ไม่มีวันดับสูญ
25 มีนาคม 2560
หนังสือเล่มที่ผมอ่านในวันนี้เป็นหนังสือแปลที่ท่านเห็นชื่อเรื่องแล้วอาจจะสงสัย โดยเรื่องนี้มีชื่อว่า UNBROKEN เขียนโดย Laura Hillenbrand โดยได้รับการแปลเป็นภาษาไทยในชื่อเรื่องว่า ไม่มีวันดับสูญ แปลโดยคุณนพดล เวชสวัสดิ์ หนังสือเล่มนี้ผมยอมรับว่ามีความพิเศษหลายประการ
โดยความพิเศษประการแรกก็คือ ผมหยิบหนังสือเรื่อง ไม่มีวันดับสูญ มาจากชั้นหนังสือหมวดสงครามโลกครั้งที่ 2 จากห้องสมุด TKpark ตัวหนังสือเองบอกว่าเล่มนี้อยู่ในหมวด สารคดีชีวะประวัติ เป็นเรื่องราวของชายชาวอเมริกันคนหนึ่งที่มีชื่อว่า หลุยส์ แชมเปอรินี หรือเรียกสั้นๆ ว่า ลูอี้ ผู้ซึ่งผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชน ซึ่งล้วนแต่เป็นประสบการณ์เฉพาะที่คนรุ่นหลังอย่างพวกเราไม่มีทางสัมผัสได้แน่ ตัวลูอี้ในวัยเยาว์เป็นเด็กทะโมนที่เปี่ยมด้วยพลังแห่งการทำลายล้าง ตัวเขาเป็นเด็กเหลือขอในเมืองทอร์แรนซ์ (ในรัฐแคลิฟอร์เนีย) แต่ด้วยพี่ชายแท้ๆ ที่รักน้องชายอย่างสุดชีวิต ตัวพี่ชายมองเห็นพลังวิเศษที่ลูอี้มี สิ่งนั้นคือเขามีท่อนขาอันทรงพลังเหมาะสำหรับการวิ่ง พี่ชายจึงช่วยขัดเกลาและฝึกฝนด้านการวิ่งอย่างเข้มข้นในแก่เขา จนกระทั่งตัวลูอี้ได้รับการคัดเลือกเป็นตัวแทนของประเทศสหรัฐอเมริกา เข้าแข่งขันกีฬาโอลิมปิกในปี ค.ศ. 1936 ที่ประเทศเยอรมนี ในการแข่งขันวิ่งระยะไกล 5,000 เมตร
หลังจากนั้นไม่นานสงครามโลกครั้งที่ 2 อุบัติขึ้น ในปี ค.ศ. 1940 ลูอี้เข้ารับราชการทหารในกองทัพอากาศของอเมริกา เขาต้องไปประจำการอยู่ในสมรภูมิรบทางภาคพื้นแปซิฟิก โดยเป็นนายทหารทิ้งระเบิดประจำเครื่องบิน B24 และแล้วโชคชะตาของลูอี้ก็ต้องพลิกผันเมื่อเครื่องบินของเขาตก ตัวเขาไม่ตายแต่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในแพยางชูชีพนานถึง 47 วัน ขาดทั้งน้ำจืดและอาหาร แล้วก็เหมือนว่าโชคชะตาซ้ำเติมมากขึ้นไปอีก เมื่อแพยางของเขาลอยเข้าไปยังฝั่งที่ทหารญี่ปุ่นยึดครองอยู่ ลูอี้ต้องตกเป็นเชลยศึกอยู่ในค่ายของทหารญี่ปุ่นนานกว่า 2 ปี ซึ่งในช่วงเวลาที่เขาตกเป็นเชลยนี้เองที่สร้างความทรมานในแก่เขามาก หลายครั้งหลายคราที่เขารอดจากการลงทัณฑ์มาได้แต่ก็อยู่ในสภาพปางตาย กว่าที่สงครามโลกครั้งที่ 2 จะจบลง พิษร้ายจากสงครามได้กัดกินและแฝงกายคงอยู่ในจิตใจของเขาเป็นเวลานานมาก ตัวเขาเป็นหนึ่งในผู้ป่วยด้วยโรคสงครามที่เชลยศึกในแปซิฟิกทุกคนเป็น
