I am On A Lonely Road, And I am Traveling วันนี้ผมตื่นเช้า 05.45 น. มันเป็นเช้าอันแปลกประหลาดสำหรับคนที่ไม่เคยยี่หระกับเข็มนาฬิกาอย่างผม ปกติไม่ว่าจะเป็นวันทำงานหรือวันหยุดสุดสัปดาห์การตื่นสายคือความคุ้นเคยอันหอมหวานของผม การตื่นแต่เช้าจะมีขึ้นในเฉพาะวันพิเศษ หรือเหตุการณ์ไม่ปกติเท่านั้น ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตอนนี้ชีวิตอาจอยู่ในเหตุการณ์ไม่ปกติอยู่หรือเปล่า แต่เมื่อคืนผมนอนหลับถึงแม้จะฝันไม่ดีก็ตาม 'I I sleep much better at night I feel closer to the light Now I'm gonna try To improve my life' ผมคิดถึงประโยคๆ นี้จากเพลง 'Nobody Knows Me' ของ Madonna เพลงที่ตัวเองเพิ่งจะพึมพำเมื่อวานในขณะเดินลงจากบันไดรถไฟฟ้าเพื่อไปทำงานเวลาเกือบบ่ายสามโมง ใช่แล้วผมเพิ่งจะเข้างานเมื่อบ่ายสามโมง หลังจากวันนี้ คืนที่ผมนอนหลับ ตื่นเช้าโดยไร้สาเหตุและผิดวิสัย ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างกับชีวิต ซ่อมแซมบางส่วนที่ขาดวิ่น สึกหรอ และทำให้หลายๆ อย่างที่กำลังแย่อย่างที่สุดในตอนนี้ดีขึ้น 'I'm Gonna Try To Improve My Life' ผมกำลังตกอยู่ในห้วงปัญหาอันหนาหนัก มันวิ่งชนในขณะที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว ยังโชคดีที่ชีวิตผมคงเหมือนตุ๊กตาล้มลุก ล้มแต่ไม่แตะพื้นและพร้อมที่จะดีดผึงขึ้นมายืนใหม่อีกครั้ง ถ้าไม่ถูกชนจนฉีกขาดเสียก่อนนะ บางทีอาจจะเป็นเพราะอายุที่มากขึ้น ประสบการณ์ในชีวิตที่ผ่านมาซึ่งก็หนักหนาสาหัสพอสมควร ทำให้ครั้งนี้ผมนิ่งกว่าที่เคย ไม่โวยวาย ฟูมฟาย เหมือนที่ผ่านมา เพียงแค่โกรธตัวเองนิดหน่อยที่ใช้ชีวิตอย่างไม่ระมัดระวัง โกรธตัวเองนิดหน่อยที่มักหลงระเริงอยู่กับคืนวันอันสนุกสนาน ชื่นมื่น จนลืมที่จะทำบางอย่างอันเป็นความตั้งใจสูงสุดของชีวิต ลืมที่จะทำในสิ่งที่ควรทำ ผมย้อนถามตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ยังคงโกรธเคืองกันอยู่ว่าจะทำอย่างไร ลาออกจากงาน หางานใหม่หรือ--ไม่แน่ใจเหมือนกัน ทำไมลังเล และโลเลอย่างนี้ บอกพี่สาวว่ามีเรื่องจำเป็นและยุ่งยาก ยังไม่มีกำหนดบินไปหา--ทั้งๆ ที่รับปากไว้แล้วว่าจะไปก่อนที่แสงแดดจะเข้มขึ้น