บริเวณด้านล่างของเหวเป็นหาดทรายนุ่มขาว ติดทะเล...ชิงโส่วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา นางคิดว่านางกำลังอยู่ในนรก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของสองแขนที่โอบเธออยู่ เธอได้ยินเสียงอวี้เหวินย่งถามว่า "ชิงโส่ว เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า เจ้าสบายดีใช่มั้ย" นี่เป็นเสียงของอวี้เหวินย่งจริงๆ เธอไม่ได้ฝันไป นางเห็นนางอวี้เหวินย่งเครียดมาก นางเจ็บหน้าอกและกอดอวี้เหวินย่งไว้แน่ "ย่ง พวกเรายังมีชีวิตอยู่ ดีจังเลย พวกเรายังไม่ตาย.....อวี้เหวินย่งกอดชิงโส่วแน่นอย่างทนุถนอม เอามือลูบผม และค่อยๆ เงยหน้าชิงโส่วขึ้น แล้วถามชิงโส่วว่า "ชิงโส่ว เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าอะไรนะ" อวี้เหวินย่งบอกหน้าชิงโส่ว ตกใจถามต่อว่าหน้าเจ้าแดงมาก เจ้ามีบาดแผลหรือบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

นักพรตเต๋าอู่เฉิน อวี้เหวินฮูและฮูหยิน อวี้เหยินย่งและชิงโส่วกำลังนั่งสนทนากัน อวี้เหวินฮูให้นักพรตอู่เฉินช่วยดูอาการให้ชิงโส่ว (ความจำเสื่อม) นักพรตบอกว่าแม่นางชิงโส่วแม้ไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยมาก แต่มีดวงตากลมโต เป็นประกายดั่งดอกไม้ ดวงชะตาจะต้องเคียงคู่กับผู้ชายที่เก่งกาจยิ่งใหญ่...ชิงโส่วแกล้งทำเป็นขอบคุณ

เมื่อแยกย้ายชิงโส่วแยกออกมากับอวี้เหวินย่ง ทั้งคู่ทะเลาะกัน อาย่งถามชิงโส่วว่าเมื่อคืนออกไปรอใคร ชิงโส่วไม่ยอมบอก แถมทวงผ้าเช็ดหน้าของตนคืนจากอาย่ง อาย่งบอกไม่ให้ จะให้ก็ต่อเมื่อความประพฤติของชิงโส่วดีขึ้นในอนาคต....ชิงโส่วบอกอาย่งประมาณว่าไม่ว่ายังไง ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน หรือไม่อนาคต ก็ไม่รักอาย่งแน่นอน อาย่งโกรธตอนแรกจะจูบแต่เปลี่ยน เป็นไปจับปากชิงโส่วบอกให้จำไว้ ชิงโส่วเลยกัดนิ้วอาย่ง พอดีเหยียนหว่านเข้ามาพอดี อาย่งรีบเอาตัวบังชิงโส่วไว้ ดูเหมือนว่ากำลังสวีตกันอยู่... หว่านเอ่อร์เลยเอ๋อไป รีบขอโทษแล้วเดินออกไป... ชิงโส่วจะจับนิ้วอาย่งเพื่อดูแผลที่ตนกัด แต่อาย่งชักมือออกแล้วเดินเชิดออกไป...

ชิงโส่วเดินคิดอะไรมาเพลินๆ ก็มาพบนักพรตอู่เฉินดักรออยู่ บอกชิงโส่วแสดงละครกับอวี้เหวินย่งเก่งเชียว ชิงโส่วเลยว่านักพรตอู่เฉินว่าระวังเถอะข้ารู้ความลับท่าน ว่าท่านปลอมตัวมา และท่านนี้แหละที่วางยาพิษในน้ำในตำหนักอวี้เหวินฮู ทำให้ทุกคนโดนพิษ และทำเป็นว่าน้ำมนต์ที่นำมาสามารถรักษาคนได้ ซึ่งจริงๆ แล้วท่านก็ใส่ยาถอนพิษไว้ในนั้นเรียบร้อยแล้ว... นักพรตบอกแล้วจะทำไม แม่นางชิงโส่วรู้มั้ยว่าข้าพบอะไร (แล้วก็ชูแหวนของฉางกงที่มอบให้ชิงโส่วขึ้นมา) ชิงโส่วตกใจหลังจากเห็นแหวน ถามว่าไปค้นห้องข้าเหรอ นักพรตบอกท่านอำมาตย์ฮูอนุญาตให้ค้นทุกซอกทุกมุมในตำหนักได้ เพื่อหาคนร้าย... ถ้าแม่นางชิงโส่วไม่อยากลำบากบอกข้ามาดีกว่าว่าเอาลูกแก้วเจินหวนไปซ่อนไว้ที่ไหน....ชิงโส่วบอกอ๋อที่แท้ท่านก็ต้องการลูกแก้วนี่เอง ข้าไม่ให้ท่านหรอกแล้วตอนนี้ข้าก็จำไม่ได้ด้วยว่ามันอยู่ที่ไหน อ๋อแต่ข้านึกออกล่ะ ลูกแก้วอยู่โน้นไง (ชี้ไปข้างหลัง) พอนักพรตหันไปชิงโส่วก็ชิงแหวนของฉางเกามาจากมือ....นักพรตอู่เฉินโกรธสั่งทหารให้จับตัวชิงโส่วไว้ แล้วพาตัวชิงโส่วไปหาอวี้เหวินฮูบอกชิงโส่วเป็นร้ายวางยาพิษในน้ำในตำหนัก โดยเอาแหวนของฉางกงขึ้นมาอ้างเป็นหลักฐานว่าชิงโส่วทำเพราะต้องการช่วยแคว้นฉี อวี้เหวินฮูเลยสั่งให้เอาตัวชิงโส่วไปขังในคุก....

