การเดินคนเดียวบางครั้งก็ดีเหมือนกันนะคะ

เป็นคนที่เพื่อนน้อยก็จริง แต่ในจำนวนน้อยๆนั้นอัดแน่นไปด้วยคุณภาพ

เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
เพื่อน คือ คนที่เราสามารถอยู่ด้วยแล้วสบายใจ
แค่เห็นหน้ามันก็รู้สึกดีแล้ว
เนี่ยแหละค่ะ แค่นี้ก็ดีแล้ว

เคยคิดนะคะว่าเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า

สนับสนุนความคิดนี้นะคะ เพราะเพื่อนคือคนที่เข้าใจเรามากกว่าตัวเราเองเสียอีก ไม่ต้องบอกว่าทุกข์หรือสุข สีหน้าที่แสดงอาการออกมานั้นก็ไม่สามารถปิดบังเพื่อนได้เลยแม้แต่นิดเดียว

บางครั้งการเป็นเพื่อนที่ดีก็ยากเหมือนกันนะ เพราะเราเป็นคนประเภทเดียวกับเทียนฟง คนตรง 2 พันปีมั้ง พูดไปเค้าเลยรับไม่ได้ เฮ้อ แต่ไม่เป็นไร เรายังมีเพื่อนที่เค้ายินดีรับฟังความเห็นของเราเพื่อไปปรับปรุงอยู่ และเราก็ยอมรับความเห็นของเพื่อนเช่นกัน ขอบคุณที่ยังมีเพื่อนๆอยู่ข้างๆเสมอ ยามที่ทุกข์ร้อนใจ

ชั้ลมั่ยมีคัยเข้าจัย
มั่ยมีเพื่อนนนนนนนนนนนนที่สนิทกันจิงจิง
เฮ้อแต่เพราะชั้ลเองแหละ................................................................

เห็นด้วยครับ เราก็ต้องเดินคนเดียว เที่นวคนเดียว ทำอะไรหลายอย่างคนเดียว เรายังไม่มีเพื่อนเลยครับ นกไม่มีขน คนไม่มีเพื่ออนบินสูงและเราก็โดนคนอื่นก็ทำอะไรไม่เป็นนี่ครับก็พยายามอยู่นะครับ

เห็นด้วยค่ะ...คนเราเพื่อนก็คือเพื่อน แต่ที่แน่ๆเราไม่ได้เกิดวันเดียวกัน ยังเป็นเพื่อนกันได้ เพื่อนทื่ดีย่อมไม่ทำให้เพื่อนเดือดร้อนค่ะ แต่ถ้าเพื่อนรู้ว่าเรากำลังแย่เองแล้วมาช่วยนี่สิเพื่อน...! ที่แท้จริง..!

เรามีเพื่อนเต็มเลย
แต่เพื่อนของเราเดินไม่ได้พูดไม่ได้แต่อยูด้วยกันก้อไม่เบื่อ เพื่อนแท้ของเราชื่อ"หนังสือ"

เพื่อน คือ ใครสักคนที่อยู่ด้วยแล้วยิ้มได้ทั้งวัน
เพื่อน คือ คนที่เรามีความสุขที่จะพูด ปรับทุกข์
เล่าเรื่องดีๆสู่กันฟัง
เพื่อน คือ คนที่คอยห่วงใยเราตลอดเวลา
เพื่อน คือ คนที่คอยแบ่งปันสิ่งดีๆแก่กันและกัน

