BlogGang.com : : yui

สมานฉันท์...ความรู้......ฟื้นฟูสติปัญญา

หนังสือดี 100 ชื่อเรื่องที่เด็กและเยาวชนไทยควรอ่าน<

หนังสือดี 100 ชื่อเรื่องที่เด็กและเยาวชนไทยควรอ่าน

1) กลุ่มเด็กวัย 3-6 ปี (ผู้ใหญ่อ่านให้ฟัง, อ่านด้วยกัน , อ่านเอง)

1.กระต่ายน้อยกับหินวิเศษ -สมบูรณ์ ศิงฆมานนท์
2.ขอแม่ให้ลูกนก - บุญสม เอรวารพ
3.ต้นไม้ในสวน - ชีวันวิสาสะ
4.บทดอกสร้อยสุภาษิตประกอบภาพ - กรมศิลปากร
5.ปลาบู่ทอง - กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ
6.ผีเสื้อและผึ้งน้อย - อำนาจเย็นสบาย
7.ฟ้าจ๋าอย่าร้อง - ส.พุ่มสุวรรณ
8.ยายกะตา - บุญสม เอรวารพ
9.รถไม้ของขวัญ - อิทธิพล วาทะวัฒนะ
10.เสือโค - หม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยา , รัตนา อัตถากร
11.สำนึกของปลาทอง - วิรุณ ตั้งเจริญ
12.หนูมากับหนูมี - สมใจ ทิพย์ขัยเมธา
13.หนูอ้อกวาดบ้าน - อุไร ฟ้าคุ้ม
14.เอื้องแซะสีทอง นิยายการ์ตูนชาวเขา - วิชา พรหมจันทน์
15.อำเภออึกทึก - ดำรงศักดิ์ บุญสู่

2) กลุ่มเด็กวัย 7-12 ปี (แบ่งตามประเภท เป็นนิทานภาพกับนิยายเรื่อง)

2.1กลุ่มนิทานภาพ

16.การ์ตูนประวัติบุคคลสำคัญ ป๋วย อึ๊งภากรณ์ - พรชมภู
17.ข้าวเขียวผู้เสียสละ - วิริยะ สิริสิงห
18.เด็กชายผู้ไม่ยอมเปิดหน้าต่าง - กานติ ณ ศรัทธา
19.ต้นไม้ - จารุพงษ์ จันทรเพชร
20.ตาอินกับตานา - เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
21.นโมแห่งบ้านไม้ - อรุณ วัชระสวัสดิ์
22.นางในวรรณคดี - มาลัย
23.นิทานชาวเขา - สมศักดิ์ ศรีมาโนชน์ , สุนทร สุนันท์ชัย
24.นิยายภาพ 4 เรื่อง 4 รส - เตรียม ชาชุมพร
25.นิทานภาพพุทธรักษา - ฐะปะนีย์ นาครทรรพ และคณะ
26.เปลือกหอยกับความสุข - มานิต ประภาษานนท์ , สุธีรา สาธิตภัทร
27.ผึ้งน้อยในสวน - สิรินทร์ ช่วงโชติ
28.พระเวสสันดร - ปันยา ไชยะคำ
29.ไม่อยากเป็นควาย - สายสุรีย์ จุติกุล , แสงอรุณ รัตกสิกร
30."เรณู - ปัญญา"เที่ยวรถไฟ - กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ
31.ลูกหงส์กตัญญู - พรจันทร์ จันทวิมล
32.เล่นกลางแจ้ง - ปรีดา ปัญญาจันทร์
33.สิงโตเจ้าปัญญา - ถวัลย์ มาศจรัส
34.สุดสาคร และวีรชนในประวัติศาสตร์ไทย -- ประยุทธ เงากระจ่าง
35.โสนน้อยเรือนงาม - มล.มณีรัตน์ บุนนาค
36.หนังสือชุดภาพประกอบคำบรรยาย และหนังสือชุดภาพและการ์ตูน - เหม เวชกร
37.หนังสือชุดภาพและการ์ตูน - สมควร สกุลทอง และประเทือง มุทิตาเจริญ
38.หนังสือภาพชุด ภาพวิจิตรวรรณคดี - นายตำรา ณ เมืองใต้
39.หนังสือภาพประวัติศาสตร์กรุงรัตนโกสินทร์ - กาญจนาคพันธุ์

