ถนนสายนี้มีตะพาบประจำกิโลเมตรที่ 78 เรื่องทะเล สายลม สองเรา
ถนนสายนี้มีตะพาบประจำกิโลเมตรที่ 78 เรื่องทะเล สายลม สองเรา โจทย์โดยพี่อ้อ เริงฤดี แต่งให้มีทะเล ลมพัดแล้วก็คนสองคน ขอตั้งชื่อตอนนี้ว่าคำถามที่ไม่อยากรู้คำตอบ? คำถามที่ไม่อยากรู้คำตอบ? ณ.ริมหาดทรายชายทะเลยามเย็น ลมทะเลพัดมาเบาๆ พอให้คลายร้อนในเดือนเมษายน เดือนที่ร้อนที่สุดของประเทศไทย ชายผู้หนึ่งนั่งตะกองกอดหญิงไว้ในอ้อมแขนบนม้าหินอ่อน บทสนทนาเริ่มต้นขึ้นอย่างแผ่วเบา ฟังดูเหมือนเสียงบ่นพึมพรำเลื่อนลอยไร้จุดหมายมากกว่าการสนทนากัน... คนบางคนผ่านเข้ามาในชีวิต เพื่อที่จะผ่านไป เหมือนคนไม่รู้จักกัน คนบางคนแม้จะคบนานแค่ไหน ความสัมพันธ์ก็เป็นแค่คนรู้จัก ที่ไม่มีวันจะพัฒนาไปได้มากกว่านั้น แต่คนบางคนนั้นเหมือนเกิดมาคู่กัน แม้เพียงได้สบตาก็เหมือนได้รู้จักกันมานานแสนนาน ยิ่งคบกันทุกวันก็มีแต่สิ่งดีๆที่เข้ามาในชีวิต มีแต่ความรักและความเข้าใจซึ่งกันและกัน อยู่ด้วยกันทั้งวันได้ อย่างไม่มีความเบื่อหน่าย ชายคนนั้นพูดไปยิ้มไปอย่างสุขใจ .... .... .... เธอเคยถามฉันว่า เราจะรักกันนานสักเพียงไหน ใครจะตายก่อนกัน? เราไม่เถียงกันว่าจะรักกันนานแค่ไหน เพราะใจเรารู้ดีว่าเรารักกันแค่ไหน แต่เราเถียงกันว่า"ใครจะตายก่อนกัน?" ...ฉันขอตายก่อน ...เธอก็ขอตายก่อน เราแย่งกันตายก่อนเหมือนเด็กๆที่ชอบเถียงกันเล่นๆขำๆ แต่ลึกๆแล้ว...ก็เพราะว่าชีวิตที่เหลืออยู่ของอีกคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปอย่างไรเพียงลำพังมากกว่า ชายคนนั้นกอดหญิงอันเป็นที่รักแน่นขึ้นอีก ตั้งแต่เรารักกันและอยู่ด้วยกันมา ...ลมหายใจของเธอนั้นมีอยู่เพื่อฉัน และหัวใจของผมก็มีให้เธอคนเดียว...ตลอดมา เธอทำให้ฉันมีคุณค่าและกล้าที่จะสู้กับอุปสรรค ทุกอย่างที่เกิดขึ้นชีวิตของเรา ชายคนนั้นเริ่มมองไปที่ทะเลเวิ้งว้างว่างเปล่าแล้วพูดต่อว่า แต่ชีวิตก็เหมือนละคร ที่เหตุการณ์ถูกกำหนดไว้แล้วจากโชคชะตาฟ้าลิขิต มีสุข มีเศร้า มีเหงา มีสมหวัง มีผิดหวัง มีดีใจ มีเสียใจ ไม่มีใครเลือกบทแสดงได้ หรือไม่อาจรู้ได้ว่า ชีวิตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร?" ชายคนนั้นขมวดคิ้วคล้ายกับมีบางสิ่งค้างคาอยู่ในใจ ชีวิตของผมที่ผ่านมา ไม่ว่าเราจะพร้อมหรือไม่ก็ตาม ถึงเวลาถึงบทบาทก็ต้องแสดง ผมเหมือนคนแบกภาระหนักไว้บนบ่า ต้องเดินไปบนปากเหวลึกเพื่อไปให้ถึงจุดหมาย แม้เหนื่อยล้าแค่ไหนก็ต้องเดิน แม้กลัวสักแค่ไหนก็ต้องก้าวต่อไป ...เพราะสัมภาระหมายถึงเสบียงของคนรักที่รอเราอยู่ ความยากลำบากของผมก็คือความสบายของคนที่อยู่ข้างหลัง เป็นอยู่เช่นนี้วันแล้ววันเล่า... ...