Group Blog
 
<<
สิงหาคม 2550
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
 
16 สิงหาคม 2550
 
All Blogs
 

We're All In A Dance

ดึกสงัดของคืนวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมตื่นขึ้นจากการหลับไหลนานกว่ายี่สิบชั่วโมง นับเป็นการนอนที่ยาวนาน

การตื่นในยามค่ำคืน โดยที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ก่อให้เกิดความกลัวนิดๆ นาฬิกาและโทรศัพท์มือถือเป็นสิ่งแรกที่ผมเรียกหา เพื่อตรวจดูความเป็นปัจจุบันของเวลาที่ตื่น

อีกไม่กี่นาทีก็จะเข้าสู่วันอาทิตย์เสียแล้ว

ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วคว้าสิ่งของจำเป็นในถุงผ้าเล็กๆ ที่มักถือติดตัวเป็นประจำ ซึ่งในนั้นจะมีเงินสด บัตรต่างๆ กล่องบุหรี่ โทรศัพท์มือถือ เครื่องเล่นเพลง ฯลฯ มุ่งหน้าไปยังฟู้ดแลนด์ที่ใกล้ที่สุด เพราะตอนนี้เท่ากับว่าหนึ่งวันที่ผ่านมา ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่น้อย

แต่เพียงก้าวแรกที่ออกจากบ้าน ผมก็รู้สึกว่าคิดผิด

กรุงเทพฯ ดูเหงาเกินไป เหงาอย่างไม่เคยรู้สึก อาจเป็นเพราะนี่เป็นช่วงวันหยุดยาวของเดือน ทำให้รถราทั้งหลายมุ่งหน้าสู่ต่างจังหวัดตเพื่อพักผ่อน หรือบางทีอาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ไม่นาน ฝนห่าใหญ่เพิ่งเดินทางผ่านไป

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามผมรู้สึกเหงาและเศร้าไปไม่แพ้ความอึมครึม เศร้าซึมของกรุงเทพฯ

หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อย รอบกายมีคนขวักไขว่พอสมควร แต่ภายในบรรยากาศวุ่นวานของฟู้ดแลนด์นั้นกลับมีความเหงาที่ซ่อนอยู่ตัว พร้อมที่กระโดดเกาะความรู้สึกของคุณได้ทุกเมื่อ และมันคงรู้ดีว่าผมดูท่าทางจะเป็นเหยื่ออันโอชะของมัน มันถึงได้แล่นปรี่เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

ผมร้องไห้

ไม่รู้สิ...มันไม่มีสาเหตุ รู้เพียงแค่ว่ามันเหงาและเศร้าอย่างประหลาด อาจเป็นเพราะถนนที่ว่างเปล่า อากาศที่อึมครึม ท้องฟ้าที่ซึมเศร้า หรือกรุงเทพฯ ที่เงียบเหงากว่าที่เคย

"เมื่อเราตื่นตัวกับสภาวะรอบตัว การไปมีสัมพันธภาพกับมัน ราคาหนึ่งที่เราต้องจ่ายคือความเจ็บปวด" โรงเรียนที่เงียบที่สุดในโลก เล่มหนึ่ง หน้า35

นั่นสินะบางทีความเหงาคือราคาที่ต้องจ่ายสำหรับคนเมืองที่ไร้รากอย่างผม

ในหนังสือ 'ห้องเรียนที่เงียบที่สุดในโลก' ของฟ้า พูลวรลักษณ์ ห้องเรียนที่เงียบเหงา เปรียบเสมือนโลกอันกว้างใหญ่เราต้องเรียนรู้ เรียนรู้ที่จะนั่งอยู่เงียบๆ กับตัวเอง และถ้าโชคดีในวันหนึ่งอาจจะมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดินเข้าเมาเพื่อแบ่งปัน เรียนรู้ร่วมกัน ทั้งความคิด ความรู้สึก แม้กระทั่งอารมณ์--ที่เรียกกว่ารัก

คงเหมือนในเพลง 'We're All In The Dance' จากภาพยนตร์เรื่อง Paris, Je' T'aime โลกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับฟลอร์เต้นรำ ที่เราต่างเป็นตัวละครตัวหนึ่งในโลกนี้ ในการโชว์ครั้งนี้ และในฟลอร์เต้นรำอันนี้

"Night and Day
The music plays on
We are all part of the show
While we can hold on to someone
I’ll think the light won’t let us go (?)"