2) กลุ่มเด็กวัย 7-12 ปี (แบ่งตามประเภท เป็นนิทานภาพกับนิยายเรื่อง)

2.1กลุ่มนิทาน / นิยายเรื่อง

40.เขาชื่อเดช - กาญจนา นาคนันท์
41.ครูไหวใจร้าย - ผกาวดี
42.เชียงเหมี้ยง - คำหมาน คนไค
43.นกกางเขน - หลวงกีรติวิทโยฬาร และอร่าม สิทธิสารีบุตร
44.นิทานคติธรรม - แปลก สนธิรักษ์
45.นิทานชาดก ระดับประถม - ฉบับกรมวิชาการ
46.นิทานไทย - พระยาอุปกิตศิลปสาร และหลวงศรีอมรญาณ
47.นิทานพื้นบ้าน - เต็มสิริ บุญยสิงห์
48.นิทานร้อยบรรทัด - กรมวิชาการ
49.นิทานสุภาษิต - สามัคยาจารย์สมาคม
50.นิทานอีสป - พระยาเมธาวดี
51.นิยายดาว - สิงโต ปุกหุต
52.พระพุทธเจ้าของฉัน - สันติสุข โสภณศิริ
53.พ่อแม่รังแกฉัน - พระยาอุปกิตศิลปสาร
54.เรื่องของม่าเหมี่ยว - สุมาลี
55.ลูกสัตว์ต่างๆ - ขุนสรรคเวทย์ , นายกี่ กิรติ วิทโยฬาร , ขุนศึกษกิจพิสัณห์
56.โลกของหนูแหวน - ศราวก
57.หนังสือชุดนิทาน - ส.พลายน้อย
58.หนังสือผจญภัยชุดค้นพบตนเอง(6 เล่ม) - นิคม รายยวา
59.หนังสือชุดเล่าเรื่องวรรณคดีไทย (ชุดประถม และมัธยม) - กรมวิชาการ
60.อาณาจักรปลาทอง - ถนัดกิจ ปิณินทรีย์
61.อุดมเด็กดี - กีฬา พรรธนะแพทย์

3) กลุ่มเด็กและเยาวชนวัย 13-18 ปี (แบ่งตามประเภท เป็นกวีนิพนธ์ , เรื่องสั้น , นวนิยาย)

3.1 กวีนิพนธ์

62.ก็พอใจอยากจะรักให้หนักหนา - ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
63.คำหยาด - เนารัตน์ พงษ์ไพบูลย์
64.นักฝันข้างถนน - วารี วายุ
65.ใบไม้ที่หายไป - จิระนันท์ พิตรปรีชา
66.ม้าก้านกล้วย - ไพวรินทร์ ขาวงาม
67.มีรังไว้ให้รักอุ่น - ศุ บุญเลี้ยง

3.2 เรื่องสั้น

68.100 ปี เรื่องสั้นไทย - สมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย
69.คือหญิงอย่างยิ่งนี้ รวมเรื่องสั้นบทกวีเกี่ยวกับผู้หญิง - สมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย
70.ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว - ท.เลียงพิบูลย์
71.รวมเรื่องสั้น - ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช
72.เรื่องสั้นคัดสรร - เสกสรร ประเสริฐกุล
73.สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน - วินทร์ เลียววาริน
74.เสาหินแห่งกาลเวลา รวมเรื่องสั้นศิลปินแห่งชาติ - สมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย

