คำถามสามข้อ
คำถามสามข้อ
พระจักรพรรดิพระองค์หนึ่ง บริหารบ้านเมืองอย่างเต็มพระปรีชาสามารถ
แต่พระองค์ก็รู้สึกว่าตัวเองงานผิดพลาดอยู่บ่อยๆ....
พระองค์ตระหนักว่า หากทรงรู้คำตอบปัญหา 3 ประการ ดังต่อไปนี้แล้ว
จะทำให้พระองค์ทรงทำอะไร ไม่ผิดพลาดเลย คำถาม 3 ประการนี้คือ
1. เวลาไหนที่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง?
2. ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย?
3. อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา?
พระจักรพรรดิสั่งให้ประกาศว่าใครก็ตามที่สามารถจะตอบคำถาม 3 ข้อนี้ได้
จะได้รับรางวัลมหาศาล
ปัญหาข้อที่ 1(เวลาที่เหมาะสม) มีผู้ตอบแตกต่างกัน....
คนที่ 1 แนะนำให้พระจักรพรรดิทำตารางเวลาที่แน่นอน
สำหรับภารกิจแต่ละอย่าง ทุกๆชั่วโมง ทุกๆวัน ทุกๆ ปี
ด้วยวิธีนี้เท่านั้นจึงจะสามารถทำกิจได้ถูกต้องตามกาลที่เหมาะสม....
คนที่ 2 บอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะวางแผนล่วงหน้าเช่นนั้น
แล้วแนะนำว่าพระจักรพรรดิควรจะเลิกความสนุกสนานไร้สาระทั้งหมด
แล้วเอาใจใส่ต่อกิจกรรมต่างๆ โดยพระองค์เองทุกอย่าง
จึงจะทราบได้ว่าเวลาไหนเหมาะสมที่จะทำอะไร....
คนที่ 3 ยืนยันว่าเป็นไปไม่ได้ที่พระจักรพรรดิหวังจะเลือกเวลาทำกิจ ต่างๆ
ที่อยู่ในอำนาจความรับผิดชอบได้เหมาะสมทุกอย่าง....
สิ่งที่จำเป็น ก็คือต้องมี "สภาแห่งคนฉลาด"
และทำตามคำแนะนำของสภานั้น
แต่ก็มีคนแย้งว่า "สิ่งต่างๆ จำเป็นต้องตัดสินใจทันที
ไม่อาจรอการปรึกษาได้
ฉะนั้นหากต้องการจะรู้ล่วงหน้าว่าอะไรเกิดขึ้น....
พระจักรพรรดิ์ควรจะปรึกษาผู้วิเศษและหมอเวทมนต์"
ปัญหาข้อที่สอง(คนสำคัญที่ควรทำงานด้วย)คำตอบก็แตกต่างกันออกไป
คนที่ 1 เสนอว่าพระจักรพรรดิจะต้องไว้วางใจ
ในคณะขุนนางข้าราชการอย่างเต็มที่
คนที่ 2 บอกว่า ต้องไว้วางใจพระและนักบวช
คนที่ 3 เสนอให้ไว้วางใจนักวิทยาศาสตร์
แถมยังมีบางคนเสนอให้ไว้วางใจต่อนักรบ
คำตอบต่อคำถามที่สาม(สิ่งสำคัญที่ควรทำ)ก็ต่างกันไปเช่นกัน
คนที่ 1 บอกว่าวิทยาศาสตร์เป็นสิ่งที่จะต้องติดตามอยู่ตลอดเวลา
คนที่ 2 ว่าเรื่องปฏิบัติตามหลักศาสนาต่างหาก
คนที่ 3 ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการฝึกทักษะการทำสงคราม
พระจักรพรรดิ์ไม่พอพระทัย คำตอบไหนเลย
จึงตัดสินพระทัยไปหาฤาษีตนหนึ่ง ผู้อาศัยอยู่บนเขา ซึ่งตรัสรู้เห็นแจ้ง....
ทั้งๆ ที่รู้ว่าฤาษีนั้นจะต้อนรับเฉพาะคนยากจน เท่านั้น
ไม่ยอมต้อนรับคนร่ำรวย หรือผู้มีอำนาจราชศักดิ์
ท่านจึงต้องปลอมตัว เป็นชาวนา และสั่งองครักษ์ให้คอยอยู่ที่เชิงเขา
โดยที่ทรงไต่เนินเขา ขึ้นไปพบฤาษีตามลำพัง
พอมาถึงที่อยู่ของ "ผู้รู้" ที่ว่านั้น....
