มันแล้วแต่ว่าเรามาเข้าคณะนี้เพื่ออะไรมากกว่านะคะ ตอนสมัยที่จบใหม่ๆ ก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน คือ ตอนที่เข้ามาก็ยังจำได้อยู่ว่าอายุเท่าไหร่ แล้วเวลาหกปีนั้นก็หายไปเลย รู้สึกตัวอีกทีก็จบไปแล้ว

หลังจากจบเริ่มทำงาน ก็มีวันที่สวดมนต์ไหว้พระ ขอไม่ให้ได้เป็นหมออีก ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน จนวันนึงก็ไม่ได้เป็นหมอจริงๆ

แต่..กลับคิดถึง ไม่ได้คิดถึงความรวย ความเท่ หรือความหรูหรา แต่คิดถึง ความสามารถที่จะเปลี่ยนชิวิตคนได้ 'คิดถึงสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นได้จากน้ำพักน้ำแรงของเรา

สิ่งสำคํญคือทำอย่างไรให้สมดุล ระหว่างวิถีของอาชีพ กับความสุขส่วนตัว วันนี้เวลานี้พี่กลับมาเป็นหมออีกครั้ง และครั้งนี้ไม่มีวันไหนที่ขอ "ไม่ให้กลับไปเป็นหมอีก"

อืมม์..

ปกติก็รู้สึกว่าเด็กแพทย์เก่งค่ะ แต่ไม่ได้รู้สึกถึงขนาดว่า แยกเค้าออกไปจากเพื่อนๆ คนอื่นที่เรียนคณะอื่นนะคะ

อ่านแล้วก็อืมม์...


อ่านเล่มไหนที่ซื้อมาจบแล้ว รีวิวหน่อยนะคะ อยากอ่านค่ะ

ขออนุญาตอ่านบล๊อกนะครับ..น่าสนใจดี...

ชอบจังเลยค่ะ อาชีพหมอ ดูความรับผิดชอบเยอะแยะเลยค่ะ
แต่เพื่อนนิกส์บางคนที่เค้าเรียนหมอชอบว่าคณะนิกส์ค่ะ
บอกว่าเภสัชอ่ะ จิ๊บจ๊อย~พวกไม่ติดหมอก็มาเรียนเภสัช
ฟังแล้วก็ปรี๊ดแตกค่ะ ตอกกลับไปเลยค่ะว่า
"ชั้นอ่ะ ชอบที่จะเรียนเภสัช เลือกเป็นอันดับหนึ่งทั้งๆที่คะแนนอ่ะ เกินแพทย์ด้วยซ้ำ เรียนเภสัชก็ดีแล้ว ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับคนไข้มาก แล้วชั้นก็ไม่มีความอดทนมากพอด้วย ขนาดเภสัชชั้นยังขี้เกียจ จะไปเรียนหมอได้ไหมเนี่ย แล้วแพทย์ที่ชอบดูถูกคนอื่นอย่างเธออ่ะ จะเป็นแพทย์ที่ดีเหรอ"
นิกส์ด่าไปอย่างนี้เลยค่ะ แหะๆ ของขึ้น
แล้วเค้าก็มาขอโทษนิกส์ค่ะ นิกส์ก็ขอโทษเค้าเหมือนกัน
คือนิกส์คิดว่าคนเราจะเรียนคณะอะไรนั้นก็ไม่เห็นจะต้องมาดูถูกกันเลย

พ่อช้านอยากให้ช้านเรียนหมอใจจะขาด แต่เราเองอยากเรียนการท่องเที่ยว การโรงแรมอะไรแบบนี้ คนละเรื่องเลยชิมะ โดนบังคับให้เรียนคณิด วิดโอ้วว เสียดายเวลา เราน่าจะเลือกเรียนคณิตอักิดไม่ก้อ อังกิดฝรั่งเศษ เพราะเกรดเราฉุดลงเพราะคณิตแระวิดเนี่ยแหละ ทำให้คแนนที่จะยื่นแอดไม่ค่อยดี ตอนนี้มองดูเอชนไว้หลายที่เพราะคิดว่าคงเข้ารัฐที่ไหนไม่ได้ ยังไม่กล้าบอกพ่อ เด๋วจาช้อก เห้อๆๆๆๆ เซงๆๆๆๆ เรียนมาก้อไม่ได้ใช้ เรียนมาทำไม

เห็นชื่อบล็อกแล้วรู้สึกว่าขนาดนั้นเลยเหรอ พออ่านแล้วก็เป็นกำลังใจให้นะคะ

สู้ สู้ นะคะเป็นธรรมดาสำหรับการเดินทางที่ระหว่างทางต้องกลับมาทบทวนถึงหนทางที่ตนกำลังก้าวไป ตัวเองต้องพบกับความสับสน กับอุปสรรคที่เราต้องเจออยู่เสมอๆ ให้น้องถือว่าอุปสรรคที่เรากำลังเจออยู่จะสอนให้แกร่ง พร้อมที่จะออกมาเผชิญกับโลกภายนอกที่ซับซ้อนมากขึ้น เป็นกำลังใจให้น้องเข็มแข็งสู้จนถึงทีสุดสังคมกำลังรอน้องอยู่ค่ะ

มานก้อแล้วแความคิดนะครับ
เพราะสังคมคนที่เรียนแพทย์มันเหมือนจะอยู่กว่าบุคคลธรรมดาทั่วไป ไม่รู้สิดูจากการวางตัวนะครับ(ที่ ม. ผม)
มันก็เป็นธรรมดาที่จะมีน้อยคนที่พูดคุยด้วยนอกเสียจากเรียนแพทย์ด้วยกัน
ไม่รุสิแต่ถ้าเรียนจบมาไม่ว่าด้านไหนมันก็ต้องมีความรับผชอบเหมือนกันหมดครับ แต่ดูเหมือนหมอต้องมีมากกว่าเท่านั้นเอง
อ่านมาน่าสนใจดีครับ
ขอให้สู้ต่อไปนะครับ เพราะไม่แค่เป็นประโยชน์ต่อตัวเราแต่ยังมีประโยชน์ต่อคนอื่นๆด้วยครับ