ความอับอายบนโต๊ะอาหาร เรื่องบางเรื่องแม้ไม่มีใครมาพูดมาบอกเรา เราก็สามารถหลอกหลอนความรู้สึกของเราเองได้อย่างเหลือเชื่อคิดว่าจริงใหม (อย่าพื่งงงนี่เป็นอารัมพบท(สะกดถูกเป่าอ่ะภาษาไทยถุยมากอ่ะเรา))หลังจากที่ตรากตรำคร่ำเครียดกับการทำงานมาเป็นเวลานานสิบสองเดือนในที่สุดก็เจ้านาย(ผู้ใจดี) ก็พาเราๆไปกินอาหารกัน จริงๆแล้วก่อนหน้านี้ทุกคนก็รอลุ้นกันว่าจะไปกินอะไรที่ใหนกันลุ้นกันจนตัวโก่ง จนริดซี่ดวงแดก(อ่ะจึ๋ยย มั่วและ) จนวินาทีสุดท้านก่อนรถตู้คันงามสองคันจะพาทุกคนไปก็มีเสียงจากสวรรค์(จากสวรรค์เจงๆ) แว่วมาว่าจะพาไปกินอาหารเกาหลี(ว้าว กินกิมจิๆ อยากกิงมานานแล้วลาบปากตูละโวย) จนเวลาประมาณ 11.00 นาฬิกา ราชรถ(ตู้)สีขาวก็มาจอดรับอยู่หน้าออฟฟิศพาพวกเราไปยังโรงแรม(เอ ชื่ออารายก็ไม่รู้ลืมไปละ พอดีว่าหน้าตาดีสมองเลยปลาทองไปหน่อย 555) ก้าวแรกที่เข้าไปอืมมม หรูหรา มีระดับ แต่เอ๊ะ เหมือนหมูกระทะเลยอ่ะ !!!!!!! มื้อนี้ข้าพเจ้าก็เลยอัญเชิญวิญญาณชูชกลงก็เลยซัดซะพุงกาง กินกุ้งไปเกือบโล ยังไม่พอวีรกรรมอันเลวร้ายก็บังเกิดกับผม ไอ้เรามันก็ประเภทกินเรื่อยๆไม่มีหยุดอ่ะ(อันที่จริงเป็นปอบ 55 ) ลืมตัวเขากินกันจนอิ่มพองามตามประสาผู้ดี พนักงานเขาเข้ามาเก็บเตาเรียบร้อยแล้ว แต่เรายังนั่งกินอยู่เลยกินคนเดียวอย่างเมามัน(ปาก)แถมกุ้งยังเหลืออีกเป็นจาน เพิ่งเข้าใจว่าการนั่งกินท่ามกลางสายตาจ้องอยู่ประมาณเกือบสามสิบคู่นี่มันเป็นยังไง รังสีอำมหิตแผ่กระจายมากมายมาจากรอบข้าง จักระในตำนานที่ผมมีไม่อาจต้านทานได้มันบีบเค้นทรมาณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อายมากกกกกกกกกกกกกกกกก แต่เจ้านายก็ใจดีเห็นใจพอกินเสร็จก็เอาลูกอมจากอินเดียมาให้กินเป็นเม็ดเขียวๆอ่ะอมทีแรกก็หยุ่นๆเหมือนน้ำมันตับปลาอ่ะแต่พออมได้ซักพักน้ำยาที่มันอยู่ในเม็ดมันแตก โอ้วววแม่เจ้า! แทบสำลัก รู้ไว้เหอะว่ามันจี๊ดมากกกกกกกกกกกก ถ้านึกไม่ออกให้นึกตอนที่กินเป็บซี่แล้วเรอออกจมูกอ่ะ ประมาณเดียวกันเลย น้ำหูน้ำตางี้ไหลพรากๆๆๆๆๆ แต่ระบายลมดีมากเย็นสบายท้องดีด้วยอ่ะ แต่ชาตินี้คิดว่าไม่เอาอีกแล้ว   Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2550 4 comments Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2550 13:47:10 น. Counter : 829 Pageviews. Share Tweet

ถ้าไม่กินก็เสียดายเนอะ......   โดย: ปลายปัญญา 8 กุมภาพันธ์ 2550 14:29:38 น.

มีคนจ้องแบบนั้น คงกดดันน่าดูนะคะ   โดย: โสดในซอย 8 กุมภาพันธ์ 2550 23:56:57 น.

พูดถูกทั้งคุณโสดในซอย และคุณปลายปัญญาอ่ะครับ มันเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ(กุ้ง)กินให้หมด และก็เป็นมรรยาทที่ต้องรักษาอ่ะ ทั้งที่จริงๆอยากบอก(กรูยังไม่อิ่มเลยยยยยยยยย) ปอบลงป่ะเนี่ย!!!!!!!!   โดย: พลายจันทร์ 9 กุมภาพันธ์ 2550 9:11:05 น.

ฮ่าๆ เข้าใจความรู้สึกเลย เราเป็นอีกคนที่ไม่ยอมให้อาหารเหลือ จะเก็บกวาดเรียบร้อยทุกงาน(แต่ถ้ามีรังสีอำมหิต อาจจะยกเว้น)   โดย: coming soon (The Yearling ) 17 เมษายน 2550 11:47:14 น.