ใบไม้จะปลิดปลิว และตอนนี้เธอก็มีปัญหา ผมก็มีปัญหา เอ็มเอสเอ็นไม่ได้ช่วยเยียวยาอะไรเราได้เลยสักนิด ผมเลือกที่นั่งนิ่งๆ หยุดทุกอย่างไว้ก่อน และตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป งดเล่นเกมส์ งดเอ็มเอสเอ็น งดปาร์ตี้ งดช้อปปิ้ง งดความฟุ่มเฟือยทางอารมณ์ทั้งหลาย จดจ่ออยู่กับงานชิ้นใหม่ ซึ่งการที่งานชิ้นนี้จะเสร็จหรือไม่เสร็จ อาจเป็นคำตอบบางอย่างให้กับชีวิตได้เป็นอย่างดี มันอาจพิสูจน์บางอย่างเกี่ยวกับตัวผมได้เป็นอย่างดี ความสามารถ ความเกียจคร้าน ความพยายาม ฯลฯ และเส้นทางหน้าที่การงานที่กำลังลังเล เลื่อนลอยอยู่ในขณะนี้ ผมตัดผมใหม่เพื่อ Refresh ตัวเอง กิจกรรมที่ผมมักทำทุกครั้งที่รู้สึกจมจ่อมกับบางอย่างจนตัวเองห่อเหี่ยวและถดถอยลงมากไปทุกที วันนี้ผมตั้งใจว่าจะเข้างานแต่เช้า และจะหาทางออกมาก่อนจะพลบค่ำ ผมอยากนั่งนิ่งๆ อยากเดินเล่น ปลดปล่อยความขึ้งเครียดที่กระจายตัวอยู่ทุกอณูและลมหายใจอยู่ในขณะนี้ให้เจือจางลงบ้าง ก่อนที่จะแหงนหน้าขึ้นฟ้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วสู้กับชีวิตอีกครั้ง ผมชอบเดิน กิจกรรมที่ทำให้ผมใช้สมองในการคิดอะไรต่อมิอะไรได้หลากหลาย อยู่กับความนิ่งงันและว่างเปล่าของอารมณ์ ทอดน่องไปเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงเพลงที่ดังก้องอยู่ในโสตประสาท "I am on a lonely road and I am traveling Traveling, traveling, traveling Looking for something, what can it be" เพลง 'All I Want' ของ Joni Mitchell ในเวอร์ชั่นแจ๊ซของ Malene Mortensen ดังวนรอบแล้วรอบเล่า ทุกครั้งที่ผมออกเดิน และต้องการความเงียบสงบในอารมณ์ ต้องการปลดปล่อยความคิด ความเจ็บปวดและเหนื่อยล้าจากการใช้ชวิต ถ้าหากชีวิตคือการเดินทาง ผมเดินทางมายี่สิบสี่ปีแล้ว และยังคงเดินทางต่อไป เพียงแต่ถนนที่เดินอยู่มันช่างอ้างว้าง และเต็มไปด้วยเรื่องราวอันเหน็ดเหนือยและเจ็บปวดจนเกินทน มันอ้างว้างและเงียบเหงาเกินไปที่จะเดินคนเดียว   Create Date : 28 มิถุนายน 2550 21 comments Last Update : 28 มิถุนายน 2550 6:52:12 น. Counter : 715 Pageviews. Share Tweet