3.3 นวนิยาย

75.ข้าวนอกนา - สีฟ้า
76.เขี้ยวเสือไฟ - มาลา คำจันทร์
77.คนข้ามฝัน - ประชาคม ลุนาชัย
78.คือรักและหวัง - วัฒน์ วรรยางกูร
79.คุณชาย - ว.วินิจฉัยกุล
80.คำอ้าย - ยงค์ ยโสธร
81.เจ้าพ่อ-เจ้าเมือง - อาจินต์ ปัญจพรรค์
82.ชีวิตของฉันลูกกระทิง - บุญส่ง เลขะกุล
83.เชิงผาหิมพานต์ - สุชีพ ปุญญานุภาพ
84.ดอกไม้บนภูเขา - สองขา
85.เด็กชายจากดาวอื่น - วาวแพร
86.เด็กชายชาวเล - พนม นันทพฤกษ์
87.บึงหญ้าป่าใหญ่ - เทพศิริ สุขโสภา
88.บูโนคนกลิ่นหญ้า - ภาคภูมิ ศิริอาชาวัฒนา
89.ปูนปิดทอง - กฤษณา อโศกสิน
90.ผีเสื้อและดอกไม้ - นิพพาน
91.พระจันทร์สีน้ำเงิน - สุวรรณี สุคนธา
92.มหกรรมในท้องทุ่ง - อัศศิริ ธรรมโชติ
93.เมืองนิมิต - เรียมเอง
94.ไม้ดัด - โบตั๋น
95.เรือกับรั้ว - เทพศิริ สุขโสภา ,วัลลภ แม่นยำ
96.เรื่องเล่าจากดาวดวงหนึ่ง - พิษณุ ศุภ
97.ลำเนาป่า - ศิเรมอร อุณหธูป
98.เวลาในขวดแก้ว - ประภัสสร เสวิกุล
99.องคุลีมาล - สมัคร บุราวาศ
100.อมตะ - วิมล ไทรนิ่มนวล

Create Date : 13 กันยายน 2550

17 comment

Last Update : 13 กันยายน 2550 15:09:16 น.

Counter : 2023 Pageviews.

Share
Tweet

"โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 14

เพื่อนของข้าพเจ้า
(ด.ช. เสนาะ ลูกพนักงานขับรถไฟ)

4 มิถุนายน

หยุดเรียนเพียงสองวันเท่านั้นรู้สึกเหมือนไม่ได้พบหน้าเสนาะเป็นเวลานาน ยิ่งคุ้นเคยกับเสนาะมากก็ยิ่งรู้สึกชอบเขามากขึ้น ไม่แต่ข้าพเจ้าเท่านั้น ทุกคนก็รู้สึกเช่นเดียวกัน นอกจากคนที่หัวสูงจึงเกลียดเสนาะไม่พูดกับเขา เพราะเสนาะไม่ยอมให้เขาขี่คนได้นั่นเอง ถ้าเด็กคนโตเงื้อมือจะตีเด็กคนเล็กพอเด็กเล็กร้องเรียกชื่อเสนาะขึ้นเท่านั้น เด็กคนโตก็ต้องหดมือทันที

พ่อของเสนาะเป็นพนักงานขับรถไฟ เมื่อเล็กๆ เสนาะเจ็บป่วยออดแอด ฉะนั้นจึงมาเข้าเรียนเมื่อโต เขาสามารถยกเก้าอี้ได้โดยมือเดียว กินอะไรต่ออะไรเก่ง เป็นคนมีนิสัยดีมาก ไม่ว่าดินสอ ยางลบ มีด ยอมให้เพื่อนยืมหรือให้เลยได้ทั้งนั้น เวลาเรียนไม่พูด ไม่หัวเราะ นั่งเงียบอยู่บนม้าซึ่งเล็กไม่สมตัว เหนือไหล่ทั้งสองคือหัวที่ค่อนข้างโต หลังค่อมเล็กน้อย ในเวลาที่ข้าพเจ้ามองดูหน้าเขา เขายิ้มเสียจนตาหรี่ลงไปครึ่งหนึ่งเหมือนกับจะบอกว่า “ประเสริฐ เราเป็นเพื่อนกันนะ”