* แค่มีเพื่อนดีๆอย่างเธอสักคน โลกก็ดูสดใสได้ทั้งวันแม้ในยามมุทุกข์ *

รู้สึกว่าเคยมีเพื่อนดี ๆ นะ ..แต่สมัยประถม..มัธยม..เท่านั้น พอเริ่มเข้าสู่มหาวิทยาลัย เพื่อนแบบที่เคยมีมันหายไป การเรียนรู้ชีวิตที่ต้องแก่งแย่งชิงดี..สังคมที่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอด..ทำให้ฉันมองหาเพื่อนใหม่ไม่เจอ มีแค่เพียงคนรู้จักเท่านั้น..เผลอ..เป็นโดน..ทรยศ หักหลัง ทำร้าย..แล้วแต่กรณี...ฉันบินเหนื่อย..ฉันบินไกล..ไกลจากบ้านเกิด ไกลจากเพื่อนสมัยเด็ก...อยากกลับไปหาเพื่อนเก่าเหล่านั้น ก็ไม่แน่ใจว่าเวลาที่เปลี่ยนไป..อะไรจะเปลี่ยนไปบ้าง.. เคยติดตาม..แต่มันก็แปลก ๆ ไปละนะ คงเพราะความห่างทั้งระยะทางและเวลา..ภาระและหน้าที่...ฉันอาจจะโชคดี..ที่มีครอบครัวดี..แต่อยู่คนละทางสองทางตามหน้าที่อีกนั่นแหละ... มีฉันที่อยู่บ้าน..คนเดียวเสมอ.. เคยออกไปคุยกับคนแถวบ้าน.. ข้างบ้าน..แล้วก็ท้อใจ..คนแรกพอคุยรู้เรื่อง..แต่ก็หัวการค้าเอาเปรียบอยู่เรื่อย ๆ.. คนที่สอง(เป็นแม่ม่าย)ก็ขอ..ขออย่างเดี่ยว คบกันแค่อาทิตย์เดี่ยวขอได้ 4 เรื่อง ..เช่น ต้นลีลาวดีที่อยู่ในกระถางนั่น(ต้นซักกะนิดเดียว)ฉันขอฟันไปชำสักกิ่ง..ขอพระพุทธรูปที่บูชาอยู่สักองค์ซิ ใหญ่ ๆ นะ...ขอ...และขอ...ต่อไปเธอคงขอทุกอย่างที่ฉันมี.. เอาละ..ฉันจะขอกับตัวเองบ้าง.. อย่ารนหาเรื่องเลยนะ...มีเพี่ยงแค่คนที่รู้จักกันก็พอ...ขอบินเดี่ยวในโลกกว้าง.. อยากจะบินสูงก็คงเหนื่อยหน่อย....แน่นอน..ต้องอ้างว้างและโดดเดี่ยว..

อ่านแล้วจะร้องไห้อะ ทั้งที่มีเพื่อนดีๆและต้องอยู่คนเดียวแบบเหงาๆ หรือไม่มีเพื่อนเราก็เป็นอีกคนที่ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเราก็ไม่เข้าจัยเหมือนกันว่าทำไมมันเป็นแบบนั้น เราก้อทักนะ เราก้อคุยนะ แต่บางครั้งกลับไม่มีคัยมาสนจัยเราเลย ถามว่าเราทำอะไรไม่ดีหรอ ไม่อะเราเสียสละนะ
บางทีโดนด่าแบบไม่รู้สาเหตุ เราก้อไม่ว่าอาไรได้แต่นั่งเงียบยิ้มกลับไปให้ พร้อมกลับสีหน้าที่ไม่ค่อยจะพอจัยส่งกลับมา เรามีได้แค่เพื่อนห่างๆ หรือคนรู้จักเท่านั้นแหละ
เฮ้อ บางคนเลือกคบคนจากภายนอกบ้างดูหน้าตา ฐานะ
แต่ไม่ได้คบที่จัย แต่คนที่ดูหน้าตาไม่มี อยู่แบบธรรมดาๆ
ก็อาจดีกว่า และเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับเราก้อได้ เพื่อนมีได้ทุกโดยอัตโนมัติไม่ว่าที่ไหน แต่คนที่ดี และจริงจัย
เข้าจัย และพร้อมที่จะแบ่งปันความสุข ความทุกข์ และคอยปลอบจัยนั้นหายากซะเหลือเกิน เราบอกตามตรงเราไม่มีเพื่อน เราจึงรู้สึกถึงความอึดอัดเจ็บปวด อันนั้นบางที่เดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว นั่งบ้าคนเดียว ตอนนี้เราเข้าจัยละความรู้สึกแบบนี้มันเป็นยังไง รู้ซึ้งแล้วล่ะ
แต่ไม่เปนไรถึงเราจะมีเพื่อนน้อยหรือไม่มีคนสนิท หรือไม่มีเพื่อนเลย เราบอกกับตัวเองเสมอว่า อืม ไม่เปนไรนะ มันไม่เปนแบบนี้ไปซะตลอดหลอก อาจเปนเพราะว่ายังไม่ถึงเวลาเจอเพื่อนดีๆ และเป็นเหมือนเรา เข้าจัยเรา และเข้ากันได้ เราก้อยังมีพ่อแม่ ครอบครัว ญาติ ๆ ตายาย พี่ๆน้องๆ เราไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกซักหน่อยหนิ อิอิ ถ้าเปนไปได้เราจะให้คนที่ไม่มีเพื่อนทั้งหมดมารวมตัวกันเท่านี้เราก้อมีเพื่อนละ และแลกเปลี่ยน คุยอาไรกัน
เราว่าดีซะอีก เพราะคนที่ไม่มีเพื่อนจะเข้าใจคนที่ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน ว่ามั้ย
ก้ออยากบอกว่า อย่าไปซีเรียดเลยนะเพื่อนๆ ซักวันต้องเปนวันของเรา
ดูแลตัวเองให้ดี รักพ่อแม่ให้มาก ๆ ท่านนี่แหละที่เปนทั้งครู และเพื่อนที่เข้าจัยเรามากที่สุด

