บนเชิงเขา

... นั่งอยุ่บนเชิงเขา.....เวลาใกล้ค่ำ

ตะวันโพล้เพล้......ทอดสายตาไกลออกไป

เห็นหมู่แมกไม้เป็นกลุ่มๆ

สลับกับท้องนาเขียวขจี

หมู่บ้านชนบทแฝงตัวอยู่ในแมกไม้

ควันไฟลอยเป็นกลุ่มๆ,   ยามเย็น

ชาวบ้านคงกำลังหุงหาอาหาร

ภิกษุผู้เดียวดาย,   กำลังพิจารณาชีวิต

อยู่ในความเงียบโดดเดี่ยว,บนเชิงเขา

ตะวันเลือนลับทิวไม้

ความมืดโรยตัว,บนเขาสลัวมืดลง

ความเงียบวังเวงแฝงอยู่ทั่วบริเวณ

จิตใจสงบความรู้สึกอ่อนโยน

 “เสียงแห่งความเงียบ”แว่วอยู่

เหมือนดนตรีแห่งธรรมชาติบรรเลง

ชีวิตคืออะไรหนอ....เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบเกิดขึ้น

นอกจากความเงียบ

อยากอยู่ในความเงียบนี้ตลอดไป

ชั่วนิรันดร์กาล,

ความรู้สึกจ่อมจมอยู่ในความเงียบ....อย่างเดียวดาย

แท้จริงความเงียบนี่เองคือเพื่อนที่ปรากฏอยู่....

พระธุดงค์  

 

{...ตะวันคล้อยต่ำ  พระธุดงค์ปักกลด ร่างกายอ่อนล้าภายในแสวงหาความหลุดพ้น……..!!!

{ ค่ำคืนรัตติกาล พระจันทร์โผล่ยอดเขาเปล่งแสงนวลใย จิตนอบน้อมเข้าสู่พระธรรม 

{ จิตสงบ  ภายในเงียบสงัด แสงจันทร์ลอดใบไม้  จิตรวมเป็นหนึ่งไม่มีสิ่งใดรบกวน....วังเวง… ล้ำลึก

{  ยามหนึ่ง  ยามสอง   ยามสาม   ยามสี่..... ...... สรรพสิ่งหยุดไหวติง ราวหยุดกลั้นหายใจ ..............พระธุดงค์ยังคงไม่ลดละความเพียร 

{ นกกลางคืนเฝ้ามองสงสัยแต่ไม่ส่งเสียงใด ๆ ราวกับเข้าใจส่งเสริมพระธุดงค์ เข้าสู่.....นิมิตธรรม 

{  เนิ่นนาน    แช่มช้อย    จันทร์คล้อยลงต่ำ   ทางทิวไม้ทิศตะวันตก      อีกไม่นานสุริยันก็จะโปรยแสงรำไรทางทิศตะวันออก........

{ พระธุดงค์แผ่จิตอุทิศส่วนกุศลให้แก่สรรพสัตว์เพื่อความหลุดพ้น…มุ่งสู่นิพพาน... ...