พวกเราพอเห็นหน้าเสนาะเข้าก็ต้องหัวเราะกับเขาทุกที รูปร่างเขาสูง ไหล่เขากว้าง เสื้อกางเกงแขนเสื้อดูเล็กและสั้น ส่วนหมวกก็เล็กเสียจนเกือบจะสวมไม่ลง เสื้อนอกมีรอยปะ รองเท้าก็ขาด แต่หน้าตาของเขานั้นไม่ว่าใครก็อยากจะนั่งใกล้เขาทั้งนั้น เขาทำเลขได้ดี มักใช้หนังแดงผูกหนังสือ เขามีมีดตัดกระดาษใหญ่เล่มหนึ่ง ที่ด้ามมีหอยฝังอยู่ ซึ่งเขาเก็บได้ในทุ่งเมื่อคราวทหารซ้อมรบใหญ่เมื่อปีก่อน ครั้งหนึ่งมีดนี้ได้บาดนิ้วเขาลึกเกือบถึงกระดูก แต่เขาไม่ได้ปริปากให้ใครรู้สึกคนจะหัวเราะเยาะเย้ยหรือล้อเลียนเขาอย่างใด เขาก็ไม่โกรธ แต่ในเวลาที่เขาจะพูดอะไรถ้ามีคนไปว่า “โกหก” เขาจะฉิวขึ้นมาทันที หน้าตาแดง อาจจะทุบจนม้านั่งพังได้

วันเสาร์วันหนึ่งเขาเห็นนักเรียนชั้นปีที่ 2 คนหนึ่งทำสตางค์หายไป ไม่มีจะซื้อสมุด ยืนร้องไห้อยู่กลางถนน เขาก็เอาสตางค์ให้เด็กคนนั้น ในวันเกิดของแม่เขา เขาได้เสียเวลาเขียนจดหมายอวยพรมารดาของเขาฉบับเดียวถึง 3 วัน เป็นจดหมายยาว 8 หน้ากระดาษ รอบข้างกระดาษยังใช้ปากกาวาดลวดลายต่างๆ เสียสวยงาม ครูชอบมองดูเขาในเวลาเดินผ่านเขาไปมักใช้มือตบต้นคอเขาเบาๆ ข้าพเจ้าชอบเสนาะมาก เมื่อเวลาที่ข้าพเจ้าจับมือเขา ข้าพเจ้ารู้สึกมีความสุขอย่างยิ่ง มือของเขาเมื่อเทียบกับมือเราก็เหมือนมือเด็กกับมือผู้ใหญ่ ข้าพเจ้าเชื่อแน่ว่าเสนาะอาจจะยอมเสียสละชีวตตนเองเพื่อช่วยเหลือเพื่อนได้ทุกเมื่อ จิตใจชนิดนี้เราจะเห็นได้อย่างชัดเจนจากนัยน์ตาของเขาและจากเสียงอันดังและกังวานของเขานั้นใครๆ ก็ย่อมรู้ได้ว่าเขามีหัวใจอันสำภาพเพียงไร

Create Date : 30 มีนาคม 2550

1 comment

Last Update : 19 กันยายน 2550 9:53:00 น.

Counter : 201 Pageviews.

Share
Tweet

"โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 13

เด็กรับจ้างขัดรองเท้า

1 มิถุนายน

เมื่อบ่ายวานนี้ไปโรงเรียนสตรีที่ใกล้เคียงแห่งหนึ่งเนื่องด้วยครูของพี่สมถวิลต้องการจะอ่านเรื่อง “เด็กรักชาติ” ที่คุณครูเล่าให้ฟัง ฉะนั้นจึงได้เอาไปให้พี่สมถวิลที่โรงเรียน ในโรงเรียนนั้นมีนักเรียนอยู่ประมาณ 700 คน ในเวลาที่ข้าพเจ้าไปนั้นโรงเรียนกำลังเลิกเรียนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด พวกนักเรียนกำลังเดินกลับบ้านด้วยความดีใจ ณ ที่นั้นได้เห็นเรื่องที่น่าชมอย่างหนึ่ง