ภายใต้เสียงเพลงอันเงียบเหงาเพลงนี้

ชีวิตของเรากำลังโลดแล่นไปกับเส้นสายของเมโลดี้

"Life's A Dance We’ll all have to do
Why does the music require?
People are moving together
Close as the flames in the fire"


บนโลกใบนี้ บนฟลอร์เต้นรำนี้ ความรักก็คงเหมือนกับการเต้นรำ ที่เราต่างขยับเขยื้อนร่างกายและหัวใจไปตามแรงเหวี่ยงของเสียงดนตรี จากมุมที่ไกลที่สุดของฟลอร์เต้นรำเข้าใกล้สู่ใจกลางของมัน ก้าวเข้ามาเพื่อค้นหาคู่เต้นรำที่เหมาะสม ใครคนนั้นอาจกำลังยืนเต้นรำอยู่เดียวดาย ที่มุมใดมุมหนึ่ง หรืออาจจะเป็นคู่เต้นที่พลัดหลงมาจากใครอีกคน

บางเพลงคู่นี้อาจเต้นได้ดีและสวยงามเหลือเกิน แต่เมื่อเพลงนั้นจบลง ทั้งคู่ต่างต้องแยกย้ายเพื่อหาคู่เต้นรำใหม่--บางทีคนเราอาจจะเหมาะสมกันเพียงจังหวะเดียวของชีวิต หนึ่งบทเพลงบนฟลอร์เต้นรำนั้น

แล้วเราก็จะขยับเขยื้อนไปตามเสียงเพลงอีกครั้ง และอีกครั้ง... มองหาคู่เต้นใหม่ที่เหมาะสมอีกทีหนึ่ง ชีวิตก็คงเป็นเช่นนี้ ความรักก็เช่นเดียวกัน

"We all go round and round
Partners are lost and found
Looking for one more chance
All I know is we’re all in a dance"


สำหรับผม คงเป็นคนที่ยืนอยู่รอบฟลอร์เต้นรำคนหนึ่ง ของการเต้นอย่างสวยงามและหวามไหวของอีกหลายคู่ การแตกแยกและลาจากของอีกหายคู่ ที่บางคู่เพียงแค่จังหวะแรกของเพลงก็พร้อมที่จะเอ่ยคำลา ในเมื่อสองเท้านั้นไม่สามารถก้าวนำและตามในทิศทางเดียวกัน จังหวะเดียวกัน

บางคู่อาจเดินทางร่วมกันไปกับเสียงเพลงนั้นจนจบ...
และบางคู่เขาก็เกิดมาเพื่อเต้นรำด้วยกันไปจนถึงเพลงสุดท้ายของชีวิต


เสียงเพลงจบลง ผมยังพบว่าตัวเองยังยืนอยู่ที่เดิม และถึงแม้เพลงใหม่ที่ดังระเรื่อยขึ้นมาจะเป็นเพลงโปรด เพลงที่ผมชอบที่สุดในชีวิต ผมยังคงพบว่าผมยังยืนเต้นรำ...อย่างเดียวดาย

เราต่างยืนเต้นรำอย่างเดียวดาย และรอคอยใครสักคนเดินมาจากอีกฟากหนึ่ง มุมหนึ่งของฟลอร์เต้นรำ เพื่อที่จะกระซิบข้างๆ หูว่า

"เต้นรำกันไหม"




 

Create Date : 16 สิงหาคม 2550
21 comments
Last Update : 16 สิงหาคม 2550 3:51:53 น.
Counter : 633 Pageviews.

 

เต้นรำไม่เป็นอะ

เลยไม่ได้ชวนใครเต้นซ๊ากกที

มีแต่นั่งดูคนอื่นเค้าเต้น ..

 

โดย: ซซ 16 สิงหาคม 2550 6:20:58 น.  

 

เต้นรำไม่เป็นเหมือนกัน อดเลย

 

โดย: <- RYUKENDEN -> 16 สิงหาคม 2550 7:42:10 น.  

 

บางทีคุณอาจไม่ได้เหงาก็ได้นะคะ
คุณ "บิ้ว" ตัวเองให้เหงา ต่างหาก

 

โดย: grappa 16 สิงหาคม 2550 8:50:01 น.  

 

เคยไปนั่งกินข้าวที่ฟูดแลนด์ลาดพร้าวตอนตีสี่

รู้สึกบรรยากาศแปลกๆ ไม่คุ้น

เพราะปกติที่นี่คนเยอะจนแทบขี่คอกันกิน

(เราชอบชุดอาหารเช้า แต่เมนูอื่น-คิดว่าเฉยๆ ไม่ได้พิเศษอะไร)


ป.ล. ชอบเต้นรำค่ะ แม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าจังหวะ

 

โดย: แพนด้ามหาภัย 16 สิงหาคม 2550 11:17:55 น.  