เพื่อน คือ กระจกเงาของตัวเราเอง

ก้อยากให้คนไม่มีเพื่อนมารวมตัวเหมือนกันนั่นแหละจะได้เข้าใจกัน แต่เปนไปได้ยากอ่ะเพราะคัยจะมาบอกว่าตนไม่มีเพื่อนล่ะ ยิ่งบอกก้ยิ่งทำให้เจ็บมากขึ้น คนเรา

อย่าว่าแต่เพื่อนสนิทเลย เพื่อนเฉยๆ ยังไม่มีกับเค้าเลย
อยากมีเพื่อนเหมือนกับคนอื่นๆบางจัง

บางอย่างเราต้องอาศัยเพื่อน เพราะเราทำคนเดียวไม่ได้ เปรียบได้ว่าถ้าจะขี้นมาตำแหน่งสูงได้ ต้องมีเพื่อนคอยสนับสนุนหรือผลักดัน ไม่งั้น ไม่มีทางก้าวหน้าได้ อย่างน้อยไม่เป็นศัษรูกับเราก็ ok แล้ว

เราก้อเป็นคนประเภทนี้เหมือนกัน ไม่ค่อยมีเพื่อน พอมีเพื่อนที่สนิทที่รู้จักกันที่ทำงาน เค้าก้อมีเพื่อนสมัยเรียนที่สนิทอยู่แล้ว เลยไม่รู้ว่าเค้าจะนับเราเป็นเพื่อนสนิทรึป่าว แต่เรานั้นให้เค้าสนิทไปเต็มร้อยแล้ว ยิ่งเวลาดูในเฟตบุคเค้ามีเพื่อนเยอะมากแล้วก้อเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันทั้งนั้น พวกเค้าจะนัดกันไปกินข้าว ไปเที่ยว ส่วนเราถึงเป็นเพื่อนแต่ก้อคงเป็นได้แค่เพื่อนที่ทำงานเท่านั้น หรือว่าเราจะนิสัยไม่ดีเองนะ เค้าถึงไม่ค่อยนึกถึงเราเท่าไร ทุกวันนี้ก้อจะคุยกันทางอินเตอร์เน็ตเท่านั้น ยิ่งนานเข้าพอมองไปรอบๆตัวเหมือนเราเป็นคนไม่มีเพื่อนเลย มีแต่หนังสือ(นิยาย)เท่านั้นที่พอทำให้เราคลายเหงาได้

