~:::: สึนามิ
.. สอนให้รู้จักการเป็นผู้ให้
. และให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน (1) ::::~ .. ก่อนอื่นอิชั้นต้องขอชี้แจงก่อนเลยนะคะว่า .. ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ได้มีเจตนาที่จะไปตอกย้ำ หรือซ้ำเติมผู้ที่สูญเสีย หรือผู้ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์คลื่นยักษ์สึนามินี้ใด ๆ ทั้งสิ้นค่ะ .. แต่สิ่งที่อิชั้นต้องการจะนำเสนอออกมาก็คือ . การสื่อให้เห็นถึงคลื่นน้ำใจจากผู้คนทั่วทุกสารทิศ ทุกชาติ ทุกภาษา ที่ได้หลั่งไหลไปยังพื้นที่ต่าง ๆ ที่ได้รับผลกระทบในครั้งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าบรรดาอาสาสมัครทุก ๆ คนที่ได้เสียสละ ทุ่มเททั้งแรงกาย แรงใจ .. โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน . อีกทั้งต้องการนำเสนอในมุมมองของตัวอิชั้นเอง ว่าตลอดระยะเวลา 4-5 วัน ที่อิชั้นได้ลงไปเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเหลือผู้ประสบภัยครั้งนี้ . อิชั้นได้พบเห็นเรื่องราว ความประทับใจที่ชีวิตนี้ก็ไม่อาจได้รับรู้และรู้สึกแบบนี้อีกแล้วก็ได้ อิชั้นอยากบอกเล่าว่าเราอยู่ เราทำงาน เรากิน เรานอนกันอย่างไร และที่สำคัญ อิชั้นได้รับอะไรบ้างจากการตัดสินใจเดินทางลงไป (ถึงแม้จะเป็นแค่ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ก็ตาม) . อิชั้นอยากที่จะบันทึกเรื่องราวในความทรงจำที่ผ่านมาอีกครั้งหนึ่ง . ถึงแม้ว่าระยะเวลาจะผ่านมา 1 ปี . แต่ทุกเรื่องราวดี ๆ และความทรงจำอันทรงคุณค่าทั้งหมด มันยังคงเต็มเปี่ยม และงดงามอยู่ในทุกอณูความรู้สึกของอิชั้นไม่มีวันจาง .. และเพื่อเป็นการร่วมรำลึกถึงการครบรอบ 1 ปี การเกิดเหตุการณ์ธรณีพิบัติภัย เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2548 . . อย่างน้อย ที่ผ่านมา มันทำให้อิชั้นและคนทั้งโลกได้เรียนรู้ และรับรู้ว่า . ในความโชคร้ายที่เกิดขึ้นนั้น ยังคงมีความงดงามที่ไม่มีใครคาดคิดเกิดขึ้น . . อิชั้นคิดว่าสังคมไทยควรที่จะรับรู้ ชื่นชม ยกย่อง และควรที่จะช่วยกันสานต่อคลื่นน้ำใจอันงดงามนี้กันต่อไปนะคะ .. และสุดท้ายก็คือ . เพื่อปลงค่ะ เพราะทุกชีวิต ทุกสิ่ง ทุกอย่างเป็นสิ่งไม่แน่นอน ไม่จีรังยั่งยืนค่ะ . ก่อนที่จะทำอะไร อยากให้ทุก ๆ คน ไตร่ตรอง ตั้งสติ และคิดถึงแต่สิ่งดี ๆ . เพราะเราอาจไม่มีโอกาสได้กลับมาแก้ไขข้อบกพร่อง หรือเริ่มต้นใหม่ได้อีกแล้ว .. และใครที่ยังไม่เริ่มที่จะรัก และแสดงให้คนที่เรารักได้รับรู้ . โปรดอย่ารอช้านะคะ .. สำหรับใครที่โกรธ เกลียด อาฆาต ก็ค่อย ๆ ลดความรู้สึกนั้นลง หรือเลิกรู้สึกแบบนั้นได้ก็ถือว่าวิเศษที่สุด . รักกันไว้ หรือปฏิบัติดีต่อกันไว้ . แล้วความสุขจะอยู่ในกำมือทุก ๆ คน . .. (((อิชั้นก็พร่ำไปเน๊อะ . แต่จริง ๆ แล้วทำได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ .. หลาย ๆ คนคงตั้งคำถาม)) ..  