เราว่า การเขียนเพื่อการตีพิมพ์ มันก็เป็นการเขียนภายใต้แรงกดดันอยู่น่ะ คือก็อย่างที่หนึ่งว่าแหละ มันต้องตีกรอบตัวเอง ไหนจะต้องพยายามเขียนตามแนวทางของหนังสือเค้าอีก

คือถ้าเป็นเราที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ก็คงเลือกที่จะไม่สนใจล่ะมั้ง เราจะเขียนอย่างที่เราอยากเขียน คือถ้าเค้ารับบทความเราได้ ก็ดี ไม่ได้ ก็ช่างแ*ง

ทุกวันนี้ ก็ต้องคอยเตือนสติของตัวเองในการใช้ชีวิตอยู่ตลอดว่า "ทำในสิ่งที่ต้องทำก่อน เพื่อจะได้มีโอกาสในการทำสิ่งที่อยากทำ" พูดง่ายน่ะ แต่มันปฏิบัติตามยากชะมัด

หนึ่งคิดว่าเรื่องไหนล่ะ ที่เหมาะสำหรับคนที่ไม่เคยดูหนังอาเจนโต้ หยิบให้เราทดลองซะเรื่องน่ะ

หลายคนมีความสามารถที่จะคิดและเขียน
บางคนมีความคิดเยอะ แต่ไม่รู้จักจะนำมาเรียบเรียงในการเขียน
หรืออาจจะเป็นเพราะขี้เกียจ...นั่นก็คงจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง

ขอให้น้ำหนึ่งหลุดพ้นจากกรอบนี้ละกัน

สำบัติสำนวนมึงนี่ ....
เหลือร้ายค้า เหลือร้าย

ให้กำลังใจน้ำ1เสมอ

บางทีก็เป็นนะ แบบเขียนเพลิน แต่ผู้รับไม่ชอบ

บางครั้งเขียนได้นิดเดียว แต่ผู้รับกลับชอบให้เขียนยาว ๆ

มี อ. ท่านนึงที่ ม. เค้าชอบให้เขียนยาว ๆ แต่เนื้อหาที่กำหนดมักจะเป็นการแสดงความรู้

อ้อมรู้กะสิ่ง ๆ นั้นแค่นิดเดียวแกก็ให้น้อย

แต่มีครั้งนึกอ้อมเขียนยาวมากแต่เกรดก็น้อยอยู่ดี

เพราะ...อ้อมไม่ใช่ลูกรัก

ปอลิง

คาดว่าอ้อมจะอัพบล็อคในเร็ววัน
ช่วงนี้ฝึกสอน ใกล้ตายแระ

เราชอบทุกอย่างที่แกเขียนตั้งแต่เราเป็นเพื้อนกันละ

และเราเชื่อว่าถ้าแกเอาดีด้านนี้ แกไปได้ไกลแน่ๆ

เป็นกำลังใจให้นะ

ต๊ะไว้ก่อนเดี๊ยวมาอ่านจ้า

เราก็เคยลองเขียนไปที่หนังสือเล่มเดียวกับแกอะแหละ หน้าเดียว เขียนแบบพยายามสุดๆ (แถมแอบขี้โกง ใส่ตัวหนังสือเล็กๆอีก) ซึ่งนั่นมันก็สองสามปีมาแล้ว (ก่อนที่หนังสือเล่มนั้นจะเปลี่ยนโฉมใหม่ไม่นานนัก) จนป่านนี้ก็ไม่เคยติดต่อกลับมาเลย ฮ่าๆๆๆๆ

ส่วนรายงานที่ถูกกำหนดจำนวนหน้าไว้เยอะๆ เราก็ขี้โกงด้วยการทำเชิงอรรถตัวใหญ่ๆ (ใหญ่ขนาดฝากเพื่อนปรินท์ มันยังกลัวแทนเราว่าจะโดนอาจารย์ด่า + ตัดคะแนนรึเปล่า - แต่ปัจจุบันวิชานั้นได้ A) จะได้กินที่เยอะๆ + พล่ามบ้าบอคอแตกไปในรายงาน

การเขียนคือศิลปะจริงๆ ฮ่าๆ

แต่บางทีพอไม่มีใครกำหนดอะไรมา มันก็โหวงเหมือนกันนะว่าจะทำอะไรยังไงได้เท่าไหร่

เราไม่จำเป็นต้องปรับการเขียนของเราให้สอดคล้องกับความคิดคนอื่น สิ่งที่เราต้องปรับคือ ความคิดของเราที่จะนำเสนอและทำให้คนอื่นยอมรับ

การจะทำให้คนอื่นยอมรับในความคิดที่ผ่านการนำเสนอของเราออกมา ย่อมต้องมี รูปแบบและการเรียบเรียงลำดับอีกทั้งข้อมูลที่บริโภคได้ง่าย ครบถ้วน และเห็นภาพ

หากแง่คิด องค์ประกอบอื่นๆ จะเสริมให้คนอื่นสัมผัสได้ถึงตัวตนของผู้เขียน นั่นถือเป็นเอกลักษณ์ที่เราสารมารถสื่อสารถึงผู้อ่านได้แล้ว

ถูกของมึง เขียนรายงานทีกลั่นจนสมองแห้ง
พอไอ้เรื่องที่อยากเขียน ก็โดนเบรกจนหมดอารมณ์ - -+

