2 ปีที่สูญเสีย 2 ปีที่น่าจดจำคะ

ตอนนั้น ผมออกเดินทางสำรวจในอีสานพอดีครับ
กลับมา ก็ลงไปช่วยทีมงานของสถาบันนีติวิทยฯ เพื่อตรวจพิสูจน์บุคคล ของศพที่เขาหลัก

ไว้อาลัย ต่อการสูญเสียเมื่อสองปีที่แล้วด้วยครับ

เพลงเศร้ามากๆเลย

โอ้วววว นึกย้อนกลับไปแล้วเศร้าดีแท้นะคะ



เราก้อคิดเหมือนคุณ จขบ ว่า เส้นแบ่งของการอยู่หรือตายมันช่างใกล้กันเหลือเกิน
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้รู้ว่า มนุษย์เราควรรักกันไว้ เพราะแค่ เพราะเจ้าทำให้น้ำกระ๋ฉอกนิดเดียว
มนุษย์เราซึ่งเป็นสิ่งมีชัวิตเล็กๆ ก้อยังตายเป็นหมื่น เป็นแสน

เหอๆ

สองปีก่อนก็มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมากมาย เมื่อวาน จู๋ๆ ผมก็อยากเขียนบล็อกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้เขียนเสร็จแล้วครับ แต่จะแปะพรุ่งนี้ (เพราะวันนี้อยากเก็บหน้าบล็อกเดิมของตัวเองไว้อีกหนึ่งวัน)

ไม่รู้จะเม้นท์เรื่องอะไร เอาเป็นว่าเพลงประกอบโหยหวนมากกกก เสียงไวโอลิน (หรือเปล่า) บาดลึก

เป็นเหตุการณ์ที่ลืมไม่ลงเช่นกันค่ะ..ก็ขอให้เรื่องเลวร้ายอย่าได้เกิดซ้ำซ้อนกับที่ไหน ๆ ในโลกอีกเลยอ่ะนะคะ..เฮ้อ

ปาร์ตี้ ให้สนุกนะค๊าบ

มาเรียกน้ำย่อยกันนิดค๊าบ อิอิ

อย่าเศร้าเยยนะค๊าบ แผล่บๆๆ

เศร้าขนาดสะเทือนขวัญเลยค่ะ

เศร้าและน่ากลัวมาก ไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก

เศร้ามากครับ วันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว รู้สึกว่ามีน้ำตาคลอเบ้าตลอดเวลา
พักเที่ยงก็เลยเดินไปโรงพยาบาลสมิติเวชใกล้ที่ทำงานเพื่อบริจาคเลือด แต่เค้าไม่รับซะงั้น -_-"

เหตุการณ์นั้นคงลืมไม่ได้ซะแล้ว คงต้องเก็บมันไว้แบบนี้ล่ะครับ

ช่วงนั้นฟังข่าวแล้วแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลยค่ะ
น่าเศร้ามาก เคยพูดกันด้วยซ้ำว่าเกิดเป็นคนไทยดีจัง ประเทศเราไม่เคยมีภัยร้ายแรงเหมือนอย่างเมืองนอก
แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่อย่างงั้นซะแล้ว
เศร้ารับคริสมาส ย่าก็มีเรื่องเศร้าเหมือนกัน คริสมาสทีไรนึกถึงน้องชายทุกที เขาเสียวันคริสมาสค่ะ คนอื่นฉลองคริสมาสกัน ย่าไปทำบุญให้น้องชายวันนี้ทุกปีค่ะ

เหตุการณ์นั้นเป็นความทรงจำที่กระทบจิตใจผมมาตลอด
แม้ตัวผมจะไม่ได้สูญเสียบุคคลที่รักจากเหตุการณ์นั้นไป
แต่ความรู้สึกที่ว่ามันก็ยังวนเวียนอยู่ในใจเสมอ

ตอนนี้ ผมทำลิงค์ให้ดาวน์โหลดเพลงไว้ที่บล็อกแล้วครับ
เผื่อใครมีญาติหรือเพื่อนที่สูญเสีย ก็สามารถส่งไปให้เค้าได้
หรือกระทั่งฟังเองเพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์นั้นก็ได้ครับ

หายป่วยโดยไว

นับเป็นโศกนาฏกรรมครั้งยิ่งใหญ่ของคนไทยที่ลืมไม่ลงเลยค่ะ

จนป่านนี้ บางทีก็ยังอดคิดไม่ได้นะคะว่า.... นี่มันเรื่องจริงหรอนี่....