อิชั้นตัดสินใจไม่ผิดเลยจริง ๆ ค่ะ กับการตัดสินใจเดินทางลงไปมีส่วนช่วยเหลือผู้ประสบภัยกับคลื่นยักษ์สึนามิ เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2548 ที่ผ่านมา . ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 1 ปีที่แล้ว . แรกเริ่มเดิมที อิชั้นไม่ได้สนใจใครรู้อะไรมากมายนักกับข่าวที่เกิดขึ้น เพราะคิดว่าเป็นเพียงแค่แผ่นดินไหวธรรมดา . แต่หลังจากสื่อต่าง ๆ เสนอข่าวเหตุการณ์นี้กันอย่างต่อเนื่อง .. เริ่มทำให้อิชั้นกระสับกระส่าย กระวนกระวายใจอย่างยิ่ง . เพราะมีคนที่อิชั้นเป็นห่วงเป็นใหญ่อยู่ในพื้นที่ที่เกิดเหตุด้วย .. ที่สำคัญ . ญาติ พี่น้องคนไทยด้วยกัน อีกจำนวนมากมายที่ประสบภัยพิบัติครั้งนี้ .. 2 วันผ่านไป . อิชั้นยิ่งร้อนรนอย่างหนัก พยายามคิด และหาวิธีต่าง ๆ ว่าจะทำยังไง เราถึงจะลงไปช่วยพวกเค้าได้บ้าง .. ช่วยเท่าที่ผู้หญิงอย่างอิชั้นจะพอทำได้ วันที่ 28 ธันวา . ช่วงเที่ยง ๆ ขณะที่กำลังทำงานอยู่ . พี่สาวโทรมาบอกว่า พี่ชายกำลังจะลงไปใต้ แต่ไปกับพวกอาสาฯ มูลนิธิฯ เครื่องบินจะออกประมาณบ่ายโมง . อิชั้นดีใจสุดขีด รีบบอกไปว่า ขอไปด้วยนะ ให้พี่ชายรอด้วย ยังไงก็จะไปด้วย และฝากพี่สาวเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋ามาให้หน่อย เดี๋ยวจะนั่งแท็กซี่ไปรอที่กองทัพอากาศนะ . แถมกำชับหนักหนาว่า . ไปด้วย . รอด้วย .. .. ตอนนั้นอิชั้นไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้วค่ะ .. งานเงินไม่ทงไม่ทำมันแล้ว .. รีบเก็บข้าวของกำลังจะออกจากออฟฟิศ .. ตื่นเต้น ดีใจสุด ๆ และแล้ว เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ .. เมื่อพี่ชายโทรมาบอกว่า เครื่องบินเต็ม เพราะเค้าต้องขนของบริจาคลงไปด้วย .. อิชั้นก็น้ำตาตกในค่ะ .. ผิดกับสักครู่หน้ามือเป็นหลังมือ . ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรอีกต่อไปแล้ว .  วันถัดมา .. หลังจากเลิกงานแล้ว . อิชั้นทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ .. กลับบ้านไปอ้อนวอนพี่ชายสารพัด หลาย ๆ คำพูด หลาย ๆ ประโยคสุดจะงัดขึ้นมาประเหลาะ . อิชั้นมุ่งมั่นมาก ๆ ขนาดที่ว่า . ถ้าไม่ได้ลงไปช่วย ชาตินี้อิชั้นคงนอนตายตาไม่หลับแน่ ๆ .. อ้อ บอกก่อนนะคะ ว่าพี่ชายคนนี้ . จริง ๆ แล้ว ไม่ถูกกันหรอกค่ะ เกลียดขี้หน้ามันมาก ๆ . ทั้งกะปี สี่กะชาติ ไม่เคยพูดดีกันเลยสักแอะ . ตีกัน ด่ากัน ทะเลาะกันแทบทุกครั้งที่เราโคจรมาพบกัน .. แต่เหตุการณ์นี้ . อิชั้นลืมความรู้สึกโกรธ เกลียด แค้นไปเสียสนิทเลยค่ะ . แปลกมาก ๆ ณ เวลานั้นอคติส่วนตัว อารมณ์และความรู้สึกส่วนตัวทั้งหลายทั้งปวงต้องยุติลง เพราะเราคือ . ขบวนการน้ำเต้าหู้กู้โลก ผลประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัวเสมอ ..และแล้วความพยายามก็เป็นผล เนื่องจากอิชั้นก็รับปากว่าจะพาไปเอง ไม่ต้องกลัวหลง เดี๋ยวจะคอยนั่งบอกทางให้จนกว่าจะถึงที่หมาย เพราะพี่ชายมันขับรถไปไม่ถูก พอดีว่าอิชั้นเคยไปทำงานที่เขาหลักกับภูเก็ตมาครั้งนึง ก็คิดว่าน่าจะสามารถพาทุกคนไปถึงที่หมายปลายทางได้อย่างปลอดภัย .อิชั้นสัญญาเป็นมั่นเหมาะ และรับประกันด้วยเกียรติของหัวหน้าหมู่เนตรนารีเลยค่ะ . ((แต่ตอนนั้นบอกพี่ชายว่าเคยไปบ่อยนับครั้งไม่ถ้วนค่ะ โม้ ๆ มันไปก่อน มันจะได้ใจอ่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง อิอิ)) พี่ชายยอมเชื่อใจอิชั้น .. และทำเรื่องขอรถยนต์จาก อบต. และประกาศรับของบริจาคได้เต็มคันรถในเย็นวันนั้นเลย .. หลังจากเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า ข้าวของที่จำเป็น เตรียมอุปกรณ์ถ่ายภาพ และสระผมตุนไปก่อน เรียบร้อยแล้ว . เพราะไปที่นั่นต้องไม่มีที่ให้อาบน้ำแน่ ๆ . อิชั้นมองการณ์ไกลค่ะ อ้อ . ก่อนออกจากบ้าน ก็เอาหัวหอม ๆ ไปให้แม่เป่ากระหม่อมเอาฤกษ์เอาชัยก่อนขึ้นรถด้วย เพราะงานนี้ยอมรับว่าเสียว ๆ หวาด ๆ อยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะไปเจออะไรบ้าง และอะไรจะเกิดขึ้นอีกข้างหน้า . แต่ ณ เวลานั้น อะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ก็คงจะฉุดกระชากเราไว้ไม่อยู่แล้ว เพราะยังไงเราก็ยังนั่งยัน นอนยัน ว่าต้องไปให้ถึงให้ได้ ถ้า . ไม่ตายกลางทางเสียก่อน พวกเราทั้ง 7 คน ออกเดินทางกันตอนเวลาประมาณ 1 ทุ่มพอดี .. งานนี้อิชั้นสวยที่สุดค่ะ . เพราะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในการเดินทางครั้งนี้ .. ((ป.ล. วันนี้เป็น วันเกิดพี่สาว (อีกคน) เค้าโทรมาชวนไปงานเลี้ยงวันเกิด แต่อิชั้นปฏิเสธไป เพราะเมื่อไหร่ ปีไหนก็ไปได้น่ะวันเกิด แต่งานนี้ไม่มีโอกาสอีกแล้ว ถ้าไม่ไปตอนนี้ ก็คงหมดโอกาสแน่ ๆ ยังไงอิชั้นก็ต้องลงไปช่วย .. พี่สาวเลยมีงอนด้วย เหอ ๆ )) การเดินทางครั้งนี้ ยังคงทิ้งปริศนาและความคาใจไว้ให้กับทุก ๆ คนเป็นหนักหนาว่า . อิชั้นกะพี่ชาย มันร่วมทางกันไปได้ยังไงวะ .. แม่กะพี่สาว คอยโทรมาเช็คกะน้องชายเป็นระยะ ๆ ว่า .มันตีกันไม๊ มันกัดกันรึป่าว . แบบว่าแม่เป็นห่วงว่า มันจะตีกันตายซะก่อน แล้วไม่ทันได้ไปช่วยเค้าน่ะ .เหอ ๆ งานนี้อิชั้นหลับไม่ได้เลยสักนิด เพราะรับปากแล้วว่าจะเป็นคนบอกทางให้ . เนื่องจากทุกคน ไม่มีใครรู้ทาง และไม่มีใครเคยไปใต้กันเลย .. กว่าจะถึงตัวเมืองภูเก็ต ก็ประมาณ 9 โมง . ทรมานมาก ๆ นั่งอัดกันอยู่ในแค๊ป ไม่ได้ขยับตัวกันเลย . ลงจากรถขาพับ ขาอ่อนกันเลยล่ะค่ะ . แต่นี่มันเรื่องจิ๊บ ๆ ค่ะ เมื่อเทียบกับสิ่งที่อิชั้นจะต้องไปเผชิญต่อไป . .. มันช่างเป็นการเดินทางที่ยาวนานมาก ๆ . เพราะใจอิชั้นมันไปรออยู่ที่ภูเก็ตตั้งนานแล้ว .. ยิ่งเร่งก็เหมือนว่ายิ่งยาวนาน . งานนี้ไม่ได้หลงทาง แต่ที่ถึงช้า