ที่มุมถนนข้างโรงเรียนมีเด็กรับจ้างขัดรองเท้าหน้าตาดำมอมแมมคนหนึ่ง เขายังเด็กอยู่ มือหนึ่งยันไว้กับฝาอีกมือหนึ่งกุมหัวไว้ ยืนก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่นั่น มีนักเรียนหญิงชั้นมัธยมปีที่ 3 สองสามคนเดินเข้าไปถามเขาว่า “มีเรื่องอะไรหรือ ?” เหตุใดจึงร้องไห้ ?” แต่เขาก็ไม่ตอบยังคงร้องไห้อยู่เรื่อย

“นี่ บอกกับพวกเราซิว่ามีอะไร? เหตุใดจึงร้องไห้?” เด็กหญิงถามอีก เขาจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ร้องไห้พลางบอกพลางว่าเขาไปเที่ยวรับจ้างขัดรองเท้าได้ค่าจ้างมา 30 สตางค์ แต่ไม่รู้ว่ามันรั่วจากกระเป๋ากางเกงเมื่อไร แล้วก็ชี้ให้ดูกระเป๋า กางเกงที่ขาด เขาว่าถ้าไม่มีสตางค์ เขาก็ไม่กล้ากลับไปบ้าน
“นายเขาจะตีฉัน” เขายังคงร้องไห้อยู่เรื่อยแล้วฟุบหน้าลงกับแขน แสดงอาการเศร้าโศก

พวกนักเรียนได้ล้อมดูเด็กนี้ด้วยความสงสาร ในขณะนั้นนักเรียนอีกหลายคนได้หอบหนังสือมุงกันเข้ามา เด็กผู้หญิงผูกโบว์เขียวคนหนึ่งควักสตางค์อกมาจากกระเป๋าสองอันแล้วว่า
“ฉันมาสองสตางค์เท่านั้น พวกเราใครมีเท่าไรรวมๆ กันเข้าให้เด็กคนนี้กันเถิด”
“ฉันมีอยู่สองสตางค์” คนสวมเสื้อแดงพูด “ถ้าเอามารวมกันเข้าก็คงได้ 30 สตางค์แน่” แล้วก็เรียกพวกนักเรียนอื่นๆ ว่า “สายสวาท, สมศรี, สมพร ใครมีสตางค์บ้างคนละสตางค์ สองสตางค์ เอาออกมา”

ความจริงมีคนที่ตั้งใจจะซื้อดอกไม้หรือสมุด เมื่อได้ยินดังนั้นต่างก็หยิบสตางค์ที่เหลืออยู่ คนละสตางค์ สองสตางค์ออกมาให้ เด็กหญิงที่ผูกโบว์เขียวรวมสตางค์แล้วนับดังๆ
“8 สตางค์, 10, 15 สตางค์ ยังไม่พอ”

ในขณะนั้น มีเด็กหญิงคนหนึ่งโตแล้วเดินเข้ามาและหยิบสตางค์ 10 อันหนึ่งยื่นให้ ทุกคนต่างดีใจมาก แต่ยังขาดอีก 5 สตางค์

“แน่ะ นักเรียนชั้นมัธยมปีที่ 4 มาแล้ว พวกนั้นคงมีแน่” เด็กคนนั้นพูด เมื่อพวกนักเรียนมัธยมปีที่ 4 มาถึงก็มามุงถามเรื่องราว เด็กรับจ้างขัดรองเท้าผุ้น่าสงสารได้ถูกล้อมอยู่ในหมู่เครื่องแต่งกายที่สวยงาม ริบบิ้น โบว์ผมและเส้นผมซึ่งปลิวสะบัดไปตามลม เป็นภาพที่น่าดูยิ่งนัก สตางค์ทั้งหมดหลังจากที่ได้รับจากนักเรียนที่มาทีหลัง เมื่อได้รวบรวมเข้าแล้วยังเกิน 30 สตางค์เสียด้วยซ้ำ เด็กเล็กๆ ที่ไม่มีสตางค์ต่างก็เบียดเข้าไปเอาดอกไม้ให้แทน

