แนะนำตัวกันอีกหน่อย

จากครั้งที่แล้วที่ได้กล่าวให้ฟังโดยรวมๆถึงตัวกระผมและพฤติกรรมที่ไม่เอาไหนอย่างคร่าวๆ (จิงๆมีอีกหลายอย่าง - -. ) คราวนี้ก็จะมาชี้แจงถึงเป้าหมายในการเขียนบลอคนี้ขึ้นมา
จากการที่ตัวกระผมล้มเหลวในความตั้งใจของตัวเองไปหนึ่งเรื่อง(อยากมีหลานให้ยายเลี้ยง) บางคนอาจไม่รู็สึกอะไรแต่สำหรับผมมันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก หลายอย่างเกิดขึ้นในระหว่างที่ผมจะเสียยายของผมไป ช่วงก่อนที่ยายของผมจะไม่สบายไม่รู้อะไรดลจิตดลใจผม ผมรู้สึกไม่อยากกินเนื้อพวกสัตว์ใหญ่อาจเป็นเพราะผมสำนึกในสิ่งต่างๆที่เคยได้ทำมีสติมากขึ้นสิ่งที่แวบเข้ามาในสมองอย่างแรกเลยคือผมสงสารเค้าครับผมก็เลยกินแต่อาหารทะเลกับพวกสัตว์น้ำทั่งหลาย พอผมได้รู้ว่ายายผมไม่สบาย ก็เลยเกิดความคิดอยากทำสิ่งดีๆทำกุศลกรรมดีๆเพื่อจะส่งผลให้ยายผมหาย ผมก็เลยกินมังสวิรัตนับแต่บัตินั้นเป็นต้นมา แต่ในที่สุดเราก็ทำได้แค่สิ่งที่เราเรียกว่าเราทำดีที่สุดแล้ว ผมก็เสียยายของผมไปยายที่เป็นที่รักคอยดูแลผมมาตั้งแต่เด็ก มันเป็นสิ่งที่เจ็บปวดมากที่เรารู้สึกว่าเรายังไม่ได้ทดแทนบุญคุณของท่านเลยคนที่ใกล้ชิดกับผมที่สุดได้จากผมไปแล้ว คนที่ผมสามารถเอาชีวิตเข้าแลกได้ยามใดที่เกิดเหตุร้ายขึ้น แต่เมื่อสิ่งที่จะมาพรากคนที่ผมรักไปจากผม ผมกับทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่นั่งสมเพสกับความต่ำต้อยของตัวตนของเรา ผมเจ็บปวดกับสิ่งนี้อยู่หลายปี นอนร้องไห้เมื่อคิดถึง ในที่สุดก็ต้องยอมรับมัน
ในตอนที่ผมบวชให้ยายนั้นก็เลยจำเป็นที่จะต้องกินอาหารตามปกติหลังจากกินมังมาได้ประมาณสองปีก็กินปกติสองปีแร้วร่างกายผมมันก็บอกว่าเห็นทีจะไม่ไหวแล้วหละกับพฤติกรรมแบบนี้ ผมเป็นคนสูบบุหรี่จัดครับ สูบมาตั้งแต่อายุ 12แต่ไม่ได้จริงจังก็ลองไปตามภาษาเด็ก มาจริงจังก็ตอนม.3 แล้วมาสูบจัดก็ตอนกลับมาจากเมืองนอก ช่วงพีคนี่อยู่ที่วันละสองซองถึงสามครับ กรองทิพ กรุงทอง ของโปรด บุหรี่นอกมันจืด
อาการที่ทำให้ต้องเลิกก็คือมันหายใจไม่เข้าครับ ไม่ใช่ไม่ออก คือตอนสูดเข้าไปเนี่ย มานรู้สึกว่ามันไม่เข้า มันไม่มีลมเข้าไปข้างในครับ ข้างในมันไม่โป่งขึ้นมา ก็เลยเป็นอันหันหลังให้กับบุหรี่ตั้งแต่บัตินั้นเป็นต้นมา ถึงขนาดรังเกียจกันเลยทีเดียว ทำให้ผมคิดได้ว่า การสูบบุหรี่เป็นความผิดในชีวิตผมสิ่งหนึ่ง ตอนที่ผมสูบผมสูงประมาณ 170 ครับ แล้วมันก็ไม่ค่อยสูงขึ้นอีกเลยตั้งแต่สูบ ถ้าผมไม่สูบผมคงสูงไม่ต่ำกว่า 180+ เป็นแน่ -. .- หลังจากเลิกบุหรี่ได้พักนึงอาการมานก็ยังไม่ดีเท่าไรครับ ผมต้องทนทรมาณ ตื่นขึ้นมานั่งพยายามหายใจตอนดึกๆอยู่แทบทุกคืน จนร่างกายผมมันบอกว่าไอ้อาหารที่กินอยู่เนี่ยมันไม่เหมาะกะแกหรอกผมเลยหันกลับไปกินมังสะวิรัตเหมือนเดิมครับ ในช่วงที่ผมกินมังสวิรัตก่อนยายผมเสียนั่นผมกินมื้อเดียวครับ ส่วนตอนที่ผมกลับมากินปกติผมกินวันละหลายมื้อมาก น้ำหนักขึ้นจาก 65 เป็น 90 กว่าๆครับ เหอเหอหมูดีๆนี่เอง แล้วพอกลับมากินมังสะอีก ก็กินเป็นมนุษขึ้นหน่อยครับสองสามมื้อโดยประมาณ น้ำหนักก็ลงมาอยู่ที่ 75 ครับ ส่วนอาการหายใจไม่เข้านั้นก็ดีขึ้นเป็นลำดับครับ ผมทนทรมานกับการหายใจไม่เข้าอยู่ประมาณสองปีครับ ระหว่างนั้นก็ดูแลตัวเองเรื่องอาหารและการออกกำลังกาย สองปีผ่านไปอาการก็ดีขึ้นแต่ไม่ร้อยเปอเซ็นครับ ถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ร้อยแต่ก็เก้าสิบกว่าแล้วหละ
เล่าให้ฟังมาซะนานก็เพื่อที่จะบอกว่าผมไม่อยากพลาดในการที่จะตอบแทนหรือจะเรียกว่าดูแลหรืออะไรก็ตามสำหรับผมคือการได้ทำสิ่งที่ดีๆให้กับคนที่เรารักซึ่งตอนนี้ผมเหลือ พ่อ กับ แม่ ครับ ก็เลยตั้งบลอคนี้ขึ้นมาเป็นที่ติดตามพฤติกรรมของตัวเองว่าวันใดที่จะพบกับความสำเร็จและสามารถดูแลและทำสิ่งที่ดีๆให้กับคนที่เรารักได้ ผมก็จะมาบอกเล่าถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นมาในชีวิตของผมที่ผ่านไปในแต่ละวัน ว่ามันนับหนึ่งไปได้ถึงไหนแล้วบ้าง
จากวันนี้ที่ผมยังนับหนึ่งไม่ถึงไหนก็ขอให้ทุกท่านติดตามกันดูละกันครับว่าวันไหนที่ผมจะนับหนึ่งได้ถึงฝันของผมสักที

Create Date : 17 ตุลาคม 2552		4 comments
Last Update : 17 ตุลาคม 2552 7:08:51 น.
Counter : 231 Pageviews.
Share Tweet