|
|
|
|
|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
วันแรก ของการผจญภัย
เริ่มจากวันที่ 15 พฤศจิกายน 2551 เป็นที่รอคอยมานานหลังจากฝันฝ่าด่านแรกของการไปเรียนเมืองนอกได้ คือไอเอล (IELTS) ต่อจากนี้ไปเป็นของจริงซักที เรามาที่บริสเบนโดยสายการบินไทย TG 991
วันนั้นพ่อแม่ น้า พี่ และเพื่อนไปส่งที่สนามบิน ตอนที่อยู่สนามบินกับพวกเค้า ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเลยจริง ในตอนนั้นคิดว่า เรื่องแค่นี้สบายมาก ใคร ๆ ก็ไปกัน ไปอยู่ที่นู้นสบายมาก วาดไว้สวยหรูอยู่เหมือนกัน แถมตั๋วเครื่องบินก็เป็นแบบเที่ยวเดียวด้วย กะว่าจะอยู่ที่นู้นยาวเลย
พอเราเข้าไปเช็คน้ำหนักกระเป๋าแอบมีการลุ้นระทึกเล็กน้อย เราได้วีซ่านักเรียนจะได้น้ำหนัก สามสิบ กิโล ซึ่งคิดว่าเกินแน่ ๆ แต่พอไปชั่งแล้วได้ 31.5 กิโล โล่งอกไปเลย
เครื่องออกตอน 7.55 น.น้าเราทำงานอยู่ที่สนามสุวรรณภูมิ เลยเข้ามาส่งข้างในถึงหน้าประตูเครื่องบินเลย
ก่อนจะขึ้นเครื่องน้าพูดออกมาประโยคนึง พอฟังประโยคแล้วนั้นแทบจะร้องไห้เลย มันก้องอยู่ในหัวยังไงไม่รู้
น้าพูดว่า "ตอนนี้เหลือคนเดียวแล้วนะ"
พอเราก้าวออกมาเดินคนเดียวเดินไปที่เครื่องบิน ความรู้สึกนั้นมันต่างกันมาก ๆ เลย ต่างจากตอนที่อยู่ด้วยกันข้างนอกที่มีทุก ๆ คนอยู่ด้วย ตอนนั้นคิดว่า เราต้องห่างจากพ่อแม่และบ้านเกิดเมืองนอน นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปต้องอยู่คนเดียว พึ่งตัวเอง ไปอยู่ในที่ ๆ ไม่รู้จัก ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครเลย วินาทีนั้นน้ำตาคลอเลยหละ แต่เอาว่ะ ตัดสินใจจะไปแล้ว ก็ต้องสู้ต่อไปสิวะ เรียนไอเอลมา พยายามมาตั้งนาน (ไว้จะเขียนเรื่องไอเอลให้อ่านกัน เพราะเรียนมาเยอะมาก ๆ เลย) ยังไม่ได้ไปเลย อาจจะไม่เลวร้ายก็ได้น่า เครื่องบินใช้เวลาเดินทาง 11 ชั่วโมงโดยแวะที่ Sydney ก่อน แล้วค่อยไปบริสเบน เก้าชั่วโมงในการบินไป Sydney ก็นั่งดูหนังไปเรื่อย ๆ หนังดี ๆ ทั้งนั้นเลย นั่งดูไปหลับไปมั่ง แถมปวดหัวด้วย เพราะเมาเครื่องบิน ยาแก้เมาเครื่องบินก็เอามานะแต่ดันลืมยาไว้ในเป้ แล้วก็ขี้เกียจหยิบด้วยเพราะมันอยู่ข้างบนที่เก็บของแถมกระเป๋าก็หนัก กลัวไปหล่นใส่หัวใครเข้า
อาหารบนเครื่องบินมีให้สองมื้อคือกลางวันกับมื้อเย็น อาหารบนเครื่องน่ากินมาก ๆ เลยแต่เสียดาย ดันกินไม่ลงอีกซะงั้น เสียดายสุด ๆ เลยนั่งมองแอร์ฯ ไปกินไปด้วย แอร์ฯสวยมาก ๆ เลย 555
ตอนเครื่องบินมาถึง Sydney ก็ต้องลากของลงมาจากเครื่องรอปะมาณ 40 นาที เรามีกระเป๋าลากหนึ่งใบหนัก ประมาณ 10 กิโล กับเป้อีกใบ ดีว่าตอนยกลงมีฝรั่งใจดีข้างหลังช่วยยกลงมาให้ แล้วมีป้าคนไทยอีกคน ขอเรียกว่าคุณแม่ ล่ะกัน คุณแม่น่ารักมาก ๆ เลยชวนคุยตลอดทางเลย
พอเค้าเรียกขึ้นเครื่อง ก็ลำเดิมนั้นแหละ จะให้ลากขึ้นลากลงทำไมก็ไม่รู้ หลังจากนี้ก็ใช้เวลาไปบริสเบน อีก 1 ชั่วโมง พอถึงที่บริสเบนก็เกือบ ๆ เที่ยงคืนแล้ว คุณแม่ก็คอยช่วยอยู่ตลอดเลย ช่วยยกกระเป๋าให้ คอยแนะนำนู้นนี่ ให้ตลอด มาแยกกันตอนตรวจสัมภาระนี่แหละ เพราะว่าเรามีของต้อง declar (ของที่ต้องระวัง) คือ ยาที่เป็นสมุนไพรมาด้วย แล้วของที่ระลึกที่เป็นไม้ ต้องใช้เวลานาน คุณแม่เลยขอไปก่อน
พอออกมาก็เจอคนที่มารับที่สนามบิน ไปส่งที่ Home stay เป็นคนออสซี่ ชื่อ Philip เขาก็น่ารักมาก ๆ ชวนคุยตลอดทางเลย ช่วยให้หายเกร็งไปเยอะ ใช้เวลาเดินทางประมาณ 20-25 นาทีก็ถึง Home stay บ้านสวยมาก ๆ เหมือนในหนังเลย แต่เรามาถึงก็ดึกแล้ว เลยเวลาปกติที่พวกเขาเข้านอน เลยแนะนำตัวสั้น ๆ แล้วให้เข้าไปนอน ก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่อีกที
จบวันแรก ของการเดินทาง อาจจะไม่สนุกเท่าไหร่เพราะเพิ่งหัดเขียน แต่ก็อยากลองเขียนดู ^.^
Create Date : 19 พฤศจิกายน 2551 |
Last Update : 21 พฤศจิกายน 2551 19:49:14 น. |
|
5 comments
|
Counter : 230 Pageviews. |
|
|
|
|
โดย: Tang_Siri วันที่: 19 พฤศจิกายน 2551 เวลา:19:39:53 น. |
|
โดย: นู๋หญิงจ๋า วันที่: 20 พฤศจิกายน 2551 เวลา:11:15:39 น. |
|
โดย: Rong (Li_rong ) วันที่: 21 พฤศจิกายน 2551 เวลา:19:55:31 น. |
|
โดย: meiping IP: 122.107.142.128 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2551 เวลา:6:45:35 น. |
|
โดย: kuma IP: 114.128.30.137 วันที่: 28 ธันวาคม 2551 เวลา:6:27:14 น. |
|
| |
|
Li_rong |
|
|
|
|