แต่ในความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ ก็ทำให้พวกเรารับรู้ถึงพลังน้ำใจอันยิ่งใหญ่และงดงามเช่นเดียวกันนะคะ.....

สึนามิที่โถมมาเพียงไม่กี่นาที แล้วก็จากไป ทิ้งความสูญเสียที่เป็นรอยแผลบาดลึงไว้ในใจของผู้คนหลายคนที่ร่วมเหตุการณ์
ด้านหนึ่งภาพของความมีน้ำใจที่ไทยช่วยไทยกันอย่างอบอุ่น ทั้งเสื้อผ้า อาหาร ของใช้ที่ส่งไปกองเป้นผู้เขา
แต่อีกด้านก็มีภาพของการหาประโยชน์จากผู้เดือดร้อน
บ้านชั่วคราวที่สร้างอย่างลวกๆ เพียงเพื่อติดประกาศความเป็นผู้อุปถัมป์ แต่แค่ลมพัดเรือนก็ไหวจนชาวบ้านไม่กล้าเข้าไปอยู่
เรือประมงพร้อมเครื่องมือหาปลาที่ไปกระจุกอยู่กับผู้นำชุมชนบางราย แต่กับให้ชาวบ้านผู้เสียหายต้องผ่อนชำระทั้งที่ยังไม่มีรายได้มาประทังชีวิต
เงินบริจาคที่ยังหาบัญชีรายรับจ่ายไม่ได้
แพทย์สองสถาบันทะเลาะกันแทบเป้นแทบตายเพื่อแย่งกันพิสูจน์ชิ้นเนื้อ
ยังไม่รวมที่ดินเดิมที่ถูกนายทุนเข้าไปยึดเพราะขาดหลักฐานระบุกรรมสิทธิ์
ความโหดร้ายของสึนามิจบสิ้นไปแล้ว แต่ความโหดร้ายของมนุษย์ต่อมนุษย์คงจะยังไม่ยอมหยุดลงง่ายๆ

หวังว่าคงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะ
เศร้าง่ะ มันหดหู่...

เราเป็นเพียงแค่ฝุ่นผงบางเบาเศษเสี้ยวของการเวลา....

ขอรำลึกข่าวเศร้านี้ด้วยคนครับ

เชื่อว่าเป็นเหตุการณ์ที่คงไม่มีใครลืมแน่ๆ ค่ะเพราะความสูญเสียมันใหญ่หลวงจริงๆ

ถือได้ว่าเป็นปีใหม่ที่สุดแสนจะจืดชืดที่สุดเลยครับ ขออวยพรให้คุณ Grappa มีความสุขมากๆ ในช่วงปีใหม่นี้นะครับ

อย่าว่าแต่อยู่อินเดียเลยครับ ขนาดคนอยู่ในเมืองไทยๆเองแท้ ยังกว่าจะรู้ก็ตั้งเย็นๆของอีกวันแล้วครับ และยังไม่รุ้ว่าความสูญเสียมันมากมายขนาดนั้นซะด้วย

แต่เหตุการณ์ร้ายอันนี้ ยังมีอีกด้านที่ทำให้เราได้รู้ว่าคนไทยรักกัน และน้ำใจมากมายแค่ไหน ขนาดพี่กันที่ว่า(ตัวเอง)ศิวิไลซ์นั้น มาเจออุทกภัยที่ประเทศตัวเอง ยังสู้เราไม่ได้แม้แต่นิดเลยครับ

อ่อ อยากไปอินเดียบ้าง แต่พี่ที่ทำงานไปมากัน บ่นกันทุกคนเลยอ่ะ ทำให้ผมเลยเปลี่ยนใจอยากไปอาเจะห์แทนดีกว่า (ไม่ซ้ำใครดี)

อ่อ เพลงที่เปิดในบล้อกนี่ ทำไมมันช่างคร่ำครวญได้ขนาดนี้เนี่ย บรื้ออออ

สึนามิสอนให้ผมรู้ว่า เราอยู่ในกำมือของธรรมชาติ เราไม่ควรทำลายเขา เพราะสุดท้ายเขาก็คือผู้ชนะอยู่ดี เราเป็นส่วนหนึ่งของเขา ดังนั้นเขาจะทำอย่างไรกับเราก็ได้ ไม่มีทางเลือก สิ่งที่ดีที่สุดที่เราทำได้ก็คือ ทำดีให้มากที่สุด แสวงหาสิ่งที่เหมาะสมทั้งตัวเราและธรรมชาติ อยู่ร่วมกัน รอวันที่เราจะกลับไปเป็นเขาอีกครั้ง