เพราะรถติดมาก ๆ ติดสุด ๆ .. .. ไม่น่าเชื่อว่า ตลอดระยะทาง จากกรุงเทพฯ ลงไปตามถนนหลวงหมายเลข 4 . จะมีแต่ขบวนคาราวาน และรถที่ขนสิ่งของไปบริจาคจำนวนมหาศาล ตลอดเส้นทาง . จึงทำให้การจราจรติดขัด รถแต่ละคัน เคลื่อนตัวกันได้อย่างช้า ๆ เท่านั้น .. ถ้าอิชั้นไม่ได้มาเห็นกับตาตัวเอง . อิชั้นจะไม่เชื่อเด็ดขาด .. ว่าพลังน้ำใจคนไทยจากทั่วทุกสารทิศจะหลั่งไหลกันมามากมายขนาดนี้ .  หลังจากแวะกินข้าวเช้า ล้างหน้าล้างตาตามปั๊มน้ำมันกันเรียบร้อย พวกเราก็รีบมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายแรกของเราทันที .. ทีมงานอาสาฯ ร่วมกตัญญูที่ทำงานชุดเดียวกับพี่ชาย ล่วงหน้ามารออยู่ก่อนแล้ว ที่หาดกมลา จ.ภูเก็ต . พวกอิชั้นไปสมทบรวมกันที่นั่นอีกทีมหนึ่ง . แต่ไปถึง ตรงนี้ค่อนข้างเรียบร้อยหมดแล้ว . ไม่มีอะไรเสียหายมากนัก และเจ้าหน้าที่เก็บกู้ไปเกือบหมด . ไปถึงก็แทบไม่มีอะไรแล้ว มีแค่การกู้ซากรถในบึงขึ้นมาเท่านั้น แบบว่ารู้สึกว่าไปเสียเที่ยวอีกแล้ว เพราะตอนนั้นจิตใจมันจดจ่อ จดจ้องอยากจะไปช่วยเค้าใจจะขาดแล้ว ที่หาดป่าตอง กับหาดกมลา นี่ถ้าไม่ดูที่ชายฝั่ง ก็แทบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ชายหาดเค้าเคลียร์เรียบร้อยหมดแล้ว เหลือเพียงบนฝั่งถนนเท่านั้นที่ยังมีซากปรักหักพังอยู่   ส่วนน้ำทะเล และท้องฟ้ายังคงสดใส สวยงามเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ..... ถ้าไม่มองขึ้นบนฝั่ง..... ทะเลของเราก็ยังสวยใสค่ะ.....  อิชั้นพยายามยุยงส่งเสริมพี่ชายว่าให้ไปที่อื่นเถอะ . ไปเขาหลักเถอะตรงนั้นเสียหายมาก . ไปช่วยที่นั่นดีกว่า . อิชั้นอยากไปช่วยที่นั่นมาก . .. ในใจเฝ้าคิดตลอดเวลาเลยว่า . จะไปเขาหลัก . อิชั้นตรงไปเขาหลักให้ได้ . ถ้าพี่ชายกะพวกไม่ไปกัน อิชั้นจะหาทางไปเอง ขอแค่ไปส่งในเมืองให้หน่อย . ยังไงต้องไปให้ได้ บอกตามตรงว่า พื้นที่ทั้งหมด อิชั้นรู้สึกผูกพันกับเขาหลักมากเป็นพิเศษ เพราะเคยไปพักอยู่แถวนั้น .. และที่สำคัญ ณ ตอนนั้น เขาหลักคือที่ที่ได้รับความเสียหายมากที่สุด . คนที่เขาหลักคงรอ และคงต้องการกำลังไปช่วยเสริมที่นั่นเพิ่มแน่ ๆ .. แวะเอาของบริจาคไปมอบให้ที่ศาลาว่าการฯ และมุ่งหน้าไปเขาหลักกันทันที  . ตลอดทาง ถ้าเจอผู้เดือดร้อน พวกอิชั้นก็จะลงไปพูดคุย ไปให้กำลังใจ และแบ่งเสื้อผ้าที่ได้มาจากอบต. ให้พวกเค้าด้วย . เสื้อผ้าพวกนี้เป็นของใหม่ . ที่ทาง อบต. บริจาคให้มาแบ่ง ๆ กันค่ะ ..  เข้าเขตจ.พังงา .