ทริปนี้ อยากจะรีวิวเฉพาะที่พัก แต่มันอยากเล่าตั้งแต่ก่อนเดินทางเลยค่ะ
เพราะมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น แบบที่ต้องจำกันไปอีกพักใหญ่ทีเดียว
งั้นหน้านี้ ขอเล่าช่วงเวลา นาทีระทึกใจก่อนนะคะ ก่อนที่จะไปอ่านรีวิวหน้าถัดไปน๊า

วาออกเดินทางด้วยรถทัวร์ของ บ.ลิกไนท์ค่ะ ซึ่งขึ้นรถราวๆ 19.00 น.
ตามปกติต้องไปถึงที่ตะกั่วป่า ประมาณ 6.00 น. ของวันถัดไป
แต่กลางทางเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันค่ะ ก็คือ ตลอดเวลาที่เดินทาง ฝนตกหนักมาก
และเส้นทางที่ใช้เป็นถนนแคบๆ วิ่งสวนกัน ในขณะที่หลับกันอย่างสบาย
อยู่ๆรถก็กระชากซ้ายแรงมากๆ 1 ครั้ง ของที่อยู่บนที่เก็บของเหนือศรีษะของทางด้านขวา
ก็หล่นลงมาทั้งแผง รู้สึกจะมีกระเป๋าใหญ่กว่ากระเป๋าโน๊ตบุ๊คหน่อยนึง
เหวี่ยงลงมาแถวๆหลังเราพอดี ดัง อั่ก!!

แล้วรถก็กระชากทางขวาแรงๆอีก 1 ครั้ง แล้วก็เอียงไปมาเหมือนรถทรงตัวไม่อยู่
นาทีนั้นคิดว่ารถกลิ้ง แน่นอน เพราะรถเหวี่ยง และเอียงมากค่ะ รถเป็นรถบัสชั้นเดียว แต่สูงมาก
แต่มีบันไดตรงกลางรถ และต้องเดินขึ้นมาข้างบน เหมือนรถ 2 ชั้น
ด้วยแรงเหวี่ยงและความเอียง ประกอบกับฝนตกหนัก กะว่าไม่รอดแล้วค่ะ
แต่อยู่ๆ รถก็หยุดนิ่ง พร้อมกับเสียงคนในรถอื้ออึงขึ้นมาพร้อมๆกัน

พอรู้สึกตัวว่าเราไม่เป็นอะไร รู้แต่โลกเอียงมากตอนนี้ ก็สำรวจรอบๆ
เห็นของ เห็นกระเป๋าอะไร อยู่บนหัว บนหลังเราเต็มไปหมด
ผ้าอะไรใครมาจากไหนไม่รู้ รองเท้าเราหายไปเลย ทั้งสองข้าง
หลายๆคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆๆๆ ส่งเสียงภาษาใต้กันใหญ่
ส่งเสียงบอกญาติพี่น้องว่าเกิดอุบัติเหตุ

สองข้างทางมืดสนิท มีเพียงเสียงฝนกระหน่ำลงบนหลังคา
และไฟจากห้องโดยสารเป็นบางดวงเท่านั้น
วายกนาฬิกาขึ้นดูเวลาประมาณตี 4 ครึ่ง โทรศัพท์มีสัญญาณ 1 ขีด
จากทั้งหมด 7 ขีด ซึ่งแปลว่า ถ้าโทรออก ต้องไม่มีสัญญาณ หรือคุยไม่รู้เรื่องแน่ๆ
ถ้าโทรหาพ่อแม่ เค้าก็คงจะเป็นห่วง ถ้าโทรหาทางรีสอร์ท ที่จะมารอรับ
เค้าก็อาจจะยังไม่ออกมาก็เป็นได้ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา

รถเอียงมากจนวารู้สึกว่า ไม่ปลอดภัยแน่ ถ้าในที่สุดมันล้มลงไปจริงๆ
เพราะด้านวาเอง อยู่ริมด้วย ทุกอย่างต้องลงมาทับเราแน่ๆ หลายๆคน
ก็เลยออกไปยืนโหนตรงกลาง เป็นการปลอบใจตัวเอง

สิ่งต่อมาที่นึกได้คือ ... อัพ Facebook ดีกว่า
นาทีคับขันของชีวิต ยังไม่รู้จะเป็นยังไง โทรหาใครไม่ได้ บอกให้โลกรู้ก็ยังดี อึดอัด
ซึ่งต่เน็ตอัพ Facebook ได้เฉยเลย status นั้นเป็นอันที่มีคนเมนท์เยอะที่สุด
ตั้งแต่เคยเล่น FB มาเลยทีเดียว ขอบคุณทุกๆคนที่เป็นห่วงนะคะ

