ปกติผมเป็นคนที่ไม่ชอบดูการแข่งขันแบบสดๆ (ชอบดูจากในคลิปมากกว่า เพราะสามารถย้อนกลับไปดูจังหวะการเข้าทำที่น่าสนใจ รวมทั้งวิธีป้องกันหรือการเปลี่ยนแปลงท่าต่างๆที่เกิดขึ้นในชั่วพริบตา) จุดนึงที่ทำให้ผมไม่สนใจที่จะไปดูสดๆตามงานแข่งขัน เพราะผมดูทีไรมันจะขัดจังหวะทุกครั้งกับเรื่องธรรมเนียมการเคารพของผู้แข่งขันทั้งก่อนแข่งและหลังแข่ง

ทำไมละ? การเริ่มต้นเรียนรู้ยูโดมันไม่ได้เริ่มจากเรื่องการเคารพเป็นบทเรียนแรก แล้วสิ่งถัดมาค่อยเป็นเรื่องอุเกมิ ถัดจากนั้นก็ค่อยเป็นท่าทุ่มไล่ตามลำดับกันไป ... นักเรียนหรือผู้เข้าแข่งขันไม่ผิดครับที่จะทำผิดๆถูกๆ หรือไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เพราะนักกีฬาบางท่านเป็นการแข่งขันครั้งแรกก็มี (ขออภัยที่พูดตรง เพราะผมเป็นยูโดอนุรักษ์นิยม ธรรมเนียมเรื่องการเคารพผมถือว่าเป็นสิ่งสำคัญยิ่งกว่าชัยชนะซะอีก)

แต่ว่าวันนี้มารีเฟรชตัวเอง ไม่เอาเรื่องนี้มาคิดให้รกรุงรัง

วันนี้มานั่งดูยืนดู อยู่3-4ชั่วโมง ดูคนที่รู้จักแข่งขัน คนที่ไม่รู้จักแข่งขัน รวมถึงบรรยากาศก่อนการแข่งขัน ระหว่างแข่งขัน และหลังการแข่งขัน (ดูถึงแต่ประมาณ 15:45 ไม่ได้อยู่ดูถึงรุ่นประชาชน)

ตอนที่ผมดูอยู่เงียบๆอะ หรือตอนที่ทักทาย อาจารย์ พูดคุยกับเพื่อนอยู่นั้น สมองผมวิเคราะห์และประมวลผลหลายเรื่องมากๆ มันเกิดความประทับใจในเด็กน้อยหลายคน ทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก โดยไม่เกี่ยวกับเรื่องผลการแข่งขันแม้แต่น้อย

สังเกตุดีๆ หลายคนมีความมุ่งมั่นในแววตา รวมทั้งท่าทางที่ขยับก่อน ระหว่าง และหลังการแข่งขัน หลายคนนอนมาจะด้วยโชคหรืออะไรก็ตาม หลายคนผิดหวังก็มีทั้งเสียดาย(โลกแม่งคงแตกวันพรุ่งนี้ละมั้ง) บางคนผิดหวังแต่มีใจที่มุ่งมั่นกว่าเดิม(ชอบกลุ่มนี้ที่สุด) รวมถึงบางคนที่เจ็บทั้งก่อนแข่งและหลังแข่ง (จะเจ็บหรือเป็นห่าเหวอะไรก็ตาม ตัวเราเองรู้ดีที่สุดว่าลิมิตมันควรอยู่ตรงไหน ใจสู้มันก็ดีแต่ถ้าแลกกลับชัยชนะ1นัดแล้วพักยาวๆ ผมว่ามันไม่คุ้มกัน)

ภาพและบรรยากาศที่ผ่านเข้ามา ผมเชื่อว่านักกีฬายูโดทุกท่านต้องเคยผ่านสิ่งนี้มาก่อน สิ่งเหล่านี้มันสะท้อนไปถึงการแข่งขันครั้งแรกของทุกๆคนรวมทั้งผมด้วย ความมุ่งมั่นที่สะท้อนจากแววตา ชัยชนะ หรือความปราชัย นักยูโดทุกท่านล้วนแล้วแต่ต้องเจอกันมาไม่มากก็น้อย

ชนะแล้วทำไม? หรือแพ้แล้วจะทำไม? สุดท้ายถ้าคุณยังหลงใหลในยูโด คุณก็ยังคงต้องฝึกซ้อมกันต่อไป การแข่งขันไม่ได้เป็นสิ่งที่วัดว่าเราโคตรเก่ง หรือว่าสุดห่วย แต่การแข่งขันคือการประเมินสิ่งที่เราฝึกซ้อมกันมา และการแข่งขันมันได้ให้สิ่งที่มีค่ากลับมาสู่ผู้เข้าแข่งขันทุกคน สิ่งนั้นคือประสบการณ์ (ไม่ใช่อาการบาดเจ็บที่เป็นของแถมนะครับ)

สุดท้ายแล้วผมยังเชื่อในคติของผมเกี่ยวกับยูโด
- ซ้อมอย่างไรได้อย่างนั้น
- ยูโดเป็นของส่วนบุคคลไม่สามารถซ้อมแทนกันได้
- การซ้อมยูโดเปรียบเหมือนกับการรดน้ำต้นไม้ วันละนิดค่อยเป็นค่อยไป

ดังนั้นแล้ว ผมไม่เคยเห็นด้วยกับการไปหักโหมฝึกซ้อมกันก่อนการแข่งขัน2-3อาทิตย์ (ถ้าก่อนหน้านี้ไม่คิดจะทำอะไรเลย หรือคิดแล้วแต่แม่งไม่ทำ) เพราะมันไม่ได้อะไรนอกจากความเหนื่อยล้าและสะสมขึ้นมาเป็นอาการบาดเจ็บ (2-3อาทิตย์ก่อนแข่ง หาเวลาไปกินอะไรอร่อยๆแล้วมาลดน้ำหนักกัน3วันสุดท้ายยังดูน่าท้าทายกว่าเลยว่าจะลดทันมั้ย 555)

ป.ล.ท้ายสุด (ขออภัยถ้าตรงไป)
ในระหว่างแข่งขัน ผมสังเกตุดูนักกีฬาและท่าทาง รวมถึงเทคนิคท่าที่ใช้ออกมา ผมอาจจะไม่รู้จักกับนักกีฬานั้นๆ รวมถึงผมอาจจะไม่รู้จักกับอาจารย์ผู้ฝึกสอนของนักกีฬาเหล่านั้น แต่ทุกอย่างที่นักกีฬาทุกท่านแสดงออกมา ล้วนแล้วแต่สะท้อนตัวตน รวมถึงวิธีการฝึกซ้อม ของอาจารย์ผู้ฝึกสอนแทบทั้งหมด (พูดง่ายๆคือลูกศิษย์ล้วนแล้วแต่แบกหน้าตาและชื่อเสียงของอาจารย์เอาไว้ แล้วมันสะท้อนออกมาให้เห็นเด่นชัดในขณะแข่งขันขอให้สะท้อนออกมาแต่สิ่งดีๆด้วยเทอญ..สาธุ)