ชีวิตที่ผ่านมา ผมต่อสู้และดิ้นรนบนเส้นทางชีวิต ตลอดเวลามีแต่อุปสรรคและปัญหาเข้ามาให้แก้ไข สิ่งหนึ่งผ่านไป สิ่งใหม่ก็เข้ามาแทนที่ จนไม่เคยมีครั้งใดที่จะเรียกว่า"พร้อมจริงๆ" ไม่มีเลย คุณอาจสงสัยว่า"ผมรักคุณแบบไหนกันแน่?" "รักงานหรือรักคุณมากกว่ากัน?" ชีวิตที่เริ่มจากศูนย์มันยากลำบากแค่ไหนคุณคงไม่รู้ จนบางครั้งผมก็รู้สึกผิดที่มีเวลาให้ความสุขกับคุณและครอบครัว น้อยเกินไปจนไม่น่าให้อภัย คุณอาจคิดน้อยใจว่า "คู่ของเราช่างดิ้นรน ช่างยากลำบาก ไม่ดีพร้อมเหมือนคู่อื่นๆเขา" ถึงจะไม่ได้สุขสบายเหมือนใครเขา แต่ผมขอชมเธอที่อดทนเพื่อความรักของเราตลอดมา คุณใช้เวลาทั้งหมดเพื่อผมและครอบครัวอย่างใส่ใจ จนเราผ่านคืนและวันที่ร้ายๆนั้นมาได้อย่างไม่ยากนัก ..... ..... ...... เมื่อฉันเจ็บป่วย อ่อนแอที่สุด ฉันคงยังต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด... เมื่อเธอเจ็บป่วย อ่อนแอที่สุด เธอคงยังต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด... บางครั้งแม้เราไม่ต้องพูดออกมา แต่ต่างก็รู้สึกถึงการมีความรับผิดชอบ ต่อภาระหน้าที่ ต่องานและครอบครัว เราต่างชื่นชมกันและกันเสมอมาไม่ว่าอุปสรรคจะมากมายเพียงใด เพียงแค่ในใจเรารู้ว่าเรามีคนอีกคนหนึ่งที่เป็นกำลังใจให้ เมื่อเธอมีรอยยิ้มให้ฉัน และ ฉันก็มีรอยยิ้มให้เธอ โลกก็ดูไม่โหดร้ายจนเกินไปนักไม่ใช่หรือ? เขายังลูบศีรษะสตรีที่ดูเหมือนจะหลับตาตั้งใจฟังเขาพูดอย่างตั้งใจ ชีวิตของเรานั้นที่จริงแล้วไม่ได้เป็นของเราอย่างแท้จริง เพราะว่าเราไม่อาจกำหนดได้ว่าสุดท้ายแล้ว เราจะอยู่หรือเราจะตายเมื่อไร ? ผมดีใจที่สุดในชีวิตที่มีคุณมาเติมเต็มชีวิตของผม เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่เราได้อยู่ร่วมกันบนโลกใบนี้ เวลาแห่งความสุขนั้นสั้นเสมอ ระยะเวลาที่เนิ่นนานก็ดูเหมือนไม่กี่ปี จะยี่สิบ สี่สิบหรือห้าสิบปีก็ไม่มีความหมายแต่อย่างไร เพราะเวลาเหมือนหยุดนิ่งตั้งแต่เราได้มาอยู่ด้วยกัน ชายคนนั้นยิ้ม พร้อมกับมองไปยังท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีเป็นสีแดง ท้องฟ้าสะท้อนคลื่นเป็นสีทองระยิบระยับ ก่อนพระอาทิตย์จะค่อยตกลงสู่ผืนน้ำและดับหายไป แล้ววันที่เราคิดว่าจะยังอีกยาวไกลก็มาถึง ชายคนนั้นเปลี่ยนน้ำเสียงสดใสเป็นเสียงสั่นอย่างฉับพลันเหมือนมีก้อน บางอย่างพุ่งขึ้นมาที่อก วันนั้น... คุณไม่สบายมากและให้ผมพาไปหาหมอที่ โรงพยาบาล หมอตรวจวินิจฉัยโรคอยู่หลายสัปดาห์จนมั่นใจ เขาบอกว่าคุณเป็นโรคร้ายแรง และจะอยู่ได้อีกไม่เกินสามเดือน! .... .... .... ผมตกใจจนทำตัวไม่ถูก แต่คุณทำตัวเหมือนไม่รู้สึกกังวลอะไรมากนัก หรือคุณอาจกลัวว่าผมจะไม่สบายใจเลยไม่แสดงอาการอะไรก็ได้ อาการของคุณค่อยๆทรุดหนักลงเรื่อยๆตลอดสามเดือนที่ผ่านมา และคุณขอมาเห็นทะเล เป็นครั้งสุดท้ายในวันนี้ .... .... .... คุณรู้หรือเปล่าว่า... เมื่ออยู่กับคุณทุกสิ่งในชีวิตเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ สบายๆ คุณเป็นคนงามทั้งกายและใจ คุณเป็นคนสดใสร่าเริงมีความสุขอยู่เสมอ คุณเป็นน้ำเย็นยามผมร้อนใจ คุณเป็นกำลังใจยามผมท้อ คุณเป็นเสมือนแสงดาวในคืนที่มืดมิด เมื่อชีวิตนั้นสิ้นความหวัง คุณปลุกผมขึ้นจากฝันร้าย ให้กลับมาอยู่ในโลกแห่งความจริง คุณทำให้ชีวิตของผมที่มีแต่ความเงียบเหงา เปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวา สดใส คุณทำให้ทุกคนมีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้ๆคุณ ชีวิตคู่ของเราผูกพันธ์กันเนิ่นนานเหมือนคนๆเดียวกันตลอดมา จนผมไม่แน่ใจว่า ผมจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรเมื่อไม่มีคุณ แต่ผมมั่นใจได้อย่างหนึ่งว่า ความดีที่คุณได้ทำต่อทุกๆคน และบุญกุศลที่คุณได้สร้างไว้ดีแล้วจะส่งผลให้คุณ ได้ไปสรวงสวรรค์อย่างแน่นอน .... .... .... หากชาติหน้ามีจริง ผมจะตั้งตารอเพื่อพบกับคุณอีกครั้ง ผมจะค้นหาทั่วโลกจนกว่าจะพบคุณ เราจะเริ่มต้นรักกันใหม่ ผมจะจีบคุณให้ได้ สุดท้ายเราก็จะได้แต่งงานและมีลูกด้วยกันอีก ในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่เราจะได้อยู่ด้วยกันนี้ ผมอยากบอกให้คุณรู้ว่าผมสัญญาว่าจะรักคุณตลอดไป จนกว่าวาระสุดท้ายของชีวิตของผม ที่พึ่งสุดท้ายของผมคือธรรมะที่เราได้ศึกษาและร่วมปฏิบัติมาด้วยกัน ไม่ต้องเป็นห่วงว่าผมจะคิดสั้น หรือตรอมใจจนกระทั่งตายตามกันไป ผมจะต้องมีชีวิตต่อไปให้ได้อย่างเข้มแข็ง ให้เหมือนคุณที่ไม่กลัวแม้กระทั่งความเจ็บปวดและความตาย ที่มารอคุณอยู่ตรงหน้า ไม่ว่าจะเกิดเหตุกาณ์ร้ายแรงใดๆในชีวิตที่ผ่านมา คุณจะนิ่ง ยิ้ม เข้าใจปล่อยวางได้ทุกเรื่อง สำหรับคุณแล้วชีวิตมันช่างเป็นเรื่องง่ายดายเสียนี่กระไร ผมโชคดีและภูมิใจที่ได้พบและแต่งงานกับคุณ ชายชราก้มลงจูบที่หน้าผากของภรรยา แต่ก็พบว่า เธอหมดลมหายใจไปแล้ว ลาก่อนนะสุดที่รักของผม ขอให้คุณไปรอผมอยู่ที่บนสวรรค์นะครับ อีกไม่นานผมจะตามไป ชายชรากอดภรรยาไว้แน่นร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลพรากออกอาบสองแก้ม พร้อมกับท้องฟ้าที่มืดมิดของยามค่ำคืนที่คืบคลานเข้ามาแทนที่ มีเพียงเสียงคลื่นซัดสาดและสายลมแผ่วเบา ที่คอยปลอบโยนชายชราคนนั้นในยามเย็น ที่ช่างอ้างว้างและเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวอะไรเช่นนี้VIDEO เพลง ฝากฟ้าทะเลฝัน ของพี่เบิร์ด เพราะมากๆครับ เรื่องและภาพประกอบ วนารักษ์
Create Date : 09 เมษายน 2556
75 comments
Last Update : 15 เมษายน 2556 22:34:46 น.
Counter : 2791 Pageviews.
เศร้าอ่ะค่ะ อ่านลงมาเรื่อยๆมันอินไม่รู้ตัว
เหมือนคุณอ๋าพูดไปเรื่อยๆ ก็ว่าอ่านเพลินๆนะ
แต่พอถึงตอนจบ น้ำตามันซึมออกมาซะงั้น
like 1 เลยค่ะ พรุ่งนี้มาโหวตให้นะคะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่าน