บางครั้งชีวิตเหมือนการซื้อลอตเตอรี
เราไม่มีทางรู้หรอกว่ากระดาษใบหนึ่งที่ซื้อมาจะให้โชคหรือ
ความว่างเปล่า ตามที่หวัง หรือ ไม่เป็นไปดังหวัง
ตามสถิติคนถูกรางวัลที่หนึ่งมีสัดส่วนน้อยนิด
เมื่อเปรียบเทียบกับเด็กที่เกิดมาพิการในแต่ละวัน*
และฮิคาริก็เป็นหนึ่งในสัดส่วนที่มีมากกว่าคนถูกรางวัล
คนที่เป็นพ่อ-แม่ของเด็กเหล่านั้นควรทำตัวอย่างไร
ไม่มีใครรู้หรอกว่าวันนี้และวันพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างในแต่ละวัน
เคนซาบุโรไม่ยินร้าย แต่ยินยอมที่จะรับกับสิ่งเหล่านี้
เขารู้เพียงแต่ว่าหน้าที่พ่อคือรักและดูแลลูกของเขา
ที่กำเนิดมาจากเซลล์หลายล้านเซลล์ของเขากับภรรยาอันเป็นที่รัก
ฮิคาริจึงเกิดมาจากเซลล์แห่งความรัก
ส่องสว่างให้ความหวังยามอยู่ในอุโมงค์มืด
ความเข้าใจความอดทน การฟื้นฟู
และจังหวะอันเหมาะเจาะทำให้บ้านของโอเอะ
คอยสมานจิตใจของคนในบ้านให้กลายเป็นแผ่นเดียวกัน
อาจจะมีรอยต่อที่ไม่พอดีอยู่บ้าง
แต่กาวที่ประสานรอยนั้นคือความรัก
ยากนักที่จะห่างเหินออกจากกันง่ายๆ
พ่อ แม่ น้องสาว และน้องชาย และคนอื่น ๆ ในครอบครัว
ต่างรักและให้ความเอ็นดูต่อฮิคาริ ไม่มีความแตกต่าง
สามารถทำกิจกรรมร่วมกันได้อย่างสนุกสนานภาพบันทึกต่าง ๆ
ในหนังสือวาดโดยภรรยาของเคนซาบุโร
ในความโชคร้ายยังมีโชคดีถึงแม้ภาวะออทิสติก
จะมีผลต่อการเรียนรู้ของฮิคาริแต่เหมือนสวรรค์ได้ประธานทักษะพิเศษ
ทางดนตรีมาชดเชยให้กับฮิคาริ ฮิคาริสามารถเล่นเปียโนและฟรุตได้
นอกจากนั้นยังประพันธ์เพลงคลาสสิกได้ไพเราะเสียอีกด้วย
เพราะด้วยความอดทนของเคนซาบุโร และฮิโรชิ โคอิซุมิ (อาจารย์ผู้ฝึกสอน)
Requiem for M คือบทเพลงไว้อาลัยและรำลึกถึงการจากไปของ
นายแพทย์โนบุโอะโมริยาสึ หมอผู้ที่ทำการรักษาให้กับฮิคาริ
ปัญหาทุกปัญหาย่อมีทางออกทุกอย่างสามารถแก้ไขมันได้
แม้อาจจะไม่ดีนัก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เลวร้ายลงกว่าเดิม
ความรัก ความเข้าใจ ความอดทน
ของคนในครอบครัวหากรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแล้ว
เรื่องร้าย ๆ ที่ผ่านเข้ามาทั้งหมดนี้ก็แค่เคยเป็นแค่เรื่องเลวร้าย.
*คัดย่อมาจากข้อความหนึ่งในหนังสือ A Healing Family.
ประวัติผู้เขียน บ้านสมานใจ
//en.wikipedia.org/wiki/Kenzabur%C5%8D_%C5%8Ce
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