ที่เล่ามาทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง เป็นชีวิตจริงของชายคนที่ชาวอเมริกันรู้กันในนามว่า ลูอี้ แชมเปอรินี ชีวิตที่ผ่านเรื่องราวมาอย่างโชกโชน ชีวิตที่ไม่น่ารอดมาได้ ผมยอมรับว่าในระหว่างอ่านตอนที่ลูอี้ตกเป็นเชลยศึกของญี่ปุ่นนั้น ผมทั้งเอาใจช่วยและกล่าวภาวนาขอให้ลูอี้รอดให้ได้ ทั้งๆ ที่เคยรู้มาก่อนว่าทหารญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งที่ 2 นั้นโหดร้ายกับเชลยศึกอยู่แล้ว แต่เมื่อได้มาอ่านเรื่องราวจากผู้ที่เคยเป็นเชลยศึกเองแล้ว ผมรู้สึกหดหู่มากขึ้นไปอีก รายละเอียดของการทรมานโดยทหารญี่ปุ่นที่ในเรื่องใช้คำว่า ทัณฑ์ทรมาน นั้น ผมอ่านแล้วรู้สึกสยดสยองจนไม่คิดว่าจะมีมนุษย์หน้าไหนใช้วิธีการทรมานนักโทษแบบนี้ได้
แต่ก็ต้องยอมรับว่าสงครามโลกครั้งที่ 2 จบลงไปนานกว่า 70 ปีแล้ว เรื่องราวพวกนี้อาจจะลบลืมไปจากความทรงจำของคนทั่วไปแล้วก็ได้ แต่ผมเชื่อว่า นักโทษสงครามแปซิฟิกทุกคนคงลืมมันไม่ลง เหมือนกับที่ลูอี้ไม่เคยลืมมันเลย สงครามไม่เคยดับสูญไปจากความทรงจำเขาเลย
... ในยามที่ลูอี้พูดถึงสงคราม คนฟังสดับได้ว่ามีบางอย่างขยับตัวแกรกกรากเบื้องหลังดวงตาคู่นั้น อารมณ์เดือดพล่านยังคุกกรุ่นในพื้นที่แคบ ลูอี้ไม่ได้พูดด้วยความแค้นเคืองหรือปวดร้าวทรมาน แต่เป็นความเลือนลอย บางคราลูอี้จะนิ่งค้าง เหม่อลอย เค้าหน้าอมทุกข์ ดูคล้ายกับว่า ลูอี้โดนทุบเต็มแรง เขาพยายามสะบัดสลัดให้หลุด
ลูอี้ดิ้นร้นทุกข์ทรมานมากกว่าที่ใครจะหยั่งรู้ได้ เขาเริ่มมีอาการประสาทหลอน ทุกคราวที่ได้รับคำเชิญให้ยืนหน้าฝูงผู้คนและลำดับเรื่องราวความหฤโหดที่เขาพานพบ ท้องไส้ของเขาจะปวดมวน ขมวดเป็นก้อนแข็ง ทุกคืนในความฝัน ปีศาจตนนั้นก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง ปักหลักอยู่ที่นั้น ใบหน้าของผู้คุมชาวญี่ปุ่นแสยะยิ้ม แผดเสียงตะโกน ... คนต่อไป! คนต่อไป! คนต่อไป! (จากหน้า 459)
ความพิเศษของหนังสือเรื่อง ไม่มีวันดับสูญ อีกประการหนึ่งก็คือ เล่มนี้ผู้หญิงเป็นคนเขียน ถือว่าเป็นสารคดีชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ถูกเรียบเรียงโดยผู้หญิงที่ชื่อว่า Laura Hillenbrand ในบทส่งท้ายเธอบอกว่าใช้เวลานานถึง 7 ปี ในการเขียนเล่มนี้ มีผู้ให้สัมภาษณ์หลายคนที่มีชื่ออยู่ในเล่มนี้ตายไปก่อนที่จะทันได้อ่านหนังสือเล่มนี้ ข้อมูลและเอกสารเกี่ยวกับสงครามโลกครั้งที่ 2 จำนวนมหาศาลที่ผู้เขียนหามาได้นั้น ผมคิดว่าเธอ(ผู้เขียน)คงรู้จักสงครามในครั้งที่ 2 เป็นอย่างดี ราวกับว่าเธอได้ไปร่วมรบเอง เสมือนกับว่าเธอได้ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่ลูอี้ไปตลอด ซึ่งงานเขียนที่มีความทุ่มเทอย่างมากนี้หาอ่านได้ไม่ง่ายนัก ดังนั้นหนังสือเล่มนี้ควรค่าแก่การอ่านเป็นอย่างมาก