ที่คุก อวี้เหวินฮูคุยกับชิงโส่ว ประมาณว่าให้รีบฟื้นความจำและนำลูกแก้วเจินหวนมาให้ตน เพื่อจะได้ไม่ถูกประหารเที่ยงวันพรุ่งนี้ ชิงโส่วถามอวี้เหวินฮูว่าท่านก็รู้ว่านักพรตอู่เฉินพูดโกหกแต่ท่านก็ยังจับข้ามาลงโทษเพียงเพราะท่านต้องการให้ข้าบอกที่ซ่อนของลูกแก้วเจินหวนเท่านั้นเหรอ..อวี้เหวินฮูบอกใช่ข้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากลูกแก้ว เจ้าก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งของข้าเท่านั้น...ชิงโส่วบอกงั้นข้าขอถามเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีตของข้าหน่อย ขอท่านได้โปรดเล่า อวี้เหวินฮูเลยเล่าว่าฮูหยินข้านำเจ้าเข้ามาเมื่อสองเดือนก่อน บอกเจ้าเป็นหลานสาวที่อยู่ชนบท เจ้ามาร่ายรำเป็นที่ถูกตาต้องใจของทั้งฮ่องเต้และอวี้เหวินย่ง ข้าจึงให้ฮ่องเต้มอบเจ้าให้เป็นสนมของอวี้เหวินย่ง....ส่งเจ้าเข้าไปเอาลูกแก้วในตำหนักไต๋ซือคงแต่คืนวันแต่งงานเกิดเรื่องยุ่งๆ ขึ้น หลังจากนั้นก็มีข่า่วลือแพร่สะพัดว่าลูกแก้วเจินหวนหายไปจากตำหนักไต๋ซือคง เจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ.......พออวี้เหวินฮูออกไปแล้ว ชิงโส่วก็คิดถึงฉางกง ทำไมท่านไม่มา ทำไมท่านไม่ปรากฏตัวเมื่อคืนนี้ตามที่สัญญากันไว้.......แล้วก็ถอนใจ

ฮ่องเต้ร้อนใจให้คนตามอวี้เหวินย่งมาเข้าเฝ้า บอกให้หาทางช่วยชิงโส่ว อวี้เหวินย่งบอกฮ่องเต้ว่าหยวนชิงโส่วหาเรื่องใส่ตัวเอง ท่านอย่าเอาตัวเขาแลกจะประกาศศัตรูกับอวี้เหวินฮูเลย ฮ่องเต้บอกข้าเป็นถึงฮ่องเต้ ข้ารู้อวี้เหวินฮูต้องการมีเรื่องกับข้าและคอยเพ่งเล็งเจ้าข้าไม่อยากให้ชิงโส่วต้องเข้ามาลำบากเพราะเรื่องทะเลาะของเรา ข้าเป็นถึงฮ่องเต้ แม้แตน้องสะไภ้ข้าข้ายังช่วยไม่ได้ ข้ารู้สึกไร้ค่าจริงๆ .....อวี้เหวินย่งบอกฮ่องเต้อย่ากังวล อย่าเพิ่งทำอะไรที่จะขัดใจอวี้เหวินฮูตอนนี้ ชิงโส่วจะรอดไม่รอดก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของนางเอง....