ทรงพบว่าฤาษีกำลังขุดดินอยู่ในสวนหน้ากระท่อม
เมื่อฤาษีเห็นผู้แปลกหน้าก็ผงกหัวเป็นการต้อนรับแล้วก็ขุดดินต่อไป....
เห็นได้ชัดว่าการใช้แรงนั้นเป็นงานหนักเพราะฤาษีนั้นชรามากแล้ว
แต่ละครั้งที่จอบฟันลงไปพลิกดินขึ้นมาท่านจะต้องหอบแรงๆ.. ทุกครั้งไป
พระจักรพรรดิเข้าไปหาแล้วตรัสว่า
"ผมมานี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากท่าน
ขอให้ท่านช่วยแก้ปัญหา 3 ข้อของผม คือ
1. เวลาไหนเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง?
2. ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย?
3. อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา?
ฤาษีฟังคำถามด้วยความเอาใจใส่ แต่มิได้ตอบ
เพียงแต่เอามือตบไหล่จักรพรรดิเบาๆ และก็ขุดดินต่อไป
จักรพรรดิตรัสว่า "ท่านคงเหนื่อยมาก มาให้ผมได้ช่วยท่านเถอะ"....
ฤาษีขอบใจ แล้วก็ส่งจอบให้จักรพรรดิ จากนั้นก็นั่งพักบนพื้นดินนั้น
หลังจากขุดไปได้ 2 ร่อง จักรพรรดิก็หยุด
และหันมาถามหัญหาทั้ง 3 อีกครั้งหนึ่ง....
ฤาษีก็มิได้ตอบอีก แต่ยืนขึ้นและชี้มือไปที่จอบ
และบอกว่า "หยุดพักได้แล้วละ....ฉันทำต่อเองไหวแล้ว"....
แต่จักรพรรดิไม่ส่งจอบคืนให้และขุดดินต่อไป
ชั่วโมงหนึ่งผ่านไปแล้วก็สองชั่วโมง จนอาทิตย์ลับไปหลังภูเขา
จักรพรรดิทรงวางจอบลง และหันมาตรัสกับฤาษีว่า
"ผมมาที่นี่เพื่อขอร้องให้ท่านช่วยตอบคำถามของผม
หากท่านไม่สามารถตอบได้โปรดบอกให้ผมรู้ด้วย
ผมจะได้กลับบ้านของผม"
ฤาษีเงยหน้าขึ้นและถามจักรพรรดิว่า
"เธอได้ยินเสียงใครกำลังวิ่งมาทางนี้หรือเปล่า?"
จักรพรรดิหันไปทอดพระเนตร
ทันใดนั้นทั้งสองก็เห็นชายชรามีเคราขาวคนหนึ่งวิ่งเตลิดออกมา
มือทั้งสองกุมบาดแผลโชกเลือดที่ท้อง
เขาวิ่งตรงมายังจักรพรรดิก่อนที่จะล้มลงสิ้นสติไป....ตรงหน้า
พอเปิดเสื้อผ้าออกทั้งจักรพรรดิและฤาษี
ก็แลเห็นบาดแผลลึกที่หน้าท้องของชายผู้นั้น....
จักรพรรดิได้ทรงทำความสะอาดบาดแผล
แล้วเอาฉลองพระองค์พันแผลให้ เพียงประเดี๋ยวเดียว....
เสื้อนั้นก็โชกไปด้วยเลือดเพราะเลือดไหลไม่หยุด
จักรพรรดิก็เลยเอาเสื้อนั้นออกมาซักบิดให้แห้งแล้วพันแผล
อีกเป็นครั้งที่สอง และทำอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งเลือดหยุดไหล....
เมื่อคนเจ็บฟื้น ได้สติ ก็ร้องขอน้ำ
จักรพรรดิรีบไปที่ลำธารตักน้ำใสสะอาดมาให้เหยือกหนึ่ง
ขณะนั้น ดวงตะวันลับฟ้าไปแล้ว
และอากาศหนาวยามค่ำคืนเริ่มแผ่คลุมไปทั่ว....
ฤาษีช่วยจักรพรรดินำคนเจ็บเข้ามาในกระท่อม
และให้นอนบนเตียงของตน ชายนั้นปิดตาลงและนอนหลับไป
จักรพรรดิเองก็ประทับพิงประตูกระท่อมหลับไปเช่นกัน....
ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการปีนเขาและการขุดดินทั้งวัน
และมาตื่นบรรทมขึ้นเมื่อตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว...
จักรพรรดิทรงลืมไปชั่วขณะว่าพระองค์เสด็จมาอยู่ที่ไหน
และมาทำอะไร ทรงทอดพระเนตรไปที่เตียงคนเจ็บทันที...
