ร่วมเดือนที่ผาณิตยังคงอยู่ที่เมืองชลฯ แล้ววันหนึ่งเขาก็โทรศัพท์มาพูดกับผมว่า เขาจะเดินทางไปอยู่กับสามีแล้ว เขาอยากจะพบผมก่อนที่เขาจะออกเดินทาง

ผมไปพบเขาตามที่เขาต้องการ เป็นครั้งแรกที่ผาณิตเชิญผมขึ้นไปชั้นบนร้านซึ่งห้องส่วนตัวของเขา

ผมไม่อยากจะขึ้นไปแต่ก็จำใจต้องขึ้นไปตามคำชวนเชิญ

เราไม่ได้พูดอะไรกันมากผมเป็นฝ่ายไม่พูด เมื่อเขาชวนพูดอะไรต่ออะไร ผมบอกเขาว่า เรื่องอะไรของเรา มันควรจะจบได้แล้ว เขาบอกว่าเขารู้ดีว่าผมเจ็บแค่ไหน ผมหัวเราะเสียยังงั้น ให้เห็นเป็นเรื่องขบขันและไม่จริงจัง

ผาณิตขอให้ผมไปส่งวันที่เขาจะออกเดินทาง ผมรับปาก

ผาณิตบอกว่าเขาไม่มีวันที่จะลืมผมได้

แล้ววันเดินทางของผาณิตก็มาถึง

ผมใช้รถบรรทุกของพรรคพวกช่วยในการขนของ เพื่อนฝูงของผมมีแยะ ทั้งพวกที่เป็นเจ้าของรถบรรทุก

ผมมาส่งผาณิตถึงท่าข้ามที่บางปะกง แล้วผมก็ลงจากรถที่นั่น 

เราจากกันที่ตรงนั้น

ผมบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกทางใจของผมเป็นอย่างไรขณะนั้น มันบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรไม่ได้

แพขนานยนต์พารถคันนั้นห่างออกไปกลางน้ำ มันค่อยๆ ลอยลำห่างออกไปอย่างอ้อยอิ่งเหมือนไม่อยากไปให้ถึงฝั่งข้างโน้น เรายืนมองดูกันอยู่จนแพขนานยนต์นั้น ลอยออกไปห่างสุดสายตา ผมก็กลับเมืองชลฯ

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นผาณิตไม่มีการส่งข่าวคราวถึงกันและกันต่อจากนั้น

Create Date : 20 มีนาคม 2560
Last Update : 20 มีนาคม 2560 14:32:20 น.		1 comments
Counter : 518 Pageviews.
Share Tweet