บางครั้ง การที่ได้เดินคนเดียว ก็ไม่ต้องกังวล เกี่ยวกับ คนรอบข้าง เพราะไม่ต้องมาคอยมองใคร เดินมันไปเรื่อยๆ ดูซิ ว่ามันจะไปได้ถึงใหน   โดย: " คุณชายช่างฝัน " 28 มิถุนายน 2550 7:45:08 น.

cheers,ka.   โดย: ใครกัน...นั่งอยู่ตรงนี้ 28 มิถุนายน 2550 8:51:46 น.

มีคนเคยบอกว่า... ชีวิตคือการเดินทาง ที่ต้องเรียนรู้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด เเต่ละวันเราก้าวไปบนเส้นทาง ที่เราเลือกที่จะเดินและเลือกที่จะเป็น โดยไม่มีใครรู้ว่า ทางข้างหน้าจะเป็นยังไง คงไม่มีใครอยากให้มันผิดพลาด อยากให้หนทางของเรานั้นสวยงามไปในเเบบที่เราคิด บางวันเราก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เร็วจนเเทบจะวิ่งด้วยความเชื่อมั่น บางวันใจดวงเดิมของเรามันก็กลับฝ่อ เราเเทบจะหยุดนิ่ง หมดเเรง ไม่เข้าใจกับหลายๆสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้ บางวันเราจึงขอเดินให้ช้าลงอีกซักนิด เพื่อที่จะได้มีเวลาคิดทบทวน หรือชื่นชมทิวทัศน์ข้างทางบ้าง จนบางทีก็มารู้ตัวว่า เราอาจจะไปผิดทางด้วยซ้ำ หรือสงสัยว่า ตัวเองกำลังหลงทางอยู่หรือเปล่า แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เราจะไม่ได้เจอกับทางออก เพราะอย่างน้อย เราก็ได้ลองไปในที่ที่ไม่เคยไป หรือเราอาจจะกำลังไปในที่ที่ไกลกว่าเดิมก็ได้ หากชีวิตคือการเดินทางจริงๆ เมื่อมีเริ่มต้น ก็ต้องมีจุดหมายปลายทาง และมีทางออกให้กับทุกเส้นทางเสมอ ให้เวลากับหนทาง เเล้วมันจะพาเราไปเจอกับเรื่องใหม่ๆ และเเม้บางครั้ง... หนทางจะพาเราย้อนกลับมาเจอเรื่องเดิมๆอย่างหนีไม่พ้น เราอาจจะต้องหัวเราะ เเละร้องไห้ไปอีกซักกี่ครั้ง...ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะทุกขณะที่ผ่านไป เรากำลังได้บทเรียนเพิ่มขึ้นมา เเละจงทำความรู้จัก กับความรู้สึกตัวเองให้มากขึ้น ให้ตัวเองได้ลองทำ... แล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ................... ชอบบทความอันนี้มากๆ เอามาให้อ่านคะ เป้นกำลังใจนะคะ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี   โดย: This road is mine 28 มิถุนายน 2550 9:11:43 น.

การเดินทางคงยังไม่สิ้นสุดง่ายๆ ไม่ว่าจะสุขหรือเศร้า มีคนเดินด้วยหรือไม่ สุดท้ายเราทุกคนก็ต้องเดินลำพัง... ปล. ผมทรงใหม่ของคุณ เราก็เคยคิดจะตัด 55 แต่ช่างบอกว่า "ถ้าอกหัก พี่แนะนำ อย่าเพิ่งตัดนะน้อง คิดดีๆ ก่อน" เลยเดินออกจากร้าน   โดย: แพนด้ามหาภัย 28 มิถุนายน 2550 9:42:28 น.

เปนไรมากป่าวววว เห็นตื่นเช้า ตอนแรกนึกว่าไม่ได้นอนเสียอีก โดดงานไปกินกาแฟแถวท่าเตียนกันเหอะ เป็นห่วงนะคะ   โดย: มะแต้มมะตูม 28 มิถุนายน 2550 15:22:49 น.

มันอ้างว้างและเงียบเหงาเกินไปที่จะเดินคนเดียว ประโยคอันแสนเศร้า ไม่สิ, ไม่เศร้า เราชิน !   โดย: ดาริกามณี 28 มิถุนายน 2550 15:54:10 น.

ผมรู้คับ...ว่ากำลังใจเป็นสิ่งที่ดี...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...ความมุ่งมั่นตั้งใจของตัวเอง..เป็นสิ่งที่ดีกว่าคับ...และผมก็เชื่อว่าคุณมีสิ่งนั้นอยู่...ในตัว... ขอให้มันผ่านไปเร็วๆนะค้าบ...ผมเอาใจช่วยแล้วกัน... ลป...ขอบคุณที่แวะไปส่งกำลังใจให้ผมเหมือนกันคับ   โดย: Kurt Narris 28 มิถุนายน 2550 21:03:41 น.

ปัญหา...มันยังอยู่ที่เดิม แต่ ใจ...มันได้ย้ายที่ไปแล้ว แวะดื่ม สะเมิ๊นน้อฟ ซ๊ากพอกรึ่มๆ   โดย: ฟ้าคงสร่างเมา...ตาสลึมสะลือ (ฟ้าคงสั่งมา ) 3 กรกฎาคม 2550 11:08:38 น.

