|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
มิติแห่งรัก # ๗ - ๘
ตอนที่ ๗
หน้าเมืองจันท์ พระยาตาก ฝากกถา ชี้แจงว่า จักสู้ใคร ให้แจ้งจะ เข้าเมืองจันท์ ครั้งนี้ มีแต่ชนะ เพราะเราละ ข้าวเช้าไว้ กินในเมือง
ใครไม่สู้ เราอย่ารั้ง ไปรังแก เอาให้แค่ ป้องกันตน พ้นสิ้นเรื่อง เราพี่น้อง ผองไทย ไม่โกรธเคือง เลือดไทยไม่ ควรนองเนือง แผ่นดินไทย เพราะเมืองจันท์ คือไทยแท้ แน่ลูกเอ๋ย อย่าหลงเลย ว่าศัตรู จู่จากไหน ชนะตรงนี้ จักต้องพบ รบกับใคร อังวะไซร้ ใช่ไหมที่ ขยี้ อโยธยา
คุณพระนาย น้อมรับ กับเจ้าคุณ ฯ กำลังใจ เนื่องหนุน กันพร้อมหน้า คิดว่าชวน เมืองจันท์สู้ กู้ อโยธยา จักดีกว่า ฆ่ากันตาย ไทยกันเอง
เพียงเช้านั้น ท่านเจ้าคุณ ฯ ก็อุ่นจิต เพราะพิชิต เมืองจันท์ได้ ไม่ข่มเหง เพียงบอกกล่าว ให้แก่กัน อย่าหวั่นเกรง ไม่ย่ำเยง เราทั้งผอง พี่น้องไทย
คุณพระนาย ชะเง้อทั่ว เมื่อครัวเข้า ไม่ได้รบ กับเขา เจ้าอยู่ไหน แต่เพียงเห็น ผ่านประตู ก็รู้ใคร แม่สายใจ พี่มาแล้ว แก้วพี่ยา
วิ่งไปกอด ประทับ แลรับขวัญ สายใจฉัน พี่ยังไม่ ตายดอกหนา แม่สายใจ ร้องไห้ซบ กลบน้ำตา พระนายว่า...ขอจูบที...สิสาวน้อย.
|
|
|
ตอนที่ ๘
ฝ่ายสายใจ คลายก้อย จากทั่นประธาน แล้วกลับบ้าน โดยน้ำตา ร่วงผะผอย ยังแปลกใจ ตัวเองใย ใจเลื่อนลอย เหมือนกับน้อย ใจใคร ไม่รู้ตัว
แล้วเผลอหลับ ประทับ กับเก้าอี้อ่อน เคลิ้มเหมือนอุ่น แก้มร้อน คลอนใจทั่ว เหมือนเปลวไฟ รุ่งโรจน์ โชติน่ากลัว พลันเสียงกริ่ง ระรัว สะดุ้งพลัน
ตกใจตาม สัญชาตญาณ ควานหา โทร ฯ แล้วงัวเงีย ฮัลโหล ใครคะนั่น เสียงนุ่ม นุ่ม กระซิบบอก ข้างซอกกรรณ ยังจำกัน ได้ไหมนี่...พี่พระนาย...
แสนมึนงง แลแสนพรั่น หวั่นดวงจิต คุณโทรผิด แล้วละค่ะ คนละเลขหมาย เสียงหัวเราะ นุ่มจนสั่น สรรพางค์กาย จำไม่ได้ ก็เกินไป สายใจเอย
โกรธพี่มาก ขนาดนั้น ฤๅขวัญเจ้า พี่นั่งเฝ้า โทรจนติด ยอดมิตรเอ๋ย ให้ขอโทษ ร้อยพันครั้ง กระมังทรามเชย พี่ไม่เคย ง้อใคร เท่าใจคุณ
สายใจโกรธ วิบ วิบ อยากกระซิบไป ไปให้พ้น ไปไกลไกล ใจหันหุน แต่ส่วนลึก อางขนาง ระคาง ละมุน แสนว้าวุ่น หมดหนทาง พูดอย่างไร
เสียงทางโน้น ซ้ำโดยไว ไม่เปนไรดอก หากขอพี่ เพียงบอก สักคำได้ไหม หากพี่ทำ ผิดพลั้ง มิดังใจ ขออภัย สายใจด้วย ช่วยยกทัณฑ์
กำลังจัก กระซิบตอบ ว่าขอบคุณ ทางโน้น สายก็วุ่น หลุดไปนั่น เธอถือหู ค้างไว้ ใจงงงัน น่าแปลกใจ ไหมนั่น ฤๅฝันกลาย
คิดถึงก้อย ที่เกี่ยวกัน พรั่นหัวอก กึ่งตระหนก กึ่งซ่านใจ ให้ฉงนฉงาย ผะผ่าวร้อน รุ่มเร้า เนาว์ใจกาย แต่ฮึดสู้ เปนฤๅตาย ได้รู้กัน.
|
|
|
Create Date : 28 เมษายน 2551 |
Last Update : 30 เมษายน 2551 10:22:54 น. |
|
0 comments
|
Counter : 335 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|