Bloggang.com : พจนารถ๓๒๒ : มิติแห่งรัก # ๓

มิติแห่งรัก # ๓ - ๔

ตอนที่ ๓

มาจะกล่าวบทต่อมา
แม่สายใจ ยุดขา พระนายไว้
แล้ววันรุ่ง พรุ่งนี้ เปนอย่างไร
หากต้องวาย ปราณไป ในเมืองจันท์

จมื่นศรี ฯ ก้มกอดน้อง ที่ร้องไห้
บรรจงซับ น้ำตาไหล ไม่หวาดหวั่น
ค่อยค่อยปลอบ แก้วตา วิลาวรรณ
อย่าประหวั่น จักเก็บเจ้า เนาว์ใจตน

จูบน้ำตา ที่ร่วงไหล ไล้ร่องแก้ม
กระซิบแซม ข้างซอกใจ ให้คลายหม่น
เปนเมียทหาร ต้องกำหนด ใจอดทน
ความหนักแน่น จักช่วยดล ให้ตนงาม

ด้วยหน้าที่ ยิ่งชีวิต รับผิดชอบ
โดยรับมอบ ต้องสู้กัน ฝ่าฟันหนาม
ด้วยโองการ ราชการ งานสงคราม
หากพี่ขาม ศึกจักอยู่ ดูหน้าใคร

พระนายเอง ก็ใจสั่น หวั่นระทึก
แต่ด้วยตรึก สติข่ม หายตรมได้
ปลอบอีกซ้ำ จูบอีกซ้ำ กำลังใจ
จูบเผื่อไว้ จำกลิ่นกรุ่น ละมุนกมล

พี่ไม่ตาย ง่ายง่าย สายใจเอ๋ย
เพราะพี่เคย เดนสงคราม ข้ามห้วงหน
เมื่อกรุงแตก ที่น้องเจ้า เฝ้ากังวล
ก็เกือบตาย ไปหลายหน บนกำแพง

วันพรุ่งนี้ ชี้ชะตา สยามประเทส
ว่าจักรวม อาณาเขต ปึกแผ่นแผง
ฤๅจักแตก สามัคคี ที่แข็งแรง
พระยากำแพง ฯ ท่านจักนำ ไปกำชัย

อีกไม่นาน พี่จักกลับ รับขวัญประคอง
รอพี่หน่อย เถิดน้อง อย่าร้องไห้
อย่ากังวล พี่ไปเปล่า เจ้าสายใจ
กลับเมื่อไร จักจูบรับ...ซับน้ำตา.

ตอนที่ ๔

มาจะกล่าวบทไป
มีชายหนุ่ม หน้าใส นักศึกษา
นอนฝันร้าย ร้อนรุ่ม กลุ้มอุรา
สะดุ้งขึ้น ตื่นผวา ทั้งอกใจ

เขามิได้ เคยคุ้นชัด ประวัติศาสตร์
แต่ใยฝัน แปลกประหลาด ฤๅเหลวใหล
ยังได้กลิ่น คาวเลือดร้อน แลฟอนไฟ
ตกฤทัย เหงื่อไหล โซมร่างกาย

เมื่อได้ลุก ขึ้นนั่ง ตั้งสติ
คลำแขนขา ยังมิ แหลกสลาย
แต่ยังหวั่น สั่นระรัว ทั่วทั้งกาย
ชื่อ...พระนาย...คือชื่อฉัน ประหวั่นคลอน

แล้วค่อยคิด ผ่อนตาม ความรู้สึก
ที่เกิดฝัน พิลึก คงเพียงหลอน
วันนี้มี เรียนนี่นา ลาที่นอน
โดดลุกจาก การพักผ่อน เพื่อพากเพียร

วันนี้วัน รับน้อง ของมหาวิทยาลัย
ชายหนุ่มจึง สดใส หัวใจเปลี่ยน
ลืมความฝัน ตั้งหน้า จักมาเรียน
กับกิจกรรม ของเหล่าเซียน ในตอนเย็น

ที่วางแผน เตรียมไว้ชัด อัดเฟรชชี่
ว่าในที่ ประชุมน้อง เราต้องเด่น
ว้ากให้ตาย ขู่ให้ขาด มาดเยียบเย็น
ทำไงได้ ก็เราเปน ถึงประธาน

พอเรียนจบ ครบคาบ มาปราบน้อง
เด็ก เด็กร้อง เพราะขู่กัน พลันสงสาร
ให้นึกขำ เห็นใจเจ้า เยาวมาลย์
พี่ทำงาน ในหน้าที่ เปนพี่เธอ

ต้องทำเปน เข่นเขี้ยวฟัน ฉันโมโห
เบ่งวางโต แต่ต้องอึ้ง ถึงป้ำเป๋อ
มีสาวน้อย ลุกขึ้นค้าน มันส์ละเออ
คำอภิปราย ของเธอ เอ่อน้ำตา

พระนายฟัง ยังคิด จิตประหวั่น
เด็กผู้หญิง ตัวเล็กมัน แสนจะกล้า
ตวาดให้หยุด แลถามชื่อ ถือศักดา
เธอเชิดหน้า ตอบมิพรั่น... ฉัน...สายใจ

Create Date : 04 เมษายน 2551

Last Update : 4 เมษายน 2551 8:31:29 น.

1 comments

Counter : 385 Pageviews.

โดย: คนสาธารณะ

วันที่: 6 เมษายน 2551 เวลา:4:40:28 น.