ตื่นเช้าขึ้นมา รู้สึกปวดไหลแน่นหน้าอก ก็เลยนอนต่อ ตอนหกโมงเช้าแม่เข้าไปปลุกว่าสายแล้ว ก็ลุกขึ้นมา
แต่กลับเอี้ยวตัวไม่ได้ ปวดไหล่ซ้ายลงไปถึงสะบักหลัง ร้าวมาที่แขนถึงข้อศอก แต่ก็ยังลงไปทำอาหารให้คนป่วย และคนในบ้านกินได้ แต่พอทำเสร็จ
อาการกลับไม่ดีขึ้น และทวีความปวดมากกว่าเดิมอีก
ตอนนี้ขยับตัวไม่ได้เลย ปวดจนรู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้ว ลูกชายก็ตามแฟนที่เป็นพยาบาลให้มาดูให้
และเขาทั้งสองก็พยายามขู่เข็ญให้ไปโรงพยาบาล เพราะอาการแบบนี้ มันไม่ค่อยดี เป็นอาการของคนที่เป็นเกี่ยวกับหัวใจ
ดูทุกคนในบ้านตื่นเต้น กับการเจ็บป่วยของเราเหลือเกิน พี่ก๊อบโทรไปบอกน้องก้อยที่กทม โทรไปหาน้องกิ๊ก น้องก้อยโทรไปหาญาติๆ เรารู้สึกได้ถึงความรักที่ทุกคนมีให้
แต่ตัวเอง โทรไปหาคนเดียวคือ......หมอ ซึ่งเป็นเจ้านายเก่าที่เคยทำงานด้วย หมอก็แนะนำให้ว่าต้องพักผ่อนมากๆ ทางที่ดีก็ไปโรงพยาบาลซะ ให้ไปตรวจร่างกายประจำปีด้วย แต่ก็บอกไปว่ายังไปไม่ได้เพราะไม่มีใครดูทางบ้าน หมอก็ว่าเรานี่ดื้อ อยากให้เป็นอะไรมากกว่านี้หรือไง....

เมื่อลูก ๆ ไปทำงานกันหมด ก็นอนซมทั้งวันเลย สงสารก็แต่คนป่วยที่ ไม่มีใครป้อนข้าว ป้อนน้ำ ไม่ได้อุ้มเอานั่งรถออกมาข้างนอกห้อง พ่อก็ฉี่รดที่นอนเปียกก็ไม่ได้เปลี่ยนผ้าให้ เพราะทำไม่ไหว คุณสามี ก็นอนซมอยู่บนเตียง ข้าวปลาเอาไปให้ก็ไม่ยอมกินเลย
ก็เลยพูดกับคุณสามีว่า นี่เห็นไหมคุณน่ะชอบแช่งชักหักกระดูกฉันนัก ตอนนี้ป่วยจริงๆ แล้วไม่มีคนทำให้รู้สึกอย่างไรบ้าง รู้สึกเขาคงคิดได้บ้างมั้ง (คิดว่าน่ะ)

แต่ความรู้สึกที่ว่า ดี ดี ที่ได้กับวันที่ไม่สบายก็คือ วันนี้ทั้งวันน้องก้อยโทรหาเกือบทุกชั่วโมง และบอกว่าพรุ่งนี้จะหยุดงาน มาคอยดูแลแม่
ก๊อบ......ก็กลับมาบ้านสามสี่ครั้ง ว่างจากงานก็เป็นต้องกลับมาดูแม่
หลานสองคนก็ไม่งอแง
น้องกรุ้งกริ้ง......... สองขวบครึ่ง ไปเอาผ้าชุบน้ำ มาเช็ดตัวให้ ซึ่งการเช็ดตัวของเขามันทำให้บ้านเปียก เขาก็ลื่นหัวกระแทก บ่นแต่เจ็บหัว แต่ก็ยังอุตสาห์ มาเช็ดตัวให้ทั้ง ๆ ที่ร้องไห้บอกว่าเจ็บ การเช็ดตัวเขาก็เลียนแบบกับที่เราทำให้กับเขาเวลาเขาไม่สบายตัวร้อน.....เราเองก็ซึ้งกับเจ้าหลานตัวน้อยมาก
พี่ก้องหลานชาย....... สามขวบครึ่ง ก็จะคอยหยิบโน่นหยิบนี่เวลาที่เราต้องการอะไร เขาไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะทุกคนมัวแต่ตื่นเต้นกับการไม่สบายของเรา
แม่.......อาการก็ไม่ค่อยดี กลับต้องคอยมาดูแลหาอาหารให้กิน นี่แหละความเป็นแม่ (หนูรักแม่ค่ะ รักที่สุด)
อา........ซึ่งเปิดทำสปาอยู่ที่กทม.พอว่างก็บึ่งรถมาหา อาบอกว่า จริงๆ ต้องขับประมาณ สองชั่วโมงถึง นี่ขับมาแค่ชั่วโมงกว่าๆ นิดเดียวเอง เพราะเป็นห่วง ซึ่งอาคนนี้ เราจะบอกประจำว่า หนูไม่เรียกอาแล้วนะ แต่จะเรียกแม่แทน เพราะเขาดูแลเรามาตลอดตั้งแต่เราเล็ก ๆ อาก็มานวดประคบให้ อาการ ก็ดีขึ้นมากลุกขึ้นมานั่งได้ เดินได้ไม่ต้องงอตัว

นี่ก็หมายความว่า เราไม่ได้เป็นโรคหัวใจ..ซิ ไม่งั้นนวดและประคบจะรู้สึกดีขี้นเหรอ.....โทรคุยกับหมอ เขาก็บอกว่าไง....ก็ต้องไปตรวจไปเช็ค และที่สำคัญพักผ่อนให้เยอะๆ อย่านอนดึก ทำได้ไหมหนอ.....เรา

การเขียนบล๊อกในวันนี้ใช้เวลามากมาย เขียนไปหยุดไป นอนบ้าง เขียนแต่สองทุ่ม จนตอนนี้เข้าไปจะตีหนึ่งแล้ว....นอนก่อนดีกว่า