และก็พบว่าชายผู้นั้นกำลังจ้องมองมายังตนอย่างฉงนฉงาย
พอเห็นจักรพรรดิ ชายผู้นั้นก็ครวญครางออกมาอย่างแผ่วเบาว่า
"ได้โปรดประทานอภัยโทษให้ข้าพระองค์ด้วย"
"แต่เธอทำผิดอะไรเล่าที่ฉันจะต้องให้อภัย?" จักรพรรดิตรัสถามกลับ
"ท่านไม่รู้จักข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์รู้จักท่านดี
พี่ชายของข้าพระองค์ถูกฆ่าเมื่อสงครามครั้งที่ผ่านมานี้
และทรัพย์สมบัติถูกริบหมด ข้าพระองค์จึงถือว่าท่านคือศัตรูคู่อาฆาต
ข้าปฏิญาณไว้ว่าจะต้องล้างแค้นให้ได้
เมื่อทราบข่าวว่าท่านขึ้นมาหาฤาษีตามลำพัง
ข้าพระองค์จึงตั้งไจที่จะดักฆ่าท่านเสีย ตอนท่านเสด็จกลับ....
แต่รออยู่นานไม่เห็นท่าน ข้าพระองค์จึงออกจากที่ซุ่มกำบังเพื่อตามหา
แต่แทนที่จะพบท่านข้าพระองค์กลับไปเจอะเอาทหารองครักษ์ของท่านเข้า
พวกนั้นจำข้าพระองค์ได้และเข้าจับกุมข้าพระองค์ จนถูกมีดฟันบาดเจ็บ
แต่ข้าพระองค์ยังโชคดีที่หนีรอดการจับกุมได้และวิ่งมาที่นี่
ถ้าไม่ได้พบท่านป่านนี้ข้าพระองค์คงตายไปแล้ว
ข้าพระองค์ละอายใจและสำนึกในพระคุณอย่างบอกไม่ถูก....
หากข้าพระองค์มีชีวิตอยู่ต่อไปขออุทิศชีวิตช่วงที่เหลือนี้รับใช้ท่านตลอดไป
และจะสั่งสอนลูกหลานให้ทำเช่นเดียวกันด้วย....
ขอโปรดประทานอภัยให้ข้าพระองค์ด้วยเถิด"
จักรพรรดิดีพระทัยยิ่งนัก ที่ศัตรูได้กลับมาเป็นมิตรอย่างง่ายดาย....
นอกจากจะประทานอภัยแล้วยังทรงสัญญาที่จะคืนทรัพย์สมบัติ
ที่ริบมาจากชายผู้นั้น ตลอดจนจัดส่งแพทย์และคนใช้ไปคอย
รักษาพยาบาล....จนกว่าเขาจะหายเป็นปกติอีกด้วย
พอสั่งทหารให้นำชายผู้นั้นไปส่งบ้านแล้ว
จักรพรรดิก็เสด็จกลับมาหาฤาษีอีกครั้ง
เพื่อทวนคำถามเป็นครั้งสุดท้ายและพบว่า
ฤาษีกำลังหว่านเมล็ดพืชลงบนดินที่ขุดไว้
ฤาษีเงยหน้าขึ้นและหันมาทางจักรพรรดิ
"คำถามของท่านได้รับคำตอบหมดแล้วนี่"
"อย่างไรกัน?" พระจักรพรรดิทรงถามด้วยความงุนงง....
"เมื่อวานนี้ ถ้าท่านไม่เกิดความสงสารสังขารของฉันและลงมือช่วยฉันขุดดิน
ท่านก็คงถูกทำร้าย โดยชายผู้นั้นตอนขากลับ
และคงต้องโทมนัสใจอย่างมากที่ไม่ได้พักอยู่กับฉัน
ดังนั้นเวลาสำคัญที่สุดตอนนั้น
ก็คือเวลาที่ท่านขุดดิน
บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือตัวฉัน....
และภารกิจที่สำคัญที่สุดก็คือ การช่วยฉันขุดดิน"
"จากนั้นเมื่อชายบาดเจ็บผู้นั้นวิ่งมา
เวลาที่สำคัญที่สุด....
ก็คือตอนที่ท่านช่วยพยาบาลเขา เพราะมิฉะนั้นเขาก็จะต้องตายไป
และท่านก็จะหมดโอกาสที่จะได้กลับเป็นมิตรกับเขา
บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือชายผู้นั้น
ภารกิจสำคัญที่สุด ก็คือการรักษาพยาบาลเขา"....