จุดหมายแรกที่พวกเราแวะ คือ วัดบางเนียง ทันทีที่ไปถึงก็มีป้าคนหนึ่ง เดินมาบอกว่า มีศพอยู่ในบ่อแถว ๆ นี้ พวกเราจึงเริ่มปฏิบัติการกันทันที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องตื่นเต้น ใจคอไม่ค่อยดี ณ ตอนนั้น มันบอกไม่ถูกอ่ะ แบบว่า ศพคนจมน้ำเนี่ยนะ มันเป็นอะไรที่อิชั้นกลัวที่สุดเลย จะศพไหน สภาพไหนอิชั้นไม่เคยหวั่น แต่ถ้าศพคนจมน้ำอะไรประมาณนี้อ่ะ สารภาพตรง ๆ เลยว่า อิชั้นกลัวหัวหด ขี้ขึ้นสมอง (แต่นี่ขนาดมันกลัวนะเนี่ย ) หลังจากเมียง ๆ มองกันอยู่นานสองนาน ร่วมสองชั่วโมง ก็ไม่เจออะไรผิดปรกติ เดินหากันจนเหนื่อย ทั้งในบ่อ ทั้งในป่า ก็ไม่เจอ แต่ความรู้สึกมันหวิว ๆ ว่าเหมือนจะมีอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แต่พวกเราจนปัญญาในการค้นหากันจริง ๆ .. เริ่มสงสัยกันแล้วว่า ป้าแกจะมาโกหกเราทำไม นี่มันไม่ใช่เวลาเล่นสนุกเลย และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็บังเกิด เมื่อทุกคนพร้อมใจกันหันหลังกลับ พร้อมกับเพื่อนของพี่ชายพูดขึ้นว่า .. เฮ๊ย..คงไม่มีแล้วล่ะ ไปที่อื่นต่อดีกว่า .ใครจะหาก็หาไปเหอะ แต่พี่ชายยืนยันว่า . จะต้องมีแน่ ๆ ขอหาอีกหน่อย . แต่สักพักพวกเราก็ต้องถอดใจค่ะ เพราะยังไงก็หาไม่เจอ เมื่อพี่ชายอิชั้นพูดว่า . ถ้าคุณอยากให้เราช่วย และอยู่แถวนี้จริง ให้บอกพวกเราด้วยละกัน ทันใดนั้นเอง .. (เล่าไปขนลุกไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน) เสียง ตุ๊บบบบบบบบบบบบบบบ สนั่นหวั่นไหว ทุกคนพร้อมใจกันกระโดด และร้องสุดเสียงด้วยความตกใจ เดี๋ยวจะหาว่าอาสาฯ อะไรฟะ ขวัญอ่อน แต่ถ้าคุณไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นคุณจะรู้ว่ามันตื่นเต้นและระทึกแค่ไหน เสียงที่ไม่คาดคิดนั้นคือ ลูกมะพร้าวสด ๆ อ่ะ หล่นลงมา อยู่ดี ๆ ก็หล่นมาเฉยเลย ถ้าคนไม่เชื่อก็จะหาว่างมงาย ไร้สาระ แต่อิชั้นกับพี่ชายเชื่อกันสนิทใจเลยว่า เสียงนั้นคือ อะไร . .พี่ชายจึงหันหลังกลับไปอีกที เพื่อที่จะไปหาต้นตอของเสียง แต่มีคนห้ามไว้ บอกว่าเสียเวลา ไร้สาระ เพ้อเจ้อจะไปก็ไปคนเดียวเถอะ .. แต่พี่ชายอิชั้นก็ยังยืนยันว่ามีแน่ เค้าต้องอยู่ตรงนั้นแน่ ๆ แถวต้นมะพร้าวต้นนั้น และนี่คือ .. ต้นตอของเสียง ที่ทุกคนคาดไม่ถึง เค้าอยู่ตรงนั้นจริง ๆ เค้าเรียกพวกเรา เค้าคงบอกให้เรารู้ เค้าคงอยากให้เราไปช่วยเค้าออกมา . เค้าคงอยากให้เราพาเค้ากลับบ้าน  ไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง แต่สำหรับอิชั้นแล้ว ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญแน่นอน อิชั้นเชื่อว่าพวกเค้ากำลังรอให้พวกเราพาเค้ากลับบ้าน .. ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะจ๊ะ ตลอดเวลาที่ค้นหาศพ อิชั้นจะนึกอยู่ในใจเสมอว่า . อิชั้นมาดี และอยากช่วยเหลือจริง ๆ .. ขอให้ไว้ใจอิชั้น และหากอิชั้นเดินไปโดน ไปเหยียบ หรือข้ามพวกคุณ อิชั้นต้องกราบขอโทษด้วยค่ะ ให้รู้ไว้นะคะว่าอิชั้นมีเจตนาดี ไม่ได้ต้องการจะลบหลู่ดูหมิ่น . ท่องไว้ . ท่องไว้ค่ะ หลังจากหาได้ 3-4 ศพ จุดต่อไปคือ .. การนำศพที่ได้หลังรถ ไปเก็บรวมกันไว้ที่ศูนย์ประสานงานของร่วมกตัญญู ที่วัดย่านยาว . เพื่อรอให้คุณหญิงหมอพรทิพย์ และทีมแพทย์ตรวจพิสูจน์ และเพื่อรอญาติมารับศพตามขั้นตอนต่อไป .  . อิชั้นขอหยุดอยู่แค่นี้ก่อนนะคะ แล้วครั้งหน้าจะมาเล่าถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่อิชั้นประสบ พบเจอ เมื่อก้าวลงมาเหยียบบริเวณวัดย่านยาว จ.พังงา ค่ะ .. ขออนุญาตไปเคลียร์ของ เคลียร์สมบัติต่อก่อนนะคะ
