ว่างจากการสัมผัส

การลิ้มรส.. ...   

 
....การลิ้มรสก็ให้รู้สึกถึงสิ่งที่มากระทบเท่านั้นวางเฉย,เป็นกลางอย่าให้การปรุงแต่งเกิดขึ้นหรือถ้ามันเกิดอยู่ก็พยายามสกัดกั้นมันไว้ไม่ติดใจอยู่ในรสชาติของมันให้เห็นอาการที่เป็นความหลงในความเป็นธรรมชาติของตนเกิดอยู่ซึ่งมันเป็นอาการปรุงแต่งขึ้นมาโดยมีจิตใต้สำนึกเป็นตัวสั่งการคือความเป็นสัญชาตญาณนั่นเองจึงให้เห็นอาการที่เกิดขึ้นนั้นว่ามันเป็นความหลงนั่นเองเพื่อให้จิตใต้สำนึกมันจดจำได้ว่าอาการอย่างนี้เป็นความหลง    ต้องมีสติให้รู้เห็นอาการนั้นให้ชัดเจน ถ้าสังเกตดูอาการที่เกิดขึ้นเราจะเอาความรู้สึก(จิต)เข้าไปยึดมั่นแล้วจินตนาการให้เกิดเป็นความรู้สึกแผ่ซ่านความเป็นตัวเราจะเกิดขึ้นคือเป็นผู้รับรู้รสนั้นและกำลังเสพรสนั้นอยู่สร้างความรู้สึกเข้าไปรองรับสิ่งที่มากระทบทำให้เกิดการยึดมั่นที่เป็นตัวเรา(อัตตา)เกิดขึ้น จึงให้เห็นว่าความรู้สึกลิ้มรสที่เกิดขึ้นนั้นมันแสดงอาการเป็นตัวเราอยู่คือเป็นผู้รับอารมณ์ มีความต้องการที่จะยึดเอามาเป็นของตนมันจึงมีตัวตนเกิดขึ้นจึงให้เห็นว่าการละวางความมีตัวตนก็คือละวางความรู้สึกที่เกิดจากสิ่งที่มากระทบนี่เองให้มันมีความว่างจากการสัมผัสสิ่งต่างๆนั่นเอง  ถ้าพิจารณาในอีกมุมมองหนึ่งความเป็นตัวเราคืออาการหลงในสิ่งที่ปรุงแต่งขึ้นมานั่นเองโดยหลักการจึงให้สละอาการนั้นออกไป

 ถ้าเราเข้าใจอาการหลงที่เกิดจากการลิ้มรสอาหารให้จำอาการที่จิตสัมผัสได้ว่าเป็นความหลงนั้นไว้เพราะมันจะทำให้เราเข้าใจอาการของมันและจำได้ ถ้าจำได้ความยึดมั่นก็จะคลายออกและเราก็จะเห็นอาการหลงในรูปแบบอื่นได้อีกในรูปแบบเดียวกันเพราะมันเกิดจากความรู้สึกของเรานั่นเองปรุงแต่งกันขึ้นมาการเข้าไปยึดมั่นทำให้เกิดตัวเราเกิดขึ้น(อาการหยาบ)  
 .... การไม่ลิ้มรสอาหารจะเป็นตัวแบบที่ชัดเจนในการฝึกที่จะเกิดผลทางความรู้สึกได้มาก  เพราะถ้ามีการคลายการยึดมั่นได้   จะเห็นว่าการมีความต้องการในการเสพรสอาหารนั้นคือการเข้าไปยึดมั่นให้มีตัวตนเกิดมีความต้องการในการเสพสุขเกิดขึ้น(มีตัวเราเกิดขึ้น)  มีความต้องการในการเสพสุขจะ มีการเกิดภพเกิดชาติเกิดขึ้นในความรู้สึก   จึงทำให้เกิดการละวางคือวางเฉยในรสอาหารนั้น (และการเสพอื่นๆ) เพราะถ้าสังเกตมันบ่อยๆจะเห็นการเกิดขึ้นและดับไปของมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนการเกิดเป็นภพเป็นชาตินั่นเองและเห็นการการเกิดขึ้นของความเป็นตัวเราชนิดหยาบเกิดขึ้น(ยังมีตัวเราชนิดละเอียดที่เราสังเกตตัวเองไม่ออกอยู่อีก)ควรจะน่าเบื่อหน่ายต่อการเกิดขึ้นและดับไปของมันที่ซ้ำซากอยู่นั้น  

  การละคลายได้จะทำให้เห็นอาการของตนที่เป็นอยู่คือมีการเสพอารมณ์อยู่หรือมีความต้องการที่จะเป็นผู้เสพเป็นสัญชาตญาณเกิดอยู่    ซึ่งจะทำให้เกิดเห็นความละเอียดจากความรู้สึกของตนได้ว่ามีความต้องการในการสนองอารมณ์เกิดขึ้น   การปฏิบัติจึงต้องสำรวมไม่เป็นการเสพอารมณ์ใดๆเกิดอยู่

            ให้มีความว่างจากสิ่งที่สัมผัสคือไม่มีความรู้สึกตอบสนอง  การมึความว่างจากการสัมผัสทางลิ้นเราจึงจะเข้าใจความว่างจากการสัมผัสทางอายตนะอื่นๆได้...ว่าเราจะต้องมีความว่างจากสิ่งที่มากระทบนั่นเองคือเป้าหมายของการปฏิบัติ...