ในขณะที่คนเผ้าประตูโรงเรียนได้ออกมาร้องบอกว่า “ครูใหญ่มาแล้ว” พวกนักเรียนหญิงเลยหนีกันไปหมด เหลือเพียงเด็กรับจ้างขัดรองเท้ายืนอยู่ากลางถนนคนเดียวยืนเช็ดน้ำตาด้วยความดีใจ ในมือเต็มไปด้วยสตางค์ ตามรูกระดุมกระเป๋าเสื้อ หมวกเต็มไปด้วยดอกไม้ และยังมีดอกไม้ที่ร่วงกระจายรอบตัวเขาอยู่เกลื่อนกลาด

Create Date : 30 มีนาคม 2550

0 comment

Last Update : 19 กันยายน 2550 9:53:28 น.

Counter : 239 Pageviews.

Share
Tweet

"โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 12

เด็กผู้รักชาติ(การสนทนาประจำเดือน)

30 พฤษภาคม

เป็นทหารขี้ขลาดหรือ ? เราไม่เป็นแน่ๆ แต่ถ้าครูเอาเรื่องสนุกๆ ดังวันนี้มาเล่าให้เราฟังทุกวันๆ เราก็ชอบโรงเรียนมากขึ้น ครูบอกว่าต่อไปเดือนหนี่งจะเล่านิทานของเด็กที่ดี ดังที่เล่าในวันนี้ให้เราฟังเรื่องหนึ่ง และสั่งให้เราจดเอาไว้ นี้เป็นเรื่องของเด็กผู้รักชาติคนหนึ่งที่ครูเล่าให้ฟัง

เรือกลไฟฝรั่งเศสลำหนึ่ง ออกจากบาซีโลนา ซึ่งเป็นนครหนึ่งในสเปญ ไปยัง นครเยนัว ในอิตาลี ในเรือนั้นมีทั้งชาวฝรั่งเศส อิตาลี สเปญ และชาวสวิส ในหมู่ผู้โดยสารนั้นมีเด็กคนหนึ่งอายุ 11 ปี เครื่องนุ่งห่มเก่าขาดคนเดียวและไม่เข้ารวมหมู่กับใคร มองดูคนอื่นด้วยตาขุ่นขวางเหมือนสัตว์ป่า การที่เขามองคนด้วยสายตาดังนี้ก็นับว่ามีเหตุผลอันเพียงพอ

เดิมทีเมื่อสองปีก่อนเขาถูกพ่อแม่เขาขายให้คณะแสดงกล อดๆ อยากๆ บังคับให้เขาหัดเล่นกล พาเขาร่อนเร่ไปทั่วฝรั่งเศส สเปญ ทำการทารุณต่อเขาเรื่อยๆ และอาหารก็ไม่ใคร่ให้เขาพอเพียง

เมื่อเวลาที่คณะแสดงกลคณะนี้มาถึงบาซีโลนานั้นเขาไม่สามารถจะทนต่อความทารุณ และความอดอยากได้จึงได้หนีไปขอความอารักขาจากกงสุลอิตาลี กงสุลสงสารเขามาก ได้ช่วยเหลือให้เขาลงเรือลำนี้ และยังได้ให้จดหมายแนะนำตัวให้เขาถือไปแสดงตัวต่อเจ้าพนักงานในนครเยนัว เพื่อส่งกลับไปยังพ่อแม่ผู้โหดร้าย ซึ่งได้ขายเขาไปเสียเยี่ยงสินค้า

เด็กผู้นั้นทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผลอ่อนเพลียมาก แต่เหตุที่เขาอยู่ในห้องโดยสารชั้นสองทุกคนจึงเห็นเป็นการแปลกประหลาด ทุกคนได้แต่มองดูเขาเพราะไม่มีใครทำให้เขาพูดด้วยได้เลย ดูเหมือนว่าเขารังเกียจคนเหล่านั้นทั้งหมด จิตใจเขาได้เปลี่ยนแปลงไปเช่นนี้