นกไม่มีขน อัปลักษณ์
คนไม่มีเพื่อนก็เฉกเช่นเดียวกัน

คนที่ไม่มีใครคบ หรือไม่คบใครท่านว่า
"หัวเดียวกระเทียมลีบ"
ต้องแปลอีกไหม

นามแฝงของฉันคือ หายใจทิ้งไปวันๆ อยู่ชั้น ม.2 โรงเรียนในจังหวัดอุดรธานีแห่งหนึ่ง เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงของฉัน คิดว่าคนที่มีเพื่อนคงจะไม่เข้าใจ
ตั้งแต่สมัยเด็ก ชอบโดนเพื่อนแกล้งเป็นประจำ จึงทำให้ ฉันมีนิสัยเป็นเด็กอ่อนแอ ร้องให้ง่าย ทั้งที่ร่างกายไม่เป็นใจ มันจึงกลายเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันไม่มีเพื่อน ตั้งแต่เขา ป.1 จนถึง ป.6 จะมีก็แต่เพื่อนที่ ขอลอกงาน ขอขนมกิน ซึ่งเป็นเพื่อนที่ไม่มีความจำเป็นกับชีวิตเลย แม้แต่น้อย จนกระทั่งเข้าชั้น ม.1 เป็นชั้นที่เริ่มจะมีสังคมที่เรียกว่า เพื่อนฝูง การเข้าเป็นสมาชิกในกลุ่ม คือ ต้องอดทน เข้มแข็ง และไม่ร้องให้ แต่เพียงแค่ 3 ครั้งเท่านั้น
ทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือน ป.1-6 ทำให้ความคิดของฉันคิดว่าสังคมนี้ก็เป็นแค่สังคมจอมปลอม ทุกคนเอาแต่ด้านดีของตัวเองเข้าหากัน ต้องการเป็นผู้นำ และหลังจากนั้นก็เริ่มเกิดการวิวาทขึ้นในกลุ่มทำให้ เด็ก 20 คนที่เคยรวมเป็นกลุ่มเดียว แตกกระจายกลายเป็นกลุ่มเล็กๆบางกลุ่มมี 5 คน บางกลุ่ม มี 3 คน บางคนก็อยู่คนเดียว พอขึ้นชั้น ม.2 เริ่มรวมกลุ่มกันกลายเป็น 3 กลุ่มซึ่งประกอบด้วย กลุ่มทอมที่วันๆเอาแต่พูดเรื่องผู้หญิง
กลุ่มแรดที่วันๆเอาแต่แต่งสวยและจับผู้ชาย และกลุ่มสุดท้ายกลุ่มเด็กเรียนเป็นกลุ่มที่มีแต่เรียน ซึ่งเป็นกลุ่มที่ดีที่สุดในทั้ง 3 กลุ่ม เป็นกลุ่มที่ทุกคนคุยกันได้ทุกเรื่องและแน่นอนฉันก็อยู่ในกลุ่มนี้ แน่นอนทุกคนก็น่าจะรู้ว่าเมื่อเรียนดีก็ต้องมีอุปสัก คือ เพื่อนอิจฉาให้เราช่วยทำงาน บอกงาน และลอกงานทำให้ไม่มีเวลาที่จะทำงานของตัวเองมากเท่าไหร่ทำให้ผลการเรียนไม่ดีนัก แต่ก้อทำให้เกิดความสนุกคือเพื่อนอ้อนวอนเราขอลอกงานซึ่งมันเป็นความสุกที่บางครั้งก็ลำคาน ตอนเที่ยงก้อมีเพื่อนไปกินข้าวและคุยเรื่องต่างๆที่สนุกสนาน ไม่เครียด ผ่อนคลาย สมกับที่เป็นพักกลางวันที่มีความสุก ทุกเรื่องล้วนมีเพื่อนมาช่วยทำให้รู้สึกดี แต่พอมาถึงวันที่กลุ่มแรดเริ่มที่จะเข้ามาปะปนก็มีการพูดเรื่องผู้ชายในเวลาพัก ซึ่งส่วนมากมักไม่มี และเมื่อมีการแนะนำผู้ชายเป็นเรื่องที่ฉันเกลียดมาก มันกลับทำให้ฉันน้ำตาตกได้ไม่ยาก เพราะมีการล้อเรียน เยาะเย้ย ต่อว่า และชักจูง แน่นอนหลังจากนั้นฉันก็ไม่มีเพื่อนจนจบ ม.3 และได้เข้าโรงเรียนใหม่ ทำให้เรื่องนี้จบแบบไม่มีการพูดคุยอะไรกันทั้งสิ้น

วันนี้ฉันเดินคนเดียวกินข้าวกับเพื่อนกลุ่มใหม่ๆเดินกะเพื่อนกลุ่มใหม่ๆเพราะเพื่อนกลุ่มเก่าไม่มีใครคุยกับฉันแม้เพียงคนเดียวขนาดเพื่อนสนิทที่ฉันและเค้าต่างก็บอกว่าเราเป็นเพื่อนสนิทของกันและกันพอมาวันนี้เค้ากับทิ้งฉันได้ง่ายดายเหลือเกินเค้าไม่ได้พูดอะไรกับฉันแม้แต่คำเดียว
และจนถึงวันนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าเค้าโกรธเรื่องอะไรนี่ขนาดเค้าเป็นเพื่อนสนิทนะค่ธเค้ายังมองเราเหมือนจักได้เลย

