หลังจากกล้ำกลืนฝืนอ่านกับเจ้าหงิญ จนจบได้ แต่ก็มีบางเรื่องชอบเหมือนกัน
แต่ยังไม่โดนมาก เลยทำให้ชักจะหมดกำลังใจจะอ่านงานของเขา นี่อุตส่าห์ซื้อ หลังอาน มาไว้แล้วด้วย
ที่อยากรู้จักงานเขียนดีๆ ของเขามีหลายสาเหตุ เช่น
๑. เขาเป็นคนใต้เหมือนกัน น่าอ่านรู้เรื่อง
๒. มีหลายคนชื่นชมเขา ไม่ว่าหนุ่มเมืองจันท์ หรือ พี่จุ้ย ที่เคยทำนายว่าน้องคนนี้จะได้ซีไรท์ ต้องมีดี คนถึงมองเห็นกันขนาดนี้
๓. ชอบบทสัมภาษณ์ ช่วงได้รางวัลซีไรท์ ว่าเหมือนเป็นใบปริญญาให้กับพ่อแม่ น่าสนใจดีชีวิตเขา

แต่เจ้าหงิญไม่ตอบโจทย์ความชอบ
มีเพื่อนบางคนบอกว่าให้ลองอ่านเล่มนี้ และระบุเรื่องมาด้วยว่าเป็น งามแสงดาว อ่านแล้วจะรักพ่อมากขึ้น ก็รอเล่มนี้พอสมควร กว่าจะได้มาก็นาน เมื่อได้มา เปิดไปเรื่อง งามแสงดาว ก่อนอ่านคำนำเสียอีก อ่านเสร็จรีบแจ้งคนแนะนำ คือ คุณ Sunny-low แกบอกลืมไปแล้ว วันที่แจ้งเป็นวันเกิดแกพอดีเลย ก็เลยได้ Happy birthday ไปด้วย เห็นเขามีกิจกรรมดีๆ ในวันเกิดด้วย รู้สึกจะไปเลี้ยงเด็กด้อยโอกาส อนุโมทนา สาธุ ด้วยครับ

กลับมาเล่มนี้ งามแสงดาว ดีจริงๆ ผมว่า บินหลา เขียนส่วนหนึ่งจากชีวิตเขานะครับ เลยเขียนได้อิน ที่อินกว่าเพราะเรามีลูก ไม่มีลูกไม่ซึ้งความรักของพ่อแม่หรอกครับ ทำอะไรไว้กับพ่อแม่ ไม่ต้องกลัว เกิดกับเราแน่นอน ประโยคสุดท้ายของเรื่อง คลายปมทั้งเรื่องมาไว้ได้ดี
ไม่นานหรอกครับ ไม่กี่ชั่วโมงเอง พ่อบางคนยังรอลูกชายทั้งชีวิตก็มี
อ่านแล้วรีบโทรศัพท์หาพ่อเลยครับ แต่ก็ไม่ค่อยได้พูดอะไร แกก็งงๆ

มีแคนโต้เขียนไว้ น่าจะเข้ากันนะ
เมื่อถูกถามว่าคุณรักใครมากที่สุด
ลูกของเราเป็นคำตอบสุดท้าย
เมื่อมีเขา เราจะรักพ่อแม่มากขึ้น

อีกเรื่องที่ชอบ คือ คิดถึงทุกปี บางคู่อยู่กันไม่ใช่ด้วยความรัก แต่ก็อยู่กันยาวนานได้ บ่อยครั้งที่คนที่เรารักเขา แต่เขากลับไม่รักเราเลย ดังนั้นหากใครมีคนรัก รักกัน และได้อยู่ด้วยกัน จงถนอมรักไว้ให้ดีที่สุด เพราะเป็นสิ่งที่สวยงามและสมหวังที่สุดแล้ว

อีกเรื่องที่ไม่พูดถึงไม่ได้ คือ ตาหมาหมวก ที่คุณบินหลาพูดถึงเสมอ เมื่อพูดถึงนิทานที่แม่เขาเล่าเรื่องเดียวเป็นประจำ ชอบคำหนึ่ง มีแต่คนที่รักกันถึงเล่านิทานให้กันฟัง
ผมเลยพยายามเล่านิทานให้ลูกฟัง หลังจากอ่านงานเขียนของคุณบินหลา เคยจะเอาเจ้าหงิญเป็นนิทาน ไม่สำเร็จ ลูกไม่รู้เรื่อง (ฮาไม่ออก)

อีกเรื่องที่ชอบคือ งางอน ชอบตอนจบ สะใจดี

อีกห้าเรื่องในเล่มก็พออ่านได้ เล่มนี้อ่านแล้วดีใจที่ทำให้ชื่อ บินหลา ไม่ห่างไกลเกินเข้าใจนัก

อ่านประวัติเรียน มัธยมที่ โรงเรียนมหาวชิราวุธ ที่สงขลาด้วย ใช่คนอื่นไกล เพื่อนผมมาจากโรงเรียนนี้ก็หลายคน ทำไมจะเขียนหนังสือที่เราอ่านรู้เรื่องไม่ได้เชียวหรือ แค่เอาฉากหลังแถวภาคใต้มาใช้ ก็ได้ใจแล้ว

รู้สึกว่านักเขียนคนใต้มักไปใช้ชีวิตอยู่เชียงใหม่นะ บินหลาก็เหมือนกัน
เขาไม่มีบ้าน แต่มีตู้ ปณ. เป็นของตนเองที่ ตู้ ปณ.๔๓ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ๕๐๒๐๒ ไม่รู้ยังใช้ได้อยู่ไหมนะ

ต่อจากนี้ไปคงติดตามงานของ บินหลา ได้สนิทใจขึ้น เพราะอย่างน้อย เรามีงานของเขาที่เราชอบแล้ว ก็เราหาใช่คนอื่นไกล คนใต้ด้วยกัน