น้องรัตน์มีน้ำใจดีจะ ได้ช่วยเหลือพวกเค้านะ
 ขอให้ทุกดวงวิญญาณไปสู่สุขคตินะโดย: อินทรีทองคำ
 วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:13:16:47 น.เฮ้อ ... จะครบปีแล้วใช่มั๊ยเนี่ย ... คิดแล้วเหมือนกับเพิ่งผ่านไปไม่นานเลยเนอะคุณรัตน์
ชลโชคดี ที่ไปกลับมาก่อนหน้านั้นอาทิตย์นึง .... ไม่งั้นชลอาจเป็นหนึ่งในจำนวนผู้คนที่คุณรัตน์พบอยู่แถวนั้นก้อได้ บุญรักษาค่ะ โดย: หนูชล
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:14:16:39 น.อ่านอย่างตั้งใจมากเลยน้องรัตน์
รออ่านตอนต่อไปด้วยนะคะ  โดย: Batgirl 2001
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:14:20:30 น.เพื่อนพี่หลายคนลงไปในพื้นที่ค่ะ
แต่พี่ไปช่วยด้านอื่น เพราะเป็นคนจิตอ่อนค่ะ ^^'  มีความสุขทุกวันนะคะ ^^ ...  โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie
) วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:14:28:38 น.แต่มันน่าเศร้านะครับ....
หลายคน..เค้าพยายาม "ให้"..โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน..กับเพื่อนร่วมโลก..ที่มาประสบชะตากรรมร่วมกัน.. กับเหตุกาณ์อุบัติภัยที่ว่า.. แต่ ก็มีบางคน...มา "เอา"...บนคราบน้ำตา..และซากศพ..ของผู้จากไป...  ขอไว้อาลัยต่อการจากไปและความสูญเสีย...ในเหตุการณ์ที่จะเวียนมาครบวาระ 1 ปี ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าด้วยครับ ป.ล. ถือโอกาส..Merry Christmas & Happy New Year ล่วงหน้าเลยครับ.. มีความสุขมากๆนะครับ โดย: กุมภีน
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:14:40:37 น.เรื่องแบบนี้ มีคนดีมีน้ำใจอย่างคุณรัตน์เยอะๆ ก็ดีนะคะ
เห็นอาสาสมัครเหล่านี้เค้าเสียสละและมีน้ำใจมากค่ะ  โดย: ยิ้มปริศนา
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:14:54:06 น.ขอไว้อาลัยต่อการจากไปและความสูญเสีย ขอให้ทุกคนที่จากไป ไปสู่ที่ดี
คุณรัตร์มีน้ำใจจริงๆๆนะคะ ปล. ตกลงคนละดำนะคะ แวะมาแจ้งค่ะเจ้าของรูปกะรูปไปคนละทางค่ะ รูปสวยแต่แป๋มสวยแบบลึกๆๆ ขุดดินลงไปดูสัก 5 เมตร ได้ระดับมืดกำลังสวยเลยค่ะ และMerry Christmas นะคะ  โดย: หยิ๋งแป๋ม
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:14:58:23 น.นอกจากจะสวยแร๊น ยังมีน้ำใจอันประเสริฐอีก ขอชื่นชมด้วยคนคร๊า ^^
โดย: โจงกะเบนลายดอกพิกุล
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:16:47:07 น.น้องรัตน์เก่งมากเลยนะค่ะ...ได้ทำในส่งที่ควรทำ...น่าภูมิใจมากเลยค่ะ...