อืมใช่ ชีวิตเราเหมือน กัลทิมาเลย .......เหมือนมาก

เพื่อน.......วันนี้เราไม่มีค่ะ มองกี่รอบก็ไม่มีค่ะ คนที่คิดถึงเราเวลาเราทุกข์ อยู่ข้างๆเวลาเราล้ม เราไม่มีค่ะ เจอแต่พวกเวลามีปันหาแล้วมาหาเรา สุดท้ายพอช่วยแล้วก็ไม่ติดต่อเราอีก อยากบอกว่าเพื่อนสมัยเรียนยังเป็นหนี้เราไม่ต่ำกว่า10คน ไม่ได้คืนแล้วก็หายไป เวลาเราต้องการคัยซัเคนเชื่อมั้ยค่ะ กดไล่เบอในโทรสับแต่ไม่รู้จะโทรออกหาคัยได้ เพราะเราไม่มีเพื่อนจิงๆ

เราเป็นคนให้เพื่อนเต็มที่นะ แต่พอถึงเวลาเราไม่เคยได้รับความรักจากเพื่อนเลย เราท้อ

เรามีเพื่อนคนหนึ่ง ที่อยู่ด้วยกันตลอดน่ะ เป็นคนเก่งสะทุกเรื่อง คุยเก่ง ทำตัวเป็นที่สนใจของเพื่อนได้เด่นทีเดียว ทำให้เรากลับเป็นคนที่ไม่มีใครเห็นเลย ทั้งๆๆที่เราเดินไปด้วยกัน กลับไม่มีใครสนใจเหมือนไม่มีตัวตน พอเราจะสนิทกะเพื่อนคนอื่น เขากลับไปทำตัวสนิทกับเพื่อนคนนั้นมากขึ้นกว่าเรา คอยโทรคุยกันตลอด ชอบชวนกันไปโน้นไปนี่ ทั้งๆๆที่เราก็อยู่กลับไม่คิดชวนเราบางเลย แล้วก็ไม่บอกว่าไปไหนทำเหมือนเราไม่มีตัวตน ไม่มีเพื่อนที่แคร์เราสักคนเลย อยู่เรีอนห้องเดียวกัน หอเดียวกัน แต่เหมือนฉัน..................... ไม่มีตัวตนในสายตาเพื่อนทั้งห้องเรียนเลยรู้สึกกดดัน เวลาอยู่ในห้องเรียน เวลาอยู่กับเพื่อนคนนี้ ทุกครั้งอยากร้องไห้ เราก็พยายามคิดว่ายังน้อยยังมีพ่อ แม่ น้องคนในครอบรัวที่อยู่เคียงข้างเราเสมอ

ไม่เคยมีเพื่อน

มีเพื่อนไม่ดีก็อย่าไปมี ยิ่งสมัยนี้หาคนดียาก คบกับเพื่อนเลวๆช่วยกันโกง เล่นพรรคพวกให้ตัวเองหรือพรรคพวกได้เป็นใหญ่มันเป็นสิ่งที่ไม่ดี น่าละอายใจไม่ใช่น่าภูมิใจ คนเราควรจะเน้นที่การทำดีมากกว่า
เรื่องของความมักใหญ่ใฝ่สูงเป็นใหญ่เป็นโตเป็นเรื่องของทางโลก ทางธรรมสอนให้เป็นคนมักน้อย
พระพุทธเจ้าก็มีสอนเลยว่า "หากแสวงหาไม่พบเพื่อนที่ดีกว่าตน หรือเพื่อนที่เสมอกับตน ก็พึงเที่ยวไปคนเดียว..."
ขอบคุณมากครับที่มีหน้านี้ ส่วนใหญ่จะอวยกับ “นกไม่มีขน คนไม่มีเพื่อน ย่อมขึ้นสู่ที่สูงไม่ได้” แถมยังเอาธรรมะมาทำให้เพี้ยนด้วยโดยตีความคำสอนของท่านพุทธทาสผิดเพี้ยนไป