มีผู้โดยสาร 3 คนใช้อุบายต่างๆ ที่จะทำให้เขาพูดด้วยจนเขาเปิดปากพูดออกมาได้ เขาใช้ภาษาอิตาลี ปนกับภาษาฝรั่งเศสและภาษาสเปญ เล่าถึงประวัติของเขาโดยย่อ

เนื่องด้วยความสงสารกับมึนสุราอยู่บ้าง จึงได้ให้เงินเขา แล้วยังคงคุยกับเขาต่อไป ในขณะนั้นได้มีผู้หญิงหลายคนเข้ามาให้ห้องนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของเขาแล้ว เพื่อต้องการให้คนอื่นแลเห็น จึงเอาเงินโยนลงที่โต๊ะแล้วพูดว่า “นี่ให้เจ้า เจ้าเอาไปเถิด”

เด็กนั้นได้แสดงความขอบคุณด้วยเสียงเบาๆ เก็บเงินเข้ากระเป๋า ใบหน้าอันเศร้าโศกของเขา บัดนี้ได้ปรากฏมีรอยยิ้มอันน่ารักขึ้นบ้าง แล้วเขาก็ปีนขึ้นที่นอนเอาม่านลงนอนคิดถึงสภาพของตนต่อไป ด้วยเงินจำนวนนี้เขาอาจจะซื้ออาหารดีๆ ในเรือบรรจุท้องที่อดอยากมาตั้งสองปี และเมื่อถึงนครเยนัว ก็จะได้ซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยนเอาเสื้อเปลี่ยนเอาเสื้อเก่า ซึ่งได้สวมมาแล้วตั้งสองปีออกเสีย อย่างน้อยก็จะได้รับการต้อนรับอย่างมนุษย์คนหนึ่งจากบิดามารดา

สำหรับเขาเงินนันเป็นทรัพย์สมบัติอย่างหนึ่งกำลังที่เด็กนั้นครุ่นคิดอะไรต่ออะไรอยู่อย่างเพลิดเพลิน ผู้โดยสาร 8 คนนั้นก็เข้าล้อมโต๊ะอาหารนั่งคุยกันต่อไป พวกเขาดื่มสุรากันพลางแล้วก็คุยถึงสภาพท้องถิ่นต่างๆ ที่ได้ผ่านมา

ในที่สุดก็หวนมาคุยถึงอิตาลี คนหนึ่งว่าโรงแรมในอิตาลีไม่ดี อีกคนหนึ่งว่ารถไฟไม่ดี เมื่อยิ่งดื่มสุรามากเข้า การสนทนาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น คนหนึ่งว่าถ้าจะไปอิตาลีละก็ไปขั้วโลกเหนือเสียดีกว่า อีกคนหนึ่งว่าที่อิตาลีเต็มไปด้วยโจรและพวกต้มมนุษย์ คนที่สามว่าข้าราชการอิตาลีไม่รู้จักหนังสือ “มันเป็นเมืองโง่” คนหนึ่งว่า “พลเมืองก็เลว” อีกคนหนึ่งเสริม คนที่สามกำลังพูดคำว่า “โจร…”

ยังไม่ทันจบประโยคก็มีเงินเหรียญเล็กๆ ขว้างมที่ตัวเขาเหมือนกับลูกเห็บกลิ้งอยู่บนโต๊ะและบนพื้นดังกราวใหญ่ เมื่อผู้โดยสารทั้งสามเงยหน้าขึ้นมองด้วยความโกรธเคือง เงินอีกกำมือหนึ่งก็ขว้างมาถูกที่หน้าของเขาอีก

“เอากลับไป” เด็กนั้นโผล่หัวออกมากจากม่านแล้วร้องขึ้นว่า “เราไม่ต้องการเงินของคนที่ว่าประเทศเราเลว”

Create Date : 30 มีนาคม 2550

0 comment

Last Update : 19 กันยายน 2550 9:53:57 น.

Counter : 172 Pageviews.