 Merry Christmas มีความสุขมากๆๆนะค่ะ... โดย: ว่าน
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:16:56:01 น.ดีจังเลยได้ทำในสิ่งที่ดีๆๆแบบนี้ ขอให้สวยวันสวยคืนนะจ้า ..จอมแก่น มา..  นะจ้า โดย: จอมแก่นแสนซน
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:17:42:59 น. พี่หนี่ฯมาแล้วค่ะ ขอบอกว่า น้ำใจงามมากๆค่ะ โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ
) วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:18:15:03 น.ขอโทษไปแล้วเค้าไม่ให้อภัยก็มะเปงไร
อย่างน้อยเราก็ได้ทำในสิ่งที่ควรทำไปแล้วนี่นา เนอะ  โดย: Qooma
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:18:18:42 น.อ้าว.....ไปมาเหมือนกันค่ะ
อยู่แผนกไอที....ที่วัดย่านยาว..  โดย: ศิษย์เก่าวัดย่านยาว (สเลเต
) วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:18:38:02 น.โดย: พี่เจี๊ยบ IP: 58.10.132.45 วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:21:25:24 น.
คุณเพี่ยนนนนนนนนหัวฟู ((ที่จะเลิกหัวฟูเร็วๆนี้)) ขอบใจน๊า....ที่เซนเซอร์อ้ะ แล้วไปซื้อตั๋วรถรึยังหล่ะ จะเลิกหัวฟูแล้วนี่ เด๋วไม่มีตั๋วน๊า....
เป็นห่วงจ้า ขอให้มีความสุขกับปีใหม่นี้น๊ะจ๊ะ รักน๊ะเด็กโง่ อิอิ  โดย: กิ๊บซี่ IP: 203.188.56.99 วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:22:34:04 น.
สาธุ๊ สาธุ....
มาเล่าต่อเร็วๆนะค๊า..  Merry X' Mas & Happy New Year 2006 Ka! โดย: FaCtOrY cHeeSeCaKe
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:23:27:05 น.เป็นเรื่องที่ลืมไม่ลงค่ะ ว่าประเทศไทยเราสูญเสียมากมายกับเหตุการณ์นี้ ... นับถือน้ำใจน้องรัตน์และเพื่อนๆ ค่ะ ^^
   โดย: ตะกร้าหวายสีขาว
วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:23:31:51 น.เป็นสิ่งที่ต้องจดจำ เรียนรู้ไว้นะคะ
//singleroom.pantown.com/ โดย: ป้าอิง IP: 58.9.175.127 วันที่: 23 ธันวาคม 2548 เวลา:23:53:24 น.
โดย: ยัยบี๋
วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:0:17:33 น. เมอรรี่คริสมาสค่ะพี่รัตน์ มีความสุขมากๆน่ะค่ะ รุ้งเองก้อคิดถึงพี่รัตน์เช่นกันค่ะ นี่ถ้าพี่รัตน์อยู่ใกล้กัน รุ้งก้อคงแวะไปหาแน่เลยค่ะ หุๆ  โดย: about_love
วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:1:10:49 น.รออ่านตอนต่อไปนะรัตน์ โดย: แฟนพันธุ์แท้มนต์รักทะเลใต้ IP: 70.225.182.98 วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:3:46:00 น.
รออ่านตอนต่อไปค่ะน้องรัตน์ อ่านแล้วขนลุก
อ่านแล้วนับถือน้องรัตน์และอาสทุกคนเลยค่ะ โดย: yadegari
วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:7:58:42 น.พี่ซออู้ดีใจที่พบคนมีน้ำใจอย่างน้องรัตน์ การช่วยคนในยามตกทุกข์ได้ยากน่ะนับว่าน่าสรรเสริญยกย่องยิ่งกว่าสิ่งใด ๆ พี่นับถือน้ำใจน้องรัตน์จริง ๆ ค่ะ
โดย: ซออู้
วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:10:05:39 น.