 

อย่าปล่อยให้ตัวเองเหงาบ่อยๆ

พี่เต้นรำไม่ได้เอาเป็นยึกยือๆเป็นเพื่อนได้ปะ

 

โดย: ฟ้าคงสั่งมา 16 สิงหาคม 2550 16:29:08 น.  

 

เพลงนี้เคยได้ยินเเต่เวอร์ชั่นภาษาฝรั่งเศส เราฟังไม่ยอมลุกออกจากโรงเลย จนกว่าเครดิตจะขึ้นครบ จนกว่าเพลงจะจบ

ชอบเวอร์ชั่นภาษาฝั่งเศสมากกว่าอะ


เรื่องเปรียบความรักกับเต้นรำน่ะหรือ เราคิดว่ามันก็เปรียบได้นะ เเต่ถ้าให้ทั้งชีวิตเราเอาเเต่เต้นรำ มันก็เหนื่อยได้นะ บางทีมันก็เบื่อ บางทีมันก็เมื่อยเท้า

จนบางทีเราก็ต้องเเอบไปนั่งพัก หรือทานข้าว หรือไปเข้าห้องน้ำ

เต้นรำมันต้องอาศัยการเรียนรู้ การฝึกฝน คนที่เต้นเป้นเท่านั้น ถึงจะเต้นได้ เเต่คนที่เต้นเป้น กับเต้นสวยงดงามก็ไม่เหมือนกันอีกล่ะ

เคยรู้สึกเหมือนกันนะ วันนึงที่เราไปเรียนลีลาศ (โขโบกๆๆๆ) เรายืนอยู่บนฟลอร์เเละลองเต้นคนเดียว จังหวะวอลท์ด้วย เพลงเพราะมากมาย.. เเต่เราเต้นคนเดียว ...มันรู้สึกเหงาพิลึกเลยล่ะ

การเต้นรำมันต้องมีคู่ ชีวิตเรามันก็ต้องมีคู่ เพียงเเต่ว่ายังหาคู่ที่เต้นเหมาะกับเรายังไม่ได้เท่านั่นเองเเหละ

Shall we dance?

 

โดย: This road is mine 16 สิงหาคม 2550 20:44:14 น.  

 

อ้อ อีกอย่าง เมื่อเราเอ่ยถามใครว่าขอเต้นรำด้วยเเล้ว
มันไม่ได้หมายถึงว่า เรากับเขาจะเต้นด้วยกันได้กลมกลืนเป้นหนึ่งเดียวกันสักหน่อย

อย่าคิดมาก โลกนี้มีอะไรสนุกกว่าเต้นรำตั้งเยอะ

 

โดย: This road is mine 16 สิงหาคม 2550 20:53:37 น.  

 

รู้มั๊ยว่าเจ้าของนิตยสารเล่มที่จขบ. ทำ (แต่เราลาออกมาแล้ว) เคยบอกว่าเรื่องที่คุณฟ้าเขียนนั้นอ่านไม่รู้เรื่องและไร้สาระ จนเกือบจะถูกถอดออกจากเล่ม โชคดีนะที่บอกอไม่เห็นด้วย ไม่อย่างนั้นเราคงอดทำภาพประกอบ อิ อิ

ปล. พี่คงคิดถึงเธอไม่ทางใดก็ทางหนึ่งล่ะ ภาพประกอบเล่มล่าสุดถึงได้ออกมาอย่างนั้น กร๊ากๆๆ

 

โดย: มะแต้มมะตูม 17 สิงหาคม 2550 13:27:54 น.  

 

แบบนี้ต้องไป เธค นะ จะได้มีคนเต้นด้วย เยอะ ๆ

 

โดย: pecochan 17 สิงหาคม 2550 21:56:32 น.  

 

ผมก้เต้นไม่ค่อยเก่ง
ขออยู่ข้างๆเวทีเป็นกะลังใจให้แล้วกัน...นะคับ

 

โดย: Kurt Narris 17 สิงหาคม 2550 21:56:53 น.  

 

พรุ่งนี้ อย่าลืมไปโหวตรับ หรือ ไม่รับ
ร่างรัฐธรรมนูญ 50 นะคะ

ตัดสินใจด้วยตัวเอง
เพื่อให้ได้รัฐธรรมนูญอย่างที่เราถูกใจมากที่สุด
จะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลังค่ะ

 

โดย: โสดในซอย 18 สิงหาคม 2550 9:26:23 น.  

 

มาโค้ง เรา สิ

 

โดย: ดาริกามณี 18 สิงหาคม 2550 13:46:54 น.  

