“มาหาหน่อยเหอะ ”

            สุ้มเสียงคุณพี่ดูจะจริงจัง ผมไปชวนทวิช เอารถไอ้เหยี่ยวดำของผม ออกบึ่งไปศรีราชาทันที

            ที่บ้านพักของคุณพี่หลังสถานีตำรวจ คุณพี่นั่งละห้อยอยู่ที่เชิงบันไดหน้าบ้านคอยอยู่แล้ว

             ผมกับทวิชขึ้นไปบนบ้าน คุณพี่พาเข้าไปดูในห้องทุกห้อง

             ห้องทุกห้องบนบ้านพัก ว่างเปล่า ไม่มีเครื่องเรือนอะไรเหลืออยู่เลย ซักชิ้นเดียว ทั้งบ้านโล่งเตียนหมดทุกห้อง เว้นที่ห้องกลาง ซึ่งเคยใช้เป็นห้องรับแขก มีวิทยุเครื่องหนึ่ง ตั้งอยู่กลางห้องเพียงเครื่องเดียว ทั้งบ้านไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยนอกจากเจ้าวิทยุเครื่องนั้น

             แต่คุณพี่ยังหน้าระรื่น หัวเราะเหมือนถูกหวย  พูดเสียงกลั้วหัวเราะออกมาว่า

            “โม้ด เขาขนไปโม้ด ยังดีที่เหลือวิทยุไว้ให้ฟัง ”

            ได้ความจากตำรวจเฝ้าบ้านและเป็นคนที่ไปบอกคุณพี่ที่ร้านบิลเลียดนั้นเองว่า คุณนายเอาเรือใบมาจอดที่แหลมฟาน ซึ่งเป็นแหลมที่ยื่นออกไปในทะเล แล้วก็ให้คนมาขนของบนบ้านลงเรือไปหมด

คุณนายคนนี้ก็คือ เจ้าของร้านเสริมสวย หน้าโรงพักนางเลิ้ง นั่นเอง

ทิ้งวิทยุเครื่องหนึ่งตั้งโด่เด่อย่างสง่าผ่าเผย อยู่กลางห้องรับแขก เพียงเครื่องเดียว ให้เป็นเพื่อนแก้เหงา

คุณนายคงได้ทราบข่าวการดูพฤติการณ์ของคุณพี่ และติดตามความเคลื่อนไหวอยู่เหมือนกัน เห็นทีว่าคุณพี่จะเอาจริงกับพฤติการณ์นั้นแน่ จึงแก้ลำเอา

ทั้งผมและทวิช อดขันเรื่องนี้ไม่ได้ คุณนายของคุณพี่ เป็นคนขี้เล่นเหมือนกัน

ทวิชกับผม จึงต้องกลับเข้าเมือง มาหาเสื้อผ้าและเครื่องใช้ที่จำเป็นให้ก่อนแล้วก็ขนข้าวของมาที่ศรีราชา ขึ้นไว้บนบ้านคุณพี่ ที่นอนหมอนมุ้ง ทวิช เขามีอยู่แล้ว เพียงแต่แบ่งมาให้ ส่วนเสื้อผ้านั้น ก็หาเอาในตลาด เอาเฉพาะที่จะต้องใช้ก่อนส่วนเครื่องแต่งตัวอื่นๆ นั้น เอาไว้ไปคัดเอาอีกทีที่ร้าน

เงินทองมีเท่าไรก็แบ่งกันตามมีตามเกิด แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน

อาหารวันนั้นก็ร่วมวงกันในตลาด แล้วก็ดึงคุณพี่เข้าเมือง เอามาเลี้ยงปลอบใจ

บ้านพักศรีราชาก็ให้ตำรวจของคุณพี่เฝ้าไว้ก่อน คงจะไม่มีใครย้อนมาขนของอีกแล้ว

คืนนั้นก็มีการเป่าหมู่เทวฤทธิ์ในเมืองมาร่วมวงสุรา ฉลองชีวิตใหม่ให้คุณพี่ที่บ้านทวิช เป็นการครึกครื้น แทนที่จะหงอยเหงาเศร้าโศก

แล้วคุณพี่ก็เลยเลิกสนใจร้านเสริมสวยหน้าโรงพักนางเลิ้ง หันมาสนใจกับเชื้อพระวงศ์ผู้เลอโฉม ซึ่งคุณพี่ตามดูพฤติการณ์จนสนิทแนบแน่นผู้นั้น

คุณพี่กลายเป็นคนโสดไปชั่วคราว

ทวิชนั้น ถึงจะมีเมีย มีลูกสาวเล็กๆ เขาก็บำเพ็ญตัวเป็นคนโสดอยู่

ผมนั้นยังโสดเต็มตัว

เราสามคนจึงจับกลุ่มกันเที่ยวกินเหล้าเมาเช้า เมาเย็นอยู่ด้วยกัน

เส้นทางระหว่างเมืองชลฯกับศรีราชา จึงเป็นเส้นทางที่เราเดินทางกันเป็นประจำ