ขอให้ทุกคนที่สูญเสียในเหตุการณ์นี้ ยังคงมีพลังต่อสู้ต่อไป ส่วนผู้ที่จากไปหวังว่าทุกคนจะได้ไปสู่ที่เหมาะสมและสงบสุข

ย้อนไปสองปีที่แล้ว ตอนแรกที่ทราบข่าว ผมไม่คิดว่ามันจะรุนแรง
แต่พอทีวีนำเสนอข่าวมากขึ้นๆ ภาพเหตุการณ์น่าสลดหดหู่ก็มีให้เห็นมากขึ้นเรื่อยๆ
ผมยังจำได้เลยว่า ผมกับพ่อนั่งดูช่องเก้า และทีวีสัมภาษณ์ผู้ชายคนนึงที่เดินตามหาศพภรรยาและลูกแต่หาไม่เจอ เขาสิ้นหวังจนต้องร้องไห้
ผมน้ำตาซึม พอหันไปดูพ่อ ผมก็เห็นพ่อเอามือปาดน้ำตา

เพลงนี้ผมเคยได้ยินในหนังเรื่องอะไร... นึกไม่ออกแฮะ

เป็นช่วงที่เศร้ามากค่ะ ทำอะไรไม่ได้มาก งานก็ลาไม่ได้ (ยังไม่ผ่านโปร) ได้แต่ไปบริจาคโลหิต

น่าเศร้าที่ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองหลายคน กลับจำสิ่งที่สัญญากับประชาชนไม่ได้

จำได้ว่าปีนั้น วันที่ 25 ยังไปเย้วๆ ในคอนเสิร์ต ไมโคร-นูโว ที่สนามเสือป่าอย่างมีความสุข กลับบ้านมาก็หลับเป็นตาย กว่าจะตื่นก็บ่าย พอแม่เล่าให้ฟังก็งง และตกใจมาก

แต่ก่อนคิดว่า คำว่า TSUNAMI เนี่ย มันเป็นเรื่องไกลตัวมาก (ใกล้สุดคือมันเป้นเพลงของ Manics) ที่น่าบังเอิญจนน่าตกใจก็คือ กลางปี 2547 เราสอบวิชาภาษาอังกฤษ แล้วเค้าเอา passage เกี่ยวกับ "เครื่องเตือนภัย tsunami" มาออก เรายังด่ากับเพื่อนๆ เลยว่า ทำไมเอาเรื่องไกลตัวมาออกนะ ...แต่ไม่นึกเลยว่าตอนนี้กลายเป็นใกล้ตัว(ที่ตกลงไม่รู้คืบหน้าไปถึงไหน)ไปเสียแล้ว

ช่วงนั้นผู้ประสบภัยบางส่วนมาพักที่ ธรรมศาสตร์ รังสิต ด้วย นศ.หลายคนก็ไปช่วยเป้นหน่วยปฐมพยาบาล อำนวยความสะดวก เป้นล่ามภาษาต่างๆ (ส่วนเราพูดภาษาคนยังไม่ค่อยรู้เรื่อง เลยไม่ได้ช่วยอะไรเค้าเท่าไร )

ผมแปลกใจตัวเอง ว่าทำไมไม่รู้สึกเศร้าหรือสะเทือนใจ กับเหตุการณ์ซึนามิซักเท่าไรเลย ไม่รู้ว่าทำไม จะบอกว่ามันเป็นเรื่องไกลตัวก็ไม่น่าจะใช่ เพราะมันเกิดกับคนไทยตั้งหลายพันคนด้วยซ้ำ แต่ในช่วงปลายปีของสองปีที่แล้ว ผมเปิดดูข่าวนี้ เหมือนเปิดดูข่าวฮ็อทๆ ทั่วไป แถมยังไปเที่ยวเกาะล้านหน้าตาเฉย ไม่ได้กลัวอะไรเลย

อิอิ มาใหม่ ตอนนี้มาอ่านเม้นท์ด้วย ขอบคุณที่โหวดให้ ย่าก็แอบโหวดให้คุณเหมือนกัน หน้าหนาวแล้วรักษาสุขภาพนะคะ

จะปีใหม่แล้ว คิดสิ่งใดขอให้สิ่งนั้นลอยมาๆๆ เหอๆๆ

ฉันเชื่อว่าใครหลายคนน่าจะจำช่วงเวลาที่ตัวเองได้ทราบข่าวทสึนามิ จำได้ว่าตอนนั้นตัวเองอยู่ที่ไหน กับใคร และรู้สึกอย่างไร ช่วงสัปดาห์นั้นและหลังจากนั้น ความสูญเสียที่ยังคงอยู่ อย่างไรก็ไม่ลืม

