|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | |
|
|
|
|
|
|
|
songkran in my eyes 12.04.50
songkran in my eyes
12 เมษายน 2549 วันสุดท้ายที่เราเจอกัน เธอขับรถมาให้ฉัน ฉันขับรถไปส่งเธอ
เราลากันง่ายๆ สงกรานต์นี้ เราต่างคนต่างเที่ยว ฉันจะไปเกาะพงันกับเพื่อนฉัน เธอจะไปประจวบกับเพื่อนเธอ
เราคุยกันง่ายๆ เราแค่บอกให้เดินทางปลอดภัย เราแค่บอกว่าอย่าลืมคิดถึงกัน เราแค่บอกให้อีกฝ่ายโชคดี
เราจากกันง่ายๆ แล้วฉันก็ขับรถออกไป แล้วเธอก็ขับรถไปกับเพื่อน แล้วเราก็ต่างคนต่างไป
ถ้าฉันจะรู้ล่วงหน้า ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่เราจะได้คุยกันแบบแฟน ที่เราจะได้นั่งรถไปด้วยกัน ที่เราจะได้ล่ำลากัน
ฉันคงไม่ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปง่ายๆ ฉันคงจะขับรถให้ช้าลงอีกหน่อย ฉันคงจะบอกให้เธอโชคดีด้วยความตั้งใจกว่านี้ ฉันคงจะกอดลาเธอแน่นๆสักที ฉันคงจะจับมือเธอ มองตาเธอ ตอนที่เราลากัน ทั้งหมดนี้คือความรู้สึก ทุกครั้งที่ฉันขับรถผ่านสะพานข้ามแยกวันนั้น
12 เมษายน 2550 เวลาผ่านไปง่ายๆ แต่ความทรงจำไม่ยอมให้มันผ่านไปง่ายๆ ความรู้สึก เหมือนเมื่อไม่กี่วันก่อน ปีนี้ฉันไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน ปีนี้ฉันเล่นสงกรานต์กับตัวเอง ปีนี้ฉันใช้น้ำตาเป็นอาวุธสงกรานต์ ฉันเสียใจ แต่ฉันไม่เสียดาย กับสิ่งที่ทำไป
เมษายน คงเป็นเดือนที่หนักหนาสำหรับฉัน เพราะเรื่องราวหลายอย่างจะเกิดขึ้นครบปี จากวันนี้เป็นต้นไป
ฉันเสียน้ำตา ที่รู้ว่าวันนี้เธอเสียใจ เพราะไปค้นเจอโปสการ์ดใบสุดท้าย ที่ฉันส่งหาเธอจากเกาะเต่า มันเป็นรูปแผนที่เกาะเต่า ฉันเขียนบอกเธอว่า ฉันให้แผนที่กับเธอแล้ว ต้องพาฉันมาเที่ยวอีกให้ได้ ห้ามพาใครมาเด็ดขาด ต้องมากับฉันเท่านั้น อย่าเสียใจไปเลยนะ ฉันขอถอนคำพูด เธอจะไปกับใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นฉันอีกแล้วล่ะ เธอจะมีใครก็ได้ แต่ขอให้เค้ารักเธอจริงๆ เธอจะเป็นแฟนกับใครก็ได้ แต่เค้าต้องรักเธอมากกว่าที่ฉันเคยรัก แค่นี้แหละ ที่ฉันจะขอเธอ
Create Date : 07 กันยายน 2550 |
Last Update : 10 กันยายน 2550 2:27:51 น. |
|
1 comments
|
Counter : 897 Pageviews. |
|
|
|
โดย: lamy IP: 58.8.115.56 วันที่: 9 ธันวาคม 2550 เวลา:2:24:27 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ชอบเที่ยว ชอบกิน ชอบถ่ายรูป ชอบดูหนัง ชอบทำนู้นนี้นั้นประดิษฐ์ประดอย ทำเสร็จ ก็เลยอยากขาย ก็กลายเป็นคนชอบขายของ (ประสบการณ์เปิดร้าน 2 สวน จตุจักร สวนลุมไนท์ แต่เจ๊งทั้ง 2 ร้านภายใน 2 ไตรมาส คงบ่งบอกถึงดัชนีความสำเร็จได้ดี แถมมีฉายาที่เพื่อนๆ ตั้งให้คือ เข้าแก๊งไหน หัวหน้าตายหมด)
มีความฝันสูงสุดในชีวิต คือ อยากไปเที่ยวๆ ถ่ายๆ แล้วกลับมาเขียนหนังสือ เก็บตังไป เที่ยวๆ ถ่ายๆ แต่ปัญหาคือเจอฝรั่งแล้วขาสั่น กัว ไม่กล้าพูด
ล่าสุดยังไม่เข็ด กะเอาดีทางด้านถ่ายรูป และ ขายของ จุดเริ่มต้น เริ่มจากการชอบถ่าย ทั้งถ่ายหนัก ถ่ายเบา (แต่ไม่เคยถ่ายเรี่ยราดนะยะ) เคยโดนผู้ชายด่ามาแล้วว่า "เธอมันจอมถ่าย" หลังๆ กลับตัว หันมาถ่ายรูปแทน เห็นได้ว่าสุขภาพจิตคนรอบข้างดีขึ้นเยอะ เลยรวมกลุ่มกะเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ 9 คน ในนาม โลโมติ้ว ทำโลโมโปสการ์ด ทำมือ วางขายร้านแรกที่สวนจตุจักร กำลังจะทำขายที่ร้านที่ข้าวสาร หนังสือเดินทาง ฯลฯ
|
|
|
|
|
|
|
|
|