อวี้เหวินย่งนำอาหารอย่างดีมาเยี่ยมชิงโส่ว ชิงโส่วเห็นก็รีบลุกขึ้นจากเตียงนอน

อาย่ง---นี่เจ้าต้องการจะตายจริงๆ เหรอ

อาย่ง---ความตายคงช่วยให้เจ้าฟื้นความจำได้ ทำให้เจ้าดีขึ้น

อาย่ง---ข้าไม่เคยคิดว่าข้าจะหลุดพ้นได้เร็วขนาดนี้ (ดูปากแหม) หยวนชิงโส่ว ฟังข้า เจ้าควรเชื่อฟังอวี้เหวินฮู เพราะถึงเจ้าจะเป็นผู้หญิงของข้าอวี้เหวินย่งข้าก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้

อาย่ง---เจ้าเป็นผู้หญิงที่มาอยู่ในตำหนักข้าสั้นที่สุดเลย ถ้าเจ้าไม่ใช่หลานของพี่สะไภ้ข้า ข้าไม่เสียเวลามาเยี่ยมเจ้าที่นี่แน่นอน

อาย่ง--- ข้าไม่ต้องการลูกแก้วหรอก หยวนชิงโส่วเจ้าประเมินข้าผิดแล้ว แล้วเจ้าไม่ต้องการออกจากคุกเหรอ ...

อาย่ง-- ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเจ้าเป็นต้นเหตุ

อาย่ง---หยวนชิงโส่ว นี่เจ้าต้องการออกไปให้พ้นจากการเป็นคนของข้ามากขนาดนี้เลยเหรอ ถึงขนาดตัดสัมพันธ์กันอย่างไม่มีความลังเลเลย

อวี้เหวินฮูส่งคนคอยติดตามเฝ้าดูทุกคน ทั้งฮูหยิน ทั้งอวี้เหวินย่ง ทั้งอวี้เหวินฮู ทั้งนักพรตอู่เฉิน ...คนสนิทของอวี้เหวินฮูมารายงานว่าตอนนี้ทุกคนปกติดี ฮูหยินกำลังรอท่านกลับจวนเพื่อจะรอขอร้องท่านเรื่องแม่นางชิงโส่ว ส่วนอวี้เหวินย่งหลังจากกลับจากไปคุก ก็อ่านแต่หนังสือ ไม่มีอะไรน่าสงสัย...ท่านจะฆ่าแม่นางหยวนชิงโส่วจริงๆ เหรอ นางเป็นแค่เด็กสาวที่บอบบางและความจำเสื่อมด้วย....อวี้เหวินฮูมองหน้าลูกน้องแล้วบอกว่า เจ้าติดตามข้ามาหลายปี เอาเถอะข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง คำพูดข้าสั่งออกไปแล้วเปลี่ยนไม่ได้ ต้องแล้วแต่ดวงของหยวนชิงโส่วแล้วว่าจะจำเรื่องลูกแก้วได้หรือไม่ การตายของหยวนชิงโส่วจะทำให้ข้ารู้ว่าใครที่มันคิดร้ายกับข้าบ้าง ตอนนี้ข้ารู้ละว่ามีคนอยากได้ลูกแก้วอยู่รอบๆ ตัวข้า ....ลูกน้องบอกท่านช่างฉลาดนักธนูดอกเดียวยิงนกได้ 4 ตัว....

ชิงโส่วหลับฝันไปว่าไปพบกล่องใส่ลูกแก้วเจินหวน สะดุ้งตื่น งงว่าความจริงหรือความฝัน พอคิดไปมาก็ตัดสินใจว่าจะตายทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าตนเองเป็นใครไม่ได้ เสียชาติเกิด แล้วใครล่ะจะช่วยข้าได้.... แล้วก็คิดถึงเหยียนหว่าน นางไงนางต้องช่วยข้าได้....(บังเอิญดั่งซีรี่ย์จีน) เหยียนหว่านก็ออกมาเดินเล่นหลังจากพบอวี้เหวินย่งและแน่ใจแล้วว่าอวี้เหวินย่งจะไม่ช่วยชิงโส่วแน่นอน ก็เลยนำอาหารเข้ามาให้ชิงโส่วในห้อง.... พอหว่านเอ๋อร์เห็นอาหารดีดีวางอยู่บนโต๊ะ ก็ประชดเล็กๆ ว่านึกว่าจะอดซะอีก ที่ไหนได้มีแต่ของดีดี ชิงโส่วบอกถ้าเจ้าชอบเจ้าก็เก็บไปซิ (ปากนิ) หว่านเอ๋อร์บอกนี่เจ้าจะให้ข้ากินของเหลือจากเจ้าเหรอ ชิงโส่วรีบบอกแล้วถ้าเป็นผู้ชายละ เจ้าจะรับต่อจากข้ามั้ย.....