แวะมาสวัสดีปีใหม่ค่ะ

ปลายปีที่แล้วผมไปงานรำลึกหนึ่งปีสึนามิ บรรดาชาวบ้านที่ได้เข้าไปพูดคุยล้วนยังไม่ได้รับการเยียวยาทางจิตใจเท่าที่ควร ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้าง (สิ่งที่ได้เรียนรู้ประการหนึ่งจากการไปงานนั้นก็คือ นักการเมืองเป็นสัตว์โลกชนิดหนึ่งที่มีคุณภาพทางจิตใจค่อนข้างต่ำ และสามารถหาเสียงได้ทุกโอกาสและสถานการณ์)

จำได้แม่นว่า วันที่ 26 ธันวาเมื่อสองปีที่แล้ว
ตอนเช้าที่กลับมาจากเวียดนาม
พี่แท็กซี่พูดถึงคลื่นยักษ์อะไรสักอย่าง
ตอนนั้นงงมากๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
เพราะตอนไปเที่ยวไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ขอให้คนที่ประสบกับเหตุการณ์ร้ายๆ
เยียวยาหัวใจตัวเองให้ดียิ่งขึ้นค่ะ

จำได้ว่าสองปีที่แล้วอยู่ที่แอตแลนต้า อเมริกา วันนั้นอากาศหนาวมาก ทำอาหารเช้ากินกับแฟน ยกมาวางที่โต๊ะ บอกแฟนว่า..เปิดทีวีดูหน่อย เปิดข่าว cnn เห็นข่าวรายงาน จากเมืองไทยกินข้าวไม่ลงเลย รีบโทรศัพท์กลับไปหาแม่ แม่บอกว่าแผ่นดินไหวภาคใต้ ทีวีทุกช่องมีแต่ข่าว ทำได้แค่ติดตามข่าวจาก และดูในเวบ .....

ขออย่าให้เรื่องร้ายแรงแบบนี้เกิดอีกเลย

ขอบคุณพี่แกรปมากค่ะที่โหวตให้น้องโบว์
ดีใจทีได้รู้จักพี่คนนี้ค่ะ
ได้มีอะไรเรียนรู้เพิ่มขึ้นมากมาย
จากปกติไม่ค่อยมีสาระ
ก็หาสาระได้จากบล็อคนี้เยอะเลยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะพี่^^...

วันนั้นนอนป่วยอยู่ที่บ้าน

ตื่นมาเปิดทีวี และช็อกแน่นิ่งไปเลย

โทร.เช็คกับที่บริษัทว่ามีใครไปใต้บ้างหรือเปล่า ฯลฯ



กลับมาบ้านคราวนั้นดิฉันคิดว่าเส้นแบ่งระหว่างความมีชีวิตอยู่และการจากไปมันนิดเดียวเอง

มนุษย์เราเป็นเผ่าพันธุ์ที่พร้อมจะเผชิญหน้ากับความตายและความสูญเสียได้ทุกเมื่อ

ชอบสองท่อนสุดท้ายนี่ค่ะ




จะรออ่านการจัดอันดับนะคะ

จำได้ว่า...นั่งดูข่าวแล้วน้ำตาไหล...
ภาพข่าวมาทีไร...เศร้ามาก...
วันนี้เปิดมาดูentryของพี่แล้ว...
นึกถึง...เศร้าจัง

ทรัพยากรมีน้อย ควรนำมาวนใช้อย่างเหมาะสม ั


สวัสดีปีใหม่ค่ะ

สวัสดีปี 007

นำภาพดอกไม้ที่ถ่ายทั้งปีมาฝากครับ
ขอให้มีความสุขในปีใหม่ ยิ่งกว่าปีที่ผ่านไป


ความเศร้าให้ผ่านไปครับ

ขอให้โชคดี และ ผ่านพ้นความเศร้านะคะ

สวัสดีค่ะ มา สวัสดี ปีใหม่ 2550 ค่า
มีความสุขมากๆๆนะคะ สุขกาย สุขใจ สบายอารมณ์นะคะ คิดสิ่งใด ขอให้ สมหวังนะคะ

จดจำเอาไว้ไม่เคยลืม
ความเป็นและความตายใกล้กันจริงๆ
ไว้อาลัยด้วยค่ะ

สวัสดีปีใหม่คุณgrappaล่วงหน้าค่ะ
ขอให้มีความสุขทั้งครอบครัวนะคะ