัทรไงดีที่สุดเลยในห้าตอน” ดีถูกใจใช่เลย? “แล้วหม่อมย่าจะให้ลูกหลานนั่งอยู่เฉย ๆ ดูคนถูกรังแกเหรอ ไม่ดูถูกคนจน ไม่แบ่งชนชั้น ไม่ยอมแพ้ต่อผู้มีอิทธิพล พร้อมที่จะปกป้องคนที่ถูกรังแก นี่คือเนื้อหาทีี่เรื่องนี้ต้องการบอกเรา ใช่มั้ยคะ” ละครคุณชายพุฒิภัทรตอนนี้ ได้ทั้งแง่คิดแจ่ม ๆ และในแง่การผลิตโปรดักชั่นก็ทำออกมาดีด้วย? “ถูกต้อง ๆ อาจจะมีข้อบกพร่องนิดหน่อย ๆ เช่นมีของสมัยนี้ปนเข้าไปในฉาก”

บันเทิงไทยประเมินจากศักยภาพของทีมงานแล้ว มีคุณภาพไม่แพ้ชาติไหน ๆ แต่ทำไมเราถึงยังก้าวไปไม่ทันเกาหลีสักเท่าไหร่ ที่เขาสามารถผลักดันอุตสาหกรรมบันเทิงไปไกลจนเป็นเกาหลีฟีเวอร์ ทั้งเอเชียและค่อนโลกรู้จักบันเทิงเกาหลีหมดแล้ว ทำไมบันเทิงไทยยังไปไม่ถึงจุด ๆ นั้น? “หนึ่งรัฐบาลไม่ได้ช่วยอะไรเลยในแง่ของการตลาด” ต้องรัฐบาลใช่มั้ยคะอาจารย์? “อ้าว มันต้องจีทูจี (Government to Government) เอกชนเองลำพังเองมันไม่ได้หรอก คือรัฐบาลต้องช่วยในการนำพาเปิดทาง” ทุกวันนี้ดูเหมือนว่ารัฐบาลไทยหลาย ๆ ชุด ก็ช่วยแล้วนะ ไปสัมภาษณ์ทีไรก็บอกว่าช่วยตลอด ๆ? “ช่วยแต่เงินไง คือยุทธศาสตร์เขาไม่เป็นไง ไปขอเงินก็ได้ไงถูกมั้ย แต่จะเดินเรื่องยังไง ผูกไมตรียังไง จะนำเอาเข้าไปยังไง จะวางนโยบายยังไง พวกนี้มันยังไม่ชัดเลย”

งานละครเวทีฉันผู้ชายนะยะ ปีนี้อาจารย์ยังคงเล่นเองกำกับเองด้วย ใช้ชื่อตอนว่าหัวใจไม่เป็นเอดส์ ถามถึงปีหน้าเลย กะจะทำตอนอะไรอีก? “คิดเป็นปี ถ้าทำทุกปีเป็นการรบกวนสปอนเซอร์ด้วย งานเราก็หนักด้วย เราไม่อยากให้สปอนเซอร์คิดว่าอีกแล้วเหรอ ไม่อยากทำทุกปี เพราะถ้าทำทุกปีงานจะลวก มันจะไม่พิถีพิถัน ก็เลยตั้งใจเอาไว้ปีเว้นปี เว้นแล้วงานจะดีขึ้น ปีถัดไปจะทำเป็นมิวสิคัล”

ประเทศที่พัฒนาแล้วในหลาย ๆ ประเทศ ก็เคารพสิทธิเสรีภาพเรื่องความหลากหลายทางเพศ มีการออกกฎหมายให้เพศเดียวกันแต่งงานกันได้แล้ว ไม่ว่าจะกลุ่มชายรักชาย หรือหญิงรักหญิง แต่ทำไมประเทศไทย ถึงยังไปไม่ถึงตรงจุดนี้? “คณะกรรมการสิทธิฯ กำลังดิ้นรนอยู่ แต่พวกกะเทยเองนั่นแหละไม่ได้แสดงท่าที เขาจึงไม่รู้ว่าเสนอไป คนที่ได้ประโยชน์จริง ๆ เขาไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไร คนที่กรรมการสิทธิจะไปเดือดร้อนอะไรแทน (เสียงดัง) พวกกะเทยต้องลุกขึ้นมาก่อน เมื่อลุกมาแล้วคนที่ทำงานถึงจะทำได้ มันเหมือนอัยการยังไม่ฟ้อง จะให้ผู้พิพากษาไปตัดสินอะไรอ่ะ ใช่มั้ย อันนี้ก็เหมือนกัน พวกเธอ ๆ ยังไม่เรียกร้องเลย แล้วคณะกรรมการสิทธิฯ จะมาเสนอหน้าเหรอ เออ จะทำเรื่องนี้ให้ ไม่ได้หรอก มันต้องมีขบวนการของกะเทยลุกขึ้นมาก่อน”.