ส่วนความพิเศษประการสุดท้ายที่ผมจะพูดถึงก็คือ ชื่อผู้แปลเป็นภาษาไทย คุณนพดล เวชสวัสดิ์ ผมยอมรับว่าหยิบหนังสือเล่มนี้ออกมาจากชั้นวางก็เพราะชื่อของคนแปลชื่อนี้เอง ผมเคยอ่านผลงานที่คุณนพดล เวชสวัสดิ์แปลงานเขียนของมูราคามิแล้วผมชอบมาก ซึ่งผมก็ไม่ผิดหวังเลย ในเล่มนี้ภาษาที่ใช้งดงามมาก ทั้งๆ ที่เรื่องมันเศร้าและรันทดสุดขีด ผู้แปลถ่ายทอดภาษาออกมาได้ซึ้งและกินใจผู้อ่านอย่างผมมากเลย ผมจึงรู้สึกประทับใจหนังสือเล่มนี้ ด้วยเนื้อหาที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ผนวกกับฝีมือการแปลที่ยอดเยี่ยม ทำให้หนังสือที่มีความหนาเกิน 500 หน้าเล่มนี้สะกดผมอยู่หมัด ผมใช้เวลาอยู่กับความรันทดระหว่างอ่านเล่มนี้ 3 วัน แต่หลังจากที่ผมอ่านหน้าสุดท้ายจบลงแล้ว ผมรู้สึกว่ามีแสงสว่างจ้าเกิดขึ้นในใจของผมทันที
อยากให้ท่านลองหาหนังสือเรื่อง ไม่มีวันดับสูญ เล่มนี้มาอ่านกันดู เป็นสารคดีชีวประวัติของคนที่น่าทึ่งที่สุดคนหนึ่งเลย สำหรับเล่มที่อยู่ในมือของผมนี้ เป็นฉบับพิมพ์ครั้งที่ 1 ตุลาคม 2557 โดยสำนักพิมพ์เอิร์นเนส พับลิชชิ่ง ด้วยความหนา 552 หน้า ราคาปก 450 บาท ท่านใดสนใจก็ลองหามาอ่านดูนะครับ
ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการอ่านหนังสือครับ
Create Date : 25 มีนาคม 2560 |
|
43 comments |
Last Update : 26 มีนาคม 2560 13:30:05 น. |
Counter : 3848 Pageviews. |
|
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณบาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน, คุณอุ้มสี, คุณคนผ่านทางมาเจอ, คุณเรียวรุ้ง, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณtoor36, คุณInsignia_Museum, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณหอมกร, คุณกะว่าก๋า, คุณสองแผ่นดิน, คุณClose To Heaven, คุณSweet_pills, คุณmambymam, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณThe Kop Civil, คุณเนินน้ำ, คุณtuk-tuk@korat, คุณชีริว, คุณhaiku, คุณfor a long time, คุณnewyorknurse, คุณJim-793009, คุณเจ้าการะเกด, คุณmariabamboo, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณRinsa Yoyolive, คุณผีเสื้อยิปซี |
| |
โดย: อุ้มสี 25 มีนาคม 2560 9:16:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณต่อ (toor36 ) 25 มีนาคม 2560 22:41:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: หอมกร 26 มีนาคม 2560 20:40:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 28 มีนาคม 2560 12:46:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: mambymam 28 มีนาคม 2560 13:35:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: เนินน้ำ 28 มีนาคม 2560 15:18:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: ชีริว 28 มีนาคม 2560 22:35:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) 2 พฤษภาคม 2560 22:35:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) 3 พฤษภาคม 2560 19:06:10 น. |
|
|
|
|
|