วันนี้สอนเรื่องภาษาถิ่นอีสาน ป. ๒

มีอาวุธคู่กายเป็น

,,ลำโพง,,  (ยืมของเอิร์ธ)

,,MP3,,  (ของตัวเอง)

และ 

,,เพลงคุณชายตำระเบิด,,  (ของ 4shared)

เหล่านี้นับเป็นสื่อที่อลังการงานสร้างที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยทำมา  -''-

โรงเรียนขึ้นแล้ว

เด็กๆ  ฝากออมทรัพย์แล้ว

เด็กๆ วุ่นวายเสร็จแล้ว

เด็กๆ นั่งที่เรียบร้อยแล้ว

เด็กๆ พร้อมเรียนแล้ว

ลุย !!!!!!!!!!

ว่าแล้วก็บรรยายความตามไซร้ (ศัพท์ความหมายเดียวกันกับคำว่า "พล่าม")

ใช้เวลาพล่ามประมาณ ๓ - ๕  นาที  พอให้พื้นกระดานหน้าห้องได้รับมอยเจอไรส์เซอร์เพื่อเพิ่มความชุ่มชื้ัน

,,เข้าสู่บทเรียน,,

เพลงคุณชายตำระเบิด

ถือเป็นไฮไลท์ทั้งเปิดและปิดของการสอนวันนี้

การสอนเริ่มต้นขึ้นและทุกอย่างคงจะเรียบร้อยดี

ถ้าไม่ติดว่า

"ถ่านหมด"

ง่าาาาาาาาา  MP3 น้องรักของพี่

ถ่านเมิงมาหมดไรตอนนี้  ฮ่วยยยยยยยยยยยยยย

ค่อยๆ เงยหน้าทำตาปริบๆ

ก่อนเอ่ยประโยคสิ้นคิดออกไปแบบชิวๆ

"ถ่านหมดอ่ะ ทำไงดีอ่า...ทำไงดี..."

พูดทวนซ้ำซากไปมาพอเป็นกษัย

กวาดสายตามองไปรอบห้อง

ส่งเสียงร้องโอดครวญ

"เอาไงดีอ่า...?"

ผู้ร่วมชะตากรรมหลายคนส่งเสียงให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้

บางคนทำตาลอยๆ เหมือนกำลังคอยครูเฉลยข้อสอบ onet

บางคนก็อุทานซ้ำไปซ้ำมา

บรรยากาศภายในห้องเริ่มเงียบสงบ

และเหมือนตูจะคิดอะไรออก

ครูเอม :  "อะตอม  ร้านแม่อะตอมมีถ่านขายมั้ยอ่ะ...?"

อะตอม : ทำหน้ามึนๆ ก่อนตอบ "น่าจะมีนะ..."

สับขาซ้ายสลับขาขวาด้วยความเร็วประมาณ 70 กม./ชม.

ถ้าขามันพูดได้

มันก็คงจะถามกันเองว่า

"ทำไมเจ้าของมันชอบวิ่ง?"

นั่นดิ

"กูจะวิ่งทำไม...?"

วิ่งๆ เดินๆ

จนถึงหน้าประตูโรงเรียน

มองซ้ายมองขวาตั้งท่าจะข้ามถนนไปซื้อถ่าน

พลันก็มีรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่แล่นมาจากถนนฝั่งขวาก่อนวิ่งเลยผ่านหน้าไปเล็กน้อย

เสียงเบาๆ ลอยออกมาจากหน้าต่างฝั่งคนนั่ง

เบาจนฟังไม่ถนัดว่าผู้พูดพูดว่าอะไร...

รถกระบะจอดนิ่งอยู่กับที่

ฉันซึ่งกำลังจะก้าวขาเพื่อข้ามไปอีกยังฝั่งถนน

ถูกสัญชาตญาณสั่งให้ดึงขาถอยกลับมายังขอบถนน

รู้ตัวอีกทีร่างฉันก็ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงประตูฝั่งคนนั่ง

เจ้าของเสียงที่ว่าโผล่หน้าออกมาจากฝั่งคนนั่งแบบง่ายๆ  เดาว่าเหตุเพราะในรถทำการเปิดแอร์ธรรมชาติกันมาอยู่

ก่อนแล้ว

เขา :  น้องครับ...รู้จักวัดน้ำดำมั้ยครับ...?

(ด้วยเกียรติของครูผู้ช่วยโรงเรียงร้องข้าวสกูลบะเฮ่ย  ที่ไม่รู้จักวัดน้ำดำ -'-  แต่มีมืดก็ต้องมีสว่าง  ในความโง่ก็ต้องมีความฉลาดเล็กน้อย  นึกในใจ  ไม่รู้จักวัดแต่ว่าตูรู้จักโรงเรียนนะ  ทันใดนั้นต่อมเอาตัวรอดเป็นยอดดีสะกิดเบาๆ ก่อนกระซิบมาว่า  โรงเรียนกะวัดต้องอยู่ใกล้สิ  เชิ้บๆ)

ฉัน  :  ชี้นิ้วมือไปทางซ้ายก่อนอธิบายแบบสั้นๆ หวังให้ได้ใจความ  "ตรงไปอ่ะค่ะ..."  (โถ...ตอบได้ยาวจริงอะไรจริงโนะกู)

เขา  :  ส่งสีหน้าเหมือนบ่งบอกว่า  "สั้นไปมั้ย ?"

ฉัน  :  ตั้งสติก่อนตอบออกไปอีกครั้ง  "ตรงไปอ่ะค่ะ...ซักประมาณ ๕  นาที"

เขา  :  พยักหน้ารับเล็กๆ ประหนึ่งว่าเข้าใจก่อนจะส่งยิ้มมาให้  "ขอบคุณครับ"

ฉัน...

ยืนอยู่อีกฟากถนนเพื่อจะข้ามถนนกลับเข้าโรงเรียน

มองซ้ายมองขวา

มีแต่ความว่างเปล่า

ถนนดูโล่งสะอาดตา

ฉันเดินกลับเข้าโรงเรียน

โดยมีถ่าน AAA อยู่ในมือ

และถ้าถ่านมันพูดได้เหมือนขามันก็คงจะเอาแต่ร้องว่า "โอ๊ยยยยยยย เจ็บ...จะบีบกูทำม้ายยยยยยย...?  ๕๕๕+

ส่วนฉัน

ก็ได้แต่มานั่งถามตัวเองว่า

ตั้งใจไปซื้อถ่าน

แต่ทำไมถึงได้อมยิ้มหวานๆ ติดปากกลับมาด้วย

แด่...ความรู้สึกที่นานมาแล้วไม่ได้สัมผัส

ps.

+  ภาษาไทยวันละคำวันนี้ขอเสนอคำว่า "บังเอิญ"

+  วันนี้วันศุกร์

+  พรุ่งนี้วันเสาร์

+  มะรืนวันอาทิตย์

+  จะวันไหนๆ ชีวิตก็ยังคงดำเนินต่อไป  อย่างที่มันควรจะเป็น