เง้อ หน้าฝนคนเฮิร์ทๆเยอะเหลือเกิน บางทีเดินคนเดียวก็ไม่ได้เงียบเหงา อ้างว้าง น่ากลัวขนาดนั้นหรอกคับ มีผู้ร่วมทางมากมายก็ลำบากได้เหมือนกัน(จริงๆ ลำบากใจมากๆ) ยังไงก็ตาม จะคอยเอาใจช่วยครับ นี่ผมก็เพิ่งจะเริ่มหายดีนะเนี่ย หลังจากป่วยทรุดโทรมมา 3 วันเต็มๆแล้ว   โดย: UnEdiTED 4 กรกฎาคม 2550 14:20:30 น.

ถ้าเดินคนเดียวแล้วมีความสุข ก็ไม่ต้องไปกลัวอะไร เดินกับอีกคนแค่ทำให้มีความสุขมากขึ้นกว่าเดินคนเดียวแค่นั้นเอง   โดย: pecochan 4 กรกฎาคม 2550 23:51:43 น.

ตามมาจากบล๊อกตัวเองค่ะ ชอบเพลงนี้ด้วยเหมือนกัน ปัญหาที่พบเจอ ยังไงก็ขอให้ข้ามผ่านไปได้ด้วยดี เชื่อว่าถ้าพยายามทำทุกอย่าง อย่างเต็มที่และเต็มกำลัง ผลที่ตามมาย่อมสดใสเสมอ ชอบเรื่องต่างๆที่เขียน ยังไงจะแวะมาอ่านบ่อยๆนะคะ   โดย: Always On Vacation 7 กรกฎาคม 2550 20:26:05 น.

ดีขึ้นสักนิดมั๊ยคับ   โดย: Kurt Narris 9 กรกฎาคม 2550 10:01:45 น.

เข้ามาเเวะฟังเพลงคะ จขบ.เป็นไงเเล้วมั่งนะตอนนี้ เป็นห่วงคะ สู้ๆนะ   โดย: This road is mine 10 กรกฎาคม 2550 21:16:52 น.

เป็นอย่างไรบ้างคะ เดินไปถึงไหนแล้วหนอ เจ้าของบล็อก   โดย: แพนด้ามหาภัย 11 กรกฎาคม 2550 21:36:23 น.

บอกไม่ถูก ไม่รู้จะพูดยังงัย เพราะอารมณ์เดียวกันตอนนี้ เพียงแต่ ตอนนี้ไม่อยากทำอะไร จุดมุ่งหมายยังมองไม่เห็น รู้แค่ว่าสับสน ....   โดย: Mix Love 14 กรกฎาคม 2550 16:55:39 น.

เราก็ชอบตัดผม ..เวลาปวดกระบาล มันให้ความรู้สึกโล่งๆดี แล้วก็ชอบเดินเหมือนกัน เดินผ่านมา.. เลยอยากยิ้มทักทาย ให้คนชอบเดินเหมือนกัน .ซัก...แอะนึง..   โดย: ซซ 15 กรกฎาคม 2550 11:28:45 น.

เพลงเพราะมากเลยค่ะ แอบ add ไว้ใน playlist แล้วล่ะ   โดย: MaRiMeKKo 15 กรกฎาคม 2550 18:43:46 น.

หวัดดีตอนเช้า สู้สู้ น๊า   โดย: Mix Love 16 กรกฎาคม 2550 8:30:41 น.

เป็นกะลังใจให้นะคะ สู้เค๊า..ทาเคชิ !   โดย: renton_renton 17 กรกฎาคม 2550 21:02:21 น.

สวัสดีคะ เเวะมาเยี่ยมก่อนเข้านอน นอนดึกจังนะคะ   โดย: This road is mine 20 กรกฎาคม 2550 2:57:58 น.

ชอบเพลงนี้ค่ะ ต้องเข้ามาฟังเกือบทุกวันตั้งแต่ได้อ่านblogนี้   โดย: lamerdejoy IP: 58.10.231.44 12 ธันวาคม 2550 18:40:43 น.