แต่อย่างมึง
เจอเรื่องฝืนแค่ไหน ก็เขียนออกมากได้นะกุว่า
ความคิดมึงมันล้นเหลือ

พี่ ขอบคุณที่ไปอวยพรน้า

เนี่ย ตอนเนี๊ยะกะลังเซ็งชิวิตเลย
พี่เคยรู้สึกบ้างปะ ว่าทำงานทีไรไม่เคยทำงานถูกใจอาจารย์เลยเนี่ย โต้เป็นแบบนี้ตลอดเลย
แรกๆก็ยังพอเข้าใจน้า ผลงานของเรามันก็ต้องมีข้อดีข้อเสียบ้าง
แต่บางทีงานของเราก็ไม่ได้แย่ไปกว่าคนอื่น แต่เราก็ไม่เคยรับคำชมบ้างเลยอะ
มีแต่ ติๆๆ จนไม่รู้จะคิดงานออกมาอีท่าไหนละ เพราะคงไม่ถูกใจอาจารย์อยู่ดี
เซ็งๆๆ กรีสสสสส อยากจะไปจวกกับใครระบายอารมณ์ให้มันรู้แล้วรู้แรดไปเลย ชิๆๆๆ

"รีดเอาเมือกจากสมองที่อูฐกลางทะเลทรายที่ตายแล้ว"




หืมมมมม

อัพบล็อกแล้วฮับ

เราว่าหนึ่งน่าจะลองฟังชุด Supposed Former Infatuation Junkie ของเจ๊อลานิสด้วยน่ะ (หน้าปกรูปปากอ่ะ) ที่เค้าว่ากันว่า มันไม่โจ๊ะอย่างชุดสตูดิโอชุดแรกเนี่ย มันก็ถูกต้องเลยล่ะ แต่จริงๆแล้ว นี้แหละคือจุดประสงค์หลัก ในการตัดสินใจทำอัลบั้มนี้ของเธอเลยล่ะ ด้วยเพลงที่อัดแน่นถึง 17 เพลง (แล้วแต่ละเพลงก็ไม่ได้สั้นๆเลย) และเกือบ 90% ของเพลงทั้งหมด ก็แทบไม่ได้มีท่อนฮุค หรือทำนองเพลงสบายๆให้ฟังเลย นี้อาจจะเป็นงานแนวทดลอง ที่ออกมาจากศิลปินเมนสตรีมที่ดีที่สุดชุดหนึ่งเลยก็ว่าได้

คิดๆดู มันก็เปนอย่างที่หนึ่งว่าจริงๆแหละ อย่างชุดล่าสุดนี้เธอ tame ลงมาเยอะจริงๆ เพลงมันก็เลยออกมาหวานๆใสๆ ชวนฝันอย่างที่เห็น (ก็ไม่ได้ถึงใสแบ๊วน่ะ คือใสในระดับของเธอ 55+) แต่ก็สังเกตุอยู่เหมือนกันว่า อารมณ์เพลงของเธอ มันก็ไปสอดคล้องกับชีวิตในแต่ละเฟสของเธอเหมือนกันน่ะ ดังเช่นชุดยาคุม ที่ถูกแต่งออกมาจากช่วงอารมณ์วัยรุ่นที่รุนแรงของเธอในตอนนั้น หรือชุดต่อมา ที่เธอออกอาการติสต์แตก และปล่อยอัลบั้มที่กลายเป็นเหมือนการหักหลังผู้ฟัง(บางคน)ไปซะอย่างงั้น

หรือถ้าไม่ผ่านก็อาจมาจากบุคลิกงานเขียนเราไม่ตรงกับของเค้า)



อันนี้ จริงๆนะ เห็นด้วย เราออกจากงานที่นิตยสารครัวเพราะเขาบอกเราแบบนี้ 55


อ่านแล้วเข้าใจหนึ่งเลย หลายๆอย่าง เพราะเราก็เคยทำงานที่ไม่ใช่ตัวเอง

แหม..มึง

พูดยากนะ
คือ จะให้ทุกกติกาในโลกนี้ตรงกับความคิดทั้งหมดของเรา ... มันก็คงเป็นไปไม่ได้

เราว่า ความท้าทาย มันอยู่ที่ เราจะสามารถรวบยอดความคิดของเราให้เข้ากับกติกานั้นได้มากน้อยแค่ไหน...

...ที่ไหน เค้าให้ที่น้อย ก็มาปล่อยซะที่นี่ 555+
เราจะได้ตามมาอ่านได้ ^^ ...

เป็นกำลังใจให้พี่หนึ่งค้าบบ

ใกล้ไปเรียนแล้ว

ดีใจมั้ยเอ่ย??

สำหรับผม การจำกัดเนื้อที่ หรือการกำหนดเป็นเกณฑ์ อย่างที่จขบ. เจอในเรื่องของการเขียน นั้นหนักหนาสาหัสมากในการกำหนดให้มันพอดี ทั้งๆ ที่ความคิด และการถ่ายทอดของเรานั้นยังไง๊ ยังไง ก็ไม่เคยพอดีกับเกณฑ์นั้นๆ

แต่ บางทีการกำหนดแบบนี้ อีกมุมนึง ก็คือ มันช่วยให้เรารีวิวตัวเราเองตลอดว่าจะทำอย่างไร ให้มันให้ได้ตามที่เขากำหนด ถ้าเราทำได้ และเนื้อความออกมาดี สื่อตรงจุด และกระชับ มันน่าภูมิใจออกนะครับ

หวัดดี พอดีวันอาทิตย์ไปตจว. เหอๆๆ หนึ่งจะคืนแผ่นเรายังไงดีเนี่ย