,,ไกล,,

ไม่ว่าจะออกไปที่ไหนมาก็ตามแต่

แต่ทันทีที่ล้อรถหยุดหมุนอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน

หัวใจฉันจะเริ่มมีความสุข

กับการที่ได้ชะเง้อมองทะลุผ่านเข้าไปในบ้าน

แล้วเห็นภาพเหล่านี้

"พ่อ"  นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในบ้าน

"แม่"  ที่กำลังทำอะไรซักอย่างอยู่ไม่ไกลไปจากพ่อ

"น้อง" ที่นั่งจ้องจอคอมอยู่ในห้องที่เปิดไฟสว่าง

วันนี้ก็เช่นกัน

เป็นอีกวันที่ฉันมีความสุข

พ่อยังนั่งดูโทรทัศน์ที่เก้าอี้ตัวเดิม

พร้อมกันกับน้อง ที่เปิดประตูบ้านออกมาพอดี

สิ่งเหล่านี้มันทำให้ฉันมีความสุขเมื่อได้กลับถึงบ้าน

แม้ว่าวันนี้...

แม่จะไม่ได้อยู่บ้าน

แม่ไปเรียน...

ระยะทางกว่าห้าร้อยกิโลเมตร อาจเป็นระยะทางที่ดูเหมือนไม่ไกลนัก

แต่มันก็ไกลพอที่จะทำให้,,ความห่วงใย,,ทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ระยะเวลาเพียง 8 วัน  อาจเป็นระยะเวลาเพียงสั้นๆ

แต่มันก็นานพอที่จะทำให้,,ความคิดถึง,,ได้เดินทางไปบรรจบกันในหัวจิตหัวใจได้อย่างง่ายดาย

แม่ไปเรียนครั้งนี้

ทำให้เอมคิดถึงเมื่อครั้งแม่ไปเรียนที่นนฯ

เพราะเวลานั้น

พ่อ...เป็นเสมือนแม่

และเวลานั้นเอง

ที่เอมต้องนอนร้องไห้

เหตุเพราะคิดถึงแล้วก็เป็นห่วงแม่

ครั้งนี้ก็คงไม่ต่าง

ในเรื่องของการร้องห่มร้องไห้นั้น

เห็นทีจะต้องตัดออกไปเสีย

แต่สิ่งที่ยังคงไว้

ก็เห็นจะเป็นแต่ความคิดถึงและความห่วงใยเท่านั้น

อีกไม่กี่วัน

เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว

ดูแลตัวเองนะแม่...

คิดถึง...

ps.

+ ขอบคุณจังหวัดสกลนคร  ที่ทำให้เราแม่ลูกได้กอดกัน จากที่ไม่ได้กอดกันนานแค่ไหนแล้วก็มิอาจจำได้

+  และนานแค่ไหนแล้ว ที่แม่ไม่ได้จับชายผ้าห่มห่มให้ลูกสาวคนนี้  สุขเหลือใจ...

+ แทบทุกครั้งที่นั่งรถไปกับพ่อ เรื่องราวต่างๆ จะพรั่งพรูออกมาจนนับไม่ถ้วน ครั้งนี้ก็เช่นกัน...

+ นั่ง งง ไปมา สรุปว่า ดันไปอัพบล็อกใหม่ทับบล็อกเก่า  เป็นเหตุให้ต้องมานั่งอัพกันใหม่  ไม่อัพก็เห็นจะไม่ได้  เพราะคืนนี้ลูกตาคงไม่ยอมหลับ  มันเป็นความรู้สึกที่...เฮ่อ...เสียดาย...

 

Create Date : 11 มิถุนายน 2554 Last Update : 21 มิถุนายน 2554 23:06:21 น. Counter : 560 Pageviews.		0 comments
Share Tweet