 โดย: Bamboocrossing
วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:11:01:56 น. ในความสูญเสีย ของอีกหลายชีวิต ก็ได้เห็นพลังและน้ำใจ ของกันและกัน นะจ้ะ น้องรัตน์คนเก่ง หนูไม่ใช่สาวน้อยจอมตลกอย่างเดียวซะแล้ว หนูยังเป็น นางฟ้าใจดี อีกด้วย คือ นางฟ้าแบบตลกๆ นั่นแหล่ะค่ะ โดย: ประกายดาว
วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:11:10:53 น.นึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นแล้วเศร้าคะ
แต่สิ่งที่เราได้เห็นก็คือ น้ำใจคะ เป็นสิ่งที่สำคัญมาก นับถือเลยคะคุณรัตน์ โดย: โลกส่วนตัว
วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:16:01:56 น.แวะมาไว้อาลัยให้น้องรัตน์ เอ๊ย เหตุการณ์ซินามิครับ
โดย: joblovenuk IP: 202.183.130.120 วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:19:19:33 น.
Merry Christmas & Happy New Year 2006  โดย: น้ำเงี้ยว
วันที่: 24 ธันวาคม 2548 เวลา:21:01:33 น.
Merry X'Mas and Happy New Year2006 นะจ๊ะ สุขภาพแข็งแรงๆ นะรัตน์ โดย: -`๏'- MeIKha
วันที่: 25 ธันวาคม 2548 เวลา:0:23:27 น.สวัสดีค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ  โดย: รักดี
วันที่: 25 ธันวาคม 2548 เวลา:13:44:19 น. สวัสดีตอนสายๆของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า ไม่เป็นกลอนแสนหวานให้ซาบซึ้ง ไม่เป็นคำคำหวานให้คำนึง กลอนสดสดจากใจของ แสนซน คนที่ซึ่ง..คิดถึง..ห่วงใย เธอตลอดมา ** Merry X-mas 2006 happy happy นะจ้า ** โดย: จอมแก่นแสนซน
วันที่: 25 ธันวาคม 2548 เวลา:16:09:40 น.รัตน์ทำดีแล้วค่ะ การช่วยเหลือคนเป็นสิ่งที่ดีค่ะ ชาติรัตน์จะงามขึ้นๆ
Merry Christmas ค่ะ  โดย: Star in the Sky
วันที่: 25 ธันวาคม 2548 เวลา:21:35:10 น.ดีใจที่ได้รู้ว่ามีคนที่มีน้ำใจอีกหนึ่งคน เพราะในความโหดร้ายนั้นยังมีสิ่งที่งดงามอยู่เสมอ เห็นด้วยกับคำพูดนั้นทุกประการค่ะ
โดย: tabebuia
วันที่: 26 ธันวาคม 2548 เวลา:0:35:44 น.อิชั้น ว่า ตุณหนูรัตน์ รีบๆ มาอัพบล๊อกกีกว่านะคะ อยากฟังต่อค่ะ
 โดย: ประกายดาว
วันที่: 26 ธันวาคม 2548 เวลา:9:16:34 น.โอ๊ววววววววววววววววว สุดยอดเลยค่ะ มีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ วันนี้เปิดบล็อคมา แบบว่าซายซึ้งมาก ๆ เลยค่ะ.... ขอบพระคุณทุก ๆ คน ทุก ๆ คำอวยพร ทุก ๆ กำลังใจมาก ๆ เลยนะคะ .... ซึ้งจริง ๆ ค่ะ..... ดีใจที่สุดเลยค่ะ ที่มีคนเป็นห่วง มีคนคอยให้กำลังใจมากมายแบบนี้ ไม่คิดเลยค่ะ ว่าจะมีมากมายขนาดนี้ค่ะ.......... ขอบคุณจาสกในจริงอีกครั้งนะคะ .... ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาขอบคุณดีน่ะค่ะ...... .... เปิดมาวันนี้ มีกำลังใจและมีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ.... อิ่มเอมใจสุด ๆ เลยค่ะ.... .... ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้แวะไปร่วมอวยพรใครเลยน่ะค่ะ ... แบบว่าอยากทำอะไรน่ารัก ๆ ทำการ์ด ทำอะไรแบบนี้มั่งจังเลยค่ะ แต่แบบว่าโง่อ่ะค่ะ ทำไม่เป็นจริง ๆ ค่ะ  ....... เด๋วขอเวลาอีกพักนักนะคะ ขอไปเคลียร์เรื่องใบลาออกก่อนนะคะ... และวจะกลับมาเล่าต่อให้จบค่ะ ก่อนที่จะไม่มีโอหาสได้เล่าต่อ.... โดย: largeface
วันที่: 26 ธันวาคม 2548 เวลา:9:33:35 น. |
largeface
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] บางครั้ง..... เปรี้ยวอย่างมะนาว.... บางคราว..... หวานปานน้ำผึ้ง.... บางที..... ก็ทะลึ่งอย่าบอกใคร... อิอิ     
Group Blog All Blog
Friends Blog
|
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
