เมื่อพ่อไม่อยู่...กับลูกแล้ว

ห่างหายจากการเขียน Blog... ไปนานเกือบปี
ชีวิตมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเยอะ ที่เดียว ณ ตอนนี้ ... ว่างพอที่จะมาแชร์ประสบการณ์ ให้เพื่อน ๆ ได้ฟัง แระ

และเรื่องแรกที่เป็นการยิ่งใหญ่และช๊อคที่สุดในชีวิต ก็คือ ... พ่อไม่อยู่กับลูกแล้ว ...

ใช่ค่ะ พ่ออุ๊เสียอย่างกะทันหัน ไม่ได้ตั้งตัว ไม่ได้คิดไว้ล่วงหน้า
วันนั้น 26 ธันวาคม 2554 อุ๊นอนเล่นเฟสบุ๊คผ่านมือถือ อยู่ที่ห้องพักในจังหวัดสุราษฎร์ธานี (แล้วจะเล่าให้ฟังวันหลังว่ามาทำงานที่นี้ได้ไง)
จริงๆ แระ วันที่ 29 ธันวา อุ๊ก็จะกลับบ้านไปฉลองปีใหม่ กับพ่อ แม่ ที่พัทลุง เตรียมของขวัญให้แม่ ให้พ่อ (ซื้อเสื้อให้ โดยไม่บอก) เตรียมของไว้ตั้งแต่ วันที่ 24 ธันวาคม เก็บของใส่กระเป๋าเดินทางเรียบร้อยแล้ว
กำลังจะหลับ กรอบรูปที่หัวเตียง ก็ตกลง(ในรูปมี เรา พี่ชาย น้องชาย พ่อ) ใจไม่ดี ก็โทรหา พี่ชาย น้องชาย (ส่วนพ่อไม่โทรเพราะดึกแระ พ่อคงหลับแล้ว เนื่องจากไม่ได้เข้าเวร) พี่ชาย น้องชาย ก็โอเค ไม่เป็นไร

สักพักก็เห็นน้องที่รู้จัก (ลูกตำรวจด้วยกัน) โพสต์บนเฟสบุ๊คว่า " ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวตำรวจ 7 ศพ ด้วย" เราก็โพสต์ถาม ว่ามีใครบ้าง (ในใจตอนนั้นคิดว่าคงมีคนที่เรารู้จักบ้างล่ะ ไม่คิดถึงพ่อเลย) น้องเค้าตอบกลับมาว่า พี่อุ๊ลองโทรถามที่บ้านดูนะ เท่านั้น!!!! ล่ะ หัวใจสั่นแบบไม่รู้จะทำไง
โทรไปหาเบอร์ พ่อ ... สายว่างไม่มีคนรับสาย
โทรหาเบอร์ แม่ ... น้ารับ บอกว่าอุ๊ทำใจดีๆนะ พ่อถูกยิง
โอ๊ย ๐๐๐๐ ใจฉันจะสลาย
โทรบอก พี่ชาย น้องชาย ที่กทม. ก็โทรถามกันไปมากับเพื่อน ๆ ที่โรงพยาบาล เช็คข่าว เราก็มาจากสุราด ทันที ให้เพื่อนพี่ชายมาส่ง ที่โรงพยาบาลพัทลุง
จากสุราดมาพัทลุง ใช้เวลา 2 ชม. มาถึงก็ไปที่ห้องเก็บศพ เราไปทันตอนเค้าอาบน้ำพ่อ แต่งตัวให้พ่อ หัวใจเราสลายไปแล้วตอนเห็นพ่อ ... ตาลายไปหมด คนเยอะ ก็คิดดูดิ ตาย เจ็ดศพ ญาติของแต่ละศพ อีก เกือบ ร้อย อ่ะ

เห็นแม่.. เราก็วิ่งไปกอดแล้วบอกแม่ว่า พ่อไปสบายแล้ว ไม่เป็นไรน่ะ
เราเจอนายของพ่อ ... ก็เข้าไปคุย ถามถึงเหตุการณ์
เราเล่าคล่าว ๆ นะ ... เพราะข่าวนี้ก็ลงหน้าหนึ่งในช่วงนั้น มีตำรวจนายหนึ่งเกิดความเครียด กราดยิงเพื่อนตำรวจที่นั่งเลี้ยงฉลองสัญญาบัตร ด้วยกัน 6 นายตายแล้วยิงตัวเอง ตาย กราดยิงด้วย ปืน SK

เรามองดูศพของตำรวจที่ยิงพ่อ ... ด้วยความแค้น เราไม่โกรธนะ แต่เราไม่อโหสิกรรมให้ เพราะเค้ายิงพ่อเราตาย ใครๆหลายคนอาจจะคิดว่าอย่าจองเวรกันเลย เราไม่ได้จองเวรนะ แต่เค้าทำพ่อเรา ... พ่อเราพิการ ใส่ขาเทียม พ่อเราแก่แล้ว อีก 3 ปีก็จะ60แล้ว ทำพ่อเราทำไม

เข้าเรื่องของเรา .... เรารับพ่อกลับวัด (มีเหตุการณ์หลายอย่างที่แปลก ๆ ไว้จะเราให้ฟัง) เราร้องไห้ตลอดทาง เราไม่เคยคิดว่าวันนี้จะเกิดขึ้นกับเรา ไม่เคยคิดว่าพ่อจะจากเราไปเร็วแบบนี้ เมื่อวานเรายังโทรหากันอยู่เลย
ปีใหม่ปีนี้เป็นปีที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเรา งานศพของพ่อ...คนเยอะมาก ทำให้เรารู้ว่ามีคนรักพ่อเรามากมาย ทุกคนเข้ามาบอกว่า ต้องเข้มแข็ง เพื่อแม่นะ อย่าเศร้ามากเดี๋ยวพ่อไม่สบายใจ มันยากนะ ที่จะไม่ให้เศร้า ไม่ให้คิดถึงพ่อ

ทุกคนในงานจะเห็นภาพ ... ลูกสาวพ่อ นั่งมองรูปถ่ายหน้าศพของพ่อ ยามที่ว่างจากรับแขก เป็นภาพที่สะเทือนใจสำหรับญาติ ๆ ของเรา

พ่อ... คือผู้ชายที่รักเราแบบไม่มีข้อแม้
พ่อ... คือผู้ชายที่ไม่เคยยอมแพ้ เพื่อเรา
พอเราไม่มีพ่อ เหมือนชีวิตเราขาดอะไรไป ทุกวันที่แค่ลมหายใจที่ไร้ วิญญาณ

ผ่านมาเกือบ 5 เดือนแระ ที่ไม่มีพ่ออยู่กับลูก แต่ทุกอย่างของพ่อ เสื้อผ้า โทรศัพท์ ของใช้ทุกอย่างอยู่ในห้องของเรา มีแต่คนบอกว่าอย่าเก็บเลย มันเศร้า แต่เราก็ไม่ฟัง มันคือตัวแทนของพ่อ ...
ทุกวันนี้ ชีวิต เปลี่ยนแปลงไปเยอะ ถ้าพ่ออยู่ลูกคงจะไม่เป็นแบบนี้ พ่อคงช่วยลูกคิด

อยากบอกว่า .... คิดถึงพ่อ

Create Date : 22 พฤษภาคม 2555 Last Update : 22 พฤษภาคม 2555 17:41:26 น. Counter : 820 Pageviews.		3 comments
Share Tweet