Share
Tweet

"โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 11

โรงเรียน
29 พฤษภาคม

ประเสริฐ ลูกรัก

ความตั้งใจของเจ้าดูเหมือนจะลดน้อยลง ดังที่แม่ของเจ้าได้พูดแล้วนั้น พ่อยังไม่เคยเห็นเจ้าไปโรงเรียนด้วยความพอใจ และยิ้มแย้มเลย แต่นี่แนะ พ่อจะบอกกับเจ้าว่า ถ้าวันใดเจ้าไม่ไปโรงเรียนแล้ว วันนั้นเจ้าจะต้องรู้สึกไม่มีความสบาย และน่าเบื่อหน่ายเสียจริงๆ

ถ้าเป็นดังนี้สักสัปดาห์เดียวเจ้าจะยกมือขอให้ส่งไปโรงเรียนอีกเพราะเจ้ารู้สึกเบื่อหน่ายละอายใจ การเล่นแม้จะสนุก แต่ถ้าเล่นอยู่ทุกวันแล้ว ก็จะรู้สึกเบื่อหน่ายได้

โลกในเวลานี้ไม่ว่าใครล้วนจะต้องเล่าเรียนด้วยกันทั้งนั้น เจ้าลองคิดดูซิ… พวกกรรมกรนั้นวันหนึ่งๆ ต้องทำงานทั้งวัน แล้วกลางคืนก็ยังไปเรียนที่โรงเรียนกลางคืนอีก

จงดูพวกผู้หญิงตามร้านขายของและพวกผู้หญิงสาวๆ ที่ต้องทำงานตลอดสัปดาห์พอถึงวันอาทิตย์ก็ไปเรียนวิชาพิเศษที่โรงเรียนอีก และที่สุดแม้แต่นักโทษในเรือนจำก็ยังต้องเรียน อ่านเขียน

ในเวลาตอนเข้าไปโรงเรียน เจ้าจงนึกดังนี้ว่า ภายในจังหวัดที่เราอยู่นี้มีเด็กเป็นจำนวนหลายแสนคนกำลังไปเรียนหนังสือเหมือนกับเจ้า และในเวลาเดียวกันประเทศต่างๆ ทั่วโลก เด็กเป็นจำนวนหลายสิบล้านคนก็กำลังไปโรงเรียน นับแต่ไซบีเลียซึ่งเต็มไปด้วยน้ำแข็งจนถึงมลายู มีเด็กนับล้านต่างหอบหนังสือไปเรียนหนังสือเช่นเดียวกัน

เจ้าลองคิดคำนึกถึงหมู่คณะ ซึ่งสำเร็จขึ้นด้วยเด็กอันเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนตั้งร้อยๆ ภาษา และคำนึงถึงการเคลื่อนไหวของหมู่คณะนี้ ซึ่งเจ้าก็เป็นส่วนหนึ่งด้วยและเจ้าจงจำไว้ว่า ถ้าการเคลื่อนไหวนี้ได้หยุดชะงักลงทันใด มนุษย์ก็จะถอยกลับไปสู่สภาพอันป่าเถื่อนเช่นเดิม การเคลื่อนไหวนี้เป็นการก้าวหน้าของโลก เป็นความหวังและเป็นเกียรติต่อตนเอง ครอบครัว ประเทศชาติ

จงมานะเถิด เจ้าคือ ทหาร คนหนึ่งในกองทัพใหญ่นี้
หนังสือของเจ้าก็คือ อาวุธ
ชั้นของเจ้าก็คือ กองทหารกองหนึ่ง
โลกนี้ก็คือ สนามรบ
ชัยชนะ คือ ความเจริญของมนุษย์
เจ้าจงอย่าเป็นทหารขี้ขลาด !

Create Date : 30 มีนาคม 2550

0 comment

Last Update : 10 เมษายน 2550 11:39:12 น.

Counter : 219 Pageviews.

Share
Tweet

1 2 3 4

yui_tongthai

Location :

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

[Add yui_tongthai's blog to your web]

Bloggang.com