โอวาทธรรม
ของ
พระสุทธิธรรมรังสีคัมภีร์เมธาจารย์
(พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร)
วัดอโศการาม อ.เมือง จ.สมุทรปราการ



สติ เป็นชีวิตของใจ ลม เป็นชีวิตของร่างกาย
การเจ็บป่วยไม่ได้หมายความเพียงเท่าที่เราเจ็บ ปวด เมื่อย มึน
ถ้าลมหายใจของเรานี้อ่อนลง สติก็จะอ่อนตามด้วย
นี่ก็เท่ากับเรากำลังเจ็บป่วยอยู่แล้ว ถ้าเราเผลอทั้งสติด้วยเมื่อไร
ก็เท่ากับสลบหรือตายทีเดียว

คนที่สลบไปครั้งหนึ่ง ประสาทก็ย่อมเสียไปครั้งหนึ่ง
สลบหลายครั้งก็ยิ่งเสียมากเข้า
ฉะนั้นเราต้องคอยตั้งสติรักษาลมไว้ให้ดี
อย่าปล่อยให้มันเจ็บป่วย หรือสลบไปบ่อยๆ
พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า คนไม่มีสติ ก็คือ คนที่ตายแล้ว

รู้กายในกายนี้เป็น กายคตาสติ
คือ รู้ลมในร่างกายของเรา ตั้งแต่เบื้องสูงจดเบื้องต่ำ
เบื้องต่ำขึ้นไปหาเบื้องสูง กระจายลมให้เต็มทั่วร่างกาย
เหมือนกับน้ำที่เต็มอ่าง ก็จะได้รับความเย็นตลอดทั่วร่างกาย

ความชำนาญ คือ การทำบ่อยๆ
ผู้มีความชำนาญจะทำอะไรก็ได้สำเร็จกว่าผู้ไม่มีควมชำนาญ
เหมือนคนที่ชำนาณทางในกรุงเทพฯ เขาก็สามารถจะเดินลัดตัดทาง
ไปตามถนนสายต่างๆ ถึงที่หมายได้เร็วกว่าผู้ที่ไม่รู้จักทาง
ซึ่งเดินอยู่ ๓ เดือนก็ยังไปไหนไม่รอด วนเวียนอยู่ที่เดิมนั่นเอง

การเชื่อม ประสานลม ขยายลมไปตามธาตุต่างๆ
ตลอดทั้งอวัยวะเส้นเอ็นทุกส่วนในร่างกาย
ก็เหมือนกับเราทำการตัดถนนสายต่างๆให้ติดต่อถึงกัน
ประเทศใด เมืองใดที่มีถนนหนทางมากก็ย่อมมีตึกร้านบ้านเรือนแน่นหนาขึ้น
เพราะมีการคมนาคมสะดวก
บ้านนั้นเมืองนั้นก็ย่อมจะมีความเจริญมากขึ้นฉันใด
ร่างกายของเราก็เช่นเดียวกัน
ถ้าเรามีการปรับปรุงแก้ไขลมในส่วนต่างๆ ของร่างกายให้ดีอยู่เสมอแล้ว
ก็เปรียบเหมือนกับเราตัดตอนต้นไม้ส่วนที่เสียให้กลับงอกงามเจริญขึ้นฉันนั้น