วันหนึ่งผมก็ได้รับจดหมายจากคุณอาของผม ซึ่งเป็นที่เคารพนับถือของผมมาก คุณอาเขียนด่าผมมาในจดหมายยืดยาวว่าผมหมดปัญญาที่จะหาผู้หญิงนอกไปจาก ผาณิต นี่แล้วหรือ จึงต้องคิดจะมาแย่งคู่หมั้นของคนอื่นเขา และโดยเฉพาะคู่หมั้นคนนั้นเป็นนายตำรวจเช่นเดียวกับผม ผมสิ้นคิดเสียแล้วหรือ

ความในจดหมายของคุณอาทำเอาผมต้องเขียนจดหมายมาตอบโต้คุณอาอย่างไม่ได้ยั้งคิด

ผมไม่ใช่คนสิ้นคิดและผมรู้เรื่องดี

ผาณิตเคยพาผมเข้าไปพบแม่ของเธอ ที่นอนเจ็บด้วยโรคที่หมอบอกว่า ไม่มีทางรักษาและแม่ของผาณิตยังพูดกับผมว่า ยังไม่สายเกินไป ถ้าเรารักกันจริงๆ เรื่องถอนหมั้นไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้

ผาณิตคงไปปรึกษาความนี้กับแม่ ผมจึงได้ถูกเชิญตัวไปพบ และพูดถึงเรื่องถอนหมั้นนี้  แต่ผมทำไม่ได้

ขณะนั้นผมยังเป็นเพียง ร้อยตำรวจตรี เงินเดือนเพียงร้อยบาทอนาคตยังไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร

ส่วนนายตำรวจรุ่นพี่ซึ่งเป็นคู่หมั้นของผาณิตนั้น เขามีอนาคตดีกว่าผม และเป็นถึง ร้อยตำรวจเอก มีตำแหน่งที่จะก้าวหน้าไปอีกไกลกว่าผมมาก

และอีกประการหนึ่งผมยังรักความเป็นโสดของผมอยู่ ผมยังอยากรักษามันให้นานที่สุด เท่าที่จะนานได้

ผมพูดเรื่องนี้กับผาณิตอย่างตรงไปตรงมา ให้เขาเลือกทางเดินที่ถูกต้อง โดยรีบแต่งงานกับคู่หมั้นเสียให้เร็วที่สุดก่อนที่เราจะยับยั้งใจของเราทั้งสองไม่ได้

ผาณิตเร่งรัดการแต่งงานจริงๆ

ที่เร่งรัดอาจจะเป็นเพราะ ชื่อคำของผม หรืออาจเป็นเพราะความพิเรนของพ่อทวิชเพื่อนขี้เล่นของผมคนนั้น ก็เป็นได้

ความขี้เล่นของทวิชทำเอาผมเกือบจะเสียคน

เขามีเพื่อนคนหนึ่งเป็นเจ้าของโรงพิมพ์ ที่อยู่ในเมือง และเป็นเสมียนอำเภอด้วย

เขาพิมพ์การ์ดแต่งงานขึ้นสี่-ห้า แผ่น ชื่อเจ้าบ่าวคือผม และชื่อเจ้าสาวคือ ผาณิต แล้วก็แจกไปตามเพื่อนฝูงที่ชอบๆ กันสี่-ห้าคน เป็นเรื่องสนุก

วันหนึ่งผมถูกเรียกตัวไปที่ร้าน แล้วผาณิตก็เอาการ์ดนั้นให้ผมดู เธอต่อว่าผมว่าทำไมถึงทำเช่นนี้

ผมงงไปหมดเมื่อเห็นการ์ด แล้วผมก็เดาออกทันทีว่าคนเล่นพิเรนแบบนี้ ต้องเป็นทวิช

ผมไปเอาตัวทวิชมาที่ร้านและให้เล่าเรื่องจริงให้ ผาณิต และพ่อของเขารู้เดี๋ยวนั้น

ทวิชเล่าไปชอบใจไป เขาว่า อำพล เพื่อนเจ้าของโรงพิมพ์ เป็นคนพิมพ์การ์ดนี้ขึ้นเอง อยากให้สองคนนี้แต่งงานกันเขารำคาญเต็มทีแล้ว นั่งจีบกันอยู่ได้ตั้งนาน ไม่ลงเอยกันเสียที

ผมก็พ้นผิดไปได้

ผาณิตอาจจะเร่งการแต่งงาน เพราะเรื่องนี้ด้วยก็ได้

ทางฝ่ายคู่หมั้นนั้นรู้เรื่องระหว่างผาณิต กับผมเหมือนกัน เขากำลังดูใจ ผาณิต อยู่ว่า จะเอายังไง จึงยังเฉยๆ อยู่ ไม่เร่งรัดอะไร

การแต่งงานก็จัดขึ้นที่เมืองชลฯ ในไม่กี่วันต่อมา เมื่อเขาเข้าใจกันดีแล้ว

วันแต่งงานของผาณิต ผมไปในงานด้วยความเต็มใจ พวกเพื่อนๆ ขี้เล่นของผมที่ไปในงานพยายามที่จะให้ผมขึ้นพูดอวยพรคู่บ่าวสาว และกล่าวอะไรออกไปบ้าง ผมปฎิเสธไป อ้างว่าผมไม่ใช่ผู้ใหญ่ เป็นแค่ร้อยตำรวจตรีเท่านั้น รอดพ้นไปได้ไม่ยอมขึ้นพูด

ผาณิตยังคงอยู่ในเมืองชลฯ หลังจากแต่งงานแล้ว

นายตำรวจผู้โชคดีผู้นั้น เดินทางไปหัวเมืองที่เขาประจำอยู่แต่ผู้เดียว ผมก็ไม่ทราบว่า ทำไมผาณิตจึงไม่ติดตามสามีไป ผมไม่ได้ถามความอันนี้กับเขาไม่อยากจะรู้ให้ไม่สบายใจ และผมก็ไม่ได้ไปที่ร้านนั้นอีก เกรงว่า เรื่องมันจะไม่จบง่ายๆ

Create Date : 20 มีนาคม 2560
Last Update : 20 มีนาคม 2560 14:29:03 น.		1 comments
Counter : 592 Pageviews.
Share Tweet