 

ไปดูคู่กรรมขอให้สนุก

แล้วอย่าลืมมาเล่าให้ฟังบ้างหนาจ๊ะ

 

โดย: แหม๋ว ณ.โอเซกิ :) (ฟ้าคงสั่งมา ) 22 สิงหาคม 2550 14:10:14 น.  

 

หนูขา...มาเล่าให้ฟังบ้างจิ

ทางเดินสะดวกหรือเปล่า

พี่จะไปดูวันที่2กันยาค่ะ

 

โดย: ฟ้าคงสั่งมา 24 สิงหาคม 2550 10:43:45 น.  

 

ความเหงาเป็นอารมณ์ปกติ...ของคนเรา
และก็เหงาได้ทุกครั้ง
เวลาที่เรารู้สึกว่า ...ฉันไม่มีใคร ..
ไม่มีใครที่ฉันนึกถึง
ไม่มีใครที่ฉันห่วงใย
ไม่มีใครที่ฉัน...
นอกจากตัวฉันเอง ...


ผู้คนรอบกายเราอาจจะมีมากมาย
แต่เราก็เหมือนอยู่คนเดียว
ในโลกใบเน่า ๆ ใบนี้ จริงมั้ย

 

โดย: ArmSLavesArxZ 24 สิงหาคม 2550 22:15:02 น.  

 

แวะมาดู ไม่เจอตั้งนานนะ ^^
สบายใจดีนะพี่

 

โดย: ArmSLavesArxZ 24 สิงหาคม 2550 23:26:56 น.  

 

โอย เพลงเพราะน่าเต้นรำมากมาย
อันนี้ล๊อกอินใหม่ผมนะ ไม่มี UnEdiTED แล้วเด้อ

 

โดย: Unravel 27 สิงหาคม 2550 23:48:22 น.  

 

อ่านวิจารณ์หนังเล่มล่าสุดแล้วจิ๊ดๆ ในหัวใจ
แมกกี้ จิลเลนฮาลอ่ะ ศัตรูหัวใจอันดับต้นๆ ของพี่เลย
ชิ ชิ แย่งปีเตอร์ ซาร์สการ์ดไปเฉย

 

โดย: มะแต้มมะตูม 1 กันยายน 2550 13:27:55 น.  

 

ไม่อัพบล๊อกแล้วเหรอ

 

โดย: ซซ 5 กันยายน 2550 0:04:30 น.  

 

เข้าใจอารมณ์ความเหงาที่คุณเผชิญ เพราะตัวเองก็กำลังเป็นอยู่เช่นเดียวกัน

เมื่อไม่กี่วันมานี้ ก็เพิ่งเดินไป ร้องไห้ไป ฝนตก บรรยากาศเหงาๆ นั่งฟังเพลงเหงาๆอยู่บ้านคนเดียว น้ำตามันก็ไหลได้เหมือนกัน

ลองหากิจกรรมนอกบ้านทำเยอะๆดีมั้ยคะ มันช่วยให้หายเหงาได้จริงๆนะ

การเต้นรำ...เอางี้ดีมั้ย ถ้าเต้นคนเดียว ก็อย่าเต้นแบบเหงาๆ ซังกะตาย เต้นให้ดูมีชีวิตชีวา พอมีคนเห็นว่าเราเต้นดี ดูสนุกสนาน เดี๋ยวเค้าก็เข้ามาขอเราเต้นด้วยเองล่ะค่ะ

หรือไม่เราก็ไปขอคนอื่นเต้นด้วยเลย จะเป็นไรไป...บางทีการรอคอยแต่เพียงอย่างเดียวก็ไม่เกิดผล เราอาจจะต้องรอจนชั่วชีวิตเลยก็เป็นได้ ลองเปลี่ยนเป็นคนเริ่มบ้างดีมั้ยคะ เผือจะได้มีคู่เต้นที่ทำให้เราไม่รู้สึกเดียวดายอีกต่อไป

 

โดย: Always On Vacation 11 กันยายน 2550 18:05:30 น.  

 

จากข้อความบางตอนที่บอกว่า บางครั้งคนเราก็เข้ากันได้แค่จังหวะเดียว !!!!! อ่านแล้วก็น่าคิดนะ (มันอาจจะจิง) ดังนั้นเราก็ต้องพยายามต่อไปเพื่อหาคนที่เข้ากับเราได้หลายจังหวะ

 

โดย: Auradee IP: 58.136.112.212 5 พฤศจิกายน 2550 9:34:37 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


แอบชอบ คห. ข้างล่าง
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ผู้ชายที่ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจัย 5 อย่าง หนัง เพลง หนังสือ กาแฟ และบุหรี่
Friends' blogs
[Add แอบชอบ คห. ข้างล่าง's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.