หนูภูมิใจที่เป็นคนโลกสวยค่ะ

มีเรื่องที่อยากจะบันทึกไว้เป็นเรื่องที่เราออกจะคับแค้นใจ ได้แต่คิดว่านี่หรือคือศีลธรรมของคนยุคกึ่งพุทธกาล?

เราโดนแดกดันว่าโลกสวยและด่าตามหลังว่าพวก'เหี้ย'โลกสวย

เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ประมาณเดือนกว่าๆแล้ว เราเสียใจมาตลอดว่าการที่เราอยากให้ทุกอย่างถูกต้องดีงามมันผิดมากหรือไร จนเรื่องนี้ค่อยๆจางไปจากใจ ก็มีเรื่องน้ำท่วมหนักที่ทุกๆคนก็ทราบกันอยู่ และมีเราก็ได้ตาสว่างว่าทำไมเราถึงโลกสวย

บ้านเราอยู่จ.ลพบุรี น้ำท่วมรอบนี้วิกฤติมาก ไม่เคยท่วมหนักขนาดนี้มาก่อน ช่วยแรกๆน้ำยังมาไม่มาก ถนนหน้าบ้านเราที่แยกออกมาจากถนนใหญ่เข้าบ้านเราหลังเดียวก็โดนน้ำพัด (เป็นทางผ่านน้ำจากเขื่อนป่าสักไปในเมือง) จนทรุดไปครึ่งนึงแต่ก็ยังพอใช้ผ่านได้

ผู้ใหญ่บ้านกับเทศบาลออกสำรวจค่ะ เค้าก็บอกว่าให้เขียนเรื่องนะ จะได้เงินช่วยเหลือ พ่อเราก็รับคำไปแต่ไม่ได้เขียน ด้วยเหตุผลที่ว่า บ้านเราน้ำท่วมก็จริงแต่ไม่ได้ลำบากอะไร คนลำบากกว่านี้มีอีกเยอะแยะ ให้รัฐเก็บเงินไว้ช่วยเค้าดีกว่า

อีกครั้งเค้ามาเจอตาเราที่หน้าบ้านก็ถามว่า 'ตา น้ำท่วมหนักเลยนะ เอากระสอบทรายมั๊ย' ตาเราตอบว่าไงลองเดาไหม ตาเราตอบไปว่า 'ไม่เอาหรอกหนุ่ม ฝนหยุดแล้วเดี๋ยวน้ำมันก็ยุบ'

พอน้ำมาอีกระลอก คราวนี้มาหนักกว่าเดิม (ก็รอบล่าสุดที่ท่วมกันจะหมดประเทศนี่แหละค่ะ) เทศบาลมาขอ'ขุด'ถนนหน้าบ้านเราซึ่งมันเป็นถนนส่วนบุคคลของบ้านเรา เพื่อนให้น้ำผ่านจะได้ไม่ไหลเข้าไปในหมู่บ้าน พ่อเราก็ยอมค่ะ เข้าออกหลังบ้านแทน พ่อเราหล่อป่ะล่ะ! ถ้าบ้านเราไม่ยอมช่วย คนในหมู่บ้านอีกหลายร้อยหลังคาเรือนคงลำบากกว่าที่เป็นอยู่ หลังจากน้ำลดคงต้องวางท่อขนาดใหญ่แทนท่อเล็กที่ขุดออกไปแล้ว ปีหน้าจะได้ไม่ต้องมาขุดหน้าบ้านเราอีก - -"

พูดถึงถนนหลังบ้าน มันเป็นถนนเลียบฝายเก็บน้ำ พอน้ำสูงต่อเนื่องยาวนาน ถนนทรุดค่ะ! จะมีใครมาซ่อมแซมมั๊ยน้อ พูดแล้วเศร้า

เราฟังเรื่องพวกนี้จากแม่แล้วเรากระจ่างใจว่าทำไมเราโลกสวย! ก็เราโตมาในครอบครัวแบบนี้ ครอบครัวเราสอนไม่ให้เอาเปรียบใคร ให้รู้จักหน้าที่ของเรา สอนให้เราทำสิ่งที่ถูกที่ควร ใจดีกับทุกคน เรื่องความใจดีของคนที่บ้านเรามีอีกเป็นล้านเรื่อง บ้านเราเป็นชนชั้นกลาง ไม่ได้มีเงินเหลือเฟืออะไร จะใช้เงินทียังต้องคิดอยู่ เอาเป็นว่าที่บ้านเราไม่เคยขึ้นเครื่องบิน ไม่เคยไปต่างประเทศ ซื้อรถคันล่าสุดเมื่อสิบปีที่แล้ว เงินใช้จ่ายในบ้านก็มาจากเงินเดือนของพ่อกับแม่ ใช้กันเดือนชนเดือน แค่พออยู่กันได้ไม่ลำบาก แต่ตอนนี้เราดีใจที่เกิดมาในครอบครัวนี้

อีกเรื่องที่เราช้ำใจคือเราถูกแดกดันเรื่องพูดเพราะ! 'พวกปากหวานน่ะเห็นมานักต่อนักแล้ว ไม่จริงใจซักคน' โอ้ น้ำตาเราจะร่วงเลยนะ เราพูดเพราะ มีหางเสียง ไม่พูดกูมึง ก็กลายเป็นคนไม่จริงใจไปซะแล้วหรือ แต่ทุกวันนี้ดีแล้วนะคะ เวลาพิสูจน์คนแล้วว่าเราพูดเพราะและจริงใจ คนพูดประโยคนั้นทุกวันนี้ก็เอ็นดูเรามาก เค้าเข้าใจแล้วว่าเราเป็นแบบนี้ของเราเอง

เฮ้อ พอได้ทบทวนเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกดีนะ คงต้องทำใจว่าเราจะคิดจะพูดให้ถูกใจไปทุกคนมันเป็นไปไม่ได้ คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ จากนี้ก็คงทำตัวเหมือนเดิม ใช้ชีวิตอย่างมีสติตามมาตรฐานเดิมของตัวเองต่อไป ในเมื่อเรามั่นใจว่าเราเป็นคนที่ไม่ได้เลวร้ายอะไร สิ่งดีๆก็คงเกิดขึ้นในชีวิตเรา

Create Date : 13 ตุลาคม 2554		3 comments
Last Update : 14 ตุลาคม 2554 8:28:15 น.
Counter : 683 Pageviews.
Share Tweet