แล้วก็มีบัสโฮสเตทขึ้นมาบอกว่า เดี๋ยวจะมีรถมายก ที่รถตกไหล่ทางแบบนี้
เพราะว่ามีต้นไม้ล้มขวางถนนอยู่ ก็เลยหักหลบ ให้เรามองไปข้างหลัง ก็จะเห็นต้นไม้อยู่จริงๆ
เค้าพยายามจะบอกว่า คนขับไมได้ประมาทหรือหลับในแน่ๆ
มีต้นไม้นะ พอเราชะโงกไปมอง ก็เห็นรถอีกหลายคัน ชลอตรงนี้ หลบต้นไม้กัน
แต่ที่ไม่เกิดอุบัติเหตุ เพราะว่าเค้าไม่ได้ขับเร็วเท่ารถเราน่ะสิ

และที่ต้องมีรถมายก ก็เพราะว่า ตอนนี้ รถเราตกลงไปในแอ่งน้ำข้างทาง
น้ำท่วมเปิดประตูออกไปไม่ได้ วาก็วิ่งไปดูที่ประตูทางลง ก็เห็นน้ำท่วมเข้ารถมาเลยจริงๆด้วย
ตอนแรกไม่กลัว ตอนนี้เริ่มกลัวซะงั้น เวลาผ่านไปราวๆ 1 ชม. ก็มีรถจะมาลากขึ้นค่ะ
ตอนนี้ด้วยความที่เอียงมาก เค้าเลยต้องให้ทุกคน ลงจากรถ ทางเดียวที่จะลงได้คือ
ต้องออกประตูฉุกเฉิน ด้านหลังสุด โอ้โห..ดราม่ามากค่ะ ต้องใช้บันไดมาต่อขา
ให้ลงไปกันเพราะด้านนึงเอียงมาก ด้านนึงก็เลยสูงมาก

แล้วฝนก็ตกรุนแรงมาก หนักขึ้นเรื่อยๆ เค้าห้ามเอาสัมภาระลงจากรถ ให้ทุกคนรีบลงมาด้านล่าง
มีน้องคนนึงหยิบถุงกระดาษลงไปเค้าก็ตะโกนบอกให้วางไว้ข้างบน
แต่วาแบกกล้องและโน๊ตบุ้คปีนลงบันไดมาด้วย แล้วบอกเค้าว่า ขอเอากล้องกับโน๊ตบุ้คลงเถอะค่ะ
ถ้ามันเสียหายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ทั้งรูป ทั้งงานอยู่ในนี้เต็มเลย ขอร้องเถอะ
ทุกคนเงียบกริบ แปลว่า ไม่มีคนรับผิดชอบแน่นอน และวาก็เอาลงมาได้ปกติ

ถ้ามีร่ม คงจะยืนถ่ายรูปตรงนั้น แต่ไม่มี ชาวบ้านแถวนั้นเริ่มตื่นออกมาดูเหตุการณ์
แล้วให้หลังคาที่พักพิงกับเราด้วย ต้องขอบคุณมากๆเลยค่ะ ไม่งั้นมีเปียก กล้องพัง โน๊ตบุ้คพังแน่ๆ

คนลงหมดแล้ว ก็ได้เวลาลากรถขึ้นจากแอ่งน้ำค่ะใช้เวลาลุ้นหลายนาทีเหมือนกัน
เพราะรถเอียงไปครึ่งคัน พอรถขึ้นมาได้ปลอดภัยดีก็ให้ทุกคนขึ้นรถได้ แต่กว่าจะได้ออกเดินทาง
ก็เห็นว่าต้องช่วยกันแงะดินเหนียวออกมาจาก ล้ออยู่อีกกว่า 20 นาที สงสัยที่มันไม่คว่ำลงไป
เพราะติดดินเหนียวๆนี่ลอคไว้แน่ๆเลย

ต้องขอขอบคุณเจ้าป่า เจ้าเขาที่นั่น ที่ทำให้เราทุกคนทั้งรถปลอดภัย
และขอบคุณทุกๆคนที่ช่วยเหลือและเป็นห่วงด้วยนะคะ ต้องยอมรับว่า กลัวและใจหายมากๆ
แต่ก็ไม่ได้โทษใคร แล้วก็ยังจะขึ้นรถทัวร์ต่อไปอยู่ดีค่ะ เพราะอุบัติเหตุเกิดได้ตลอดเวลา
อะไรจะเกิด ก็ต้องเกิดโน๊ะ  

Create Date : 22 ตุลาคม 2553
Last Update : 22 ตุลาคม 2553 1:30:26 น.		3 comments
Counter : 11614 Pageviews.
Share Tweet