จงจำไว้ว่า
เวลาที่สำคัญที่สุดเวลาเดียวคือ "ปัจจุบัน"
ช่วงขณะปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นเวลาที่เราเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง
บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือคนที่เรากำลังติดต่ออยู่
คนที่อยู่ต่อหน้าเรา เพราะเราไม่รู้ว่าในอนาคตเราจะมีโอกาสได้ติดต่อ
กับเขาอีกหรือไม่ ไม่รู้ว่าเราจะได้ปรับความเข้าใจกับเขาได้อีกหรือไม่
ถ้าไม่ได้เจอกันอีกและ
ภารกิจที่สำคัญที่สุดก็คือการใส่ใจคนที่อยู่กับเราขณะนั้นๆ
ห่วงใย สนใจเขา และทำให้เขามีความสุข
เพราะนั่นเป็นภารกิจอย่างเดียวของชีวิต"....
คัดลอกจาก... บทประพันธ์ ลีโอ ตอลสตอย ค.ศ.1828-1910
วนารักษ์ภาพประกอบ
| Create Date : 17 เมษายน 2555 |
| Last Update : 18 เมษายน 2555 11:59:16 น. |
|
33 comments
|
| Counter : 1856 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: panwat  วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:0:42:13 น. |
|
|
|
| โดย: pantawan วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:1:38:07 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:6:03:29 น. |
|
|
|
| โดย: กิ่งฟ้า วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:11:15:48 น. |
|
|
|
| โดย: พรไม้หอม วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:19:32:47 น. |
|
|
|
| โดย: วนารักษ์ วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:21:23:38 น. |
|
|
|
| โดย: สาวสะตอใต้ วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:21:38:55 น. |
|
|
|
| โดย: กิ่งฟ้า วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:23:06:26 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:23:39:23 น. |
|
|
|
| โดย: pantawan วันที่: 19 เมษายน 2555 เวลา:1:36:24 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 เมษายน 2555 เวลา:6:10:48 น. |
|
|
|
| โดย: panwat วันที่: 19 เมษายน 2555 เวลา:8:00:22 น. |
|
|
|
| โดย: คมไผ่ วันที่: 19 เมษายน 2555 เวลา:10:21:56 น. |
|
|
|
โดย: พรหมญาณี  วันที่: 19 เมษายน 2555 เวลา:10:47:28 น. |
|
|
|
| โดย: bee_บี วันที่: 19 เมษายน 2555 เวลา:11:13:42 น. |
|
|
|
| โดย: วนารักษ์ วันที่: 19 เมษายน 2555 เวลา:11:27:06 น. |
|
|
|
| โดย: พรไม้หอม วันที่: 19 เมษายน 2555 เวลา:13:06:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ปราจีนบุรี Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [?]
|
ขอต้อนรับสู่บล็อกเล็กๆแห่งนี้มีมิตรภาพและความจริงใจให้กับเพื่อนๆทุกท่านที่แวะเข้ามาทักทายกัน ^^
บทความและรูปภาพนี้จัดทำขึ้นเพื่อเผยแพร่เป็นธรรมทาน พร้อมทั้งขอมอบเป็นน้ำใจกับเพื่อนๆทุกคนที่แวะเข้ามา สามารถคัดลอกนำไปเผยแพร่ได้ ยกเว้นเพื่อประโยชน์ทางการค้าซึ่งต้องขออนุญาตก่อนว่าเหมาะสมหรือไม่
เพื่อนบางคนมาครั้งเดียว นานๆมาที มาไม่บ่อย มาบ่อยๆ
บางคนมาเยี่ยมทุกวันให้ชื่นใจ
บางคนเคยมาทุกวัน บางคนเคยมานานแล้ว บางคนหายไปจากบล็อก บางคนก็จะไม่แวะมาทักทายกันอีก
แต่ไม่ว่าอย่างไรก็จะขอเก็บความรู้สึกดีๆที่มีให้กันไว้ตราบนานเท่านาน เพราะเมื่อรักกันแล้วย่อมเข้าใจกันได้ไม่ยาก
จขบ.เป็นคนซื่อๆง่ายๆจริงใจ ไม่มีเจตนาแอบแฝงในการทำบล็อก แต่บทความหรือรูปภาพก็อาจทำให้ผู้อ่านขัดใจได้ เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการของ จขบ.หรืออาจเป็นเพราะเราไม่เคยรู้จักดีพอ จึงกราบขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วย และขอขอบพระคุณทุกท่านที่แวะมาเยี่ยมเยียนด้วยความจริงใจนะครับ ^^
ฝากข้อความหลังไมค์
|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
